ตอนที่ 14 อยากได้...เธอ

“แล้ว...พี่แทน...ต้องการอะไรคะ?”

“ฉันอยากได้...เธอ”

คำพูดของเขาทำให้เจนิ่งอึ้งไป ราวกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ดวงตาของเธอสบเข้ากับสายตาคมกริบของเขา ซึ่งไม่แสดงความลังเลแม้แต่น้อย

ในช่วงที่เจกำลังงุนงงกับคำพูดนั้น แทนไทถือโอกาสโอบเอวเธอและพาเธอเคลื่อนไหวออกจากฟลอร์อย่างแนบเนียน จนกระทั่งพวกเขาไปหยุดอยู่บริเวณมุมหนึ่งของผับที่ค่อนข้างเงียบสงบ

“เอ่อ...ฉันไม่เข้าใจค่ะ”

แทนไทกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

“เมื่อวานเธอบอกว่า โค้ดที่รันในระบบมันดูแปลกๆ ไม่ใช่เหรอ?”

“อ่า...ค่ะ”

“เพราะงั้น ฉันอยากให้เธอช่วยดูให้หน่อยว่ามันแปลกยังไง”

น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่รอยยิ้มที่ส่งมาทำให้เธอรู้สึกถึงบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่าคำพูด

เจถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเข้าใจว่าเขาหมายถึงเรื่องระบบในเกม ไม่ใช่เรื่อง...อื่นที่เธอเผลอคิดไปไกล

เขาหมายถึง...เรื่องโค้ดในระบบเกมใหม่สินะ

เฮ้อ...เจ แกก็คิดไปเรื่องอะไรเนี้ย!

“ว่าไง?”

“เอ่อ...ฉันขอเวลาคิดหน่อยได้มั้ยคะ?”

“ได้ แต่อย่านาน” แทนไทตอบพลางมองเธอด้วยสายตาที่เหมือนรู้ทันทุกอย่าง

“ฉันไม่ชอบรอ”

คำพูดของเขาทำให้เจรู้สึกเหมือนถูกกดดัน แต่ในเวลาเดียวกันก็สัมผัสได้ถึงความจริงจังจากคนตรงหน้า เธอไม่แน่ใจว่าเขากำลังเล่นเกมจิตวิทยาหรือแค่พูดความจริงกันแน่

“ค่ะ...” เธอตอบเบา ๆ และพยายามหลบสายตาของเขา

แต่แทนไทกลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม สายตาของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกสะกด

“ดี งั้นวันนี้กลับได้แล้ว”

“เอ๋? แต่...”

“เธอคงไม่ชอบงานแบบนี้”

เจหันไปมองแพรวาที่ยังคงเต้นสนุกอยู่กลางฟลอร์ หลังจากที่จังหวะเพลงเปลี่ยนกลับมาเป็นเพลงเร็วและครึกครื้น

“เอ้อ...ก็ใช่ค่ะ” เจตอบตามตรง

“ฉันจะไปส่ง”

ไม่พูดเปล่า เขาก้าวเข้ามาโอบเอวเธอเบา ๆ คล้ายเป็นการบังคับกลาย ๆ ให้เธอเดินตามไป เจนิ่งไปชั่วครู่ รู้สึกถึงความใกล้ชิดที่มากเกินจนทำให้เธอหัวใจเต้นแรง

“แต่...เพื่อนฉันยังอยู่...” เจพยายามหาข้ออ้าง แต่แทนไทกลับพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“เพื่อนเธอไม่ใช่เด็กซะหน่อย”

เจกลืนน้ำลายอย่างลำบาก ความแน่วแน่และน้ำเสียงเด็ดขาดของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีทางเลือก

ในที่สุด เธอก็พยักหน้ารับเบา ๆ

“ก็ได้ค่ะ...”

เธอเดินตามเขาออกจากผับ โดยที่หัวใจยังคงเต้นแรงไม่หยุด ความอบอุ่นจากมือของเขาที่แตะอยู่ที่เอว ทำให้เธอไม่สามารถคิดถึงอะไรได้อีก... นอกจากความรู้สึกที่ยังสั่นไหวอยู่ในใจ

แทนไทพาเจเดินออกจากผับไปยังลานจอดรถ ร่างสูงยังคงโอบเอวเธอไว้เบา ๆ แต่มั่นคงจนเธอไม่สามารถหลบเลี่ยงได้

รถสปอร์ตคันหรูของเขาจอดรออยู่ที่มุมหนึ่งของลานจอด เป็นรถสีดำเงาวับ ดีไซน์โฉบเฉี่ยวที่สะท้อนบุคลิกของเจ้าของอย่างชัดเจน แสงไฟจากโคมในลานจอดสะท้อนกับพื้นผิวของรถจนเหมือนกำลังเรืองแสง

“ขึ้นสิ” แทนไทเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารให้เธอ เจลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยอมขึ้นรถตามคำพูดของเขา

