บทที่ 3 เสียเพื่อน

“อ๊าห์! คุณ…มันเสียว…ฮึก! เสียวจนทนไม่ไหวแล้ว!”

“อีกนิดเดียวเอวา…ทนหน่อย…อื้อ! ฉันเองก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”

เมื่อความเจ็บบรรเทาลง มันจึงหลงเหลือไว้เพียงความเสียวซ่าน อาจเพราะแทนคุณช่างช่ำชอง อาจเพราะเขารู้จังหวะของเอวาแล้ว และอาจเพราะความเสียวจนถึงที่สุดมันทำให้น้ำหวานหลั่งไหลจนคลายความคับแน่น เลยทำให้บทรักลื่นไหลกว่าช่วงแรก

“ฮึก! นาย…อ๊ะ! อย่าเข้ามาลึก…มันจุก!”

“ฉันชอบลึกๆ”

“อ๊ะ! คุณ…ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ มันจะกระตุกอีกแล้ว…อ๊าห์! เสียวเกินไปแล้ว…อ๊ะ! อึก! ฮึก!” เอวาสำเร็จความใคร่อีกครั้ง เธอกระตุกถี่ไม่หยุด เหนื่อยหอบจนหมดแรง แต่ถึงอย่างนั้นแทนคุณก็ยังไม่หยุดเคลื่อนไหว

เสียงสัมผัสระคนกับเสียงคราง ดังลั่นไปทั่วห้อง เนื้อกระแทกเนื้อ เหนือสิ่งอื่นใด…ความเมามายที่ไร้สติทำให้ทั้งสองไม่ได้คำนึงถึงการป้องกัน เขาสดกับเธอ ไม่ยั้งคิดถึงเรื่องใดนอกจากความใคร่

เอวสอบเร่งความเร็ว สองมือรั้งเอาสะโพกสวยมาแนบชิด ยกก้นเธอให้เข้าหาเขาอย่างตั้งใจ เพื่อให้เขาให้เข้าถึงตัวเธอให้ลึกมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อัดกระแทกเข้าหาเธอรัวๆ เร็วรัวและหนักหน่วง จนถึงที่สุด…จนถึงตอนที่เขาเองก็ไม่อาจอดกลั้นมันเอาไว้ได้…

“อื้อ!!!”

“อ๊ะ!!!”

แทนคุณเสียวซ่านจนถึงที่สุด ร่างแกร่งเกร็งจนกระตุก ปลดปล่อยน้ำในกายเข้าหาตัวเธออย่างไร้ความตั้งใจ เขาหลงลืม…หลงลืมไปว่าเขาไม่ได้สวมถุงยางอนามัย ปล่อยคาเอาไว้อย่างนั้น พอหมดแรงก็ทิ้งตัวลงนอนทาบทับร่างบาง ปล่อยให้ความเหนื่อยหอบค่อยๆ ไหลเข้าสู่ห้วงนิทรา…

ความเจ็บแปลบปลุกให้เอวาตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันใหม่ วินาทีที่ลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนเปลือยเปล่าอยู่ในอ้อมกอดของแทนคุณ เพื่อนสนิทที่คบกันมานานถึงสิบสามปี หญิงสาวก็ถลึงตาโต หลากหลายความรู้สึกประดังเข้ามาในหัว ภาพความสุขที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเด่นชัดแจ่มแจ้งจนไม่ต้องตั้งคำถามอะไรให้วุ่นวาย เธอนอนกับเขา…มีเซ็กส์กับเขา จะด้วยเพราะเมาหรือเพราะเหตุผลอะไรก็ตาม แต่เธอรู้ว่ามันเป็นความเต็มใจของเธอแน่ ร่างบางค่อยๆ ดึงแขนของชายหนุ่มให้คลายกอดจากเธอ พยายามทำทุกอย่างให้เบาและเงียบเสียงที่สุด ลงจากเตียงแล้วคว้าเอาเสื้อผ้า วิ่งเข้าห้องน้ำอย่างไม่คิดชีวิต

“ฉันทำบ้าอะไรลงไป?!” เธอถามตัวเอง จ้องมองรอยแดงเป็นจ้ำๆ ตามร่างกายผ่านกระจกใส สมองงัดเอาภาพแห่งความสุขขึ้นมาเปิดการแสดงอีกครั้ง ภาพที่เขาจูบเธอ ภาพที่เขาสัมผัสเธอไปทั่วร่างกาย ภาพที่เขา…เข้าหาเธอจนลึกถึงภายในกาย แค่คิดจะอยากจะร้องกรี๊ดออกมา มันช่าง…รู้สึกดี และก็รับรู้ได้ถึงหายนะในเวลาเดียวกัน

“เสียเพื่อน…งานนี้ถ้าไม่ได้แฟน ฉันคงเสียเพื่อนรักไปแน่ๆ” น้ำเสียงและแววตาบ่งบอกถึงความเครียด เธอจะมีหน้าไปกล้าสู้หน้าเขาได้ยังไง ในเมื่อจำได้ดีว่าเมื่อคืนเป็นเธอที่เริ่มก่อน เธอเป็นฝ่ายจูบเขาก่อน ความสัมพันธ์สิบสามปี อาจจะถึงจุดจบเพราะเวลาสามสิบนาทีที่ร่วมรักกับเขาเมื่อคืน แต่ไม่สิ…อย่าได้ใช้คำว่าร่วมรัก เพราะมันอาจเป็นเพียงการร่วมเพศ แทนคุณ…ไม่ได้รักเธอแบบนั้น เขาไม่ได้มองว่าเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งด้วยซ้ำ สำหรับเขา เธอเป็นเพียงเพื่อน…ถึงจะรักเธอ แต่เขาก็ไม่เคยเสน่หาในตัวเธอเลยสักนิด…และมันมีแค่เธอ…แค่เธอที่รักเขามากกว่าเพื่อน รักเขาแบบผู้หญิงรักผู้ชายมาเป็นสิบปี และที่ไม่เคยนับใครว่าเป็นแฟน นั่นเพราะเธอมองเพียงแค่เขามาตลอด…

