หาอย่างอื่นทำ...

อันที่จริงเธอก็รู้ตัวดีว่าเธอไม่มีสิทธิ์ไปโวยวายเขาทั้งสองคนมากนัก.. แต่เธอก็เลือกที่จะทำเพราะเธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายของพี่โย.. แล้วผู้หญิงคนนั้นก็เป็นแค่แฟน.. อดีตแฟน(สำหรับเธอเธอคิดแบบนั้น) ถ้าอยากจะมีตัวตนนั่นก็แสดงว่า.. ผู้หญิงคนนั้นยินดีที่จะเป็นเมียน้อยอย่างเปิดเผย...

" แกโอเคไหมโบตั๋น... " เมย์รู้ดีว่าเพื่อนของเธอน่ะรู้สึกยังไง... ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะแสดงออกมาเหมือนกับว่าไม่ได้คิดอะไรมาก.. แต่สายตาของมันต่างหากล่ะที่ฟ้องออกมาได้ชัดเจนว่ามันรู้สึกเสียใจ..

" โอเคสิ.. โอเคมากเลยล่ะ.. ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก... เราสั่งกุ้งสั่งปูมากินกันดีกว่า.. อยู่เฉยๆปากมันว่างเกินไป.. ไวน์ไหม? หรือจะเอาเบียร์ดี..." เธอพยายามที่จะไม่คิดมากเพราะเธอเองก็ไม่อยากให้เพื่อนของเธอเป็นห่วงเธอเหมือนกัน.. เรื่องแบบนี้เธอจะต้องแก้ปัญหาด้วยตัวเอง.. เรื่องนี้เธอจะไม่ยอมให้คุณแม่รู้เป็นอันขาด....

