Ep.2 อยู่กับเฮียนะ

ภายในคลับที่ว่ามืดสลัวจนเธอมองหน้าคนอุ้มไม่ชัดสักที แต่หลังจากแผ่นหลังของเธอถูกวางสัมผัสกับความนุ่มภาพตรงหน้าของเธอกลับมืดกว่าเดิม

“ที่นี่ที่ไหน” เธอถามขึ้นพยายามเพ่งมองฝ่าความมืดภายในห้องที่มองอะไรไม่เห็นเลย

“ห้องนอนไง” เขาตอบกลับออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“นั่นใครล่ะ ทำไมมองไม่เห็นอะไรเลย” เธอถามพร้อมกับยกมือขึ้นจนสัมผัสกับแขนของเขาแล้วดึงเข้าหาตัวจนเกิดแรงยวบที่เตียง

และยิ่งเวลาผ่านไปนานขึ้นฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็ออกเต็มที่มากขึ้นจนทำให้เธอกลายเป็นคนเมาเต็มปากเต็มคำไปแล้ว

“มีน” เขาเอ่ยเรียกเธอขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“อืม” เธอครางรับการเรียกชื่อของตัวเอง

“ต่อไปนี้มาอยู่กับเฮีย” คำบอกเล่ากึ่งคำสั่งดังขึ้น

“เฮียเหรอ” เธอที่ได้ยินคำแทนตัวของเขาก็ทวนถามอย่างไม่ได้สนใจคำพูดของเขาเลยสักนิด

“อืม” เขาตอบรับออกมาสั้น ๆ ให้เธอรู้ว่าเขาคือเฮีย

“เฮีย” เธอทวนถึงตัวตนของเขาขึ้นแล้วเงียบไปเหมือนกำลังคิดอะไร และไม่นานเสียงของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ไอ้เXยเอ้ย!”

คำหยาบดังออกจากปากของเธอทันทีด้วยความโกรธแค้นชิงชังเมื่อนึกถึงเฮียเดียวที่เธอรู้จักในชีวิต

“ใครจะไปอยู่กับคนอย่างเฮียได้วะ! หน้าด้านไปหรือเปล่าถึงมาขอให้มีนอยู่ด้วย” น้ำเสียงแห่งความเย้ยหยันดังขึ้นย้อนถามเขากลับไป ถามพร้อมกับร่างบางที่กำลังพยุงตัวเองลุกท่ามกลางความมืดและพยายามหาทางลงจากเตียงเพื่อออกจากที่แห่งนี้ไป

ถึงตอนนี้เธอจะเมาแต่เธอก็รับรู้ทุกอย่าง รับรู้ว่าเฮียในความทรงจำของเธอคือใคร เป็นยังไง และคำตอบก็คือเธอควรออกห่างจากเขาให้เร็วที่สุด

“อย่าดื้อ” เขามองเงาร่างของเธอผ่านแสงสลัวจากสายตาคนปกติปรับโฟกัสได้แล้วปรามเธอขึ้นพร้อมกับจับแขนเรียวของคนเมาไว้

“อย่ามาโดน! แล้วขอร้องอย่ามายุ่ง!” เธอสะบัดมือออกก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจกับการสัมผัสจากเขา และยังคงพยายามหาทางลงจากเตียงท่ามกลางความมืดที่คนเมาอย่างเธอปรับสายตาไม่ได้เลย

“เมาแล้วก็นอน” สุดท้ายเขาก็ลุกแล้วอุ้มเธอกลับตำแหน่งเดิมที่กลางเตียงกดเธอให้นอนลงไป

“บอกให้ปล่อยไง!” มีนาพยายามยกมือปัดป่ายเขาให้ออกห่างจากตัวของเธอ เธอรังเกียจที่จะสัมผัสกับเขาอย่างถึงที่สุด

“อย่าดื้อ” เขาปรามเธอขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำกว่าเดิมเมื่อเธอไม่ยอมหยุดต่อต้านเขา

