ตอนที่ 13 เรียก...พี่สิ

แทนไทนั่งอยู่ในโซนวีไอพีด้านบนของงานปาร์ตี้ประจำควอเตอร์มาตั้งแต่เริ่มงาน ดวงตาคมจ้องมองลงไปยังฝูงชนด้านล่าง แต่ทันทีที่เขาเห็นร่างบางในชุดเดรสสีดำที่กำลังเดินเข้ามาในงาน ทุกอย่างรอบตัวเหมือนหยุดนิ่ง

เขาขบกรามแน่นจนเห็นสันกรามชัด สายตาคมกริบมองเธอที่อยู่ในเดรสสีดำเข้ารูปอย่างไม่พอใจ

เธอโคตรสวย...

ผิวขาวเนียนตัดกับผ้าสีดำแนบลำตัว เส้นโค้งเว้าถูกเน้นจนเห็นได้ชัดแบบที่ใครเห็นก็ต้องมองตาม แผ่นหลังที่เปิดเผยในชุดนั้นทำให้เขารู้สึกบางอย่างพลุ่งพล่าน

แต่สิ่งที่ทำให้เขาหัวเสีย คือชุดนั้น

มันเน้นรูปร่างของเธอทุกส่วนอย่างชัดเจน แผ่นหลังที่เปิดเผยขับกับผิวเนียนละเอียดจนใคร ๆ ก็ต้องมอง เธอดึงดูดสายตาของผู้ชายทุกคนในงาน รวมถึงคนที่เขาไม่อยากให้มอง

“ให้ตายสิ…” เขาพึมพำเสียงต่ำ ก่อนจะกระดกแก้ววิสกี้ในมือจนหมดในครั้งเดียว แล้วกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรงจนแก้วแทบแตก

ปึง!

“ใจเย็น นายหัวร้อนอะไร?” เสียงทุ้มต่ำของเคน พี่ชายต่างแม่ดังขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขานั่งพิงโซฟาอย่างสบายใจ

“เปล่า...” แทนไทตอบเสียงแข็ง ใบหน้าเคร่งขรึม สายตายังจับจ้องไปที่เจไม่วางตา

“หวงล่ะสิ” เคนยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นพลางยิ้มกวน

“ไม่แปลกหรอก ผู้หญิงคนนั้นสวยจริง ๆ แล้วดูสิ ชุดนั้น...เกิดมาเพื่อเธอเลย”

แทนไทหันขวับไปมองเคนด้วยสายตาที่คมยิ่งกว่าเดิม

“พี่ พูดน้อยๆ หน่อยได้มั้ย?”

เคนหัวเราะลั่น

“โห ขนาดนี้เลยเหรอ? ถ้านายไม่ชอบ ก็ต้องทำไรซักอย่างดิ”

แทนไทเงียบไป แต่ในใจกำลังลุกไหม้ด้วยความรู้สึกที่เขาเองก็อธิบายไม่ได้

ความไม่พอใจ ความหงุดหงิด และ...ความหวงที่แทบระเบิด

สายตาของเขายังจับจ้องไปที่เจที่กำลังยิ้มบาง ๆ ให้เพื่อน ๆ ท่ามกลางสายตาของผู้ชายหลายคนในงาน เขายกแก้วใหม่ขึ้นมากระดกอีกรอบ

คืนนี้...เขาคงต้องทำอะไรสักอย่างจริง ๆ

เจนั่งจิบค็อกเทลเบา ๆ อยู่ที่โต๊ะ มองดูบรรยากาศในงานที่เต็มไปด้วยเสียงเพลงและผู้คนที่กำลังสนุกสนาน แสงไฟสีสันสะท้อนแววตาเธออย่างเงียบ ๆ ขณะที่แพรวากำลังเต้นอย่างเมามันอยู่กลางฟลอร์

“เจ! มาเต้นกันเถอะ!” เสียงแพรวาแหวกเสียงเพลงดังมาจากฟลอร์ เธอโบกมือเรียกพลางยิ้มกว้าง

เจหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะส่ายหน้า

“ไม่เอาแก เต้นไปเถอะ ฉันขอดูอยู่ตรงนี้”

แต่ดูเหมือนคำปฏิเสธจะไม่เป็นผล เพราะไม่นานแพรวาก็เดินตรงมาหาเธอ พร้อมดึงมือเจให้ลุกขึ้นทันที

“อย่ามัวนั่งเหี่ยวเฉาสิ! มาสนุกกันเหอะ!”

“เฮ้ย! เดี๋ยวสิแก!”

