ตอนที่ 5 ลูกใคร

เช้าวันรุ่งขึ้น

ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

มารินพาเมลินดามาคุยงานประกันกับลูกค้าในร้านคอฟฟี่ช็อปไม่ติดกระจกภายในห้าง ระหว่างที่แม่พูดคุยกับลูกค้าเมลินดานั่งระบายสีบนสมุดภาพที่โต๊ะด้านหลังแม่เด็กหญิงก้มหน้าก้มตาระบายสีไม่รบกวนการทำงานของแม่ สักพักมีผู้ชายสวมสูทและผู้หญิงกลุ่มใหญ่เดินผ่านมากลิ่นน้ำหอมโชยอ่อนทำให้เมลินดาเงยหน้าจากสมุดระบายสีมองไปทางชายหญิงกลุ่มนั้นแต่งตัวสวยหล่อเหมือนในโทรทัศน์ เด็กหญิงนั่งมองไม่วางตาสักพักก็มีชายคนหนึ่งเดินมาเมลินดาอมยิ้มแววตาเป็นประกาย

“ลุงนุ”

“มาเที่ยวเหรอคะสาวน้อย” ดานุเดินตรงเข้ามาใกล้เหลือบมองมารินที่นั่งคุยกับลูกค้าที่โต๊ะข้าง ๆ

“มาทำงานกับแม่ค่ะ” ลินดาตอบกลับแล้วหันไปมองแม่ที่กำลังลุกขึ้นหันมาทักทายดานุ

“สวัสดีค่ะ คุณนุ”

“วันหยุดก็ยังทำงานเหมือนกันเลยนะครับ ผมมางานเปิดตัวเกมมีการแจกของรางวัลและของเล่นให้กับเด็ก ๆ ด้วยคุณรินสนใจพาลินดาเข้าร่วมด้วยได้นะครับ” ดานุเอ่ยชวนสีหน้ายิ้มแย้ม

“ขอบคุณที่ชวนนะคะ รินยังคุยงานกับลูกค้าอยู่เลยค่ะ” มารินรู้สึกเกรงใจที่ต้องปฏิเสธคำชวนของลูกค้ารายใหญ่

“ถ้าอย่างนั้น ผมขอพาลินดาไปด้วยได้ไหม”

“เอ่อ.......”

“ผมดูแลให้เองและก็มีเลขาผมช่วยดูให้ไม่ต้องห่วงลูกไม่หายแน่นอน” ดานุรู้ว่าเธอห่วงลูกสาวเลยเสนอตัวดูแลให้อย่างดี มารินหน้าเจื่อนไม่ค่อยอยากให้ลูกไป เมลินดาวิ่งมาจับมือแม่ทำตาปริบ ๆ อยากไปเที่ยวกับลุงนุ

“หนูจะไม่ดื้อไม่ซนไม่เดินตามใครจะจับมือลุงนุไว้ตลอดค่ะ”

“รบกวนด้วยนะคะ” มารินยิ้มแห้งทั้งที่ห่วงแต่ดานุก็ไว้ใจได้น่าจะไม่มีอะไร

“ไปกัน เย้” ดานุยิ้มกว้างกำหมัดยกขึ้นสูงเล่นกับลินดาที่ชูกำปั้นน้อย ๆ หน้าตาสดใสเข้าขากันได้ดีก่อนจะเดินจับมือพากันเข้าไปในงานที่อยู่ไม่ไกล

ภายในงานเปิดตัวเกม

เมลินดาจับมือดานุที่ยืนให้สัมภาษณ์กับนักข่าว เด็กหญิงมองรอบ ๆ ห้องจัดงานกว้างใหญ่ผู้คนมากมายแต่งตัวสวยหล่อหน้าจอรอบงานมีการแสดงเกมตัวใหม่และมีคอสเพลแต่งตัวเหมือนในเกมยืนถ่ายรูปกับผู้ร่วมงาน สาวน้อยตื่นเต้นอยากไปถ่ายรูปกับเหล่าคอสเพลย์บ้าง เลยเงยมองดานุที่ยังให้สัมภาษณ์จะหาจังหวะอ้อนให้พาไปถ่ายรูป แต่ดานุยังให้สัมภาษณ์ไม่เสร็จเลยมองไปทางด้านหลังเวทีเห็นคนเดินเตรียมงานและชายคนหนึ่งนั่งสวมสูทดำสวมรองเท้าหนังสีดำดูหล่อเข้มอย่างกับตัวละครในเกม เด็กหญิงมองชายหนุ่มคนนั้นแล้วรู้สึกคุ้นหน้าค่อย ๆ ปล่อยมือออกจากดนุเดินไปหาชายคนนั้น ยุรีเลขาของดนุเห็นจึงเดินตามไปห่าง ๆ