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ หญิงสาวก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เธอหวังเป็นอย่างยิ่ง ภาวนาขอให้แทนคุณยังหลับไม่ยอมตื่น เวลานี้เธอไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเขา ไม่มีรู้ว่าจะงัดเอาข้ออ้างอะไรมาใช้ ที่จริง…เธออยากจะร้องไห้ออกมาเสียด้วยซ้ำ ร้องไห้ให้กับความไร้สติที่ทำอะไรโดยไม่ยั้งคิดของตัวเอง แต่พอได้เห็นเขานั่งหน้าเครียดอยู่ที่ปลายเตียง เท้าเล็กก็ชะงักงัน

“ตะ…ตื่นแล้วเหรอ?” เธอโพล่งถามด้วยน้ำเสียงเลิ่กลั่ก ติดใจ บ่งบอกชัดเจนว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่สุดแสนจะลำบากใจ

“คุยกันหน่อยไหม?” แทนคุณถามเสียงเบา มองหน้าเอวาด้วยสายตารู้สึกผิด

“ถ้านายหมายถึงเรื่องเมื่อคืน…ฉันผิดเองแหละ ขอโทษนะ ฉันกลับห้องก่อน” มองตาเขา เธอก็รู้ได้ในทันทีว่าผลลัพธ์มันไม่ใช่การได้แฟนแน่ๆ เธอมองออกว่าเขารู้สึกผิดที่ทำเรื่องเมื่อคืนลงไป

“เอวา”

“อย่ารู้สึกผิด มันไม่มีอะไร…ทุกอย่างจะไม่เปลี่ยนแปลง” หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พยายามจะหลบสายตาเขา

“มันจะเป็นความผิดเธอได้ยังไง? ในเมื่อฉันเป็นคนเริ่ม…ถ้าจะมีใครสักคนที่ต้องขอโทษ มันต้องเป็นฉัน”

“ฉันต่างหากที่เริ่ม ฉันจูบนายก่อน แล้วนายก็ไม่ต้องรู้สึกผิดด้วย…ฉันไม่ได้ซีเรียสกับเรื่องแบบนั้นหรอก” เธอเพียงพูดไปอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ในใจกำลังร้องไห้ ไม่ได้ต้องการให้เขามารับผิดชอบ ไม่ได้จะโทษว่าเป็นความผิดเขา ที่ต้องการ…สิ่งเดียวที่ต้องการก็คือความรักแบบชายหนุ่มหญิงสาว เธอเพียงอยากให้เขาเสน่หาในตัวเธอบ้าง

“แต่ฉันซีเรียส!”

“คุณ…นายก็เคยนอนกับผู้หญิงตั้งเยอะ จะซีเรียสเรื่องอะไร? มันก็แค่…ครั้งเดียว” เธอแสร้งยิ้ม แสร้งทำเหมือนว่าเธอไม่เป็นไร

“แต่มันไม่เหมือนกันไง! ผู้หญิงพวกนั้นไม่เหมือนเธอ…เธอ…เอวา เธอเป็นเพื่อนฉัน…”

“นายก็เป็นเพื่อนฉัน เพราะงั้น…เลิกพูดถึงเรื่องนี้กันเถอะนะ ฉันจะทำเหมือนว่ามันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น”

“แต่ฉันทำไม่ได้!”

“แล้วนายจะเลิกคบฉันเหรอ? จะทำให้มันยุ่งยากจนเสียเพื่อนกันเลยไหม? เรายังต้องทำงานด้วยกันนะ…”

“คบกันไหม?”

“?!!!” คำถามของแทนคุณทำให้เอวาพูดอะไรไม่ออก

“คบกันไหมเอวา…”

“เพื่ออะไร? เพื่อจะรับผิดชอบที่นายเพิ่งนอนกับฉันน่ะเหรอ? แค่นั้นเองใช่ไหม? นายไม่ได้อยากจะคบกับฉัน…นายไม่เคยมองว่าฉันเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ แล้วเราจะคบกันได้ยังไง?! สักวันก็คงต้องเลิกกัน ดีไม่ดี…มันคงจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่ อาจเลวร้ายจนถึงขั้นมองหน้ากันไม่ได้ เพราะงั้น…ให้มันจบลงตรงนี้เถอะคุณ”

“แล้วเธอทำได้เหรอ? ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นน่ะ?”

“อืม ทำได้…นายเองก็ต้องทำ” จบคำนั้นเอวาก็เดินออกมาจากห้องพักของแทนคุณ และเพียงเสี้ยววินาทีนั้น น้ำตาก็หลั่งไหลลงมาเป็นสาย ผลลัพธ์ที่ได้คือเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ที่เหลือ…นี่คือแผลใหญ่ซึ่งรอวันลุกลามไปเป็นโรคร้ายทางใจ ที่ไม่มีทางรักษาได้ง่ายๆ และถ้านับว่านี่คือความผิดพลาด ที่จริง…มันก็น่าจะผิดพลาดมาตั้งแต่เริ่มแล้ว ตั้งแต่ที่เธอแอบรักเพื่อนสนิทของตัวเอง…ตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน