โวยวาย..

โบตั๋นใช้ชีวิตคู่กับพี่โยมาหลายเดือนมากๆแล้วแต่เธอไม่เคยมีอะไรกับพี่โยเลยสักครั้ง... ปู่ยศก็ถามเธอว่าเมื่อไรจะท้องเธอก็ไม่รู้จะตอบยังไงน่ะสิ.. เธอจะไปท้องได้ยังไงเล่าเพราะหลานชายตัวดีของปู่ยศน่ะสิไม่ยอมหลับนอนกับเธอ.. จะให้เธอไปปลุกปล้ำเขา.. มันก็ไม่ได้เธอไม่ได้หน้าด้านหน้าทนขนาดนั้น... เธอก็อายเป็นเหมือนกัน...

" เฮ้อ..."

เมย์ถึงกับเท้าแขนมองหน้าเพื่อนของเธอเลยนั่งมาตั้งนานแล้วเพื่อนรักของเธอก็ยังไม่พูดอะไรนอกจากถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า.. ไม่รู้มีเรื่องอะไรให้คิดนักหนา.. มันน่าหนักใจขนาดนั้นเลยเหรอถึงกับถอนหายใจเอาถอนใจเอา..ถ้าเอาไปชั่งกิโลขายคงจะได้หลายโลเลยล่ะ...

" เป็นอะไรนักหนา.. ถอนหายใจทิ้งตั้งนานแล้วนะ.. ไหนเป็นยังไงเล่ามาหน่อยเผื่อว่าเพื่อนรักคนนี้จะช่วยได้.." เมย์เองก็ไม่รู้อะไรมากหรอก เธอรู้แค่ว่าตั้งแต่เพื่อนเธอแต่งงานกับผู้ชายในฝันของมันมันก็ดูเงียบๆนิ่งๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจาเหมือนเมื่อก่อน...

" เบื่อน่ะ.. ไปเที่ยวทะเลกันเถอะ.. อยากไปนั่งโง่ๆที่ริมชายหาด.." เธอเองก็ไม่อยากเอาเรื่องส่วนตัวและเรื่องภายในครอบครัวออกมาเล่าให้เพื่อนเธอฟังมากนัก.. เธอเองก็ไม่ได้มีความลับอะไรมากหรอกแต่เธอก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี... เธออยากไปหาที่นั่งเงียบๆปลดปล่อยความคิดที่มันไม่ค่อยเข้าท่าของเธอออกไป..

" ไปสิ วันศุกร์นี้เลยไหม... อยากไปเล่นน้ำเหมือนกัน.. ไม่ได้ไปทะเลนานแล้วนะตั้งแต่ปีสองได้มั้ง.. ไปนะ เราไปกัน.. ฉันไปนอนบ้านแกนะเฮ้ย.. ลืมไป.. ฉันไปนอนไม่ได้เพราะแกอยู่บ้านผัวอุ้ย..บ้านสามี.. "

" อืม.. อันที่จริงพี่โยก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกเราสองคนแยกห้องนอนกันนะ.. " ต่อให้เธอพาพ่อหรือแม่มานอนด้วยเขาก็ไม่ว่าหรอกเพราะทุกวันนี้เธอเองก็แทบจะไม่เจอหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ.. มีบ้างเป็นบางครั้งที่เห็นหลังเขาไวๆในช่วงเช้าที่เขาออกไปทำงาน.. นอกนั้นตอนเย็นเธอก็ไม่เคยเจอเขาเลย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าเขากลับบ้านมาตอนไหน หรือบางทีอาจจะมีสายสืบในบ้านก็ได้ที่คอยส่งข้าวให้พี่โยว่าเธอขึ้นนอนรึยังแต่ช่างมันเถอะ.. ทนเอาหน่อย เธอคิดว่าถ้าเธอทำตัวดีๆแบบนี้ไปเรื่อยๆพี่โยก็คงจะต้องเห็นความดีของเธอบ้างแหละ...

" อะไรนะ? นี่แกบอกว่า.. แยกห้องนอนงั้นเหรอ?" จะบ้าเหรอ.. มันกี่เดือนเข้าไปแล้วเนี่ย... สองเดือนเกือบสามเดือนได้ไหมที่เพื่อนเธอแต่งงานกับผู้ชายในฝันของมัน.. แล้วอะไรคือแยกห้องนอน? ไม่มีซัมติงกันอย่างนั้นเหรอ?

