ตอนที่ 4 การพบกันโดยบังเอิญ

เสียงคลิกเมาส์ดังแผ่วเบาในมุมหนึ่งของร้านคาเฟ่เล็ก ๆ ที่ตกแต่งด้วยโทนสีอบอุ่น ผ้าม่านโปร่งแสงปล่อยให้แสงแดดยามเย็นลอดผ่านเข้ามา บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นและเสียงเพลงเบา ๆ ที่เปิดคลอ

เจนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ด้วยสีหน้าจริงจัง ดวงตาจับจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า บนจอแสดงภาพแผนที่ของเกมคิงดอมเควสออนไลน์ พร้อมกับบันทึกย่อที่เต็มไปด้วยรายละเอียดการวางแผนสำหรับอีเวนต์ใหญ่คืนนี้

“ธนูยืนแนวหลัง... นักเวทย์ต้องคุมวงพื้นที่ตรงนี้ แล้วก็ตั้งแทงค์ไว้ตรงนี้กันบอสหลุด” เจพึมพำเบา ๆ พลางจดบันทึกเพิ่มเติมในสมุดข้างตัว

ขณะกำลังตั้งใจวางแผน เสียงใสของมีน พนักงานสาวในร้านและรุ่นพี่มหาวิทยาลัยก็ดังขึ้น

“เจ พี่ขอตัวไปทำธุระที่ธนาคารสักครู่นะ”

เจเงยหน้าจากจอ ยิ้มรับเล็กน้อย

“ได้สิพี่มีน ไปเถอะ เดี๋ยวเจดูร้านให้เอง”

“ขอบใจมาก ถ้ามีลูกค้าเยอะเดี๋ยวพี่รีบกลับ” มีนส่งยิ้ม ก่อนจะหยิบกระเป๋าและเดินออกจากร้านไป

เจเหลือบตามองประตูร้านที่ปิดลงชั่วครู่ ก่อนจะกลับมาจดจ่อที่หน้าจอเหมือนเดิม

เธอรู้ดีว่าอีเวนต์ใหญ่คืนนี้ไม่ใช่แค่การปราบบอสธรรมดา แต่มันคือบททดสอบความสามัคคีของทีมและความสามารถในการวางแผนของเธอในฐานะหัวหน้ากิลด์

“ยังไงก็ต้องผ่าน...” เจพึมพำกับตัวเอง ขณะมือยังคงเขียนและวาดแผนผังบนกระดาษอย่างรวดเร็ว

• • • • • • •

ไม่ถึงห้านาทีหลังจากนั้น เสียงกระดิ่งที่ประตูร้านดังขึ้นเบา ๆ ดึงความสนใจของเจจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ เธอเงยหน้าขึ้นมองอัตโนมัติ

ชายหนุ่มในชุดลำลองเรียบง่ายก้าวเข้ามาในร้าน เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขน กางเกงยีนส์เข้ารูป ดูสะอาดสะอ้านแต่แฝงด้วยเสน่ห์ลึกลับที่ดึงดูดทุกสายตา

เจชะงักไปเล็กน้อยเมื่อจำได้ทันทีว่าชายตรงหน้าคือ แทนไท คนดังของมหาวิทยาลัย—ทั้งตัวแทนแข่งวิชาการ ผู้เล่นเกมระดับท็อป และขวัญใจสาว ๆ เกือบทุกคณะ

แทนเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นเพียงแวบหนึ่งบนใบหน้าคมคายก่อนจะหายไป ดวงตาของเขากวาดมองเมนูที่แขวนอยู่บนกระดานไม้ด้านหลังเจ

“รับอะไรดีคะ?” เจเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปกติ ขณะวางปากกาลงและปิดสมุดบันทึกบนโต๊ะ

“เอา... เอสเปรสโซ่ร้อนแก้วหนึ่ง” เสียงของเขาสุภาพ ทุ้มนุ่ม และเข้ากับบุคลิกเยือกเย็น

“รอสักครู่นะคะ” เจตอบกลับพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ ก่อนจะหมุนตัวไปเตรียมเครื่องดื่ม

