ตอนที่ 6 ผัวเทวดา

มารินคุยงานกับลูกค้าเสร็จก็รีบเก็บกระเป๋าเดินเข้าไปในงานเปิดตัวเกม ผู้คนพลุกพล่านมากมายทำให้เธอเป็นห่วงว่าลูกสาวจะหลงกับดานุเพราะรู้ว่าเขาต้องทักทายผู้คนมากมาย มารินเดินมองรอบ ๆ งานเห็นดานุยืนให้สัมภาษณ์กับนักข่าวแต่ข้างกายเขาไม่มีเมลินดา เธอรีบเดินจ้ำตรงไปหายืนรอเขาสัมภาษณ์อย่างร้อนใจ ด้านยุรีเห็นมารินจึงเดินอ้อมไปหา

“คุณรินคะ”

“คุณยุเห็นลูกสาวรินไหมคะ” มารินหันขวับไปถามทันที

“คุณลินดาเล่นกับคุณธรที่ด้านหลังเวทีค่ะ” ยุรีรีบตอบเพราะดูท่าทางมารินกระวนกระวายน่าจะเป็นห่วงลูกสาว

“เล่นกับ.........คุณธร..........” มารินหน้าซีดตกใจตัวชาวาบกลืนน้ำลายอึกใหญ่แทบเก้าเท้าไม่ออก

ด้านหลังเวที

เมลินดานั่งเก้าอี้สนามเล่นเกมเพลย์แบบพกพาข้าง ๆ พสุธรที่นั่งเล่นเกมเพลย์พกพาอีกเครื่องอยู่ข้าง ๆ เด็กน้อยตั้งใจในการเล่นและกระแซะข้อศอกน้อย ๆ ชนแขนแกร่งเพื่อเรียกธรให้ช่วยสอนตรงที่เล่นไม่ได้

“แม่ไม่ค่อยให้เล่นเกมเหรอ” พสุธรมองเด็กน้อยที่เหมือนเล่นเกมไม่ค่อยเป็นขนาดด่านง่าย ๆ ยังต้องให้เขาช่วย

“ค่ะ แม่บอกเล่นเยอะสายตาไม่ดีต้องใส่แว่นหนา ๆ”

“แล้วหนูชอบเล่นเกมหรือเปล่า?”

“ชอบสิคะ แต่ไม่เล่นก็ได้ถ้าหนูต้องใส่แว่นแม่ก็ต้องเสียเงินซื้อแว่นอีกแค่หาเงินค่าเทอมแม่ก็เหนื่อยแล้ว” เด็กน้อยเอียงมองเล็กน้อยแล้วก้มหน้าก้มตาเล่นเกมต่อ

“แล้วพ่อหนูไม่ช่วยอะไรเลยเหรอ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นจ้องหน้าเด็กหญิงที่สนใจแต่เกมเลยหลอกถามเด็กเรื่องที่เขาอยากรู้

“พ่อไม่หายใจ พ่อไปสวรรค์แล้ว”

“พ่อหนูชื่ออะไร?”

“ไม่รู้ค่ะแม่ไม่เคยบอก” เมลินดาจ้องแต่เกมไม่เงยมามองหน้าคู่สนทนาแต่ตอบคำถามทุกคำ

“แล้วหนูอายุเท่าไหร่?”

“ห้าขวบ ไม่ใช่ ๆ หกขวบ น่าจะหกขวบหรือไม่ก็ห้าขวบหนูจำไม่ได้” เด็กน้อยตอบมั่ว ๆ ไม่มีสมาธิเพราะกำลังตั้งใจเล่นเกม เขาถึงกับกุมขมับนึกว่าจะได้คำตอบที่ช่วยได้มากกว่านี้แต่เหมือนไม่ได้อะไรเลย

“แม่มาแล้วลูก” มารินเดินกระหืดกระหอบมาหลังเวทีเห็นลูกกำลังนั่งเล่นหน้าเครียดข้างกายมีพสุธรกำลังงอตัวจ้องหน้าลูกของเธอ เด็กน้อยสะดุ้งยืนรีบส่งเกมคืนพสุธรทันที

“แม่....... หนูเล่นแป๊บเดียวสายตาไม่เสียแน่ ๆ”

“ร้อนตัวนะเราแม่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย” มารินอมยิ้มเดินเข้าไปลูบหัวลูกเบา ๆ อย่างเอ็นดู

“มีลูกแล้วเลี้ยงให้ดี ๆ อย่าให้นิสัยเหมือนแม่” พสุธรยืนขึ้นพูดกระแหนะกระแหน มารินเงยมองนิ่ง ๆ ไม่อยากต่อปากต่อคำเลยก้มลงไปมองลูกสาว

“กลับกันเถอะลูก”

“สวัสดีค่ะลุงธร” เมลินดายกมือไหว้พสุธร เขารับไหว้แล้วหยิบถุงรางวัลหลายถุงของเมลินดาที่เขาพาไปเดินเล่นล่าของรางวัลตามบูท

“อันนี้ของรางวัลที่ลินดาได้........ไว้เจอกันใหม่นะคะสาวน้อย” เขายื่นถุงให้มารินแล้วก้มลงไปยิ้มกับเด็กน้อย มารินสอดมือเข้ารับถุงหลายใบแล้วยกดึงเข้าหาตัวเองแต่เขากลับยื้อไว้