" อือ.. จะเสียงดังทำไม ตามนั้นไม่มีอะไรทั้งนั้นไม่ต้องถามไม่มีค่ะ มีแค่หอมแก้มในวันแต่งงานแค่นั้น นอกนั้นไม่มี.. เมย์.. แกว่า.. ฉันจะทนได้ไปอีกนานขนาดไหน.." เอาจริงๆนะเธอเองก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนกัน.. เธอเองก็ท้อเป็นนะ.. แต่อย่าคิด.. อย่าให้คำว่าท้อมันมาครอบงำความคิดของเธอ.. ห้ามคิด.. ห้ามค่ะห้าม...

" โบตั๋น.. ถ้าแกไม่ไหว.. แกก็ออกมาไหม..." เธอสงสารเพื่อนตัวเองเหมือนกันนะ.. การที่ต้องแต่งงานกับคนที่เขาไม่ได้รักตัวเองน่ะ... และที่สำคัญผู้ชายคนนั้นก็มีคนรักของเขาอยู่แล้ว ดูยังไงก็เหมือนกับว่าเพื่อนเธอไปแย่งผู้ชายคนนั้นมาจากผู้หญิงอีกคนนึง.. ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่เป็นคนจัดการก็ตาม.. แต่ถ้าความหลักของความเป็นจริงแล้ว.. เพื่อนเธอไปแย่งแฟนคนอื่นมานะ...

" ไม่ๆ ฉันจะต้องทนอีกนิด ฉันจะทำให้ตัวเองเป็นศรีทนได้.. ทนไปอีกนิด.. ไม่เอาเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า เอาเป็นว่าวันศุกร์นี้เราไปทะเลกันดีกว่า.. "