เจร้องออกมาด้วยความตกใจ แต่แพรวาไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เธอลากเพื่อนรักของตัวเองมาถึงกลางฟลอร์จนได้

แสงไฟวูบวาบ ผสานกับจังหวะเพลงเร้าใจ ทำให้เจที่ยืนงง ๆ อยู่กลางวงคนเต้นรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในกระแสนั้น เธอพยายามขืนตัวเล็กน้อย แต่เมื่อหันไปเห็นรอยยิ้มของแพรวาที่กำลังเต้นอย่างมีความสุข เธอก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้

“เอาน่า แค่เพลงเดียว! แล้วฉันจะไม่บังคับแกอีก!” แพรวาว่าอย่างอ้อนวอน

เจถอนหายใจอย่างยอมแพ้ ก่อนจะเริ่มขยับตัวเล็กน้อยไปตามจังหวะเพลง เสียงเชียร์จากแพรวาและเพื่อน ๆ รอบตัวดังขึ้นอย่างล้นหลาม

แต่ในความสนุกนั้น เจก็อดรู้สึกไม่ได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่เธอ... สายตาคมกริบที่แฝงไปด้วยบางอย่างที่เธอไม่กล้าหันไปสบ

ก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรมากกว่านั้น เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“เฮ้ย เจ มาด้วยเหรอ?”

เจหันไปมอง และเมื่อเห็นว่าเป็นใคร เธอก็ยิ้มกว้างทันที

“อ้าว พี่กานต์”

กานต์ รุ่นพี่ปีสามที่เธอนับถือ เป็นทั้งที่ปรึกษาเรื่องการเขียนโค้ดและเพื่อนเล่นเกมที่มักจะอยู่ทีมเดียวกับเธอเสมอ เขายืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางสบาย ๆ ขณะขยับตัวตามจังหวะเพลง

“โอ้โห น้ำท่วมกรุงเทพฯ แน่ ๆ ยัยคนเก็บตัวอย่างเจออกจากคาเฟ่ได้!” กานต์พูดพลางหัวเราะร่วน

เจย่นจมูกใส่เขาเล็กน้อย แต่แพรวาที่อยู่ข้าง ๆ กลับหัวเราะเสียงดังยิ่งกว่า

“เห็นมะ? พี่กานต์ยังตกใจเลย”

“นี่รุมกันเหรอ?”

กานต์ยิ้มกว้าง

“ก็แกน่ะอยู่แต่ในร้านคาเฟ่หรือติดเกมตลอด พอมางานแบบนี้ก็ต้องแปลกใจกันบ้างล่ะ”

“อย่าแซะเยอะ เดี๋ยวกลับนะ” เจตอบกลับอย่างขี้เล่น

“เฮ้ย ๆ ล้อเล่นน่า มาแล้วก็อยู่สนุกให้เต็มที่” กานต์ว่าพลางขยับมาเต้นข้าง ๆ เธอ

เจหัวเราะออกมาเบา ๆ ความกดดันจากสายตาที่เธอรู้สึกก่อนหน้านี้ค่อย ๆ จางหายไป เมื่ออยู่ในวงล้อมของเพื่อน ๆ ที่ทำให้เธอรู้สึกสบายใจ

ไม่นานนัก จังหวะดนตรีในผับเปลี่ยนเป็นเพลงช้า แสงไฟหลากสีที่เคยสว่างจ้าค่อย ๆ หรี่ลงจนกลายเป็นโทนสลัว บรรยากาศรอบตัวพลันโรแมนติกขึ้นมาโดยปริยาย

กานต์มองหน้าเจยิ้มๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“สโลว์หน่อยมะ?”

เจหัวเราะเบา ๆ ก่อนตอบรับ

“ได้สิพี่” เธอยกมือขึ้นโอบรอบคอของเขาอย่างไม่คิดอะไร ขณะที่กานต์วางมือโอบเอวเธอไว้อย่างหลวม ๆ

เสียงเพลงช้าดังก้องในบรรยากาศที่ดูเหมือนจะหยุดนิ่งเป็นพิเศษ เจกับกานต์ขยับตัวไปตามจังหวะเพลงอย่างผ่อนคลาย

“สิ้นเดือนนี้ต้องลงทัวร์นาเมนต์เก็บอารีน่าอีกละดิ คิดว่ากิลด์เราจะชนะมั้ย?” กานต์กระซิบถามข้างหูเจ

“ชนะอยู่แล้ว” เจตอบพลางหัวเราะเบา ๆ น้ำเสียงมั่นใจของเธอทำให้กานต์หัวเราะตาม

แต่บรรยากาศที่เหมือนจะดำเนินไปด้วยความเรียบง่าย กลับถูกขัดจังหวะด้วยเงาร่างของใครบางคนที่เดินตรงเข้ามาอย่างแน่วแน่

“ขอโทษครับ”

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านข้าง ทำให้เจและกานต์ชะงัก เธอหันไปตามเสียง และสิ่งที่เห็นทำให้เธอหยุดนิ่ง

แทนไทยืนอยู่ตรงนั้น ร่างสูงสง่าเต็มไปด้วยออร่าที่ดึงดูดทุกสายตา เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำพอดีตัว เนื้อผ้าคุณภาพดีแนบไปกับกล้ามเนื้อแกร่งกำลังดี เพิ่มเสน่ห์ที่ดูสุขุมแต่ทรงพลัง กระดุมเม็ดบนถูกปลดออกหนึ่งเม็ด เผยให้เห็นลำคอและช่วงอกที่ล่ำสันพอเหมาะ

กางเกงสแลคสีดำสนิทที่ตัดเย็บอย่างประณีตเข้าคู่กับรองเท้าหนังขัดเงาสมบูรณ์แบบ ใบหน้าคมเข้มของเขายิ่งดูโดดเด่นในแสงไฟสลัวของงาน ผมสีน้ำตาลเข้มถูกเซ็ตอย่างมีสไตล์ เพิ่มความเนี้ยบ แต่ยังแฝงด้วยเสน่ห์แบบดิบ ๆ

สายตาคมกริบของเขาจับจ้องมาที่เจโดยตรง ราวกับเธอคือคนเดียวในห้องที่เขามองเห็น

เขาดูดีจนน่าหวั่นใจ...

“ผมขอเต้นกับเธอได้มั้ย?” แทนไทเอ่ย เสียงของเขาเยือกเย็นและหนักแน่น

กานต์เลิกคิ้วเล็กน้อย เขามองแทนไทอย่างสงสัย แต่ก็ยิ้มออกมาเบา ๆ ก่อนจะปล่อยมือออกจากเอวของเจ

“เอาสิ ฝากเจด้วยนะ” กานต์พูดด้วยน้ำเสียงติดขำเล็กน้อย ก่อนจะก้าวถอยออกไป

เจอ้าปากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ยังไม่ทันได้เอ่ย แทนไทก็ก้าวเข้ามาใกล้ เธอรู้สึกได้ถึงแรงดึงดูดที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

“มือ” เขายื่นมือออกมา น้ำเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาด

เจลังเลอยู่ชั่วขณะ แต่ราวกับร่างกายของเธอตอบสนองไปเอง มือเรียวถูกยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ก่อนที่แทนไทจะคว้ามือของเธอไว้ ดึงมันไปโอบรอบคอของเขา

เขาโอบเอวของเธอแนบแน่นยิ่งขึ้น ร่างบางของเธอถูกดึงเข้ามาใกล้จนไม่มีช่องว่างระหว่างพวกเขา กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากตัวเขาอบอวลจนเธอรู้สึกเหมือนหายใจติดขัด

จังหวะดนตรีช้า ๆ ดำเนินต่อไป พวกเขาขยับตัวไปตามเพลง ท่ามกลางสายตาของผู้คนในผับที่หันมามองด้วยความสนใจ

“เมื่อวาน ทำไมรีบกลับ?” แทนไทเอ่ยถามเสียงต่ำ ขณะมองเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

“เอ่อ..ก็คุณ..”

“พี่”

“คะ?” เจขมวดคิ้วเล็กน้อย มองเขาด้วยความสงสัย

“เรียกฉันว่า พี่” เขาพูดช้า ๆ น้ำเสียงจริงจัง

“แต่...”

“เร็วสิ” แทนไทกระชับวงแขนที่โอบเอวเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าคมโน้มเข้ามาใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดข้างแก้ม

“ไม่งั้น...อาจโดนเหมือนเมื่อวาน” ประโยคหลังเขากระซิบชิดข้างหูเธอ น้ำเสียงแฝงด้วยความเจ้าเล่ห์

ดวงตาคู่สวยของเจเบิกกว้าง ใบหน้าร้อนผ่าววูบวาบ หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมา

“อย่านะคะ คุณ..เอ่อ พี่แทนไท” เธอรีบเปลี่ยนสรรพนามทันที พยายามดึงตัวออก แต่กลับถูกวงแขนของเขารัดแน่นกว่าเดิม

“ดีมาก” “ดีมาก” ริมฝีปากสวยยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะพูดเสียงต่ำอีกครั้ง

“พี่แทนเฉย ๆ ก็พอ”

เจเม้มริมฝีปากแน่น ความใกล้ชิดของเขาทำให้เธอรู้สึกทั้งตื่นเต้นและสับสน หัวใจของเธอเต้นแรงเสียจนเธอกลัวว่าเขาจะได้ยิน