แทนยืนรอด้วยท่าทีผ่อนคลาย ดวงตาสำรวจร้านเล็ก ๆ แห่งนี้ที่ตกแต่งเรียบง่าย บรรยากาศอบอุ่นให้ความรู้สึกสงบ ท่ามกลางการสำรวจนั้น เขาสังเกตเห็นสมุดบันทึกเล่มหนาที่วางอยู่หลังเคาน์เตอร์ กระดาษแผ่นหนึ่งโผล่พ้นออกมาเล็กน้อย เผยให้เห็นภาพที่ดูเหมือนแผนที่ในเกมคิงดอมเควสออนไลน์

แทนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความสนใจ เขาเอียงตัวเล็กน้อยพยายามมองให้ชัดเจนขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไร เจก็วางแก้วเอสเปรสโซ่ร้อนตรงหน้าเขา

“เอสเปรสโซ่ร้อนค่ะ”

“ขอบคุณครับ” แทนตอบเสียงเรียบ ขณะหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาพร้อมเหลือบมองเจอย่างเงียบ ๆ

“ร้านนี้เงียบดีนะ” เขาพูดขึ้นลอย ๆ

“ค่ะ ช่วงนี้ลูกค้าไม่เยอะเท่าไหร่” เจตอบพร้อมรอยยิ้มสุภาพ

แทนพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะมุมร้าน เขาวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างใจเย็น ก่อนจะหยิบแล็ปท็อปขึ้นมาเปิด ทว่าในจังหวะที่เขากำลังจะเริ่มงาน สายตากลับเหลือบไปที่เจอีกครั้ง

หญิงสาวหลังเคาน์เตอร์กำลังก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรบางอย่างลงในสมุดบันทึกเล่มเดิม ใบหน้าของเธอดูจริงจัง สายตาจับจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์เหมือนกำลังวางแผนอะไรสักอย่าง

แทนพึมพำกับตัวเองเบา ๆ พลางเอนตัวพิงพนักเก้าอี้

“แปลกดี... ปกติคนในร้านกาแฟ ไม่น่ามานั่งวางแผนอะไรที่ดูเหมือนกลยุทธ์แบบนั้นหรอกมั้ง”

ขณะที่แทนไทนั่งจดจ่ออยู่กับหน้าจอแล็ปท็อปที่แสดงโค้ดโปรแกรมสำหรับทดสอบระบบใหม่ในเกมคิงดอมฯ เสียงพิมพ์แป้นคีย์บอร์ดดังเป็นจังหวะ สลับกับการกวาดสายตามองผลลัพธ์ของโค้ดที่กำลังรันอยู่

แต่ความตั้งใจนั้นกลับถูกขัดจังหวะโดยไม่ทันตั้งตัว เมื่อสายตาของเขาเผลอเหลือบมองไปทางเคาน์เตอร์

เจยังคงนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ ผมยาวสลวยสีน้ำตาลที่ปล่อยไว้ถึงกลางหลัง ดูโดดเด่นตัดกับเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวหลวม ๆ และกางเกงยีนส์เรียบง่าย ริมฝีปากสีชมพูธรรมชาติเคลื่อนไหวเล็กน้อยเหมือนกำลังพึมพำอะไรบางอย่าง

ดวงตากลมโตสดใสสะท้อนแสงจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า แต่กลับแฝงความมุ่งมั่นและฉลาดเฉลียว เจจดอะไรบางอย่างในสมุดบันทึกเล่มเล็ก ท่าทางของเธอดูเหมือนหลุดเข้าไปในโลกส่วนตัวที่ไม่มีใครเข้าถึงได้

แม้เธอจะดูไม่ตั้งใจแสดงตัวให้โดดเด่น แต่ความสวยเซ็กซี่แบบธรรมชาติของเธอกลับชวนดึงดูดสายตาของแทนไทอย่างน่าประหลาด เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งไม่สามารถปิดบังสัดส่วนได้ทั้งหมด ลำคอระหง และเอวเล็กที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมาเล็กน้อยเวลาที่เธอเอื้อมมือหยิบของ ทำให้แทนเผลอมองอยู่นาน

‘เธอดูเหมือนคนธรรมดา...แต่มีบางอย่างในตัวเธอทำให้ละสายตาไม่ได้’

แทนรู้สึกได้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นเร็วขึ้นอย่างน่าแปลก รู้สึกเหมือนตัวเองถูกดึงดูดเข้าไปในออร่าที่ไม่ธรรมดาของผู้หญิงคนนี้