เมย์พยักหน้ารับคำเพื่อนของตัวเองเธอก็พอจะรู้ว่าเพื่อนของเธอน่ะมันก็เจ็บได้ร้องไห้เป็นแต่มันแค่พยายามแสดงออกมาว่ามันไม่เป็นอะไรก็เท่านั้นเอง....

~~~

หัวหิน....

เสียงคลื่นกระทบกับฝั่งทำให้สองสาวถึงกับผ่อนคลายลงไปเยอะ.. กลิ่นของน้ำทะเลที่มันสาดเข้าสู่จมูกของสองสาวมันทำให้ทั้งคู่ต้องหันหน้ามองกันและยิ้มให้กันด้วยความสุข..

" ที่พักสวยดีแกไปเจอจากไหนอ่ะเมย์..." มันเป็นที่พักที่สวยมากๆติดทะเลแค่เปิดประตูออกไปก็ถึงชายหาดเลย.. บรรยากาศก็ร่มรื่นความปลอดภัยก็ถือว่าดีเลยทีเดียว.. เพราะบริเวณนี้เจ้าของโครงการเขาจ้างพนักงานรักษาความปลอดภัยให้คอยเดินตรวจตาแทบจะทุกชั่วโมงเลยก็ว่าได้...

" ฉันไปเจอรีวิวมาน่ะเห็นว่าราคาไม่แพงมากเท่าไรที่สำคัญความปลอดภัยถือว่าดี... ไม่ไกลจากร้านอาหารที่อร่อยๆด้วย.. และแกดูสิ.. ผู้ชายเยอะมาก.. งานดีมากแม่.." เมย์ถึงกับมองตามหนุ่มตาสีฟ้าจนคอแทบเคล็ด.. มองไปมองมาตอนนี้เธอเริ่มจะเมากล้ามแล้วนะ.. ฮู้ย.. หล่อขาว.. ล่ำมาก.. ใหญ่ด้วย..... อั๊ย.. เป็นท่อนๆเลย..

" นี่ๆให้มันน้อยๆหน่อยเดี๋ยวพ่อหนุ่มตี๋คนนั้นก็ตามมาเฝ้าอีกหรอก.. แล้วแกรู้รึเปล่าบางทีคนที่แกมองเขาอยู่น่ะเขาอาจจะมากับผัวเขาก็ได้.. " สมัยนี้เอาแน่เอานอนไม่ได้หรอก.. หล่อล่ำขนาดนั้น.. บางทีผู้ชายก็มีผัวนะคะไม่ใช่ผู้แค่ผู้หญิงที่สามารถมีผัวได้...

" พูดไม่ดีตบปากค่ะ.. แล้วฉันขอล่ะอย่าพูดถึงไอ้เด็กบ้านั่น.. แค่คิดก็ขนแขนลุกแล้วไม่เชื่อแกดูสิ.." หึ้ย.. แค่คิดก็ขนลุกแล้ว..

ฮ่าๆๆ

เป็นครั้งแรกเลยนะที่เธอได้หัวเราะเต็มเสียงแบบนี้.. มันนานเกือบสามเดือนได้เลยตั้งแต่ที่เธอแต่งงาน.. เธอแทบจะไม่มีโอกาสได้หัวเราะแบบนี้เลย.. เธอลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเสียงหัวเราะของเธอน่ะมันเป็นแบบไหน...

" สบายใจขึ้นมาแล้วใช่ไหม.. ไปเถอะเราไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปเล่นน้ำกันดีกว่า..."

เสียงหัวเราะเฮฮาของสองสาวสวยทำให้ชายหนุ่มบริเวณนั้นต่างพากันมองด้วยความสนอกสนใจ.. มีบางคนแอบถ่ายรูปของสองสาวและนำมันไปโพสโดยที่ไม่ยอมขอเจ้าตัวก่อน..

เมื่อทั้งสองคนพออกพอใจกับการเล่นน้ำในทะเลแล้วทั้งคู่ก็ต่างพากันขึ้นมาดำผุดดำว่ายอยู่ในสระส่วนตัวของตนเอง..

" นี่โบตั๋น.. หิวยัง.. ไปหาอะไรกินกันเถอะ... ตอนนี้ฉันเริ่มหิวแล้วอ่ะ.." ท้องเธอมันเริ่มส่งเสียงรบกวนออกมาแล้วมันคงจะหิวเหมือนเธอแหละไม่งั้นมันคงไม่บ่นหรอก..

"อือๆ ไปสิ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันดีกว่าจะได้ไปเดินหาของกินกัน..."

เมื่อสองสาวได้ร้านแล้วทั้งคู่ก็รีบไปหาที่นั่งที่ตัวเองชอบทันทีและมันจะเป็นที่ไหนไปไม่ได้นอกจากด้านนอกริมทะเล.. ก็บรรยากาศมันดีนี่.. ตอนนี้พระอาทิตย์ก็เริ่มคล้อยลงไปแล้ว..มันจึงทำให้ทั้งสองเห็นพระอาทิตย์ดวงโตสีส้มที่มันทำท่าเหมือนกับจะจมลงไปในท้องทะเล.. บรรยากาศแบบนี้พวกเธอต้องคว้ามันเอาไว้.. เพราะพวกเธอไม่รู้เลยว่าพวกเธอจะได้มาอีกเมื่อไร...

สองสาวกำลังนั่งเมาท์มอยกันอย่างออกรสออกชาติอยู่ๆหางตาของโบตั๋นก็ไปสะดุดกับบางสิ่งเข้า...