“ดื้อ?” เธอทวนถามคำพูดของเขาก่อนจะแค่นเสียงออกมาอย่างเย้ยหยัน “คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาใช้คำนี้กับมีนเหรอ”

ไม่ว่าจะคำไหนเขาก็ไม่มีสิทธิ์ใช้มันกับเธอทั้งนั้น ไม่ต้องพูด ไม่ต้องเจอหน้า ไม่ต้องรับรู้ถึงชีวิตของกันและกัน

“บอกให้ปล่อยไง!” เธอยังพยายามดิ้นสุดแรงของตัวเองเพื่อให้หลุดพ้นจากการกดของเขา เธอต้องการออกห่างจากเขาเดี๋ยวนี้ “อื้อ!”

แต่แล้วเธอก็ต้องออกมาทางลำคอเมื่อปากของเธอถูกปิดไว้ด้วยปากของเขา เขาที่กำลังดูดเม้มปากของเธอและไม่นานก็ส่งลิ้นเข้ามาเกี่ยวพันกับลิ้นของเธออย่างเอาแต่ใจ

จูบที่ดุดันในตอนแรกค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความอ่อนโยน เขาละเลียดชิมความหอมหวานของกลิ่นเหล้าและลมหายใจจากเธออย่างรู้สึกโหยหา

ทุกอย่างมันยังคงเหมือนเดิม ทุกอย่างที่เขาสัมผัสได้จากเธอไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด

มีนาถูกต้อนจนมัวเมาและมึนงงหนักกว่าเดิมทำให้ร่างกายของเธออ่อนระทวยลงไร้การต่อต้าน ไม่ได้ต่างจากเขาที่กำลังควบคุมตัวเองไม่ได้ผละออกจากปากแล้วเปลี่ยนเป้าหมายไปยังต้นคออ่อนก่อนจะดูดเม้มมันอย่างอดไม่ได้

“อ๊ะ! อย่า” เธอร้องห้ามเขาออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่ถึงจะแผ่วเบายังไงแต่มันกลับสะท้อนความขัดขืนในจิตใจของเธออย่างเด่นชัด

และมันก็ทำให้เขาได้สติกลับคืนมาก่อนจะผละออกจากเธออย่างพยายามระงับความต้องการของตัวเอง มองไปยังเงาร่างของเธอผ่านความมืดสลัว

“นอนนะ” เขาลูบหัวเธออย่างแผ่วเบาแล้วเอ่ยขึ้นอย่างเป็นการกล่อม

“มีนไม่อยากอยู่ที่นี่ มีนเกลียดเฮีย” น้ำเสียงแผ่วเบาของคนเมาและง่วงดังขึ้นบอกความรู้สึกของตัวเองออกไปอย่างไม่ปิดบัง

“เฮียรู้ แต่เพื่อความปลอดภัยมีนต้องอยู่กับเฮีย” เขารู้ความรู้สึกของเธอ แต่ก็อย่างที่บอกไปนั่นแหละว่าเพื่อความปลอดภัยของเธอ เธอต้องอยู่กับเขา

“ไม่มีวัน” เธอเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบาก่อนที่ลมหายใจของเธอจะสม่ำเสมอขึ้นเรื่อย ๆ บ่งบอกว่าเธอได้หลับไปแล้ว

“เฮียขอโทษ” หลังจากคำปฏิเสธที่เขารับรู้ได้ถึงความหนักแน่นทำให้ร่างสูงได้เอ่ยขอโทษเธอออกไปอย่างรู้สึกผิด พร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาอย่างท้อใจไม่น้อยกับเรื่องหลังจากนี้

แต่เมื่อเห็นว่าเธอหลับไปแล้วเขาก็ลุกขึ้นดึงผ้าห่มออกมาห่มให้กับเธออย่างอ่อนโยน และออกจากห้องนอนมายังห้องทำงานด้านนอกพร้อมกับเรื่องราวมากมายในอดีตที่ย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำของเขาอีกครั้ง