“ของเยอะเดี๋ยวลุงไปส่งที่รถดีกว่า” เขายกยิ้มจ้องหน้าแม่เด็กที่พยายามเก็บอาการทั้งที่หงุดหงิดจนอยากปาถุงใส่เขาด้วยหมั่นไส้

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอแสร้งยิ้มกัดฟันพูดดีด้วยแล้วดึงถุง เขาดึงถุงกลับยักคิ้วกวนประสาท

“........” เมลินดาเงยมองงุนงง แม่กับลุงธรจ้องหน้ากันยื้อถุงกันไปมาไม่ยอมปล่อย

“ผมไปส่งเอง” ดานุเสียงขรึมมองมือของทั้งสองคนจับถุงรางวัลซ้ายขวา เขาเลยสอดมือเข้าตรงกลางดึงถุงรางวัลออกมาก่อนจะหันไปมองเคืองพสุธรที่จ้องหน้าเขากลับอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร

“ขอบคุณค่ะ” มารินหน้าซีดเสียงอ่อนคว้ามือลูกสาวแล้วพาไปลานจอดรถกับดานุทันที พสุธรสอดมือเข้ากระเป๋ากางเกงมองเพื่อนกับเมียเก่าและลูกใครก็ไม่รู้เดินด้วยกันอย่างกับพ่อแม่ลูก ดูเหมือนว่าเพื่อนจะหลงเสน่ห์เมียเก่าเขาไม่น้อย

ช่วงหัวค่ำ

ดานุขับรถยนต์คันหรูกลับบ้านอย่างหงุดหงิดไม่ชอบสีหน้าท่าทางที่พสุธรมองมารินคล้ายหยอกล้อหรือว่าเพื่อนของเขาก็สนใจเธอเหมือนกัน ดานุเก็บความแคลงใจไว้ไม่ไหวเปิดบูลทูธเชื่อมต่อโทรศัพท์กับรถแล้วโทรไปเคลียกับพสุธร

“ตกลงนายไม่ชอบหน้าคุณรินหรือว่าชอบมากกันแน่!” ดานุเปิดประเด็นด้วยความร้อนใจไม่อ้อมค้อมอยากคุยกับเพื่อนให้รู้เรื่องไม่อย่างนั้นคืนนี้เขานอนไม่หลับแน่

“ก็แค่หยอกเล่น หวงอะไรนักหนากับแค่แม่หม้ายลูกติด” พสุธรน้ำเสียงประชดประชันสวมเสื้อคลุมอาบน้ำนั่งดื่มเบียร์บนโซฟามองนอกกระจกบานใหญ่ของคอนโดเห็นแสงไฟจากทางด่วนและตึกสูงในยามค่ำคืน

“อย่างน้อยก็พูดให้เกียรติคนที่เพื่อนชอบหน่อย ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว แม่เราก็เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวเพราะพ่อเจ้าชู้เราเห็นแม่ทำงานหนักนอกบ้านดูแลลูกในบ้านมันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับการเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้เติบโตมาอย่างดี คุณรินอาจโชคร้ายเจอสามีเจ้าชู้นิสัยเสียหรือไม่ก็ตายจากกันไป นายจะตัดสินว่าผู้หญิงไม่ดีอย่างเดียวไม่ได้เพราะบางทีผู้ชายก็เลว” ดานุกระแทกเสียงไม่พอใจถ้าเพื่อนไม่ชอบก็ไม่ควรดูถูกผู้หญิงที่เขาชอบ

“.................” พสุธรนิ่งเงียบแววตาสับสน (คุณรินอาจโชคร้ายเจอสามีเจ้าชู้นิสัยเสียหรือไม่ก็ตายจากกันไป นายจะตัดสินว่าผู้หญิงไม่ดีอย่างเดียวไม่ได้เพราะบางทีผู้ชายก็เลว)

“ฟังอยู่หรือเปล่า ธร” ดานุขมวดคิ้วพยายามฟังเสียงเพื่อนจากบลูทูธ พสุธรตัดสายทิ้งไปดื้อ ๆ

“ตู้ด ตู้ด ตู้ด...........”

“เถียงไม่ได้ก็ตัดสายทิ้ง เฮ้อ” ดานุเสียงหวี่ยงถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วขับรถกลับบ้านต่อไป ด้านพสุธรยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่มแล้วมองตัวเองสะท้อนเงาในบานกระจก สิ่งที่ดานุพูดเมื่อครู่ยังก้องอยู่ในหัว (คุณรินอาจโชคร้ายเจอสามีเจ้าชู้นิสัยเสียหรือไม่ก็ตายจากกันไป นายจะตัดสินว่าผู้หญิงไม่ดีอย่างเดียวไม่ได้เพราะบางทีผู้ชายก็เลว) ผู้ชายเลว ๆ ตอนที่คบมารินเขาก็ถูกมองว่าเป็นผู้ชายเลว ๆ ไม่ได้เรื่องเกาะเมียกินและมีฉายาว่า “ผัวเทวดา”