" อะไร? เป็นอะไรโบตั๋น?" อยู่ๆเพื่อนของเธอก็ชะงักและไม่ยอมพูดต่อ.. มันเห็นอะไร?

โบตั๋นรีบลุกออกจากที่นั่งของตัวเองและเดินไปยังจุดหมายที่เธอเห็น...

ตึกตึกตึก....

"ที่ไม่กลับบ้านก็เพราะพาผู้หญิงคนนี้มาเที่ยวใช่ไหมคะพี่โย.. สวัสดีค่ะคุณน้ำฝน.. ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะคะ.. ไม่คิดว่าการที่คุณแอบมาเที่ยวกับสามีคนอื่นแบบนี้.. ที่บ้านเขาได้สอนรึเปล่าคะว่าการกระทำแบบนี้มันคืออะไร?" เธอไม่เคยเห็นซึ่งๆหน้าแบบนี้เธอได้ยินแค่เสียงพูดคุยกันระหว่างพี่โยกับผู้หญิงคนนี้เป็นบางครั้ง... แต่ครั้งนี้มันจะมากเกินไปแล้วนะ..

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ.. เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้.. ขอโทษน้ำฝนซะ.." โยธินถึงกับควันออกหูทันที.. ดูสิน้ำฝนตื่นกลัวจนตัวสั่นไปแล้ว....

" มีสิทธิ์สิคะพี่โย.. สิทธิ์ของความเป็นเมียไงคะ.. เมียที่ถูกต้องตามกฏหมายซะด้วย.. แล้วผู้หญิงคนนี้ล่ะ.. เป็นเมีย? เมียแบบไหนคะ? เมียที่จะต้องหลบๆซ่อนๆอย่างนั้นเหรอ? แบบนี้แล้ว... โบตั๋นจะเรียกเมียแบบนี้ว่ายังไงดี.. เมียน้อยไหมคะ?"

" หุบปากของเธอนะ.. เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะมาพูดแบบนั้น.. เธอก็รู้ดีว่าฉันรักน้ำฝน.. แต่ที่ฉันต้องกล้ำกลืนฝืนทนอยู่กับเธออยู่แบบนี้.. มันเพราะอะไรล่ะ..." น้ำเสียงท้ายประโยคของเขามันบ่งบอกถึงความอัปยศในชีวิตของเขา.. ตอนนี้ธุรกิจโรงแรมของครอบครัวมันเริ่มดีขึ้นมาแล้ว.. เขาหวังว่าอีกไม่นานเขาก็จะเป็นอิสระ...

" จะให้โบตั๋นพูดเหรอคะ? พี่โยท้าโบตั๋นเหรอ? แต่ไม่เป็นไร.. เพราะโบตั๋นไม่อยากทำให้พี่โยอายไปมากกว่านี้.. ถ้าพี่โยคิดจะกินกันกับคนของพี่.. กรุณาพากันไปกินกันเงียบๆไม่มีคนพลุกพล่านนะคะ.. เพราะบางทีอาจจะมีคนที่รู้จักพวกเราผ่านมาเจอและเขาอาจจะถ่ายรูปพี่และเมียน้อยของพี่ไปโพสลงโซเชียล.. โบตั๋นขอเตือนด้วยความหวังดี..."

เมย์ได้แต่ยืนมองอยู่ใกล้ๆเธอไม่กล้าเข้าไปยุ่งกับเพื่อนของเธอมาก.. แต่การกระทำครั้งนี้ของอีพี่โยมันเกินไปนะ.. พาเมียน้อยมานั่งกกกันริมทะเลแบบนี้.. แม่งเอ้ย.. น่าถีบฉิบหาย...

โบตั๋นสูดหายใจลึกๆและเธอก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตนเองราวกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้นถึงแม้ว่าภายในหัวใจของเธอมันจะเจ็บมากขนาดไหน.. แต่เธอก็จะไม่ยอมแสดงมันออกมาต่อหน้าเขาเป็นอันขาด...

โยธินถึงกับอับอายในสิ่งที่เด็กคนนั้นพูดกับเขา.. ตอนนี้ทุกคนต่างหันมามองที่เขาและน้ำฝนเป็นตาเดียวกัน.. เมื่อเป็นแบบนี้แล้วเขาจึงเลือกที่จะลุกขึ้นและพาน้ำฝนไปหาอาหารที่ร้านอื่นกิน...

โบตั๋นที่ว่าจะกินอาหารตรงหน้าให้พุงแตกตายในตอนแรก.. ตอนนี้เธอเริ่มกินมันไม่ลงแล้วเพราะเธอเสียความรู้สึกน่ะสิ..

" โบตั๋น.. กลับไหม? กลับห้องกันดีกว่าซื้อเบียร์มากินกันดีกว่า.. ไม่ได้กินเบียร์นานแล้ว.. ไปค่ะที่รัก..." เมย์พยายามหาทางออกให้กับเพื่อนของตัวเองเพราะเธอรู้ดีว่าตอนนี้ในหัวของเพื่อนเธอมันคงจะมีเรื่องราวมากมายที่กับลังถกเถียงและตีกันอยู่....