เมื่อประตูปิดลง กลิ่นหนังแท้จากเบาะรถที่ได้รับการดูแลอย่างดีผสานกับกลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อน ๆ ในรถ ทำให้บรรยากาศภายในดูทั้งหรูหราและเป็นส่วนตัว

แทนไทก้าวขึ้นมานั่งฝั่งคนขับ ก่อนจะสตาร์ทรถ เสียงเครื่องยนต์นุ่มลึกดังขึ้นอย่างทรงพลัง เจมองบรรยากาศภายในรถอย่างเงียบ ๆ ไฟจากหน้าปัดที่เป็นดิจิทัลทั้งหมดเปล่งแสงสีฟ้าสลัว เครื่องเสียงภายในเปิดเพลงบรรเลงจังหวะเบา ๆ ที่เข้ากับช่วงกลางคืน

เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาคมเข้มมองตรงไปข้างหน้า ขณะที่มือจับพวงมาลัยอย่างมั่นคง ความเงียบระหว่างพวกเขามีเพียงเสียงเครื่องยนต์ที่ดังคลอเบา ๆ

เจขยับตัวเล็กน้อย รู้สึกถึงความเกร็งที่เธอไม่สามารถปิดบังได้

“ให้ฉันไปส่งที่ร้านคาเฟ่ใช่มั้ย?” เขาถาม น้ำเสียงเหมือนแค่ต้องการย้ำความแน่ใจ

“ค่ะ...ที่นั่นเลย”

แทนไทพยักหน้าเล็กน้อย และขับรถต่อโดยไม่เร่งรีบ

แสงไฟถนนลอดผ่านหน้าต่างรถเป็นจังหวะ สะท้อนเป็นเงาระยิบระยับบนกระจกบังลม เจเหลือบมองเขา เงาด้านข้างใบหน้าของเขาในแสงไฟสลับเงามืด ยิ่งทำให้เขาดูสง่าและน่าหวั่นใจในเวลาเดียวกัน

“ทำไมถึงไปงานปาร์ตี้ล่ะ?” เขาถามขึ้นกะทันหัน

“แพรวาชวนค่ะ...แล้วก็อยากลองเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”

“หืม...ดูไม่ใช่แนวเธอเท่าไหร่” เขาพูดพลางหันมามองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะกลับไปสนใจถนน

“ค่ะ...” เจพึมพำ ยอมรับในคำพูดของเขา

ไม่นานนัก รถสปอร์ตคันหรูก็มาจอดที่หน้าร้านคาเฟ่เล็ก ๆ ของเธอ บรรยากาศเงียบสงบยามค่ำคืน ไฟหน้าร้านปิดลงเหลือเพียงแสงไฟริมถนนที่ให้ความสว่างพอประมาณ

แทนไทหยุดรถก่อนจะลงมาจากฝั่งคนขับ เขาเดินอ้อมมาเปิดประตูข้างให้เจ ร่างสูงยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าคมเข้มท่ามกลางแสงไฟสลัวจากถนนทำให้บรรยากาศดูน่าหวั่นใจ

เจลงมายืนข้างรถ ทั้งสองสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาคมของเขาจ้องลึกเข้ามา แววตานั้นทำให้หัวใจของเจเต้นแรงจนเธอรู้สึกได้

“เอ่อ...ฉันขอถามหน่อยได้มั้ยคะ?”

ร่างสูงเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตอบอะไรทันที ดวงตาคมของเขาจับจ้องมาที่เธอ ราวกับรอให้เธอพูดต่อ

“คือ...ทำไมคุณ..เอ้อ พี่แทนถึงมาชวนให้ฉันไปดูระบบเกมใหม่ล่ะคะ?” เธอถามพลางมองเขาด้วยความสงสัย ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความอยากรู้

คำถามนั้น ทำให้ริมฝีปากสวยยกยิ้มเล็กน้อยอย่างพอใจ ดวงตาคมเข้มของเขาสะท้อนประกายบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก

แทนไทโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ มือหนาเอื้อมมาจับแขนเรียวของเธอเบา ๆ ดึงเธอเข้ามาใกล้จนแทบไม่มีช่องว่างระหว่างพวกเขา

“จิดาภา วิสุทธิ์ธาดา” เขาเอ่ยชื่อนามสกุลของเธออย่างเต็มยศ น้ำเสียงหนักแน่นจนเจถึงกับนิ่งไป

“รางวัลรองชนะเลิศการเขียนโค้ดระบบป้องกันปีที่แล้ว”

ดวงตากลมโตของเจเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมา

“การเขียนโค้ดของเธอ...น่าสนใจมาก” เขาพูดช้า ๆ พลางสบตาเธอ สายตานั้นทั้งลึกซึ้งและทรงพลังจนเธอไม่อาจหลบได้

“เรียงลำดับได้สวย ลอจิกชัดเจน และมีโครงสร้างที่เหนือกว่าคนที่มีประสบการณ์หลายคน” เสียงทุ้มต่ำของเขากระซิบชัดเจนในบรรยากาศเงียบสงบ

มืออีกข้างของแทนไทยกขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะไล้ปลายนิ้วไปตามกรอบหน้าหวานของเจ สัมผัสนั้นเบาราวกับขนนก แต่กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น

ปลายนิ้วชี้หยุดอยู่ที่ริมฝีปากบางของเธอ แทนไทมองมันด้วยสายตาแฝงความปรารถนา ความทรงจำถึงรสหวานที่เขาลิ้มรสเมื่อวานกลับมาฉายชัดในหัว และทำให้เขาอยากชิมอีกครั้ง

“ถ้าหากเธอ...” เขากระซิบเบา ๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาคมสบกับเธอราวกับสะกดให้เธออยู่ในภวังค์

“มาช่วยฉัน...จะดีใจมาก”

เจนิ่งไป ความใกล้ชิดของเขาทำให้เธอลืมคำพูดทั้งหมดที่คิดไว้ในหัว หัวใจเต้นรัวจนเธอกลัวว่าเขาจะได้ยิน

ก่อนที่เธอจะได้ตอบอะไร ราวกับเวลาหยุดนิ่ง แทนไทโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของเขา และในที่สุด...ริมฝีปากหนาของเขาก็ประทับลงบนริมฝีปากบางของเธอ

สัมผัสนั้นอ่อนหวานและนุ่มนวลในตอนแรก แต่กลับแฝงไปด้วยความร้อนแรงที่ทำให้เจตกใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ร่างกายแข็งค้างราวกับขยับไม่ได้ หัวใจของเธอเต้นรัวจนเหมือนจะหลุดออกจากอก

แทนไทไม่หยุดเพียงเท่านั้น มือหนาเลื่อนไปที่ท้ายทอยของเธอ ก่อนจะดันให้เธอเชิดหน้าขึ้นเพื่อรับจูบที่ลึกซึ้งกว่าเดิม ริมฝีปากหนาของเขาบดเบียดลงบนริมฝีปากบางของเธอด้วยแรงปรารถนา

จากความอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นความร้อนแรง เมื่อเขาขบริมฝีปากล่างของเธอเบา ๆ เจสะดุ้งเล็กน้อย ความรู้สึกแปลกใหม่ทำให้เธอเผลอเผยอริมฝีปากออกโดยไม่รู้ตัว

แทนไทไม่รอช้า เขาสอดเรียวลิ้นเข้ามาในโพรงปากเล็กอย่างรวดเร็ว ไล่ต้อนลิ้นเล็กของเธออย่างดุดันและช่ำชอง การเกี่ยวกระหวัดของลิ้นทั้งสองราวกับการเต้นรำในสนามอารมณ์ร้อนแรง เธอไม่เคยสัมผัสประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน

เจเริ่มหายใจหอบ ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาทำให้เธอเหมือนลืมวิธีควบคุมตัวเอง มือเล็กยกขึ้นดันอกแกร่งของเขาเบา ๆ แต่กลับเหมือนเพิ่มแรงกระตุ้นให้แทนไทยิ่งรุกล้ำลึกเข้าไป

เขาขยับมืออีกข้างไปวางที่สะโพกของเธอ ดึงร่างบางเข้ามาแนบชิดกับตัวเขามากขึ้น ความใกล้ชิดนั้นทำให้เธอรู้สึกถึงความร้อนจากร่างกายของเขาที่แผ่ซ่านเข้ามา

ลมหายใจของเธอเริ่มสั่นไหว ราวกับถูกดึงเข้าไปในวังวนของความรู้สึกที่ซับซ้อน มือเล็กอีกข้างกำแน่นอยู่ข้างตัว พยายามยึดเกาะสติตัวเองเอาไว้ ทว่ากลิ่นหอมอ่อน ๆ และสัมผัสจากเขากลับทำให้มันยากกว่าที่คิด

แทนไทถอนจูบออกช้า ๆ แต่ริมฝีปากของเขายังคงวนเวียนใกล้กับริมฝีปากของเธอ ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกครอบงำ

“ฉันจะรอ...คำตอบเธอพรุ่งนี้” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า ใบหน้าคมโน้มเข้ามาใกล้จนปลายจมูกของพวกเขาแตะกัน

“หวังว่า...เธอจะตอบตกลง”

⋆——————✧◦♚◦✧——————⋆

[-TANTAN’ S PART-]

ไม่รู้ว่าผมไล่ต้อนเธอมากไปรึเปล่า ʕ – _ – ʔ

แต่ผมไม่สน!

ผมอยากได้...เธอ

ผมตามหาเธอมาตลอด...

เมื่อเจอแล้ว ทำไมผมต้องรอ

จะหาว่าผมเจ้าเล่ห์ หรืออะไรก็ช่าง

แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอต้องมาอยู่ใกล้ผม!

ใครจะหาว่าผมเอาโปรเจกต์มาอ้าง แล้วไง?

ผมไม่ได้ทำตามงานนี่

ผมทำตามใจตัวเองต่างหากล่ะ ?