โปรดรัก

ผืนแพร

บท

ตั้งค่า

บทที่ 4 คนโง่

- JanJao -

ฉันตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันเสาร์ สิ่งแรกที่ทำหลังจากตื่นนอนก็คือหยิบมือถือขึ้นมาดูอัปเดตในโซเชียล แต่ก็นั่นแหละ…การได้เห็นว่าคนอื่นๆ ซื้อรถใหม่ มือถือใหม่ กระเป๋าแบรนด์เนมใบใหม่ หรือแม้แต่ไปเที่ยงต่างประเทศมันเป็นเรื่องซ้ำๆ เดิมๆ

ไม่ได้อิจฉาหรอก…แต่แค่คิดว่ามันไม่ได้น่าสนใจเลยสักนิด เอ๊ะ? หรือว่าที่จริงแล้วฉันอิจฉาพวกเขาก็ไม่รู้นะ?

ฉันโยนมือถือลงเตียง ลุกไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ ก่อนที่จะลงมาชั้นล่าง เวลานี้แน่นอนว่าเจ้าน้องชายตัวแสบคงยังไม่ตื่น ฉันเริ่มตั้งหม้อหุงข้าว ทำอาหารง่ายๆ อย่างผัดกะเพราหมูสับแล้วก็แกงจืด ใช้เวลาราวๆ ชั่วโมงงานในครัวก็เสร็จ จากนั้นฉันก็เอามือถือมาเปิดเพลงของวง Queen วงโปรดของฉัน

พอมาถึงตรงนี้…อยู่ๆ ฉันก็คิดถึง R ขึ้นมา ผู้ชายคนนั้น…เขาถามว่าฉันเกิดทันเหรอถึงได้ชอบวง Queen ชิ! ไปตอบเขาสักหน่อยดีกว่า จะเอาให้หน้าหงายไม่กล้ามาคุยกับฉันอีกเลย!

JanJao : เกิดทันสิ ฉันอยู่บนโลกนี้มาสามร้อยปีแล้วนะ ระวังเถอะ…ฉันจะดูดเลือดคุณ

“ฮะๆๆๆ”

ฉันหัวเราะออกมาอย่างสะใจ วางมือถือลงบนโต๊ะแล้วจัดการทำความสะอาดบ้าน เอาผ้าทั้งอาทิตย์ออกมาซัก โยกหัวไปตามจังหวะของเพลงวงโปรด จนเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้วไม่รู้ เพราะฉันไม่ได้ดูนาฬิกา รู้ตัวอีกทีฉันก็ทำความสะอาดบ้านทั้งหลังเสร็จ เอาผ้าออกไปตาก แล้วก็เริ่มรดน้ำต้นไม้หน้าบ้าน ซึ่งมันเป็นเวลาเดียวกับที่พี่ซินธ์กลับบ้านมาพอดี

อ้อ! ลืมบอกไปเลยว่าพี่ซินธ์เป็นพี่สาวข้างบ้านของฉันเอง นางเป็นแอร์น่ะ อยากให้ได้มาเห็นกับตาจริงๆ เกิดมาฉันยังไม่เคยเจอใครสวยเท่าพี่ซินธ์มาก่อนเลย คือนางสวยเหมือนนางฟ้าเลยก็ว่าได้

“พี่ซินธ์…กลับมาแล้วเหรอคะ?” เพราะบ้านเราอยู่ติดกัน เพราะรั้วไม่ได้สูงมากนัก เลยทำให้เราคุยกันได้ ฉันเอ่ยทักทายพี่ซินธ์พร้อมรอยยิ้ม

“เธอเห็นพี่ได้…ก็แสดงว่าพี่กลับมาแล้วน่ะสิ” พี่ซินธ์เดินเข้ามาที่ข้างรั้ว พร้อมกับยื่นถุงอะไรสักอย่างให้ฉัน “อะนี่…พี่ซื้อฝากเธอกับเจเจ”

“อะไรคะ?”

“ก็แค่…ช็อกโกแลตน่ะ รับไว้ซะ”

“ขอบคุณนะคะ…” ฉันจำใจต้องรับของฝากจากพี่ซินธ์ มันเป็นแบบนี้ตลอด พี่เขามักจะซื้อของฝากมาให้ฉันกับน้องชายเสมอ ถึงฉันจะบอกว่าไม่ต้อง แต่เขาก็ไม่เคยฟังเลย

“ทำหน้าเกรงใจอีกแล้วนะ ตอนพี่ไม่อยู่เธอก็คอยดูแลบ้านให้พี่ตลอด คอยรดน้ำต้นไม้ให้ด้วย นี่ก็แค่ช็อกโกแลตเอง…มันไม่ได้มากมายอะไร”

“แต่หนูเกรงใจนี่คะ แล้วนี่พี่ซินธ์กินอะไรมาหรือยัง? หนูทำผัดกะเพรากับต้มจืดไว้ กินด้วยกันไหมคะ?”

“ไม่ล่ะ พี่ง่วงแล้วก็เหนื่อยมากเลย ว่าจะไปนอนก่อน…”

“ค่ะ”

“นี่” พี่ซินธ์ที่กำลังจะเดินเข้าบ้านของตัวเอง แต่กลับหันมาหาฉันอีกครั้ง “ช่วงนี้…มีใครมาจีบหรือเปล่า?”

“คะ? หนูน่ะเหรอ?”

“ดูให้ดีๆ ล่ะ อย่าไว้ใจใครง่ายๆ คนเราสมัยนี้…รู้หน้าไม่รู้ใจหรอกนะ” จบคำนั้นพี่ซินธ์ก็เดินเข้าไปในบ้าน ส่วนฉันก็ได้แต่ยืนมองอย่างงงๆ ใครกัน…ที่จะมาจีบฉัน?