เขาพยายามกลับไปสนใจงานตรงหน้าด้วยการก้มดูโค้ดที่รันสำเร็จไปครึ่งหนึ่ง แต่ภาพของเจที่ยกมือขึ้นรวบผมหลวม ๆ หรือใช้ปากกาคลายผมที่มัดไว้ ก็ดูเหมือนจะถูกบันทึกไว้ในสายตาของเขาโดยอัตโนมัติ

“ทำไมถึงรู้สึกว่าเธอดูไม่เหมือนคนทั่วไป” แทนพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

เขาขยับหน้าจอแล็ปท็อปเล็กน้อย หวังจะบดบังความตั้งใจที่แอบลอบมอง แต่ในจังหวะนั้นเอง เจเงยหน้าขึ้นจากสมุดบันทึก สายตาของเธอประสานเข้ากับดวงตาคมของแทนโดยไม่ทันตั้งตัว

เจเลิกคิ้วเล็กน้อยเหมือนจะสงสัยว่าเขามองอะไร ก่อนที่เธอจะยิ้มจาง ๆ ให้แบบมีมารยาท รอยยิ้มนั้นดูเรียบง่าย แต่กลับมีพลังบางอย่างที่ทำให้หัวใจของแทนไทสะดุด

แทนยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย รอยยิ้มที่ดูหล่อเหลาทะลุใจจนทำให้เจต้องหลบตาอย่างรวดเร็ว

‘บ้าเอ๊ย…ทำไมใจเต้นแรงแบบนี้’

เจพยายามสงบใจตัวเองก่อนจะกลับมาจดจ่อที่สมุดบันทึก

ความรู้สึกนั้นยังคงไม่จางหายไป แทนที่นั่งอยู่มุมร้านยังคงเหลือบมองไปที่เจเป็นระยะ เขารู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างในตัวเธอที่แตกต่างออกไป และมันเริ่มก่อตัวเป็นความสนใจที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ

ทำไมเธอถึงดูน่าสนใจขนาดนี้...

ในขณะเดียวกัน เจที่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ก็พยายามตั้งใจจดจ่อกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า แต่สายตาของเธอกลับแอบเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่มุมร้านโดยไม่รู้ตัว

บ้าเอ๊ย...พอได้เห็นใกล้ๆ แม่งเอ๊ย! เขาหล่อมาก!!

แดมเมจรุนแรงขนาดนี้ ใครจะทนไหววะเนี่ย!!

ไม่แปลกใจที่ยัยแพรวาจะคลั่งขนาดนั้น

ทำใจเย็นๆ ไว้ เจ!!

แกจะมาหลงคนหล่อแบบนี้ไม่ได้นะ!!!

เจพยายามสงบใจตัวเอง สูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่าน ความว้าวุ่นในใจทำให้เธอไม่ได้สังเกตว่าแทนเดินมาหยุดที่หน้าเคาน์เตอร์

เสียงของเขาดังขึ้นขัดความคิดที่กำลังสับสน

“นอกจากกาแฟ แล้วมีอย่างอื่นมั้ยครับ?”

เจสะดุ้งเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองแทนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาคมที่มองตรงมาทำให้เธอรู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ

“คะ? อะ...เอ่อ...ก็มีแซนวิชกับโดนัทค่ะ” เจตอบกลับพร้อมส่งยิ้มบาง ๆ เธอพยายามควบคุมให้ดูเป็นปกติ

แทนมองรอยยิ้มนั้นก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย

“งั้นขอแซนวิชหนึ่งชิ้นครับ”

“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”

เจรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่ตู้ขนมเพื่อหยิบแซนวิชมาให้ ความตื่นเต้นที่เกิดขึ้นจากการสบตากับแทนยังคงสะกดเธอไว้ในจังหวะนั้น

แทนมองตามเธอเงียบ ๆ พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่แทบไม่สังเกตเห็น ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายแต่แฝงด้วยความจริงใจ

“ร้านคุณบรรยากาศดีนะครับ เงียบสงบดี”

คำพูดนั้นทำให้เจชะงักเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มกลับไป

“ขอบคุณค่ะ”

“จะว่าอะไรมั้ย ถ้าผมจะมานั่งทำงานที่ร้านคุณทุกวัน”

“O_O”