เมลินดาหยุดยืนมองหน้าพสุธรนั่งจิบกาแฟ เขาเหล่มองเล็กน้อยแล้วขมวดคิ้วเมื่อเห็นเด็กหญิงจ้องหน้าเขาเหมือนรู้จักกัน

“ลูกใคร?” พสุธรมองหน้าเด็กแล้วหันไปถามยุรีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

“ไม่ทราบค่ะ คุณนุพามา” ยุรีส่ายหน้ายิ้มเจื่อนคุณนุบอกแค่ว่าให้ดูแลไม่ได้บอกว่าเป็นลูกใคร

“ลุงหน้าเหมือนเพื่อนแม่เลยค่ะ” เมลินดาพูดขึ้นแล้วยิ้มน้อย ๆ พสุธรมองหน้าเด็กน้อยตากลมโตยิ้มหวานแล้วนึกถึงใครบางคนที่หน้าตาคล้ายเด็กคนนี้

“เพื่อนลุงมีแต่ลูกตัวเล็กไม่มีใครโตเหมือนหนู ๆ จำผิดคนแล้วค่ะ” พสุธรยกยิ้มเอ็นดูเด็กน้อยหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม

“น่าจะใช่ ในรูปหน้าเหมือนแต่ลุงหล่อกว่าเยอะเลย.......” เมลินดาน้ำเสียงสดใสยิ้มจนตาหยี นั่นทำให้พสุธรหัวเราะอารมณ์ดีในรอบหลายปี

“เข้าใจพูดนะเรา ชื่ออะไรคะ?”

“ลินดา.......ทำอะไรอยู่คะไหนบอกแม่ว่าจะจับมือลุงตลอดไง” ดานุเดินลิ่วตรงมาหาย่อตัวลงโอบเด็กน้อยด้วยความเป็นห่วง

“หนูเห็นลุงคนนี้หน้าเหมือนเพื่อนแม่เลยเดินมาหาค่ะ”

“ลุงเขาไม่ใช่เพื่อนแม่หนูหรอกค่ะ” ดานุยิ้มอ่อนเงยมองหน้าพสุธรจะใช่เพื่อนแม่ได้ยังไงเมื่อวานพสุธรยังแทบจะกินหัวแม่เด็กอยู่เลย

“ลูกใคร?” พสุธรยิ่งสงสัยว่าเด็กคนนี้เป็นลูกใครทำไมถึงสนิทกับดานุ

“ลูกคุณริน เจอกันข้างนอกเลยพาร่วมงานด้วย”

“ลูก......โตขนาดนี้เลยเหรอ หนูอายุเท่าไหร่?” พสุธรชะงักจ้องมองเด็กหญิงอย่างพิจารณาใครบางคนที่เขาคิดว่าคล้ายเด็กคนนี้คือมาริน แต่ดูยังไงหน้าตาเด็กก็ไม่เหมือนชู้รักที่แย่งมารินไปจากเขา

“คุณธร คุณนุ เชิญเตรียมตัวด้านหลังเวทีได้เลยค่ะ” ทีมงานเดินมาเรียกสองผู้บริหารให้ขึ้นโชว์ตัวเปิดงานบนเวที ชายทั้งสองหันไปพยักหน้ารับพร้อมกัน

“ฝากหลานด้วยนะครับอย่าให้คลาดสายตา” ดานุฝากเมลินดาให้ยุรีดูแลก่อนจะเดินไปเตรียมตัวที่ทางขึ้นเวที พสุธรเดินตามไปด้วยความแคลงใจหันมองลูกของมารินกับชายชู้หรือว่าหลังเลิกกันมารินเปลี่ยนสามีหลายคนแต่ช่วงเวลาไม่กี่ปีลูกจะโตขนาดนี้เลยเหรอ.......... (เด็กอายุเท่าไหร่เด็กเป็นลูกสามีคนไหนของมาริน)