ตือดึ๊ง! ตือดึ๊ง! ตือดึ๊ง!

ทันทีที่ฉันเดินกลับเข้ามาในบ้าน เสียงแจ้งเตือนจากมือถือก็ดังรัวๆ ฉันรีบเข้าไปคว้ามันขึ้นมาเปิดอ่าน เพราะคิดว่ามันจะเป็นเรื่องด้วยอะไร แต่สิ่งที่ได้เจอก็คือ…

R : ตลกหรือไง?

R : กำลังล้อเล่นกับฉันอยู่เหรอ?

R : อยากโดนดีใช่ไหม?

R : ฉันไปจัดการเธอตอนนี้เลยก็ยังได้

JanJao : โอ้โห! ต้องดุถึงขนาดนั้นเลยใช่ไหม? ฉันก็แค่ล้อเล่น

R : ล้อเล่นหรือล้อเลียน?

JanJao : เดี๋ยว? ฉันจะไปล้อเลียนคุณทำไม แล้วการที่บอกว่าฉันอยู่บนโลกนี้มาสามร้อยปี มันเป็นการล้อเลียนยังไงไม่ทราบ?

R : ช่างเถอะ ตกลงว่าเธอชอบวง Queen สินะ

JanJao : ใช่ ถึงจะเกิดไม่ทันก็ตาม

R : แล้วเธอชอบอะไรอีก?

JanJao : ก็หลายอย่าง แต่คุณจะคุยเรื่องที่ฉันชอบอย่างนั้นเหรอ?

R : อืม ฉันอยากคุยเรื่องเธอ เล่าเรื่องชีวิตเธอให้ฉันฟังสิ อะไรก็ได้…ที่อยากจะเล่า

บอกตามตรงว่าฉันค่อนข้างแปลกใจกับหมอนี่ เขาดูเหมือนคนประหลาด ที่อยู่ๆ ก็มาอยากรู้เรื่องของฉัน ทั้งๆ ที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วยซ้ำ ซึ่ง…ในวันที่ฉันว่าง ไม่มีอะไรให้ทำ การได้คุยกับคนแปลกหน้าก็เป็นเรื่องท้าทายดีเหมือนกันนะ เพราะฉันก็คงคุยกับเขาแค่เรื่องผิวเผินอย่างเรื่องเพลง วงดนตรี อาหาร หรือเรื่องหนังที่ชอบเท่านั้นแหละ คงไม่คิดจะลงลึกถึงเรื่องส่วนตัวแน่นอน อย่างที่พี่ซินธ์ว่า…คนสมัยนี้ รู้หน้าไม่รู้ใจ และฉันไม่ควรไว้ใจใครง่ายๆ

R : ฉันไม่อยากรู้แล้วว่าเธอชอบหนังเรื่องไหนบ้าง

หลังจากที่ฉันกับ R คุยกันมาแต่เรื่องหนังทั้งวัน จนตอนนี้ปาเข้าไปสี่ทุ่มแล้ว แต่เราก็ยังคงแชทตอบโต้กันอยู่ เขาก็บอกออกมาแบบนั้น

JanJao : ฉันก็เหนื่อยที่จะเล่าเรื่องของตัวเองแล้วเหมือนกัน เพราะเราคุยกันแต่เรื่องฉัน แล้วไหนเรื่องของคุณล่ะ?

R : เรื่องฉันเหรอ? ไม่สนุกหรอก

JanJao : ขี้โกงนี่ เล่าเรื่องคุณมา

R : อยากรู้อะไร?

JanJao : ก็ทุกเรื่องที่คุณเล่าได้ อย่างเช่น…คุณชื่ออะไร

R : รามิล

ว้อท?!

เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้เขาบอกว่าชื่อรามิลอย่างนั้นเหรอ? ใช่รามิลเดียวกับเจ้าของแอปนี้หรือเปล่านะ? หรือก็แค่คนชื่อซ้ำ หรือไม่…ก็แค่ปลอมชื่อขึ้นมา แกล้งทำเหมือนว่าตัวเองเป็นคุณรามิลเจ้าของแอป เพราะถ้าให้คิดดูดีๆ มันไม่มีเหตุผลเลยที่คนระดับคุณรามิล จะมากด Crazy แล้วมาคุยกับฉันแบบนี้

R : เงียบทำไม?

JanJao : คุณชื่อรามิลจริงๆ เหรอ?

R : มีเหตุผลอะไรที่ต้องโกหก?

JanJao : งั้นคุณทำงานอะไร?

R : พัฒนาแอปพลิเคชัน

โอเค…มาถึงตรงนี้ฉันจะถามอีกแค่คำถามเดียว ถ้าเขาบอกว่าแอปที่ว่านั่นเป็นแอปนี้ล่ะก็ แสดงว่าเขาโกหก และฉันจะไม่คุยกับคนที่โกหกฉันตั้งแต่เริ่มแน่

JanJao : แอปอะไรเหรอ?

R : ก็แอปนี้ไง SmatchY

JanJao : คุณจะให้ฉันเชื่อจริงๆ เหรอว่าฉันกำลังคุยอยู่กับคุณรามิล เจ้าของแอปนี้ ถามจริงนะ…ฉันดูเหมือนคนโง่หรือไง?!

R : ไม่เหมือน

JaoJao : ก็นั่นน่ะสิ!

R : เธอไม่เหมือนคนโง่ แต่เธอโง่จริงๆ เลยต่างหาก