" แล้วแต่ค่ะฉันยังไงก็ได้ไม่ติด..." เอาเป็นว่าเธอจะพยายามที่จะไม่ถามหรือจี้จุดเพื่อนเธอให้เพื่อนเธอต้องรู้สึกเสียใจหรือคิดมาก.. เธอจะปิดปากของตัวเองให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้...

~~~

เสียงหัวเราะเฮฮาของสองสาวในบ้านพักหลังงามต่อให้ดังแค่ไหนแต่ก็ไม่มีใครกล้ามาเคาะประตูบ่น... เสียงร้องเพลงและเสียงพูดคุยของทั้งคู่ค่อยๆแผ่วเบาลงไปทีละนิดทีละนิด.. และดูเหมือนว่าตอนนี้คนที่พึ่งแสดงอิทธิฤทธิ์ไปตอนนี้เริ่มรู้สึกผ่อนคลายลงมาบ้างแล้ว.. ด้วยความเมาที่สองสาวได้กรอกเข้าไป.. มันทำให้ทั้งคู่ดวงตาหวานเยิ้มหยดย้อย.. เสียงหัวเราะกิ๊กกั๊กๆของทั้งคู่เรียกให้คนผ่านไปผ่านมาหยุดมองบ้างเป็นบางครั้ง..

" ฉันว่า..ฉันควรจะต้องหาอย่างอื่นทำบ้างสมองจะได้ไม่นำเรื่องไร้สาระมาคิดให้รกกว่าเดิม... ฉันว่า.. ฉันไปเรียนจัดดอกไม้กับแกดีกว่า..." โบตั๋นหันไปมองหน้าของเพื่อนรักเธอ.. ตอนนี้แม่นั่นยกขวดเบียร์ขึ้นกรอกปากของตัวเองด้วยท่วงท่าที่สบายไร้กังวล...

" ได้สิมาเลยฉันหาคนช่วยงานอยู่เหมือนกัน.. อันตราจ้างรายวันหนึ่งร้อยห้าสิบบาทนะสำหรับเพื่อน แต่คนอื่นฉันให้สี่ร้อยห้าสิบ..."

" โฮ่.. อะไรอ่ะ.. นี่เพื่อนนะ เพื่อนค่ะ ให้แค่ร้อยห้าสิบ.. กดราคา เจ้านายหน้าเลือด.. แจ้งกรมแรงงานค่ะ.."

ฮ่าๆๆ

ทั้งสองคนหัวเราะออกมาด้วยความตลก... ตอนนี้สองสาวเริ่มผ่อนคลายบ้างแล้ว...

เฮ้อ...

" ฉันว่าฉันควรจะต้องปล่อยวางเรื่องของพี่โยใช่ไหมเมย์... แต่ฉันรักพี่โยจริงๆนะ.. ฉันไม่เคยแบ่งหัวใจห้องไหนไปฝากไว้ที่คนอื่นเลย..หลายปีที่ผ่านมา.. หัวใจของฉันก็มีแค่ชื่อของพี่โยอยู่ในนั้น... ฉันยอมเป็นคนหน้าด้านที่ไปแย่งแฟนคนอื่นเขาเพื่อมาสนองความต้องการของตัวเอง.. ฉันทำให้ความฝันของฉันเป็นจริงโดยที่ฉันไม่สนใจเลยว่าเขา.. รักฉันรึเปล่า..." ดวงตาที่หม่นหมองมันหลุบลงต่ำอีกครั้ง..ดวงตากลมโตของเธอเหม่อมองไปที่ทะเลสีดำสนิท.. เสียงคลื่นที่ซัดสาดกระทบเข้าฝั่ง.. บางครั้งเธอก็คิดว่ามันเป็นเสียงที่สามารถดึงดูดให้คนที่เจ็บช้ำน้ำใจและสิ้นหวังในชีวิต.. เดินลงไปเพื่อยุติความวุ่นวายของตนเองโดยมีคลื่นน้ำคลื่นสุดท้าย.. โอบกอดพวกเขาเอาไว้ด้วยความรักและความเจ็บปวด... ท้องฟ้าสีดำในยามรัตติกาลบวกกับท้องทะเลที่หมืดสนิท.. มันสามารถเรียกเธอให้เดินไปหามันได้โดยที่เธอไม่รู้ตัว....

เฮ้ย...

" โบ.. โบตั๋น... โบตั๋น... แกจะทำอะไร...." เธอเข้าไปหยิบโทรศัพท์ของเธอแป๊บเดียวเท่านั้นเอง.. และพอเธอเดินออกมา.. เธอก็ไม่เห็นเพื่อนของเธอนั่งตรงนี้แล้ว.. เมื่อเธอมองไปเรื่อยๆ.. เธอก็เห็นเพื่อนของเธอเดินก้าวลงไปที่ทะเลสีดำสนิทนั่น...

" ห๊ะ.. อะไร?" เธอทำอะไร? ก็ไม่ได้ทำอะไรนิ..

" ไม่ได้ทำอะไร? ไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้นเหรอ? แกรู้ไหมว่าตอนนี้ตัวแกอยู่ในน้ำ.. มันเกินครึ่งตัวแล้วนะ.. แกยืนอยู่ในน้ำ.. โบตั๋น.. แกจะทำอะไร.. ชีวิตแกมีค่ามากกว่าสองคนนั้น.. แกอย่าลืมสิว่าพ่อแม่และปู่ของแกรักแกมากแค่ไหน.. แกจะเอาชีวิตของแกมาทิ้งไว้กับคนพวกนั้นจริงๆนะเหรอ?"

โบตั๋นก้มมองลงไปทันทีที่เพื่อนของเธอพูด.. เออว่ะ ตอนนี้เธอมาอยู่ในทะเลแล้ว.. เธอไม่รู้ตัวเลย.. หรือนี่มันจะเป็นเหมือนที่เขาพูดๆกันว่า... ทะเลในยามกลางคืนมันน่ากลัวมากขึ้นหลายเท่าโดยเฉพาะคนที่อกหักและสิ้นหวังในชีวิต.. เพราะมันสามารถดึงดูดคนพวกนี้ให้หายไปกับมันโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยสักนิด..

" ฉัน.. ฉันไม่รู้.. ฉันไม่ได้คิดสั้นจริงๆนะเมย์.. แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง.. ฉันไม่ได้คิดเลย.. ฉันเห็นแค่ว่าในน้ำมันมีแสงสีฟ้าๆกระทบเข้ามาในตาของฉันก็เท่านั้นเอง.. ฉันเลยออกมาดู.. ฉันไม่คิดว่าฉันจะเดินออกมาไกลขนาดนี้..." เธอเห็นแค่แสงสีฟ้าในคลื่นน้ำเท่านั้นจริงๆ.. เธอไม่ได้คิดสั้นเลยสักนิด.. เธอเพียงแค่อยากจะรู้ว่าแสงสีฟ้านั่นมันคือแสงอะไร.. เธอไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายสักหน่อย...

" ไปๆขึ้นไปอาบน้ำเลยไม่กงไม่กินมันแล้วเบียร์น่ะ.. ไปๆขึ้นกันค่ะ.." เมย์รีบลากแขนเพื่อนของตัวเองเข้าบ้านทันที.. เธอไม่รู้หรอกว่าเพื่อนเธอพูดจริงหรือแค่หาคำแก้ตัว.. แต่สิ่งที่เธอเห็นนั้นมันมีแนวโน้มไปทาง.. เพื่อนเธอต้องการหายไปจากโลกใบนี้เพราะไม่สมหวังกับความรัก.. และเธอจไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นเป็นอันขาด..

" ไปสิ.. ปวดฉี่หรือฉันจะฉี่ลงทะเลก่อนดีวะเมย์..."

" น่าเกลียด.. ไปเลยเข้าบ้านไปฉี่ในบ้าน.."

สองสาวพากันเดินเข้าบ้านพักของตนเองและมันก็ไม่มีเสียงพูดคุยหรือสอบถามออกมาอีกจากปากทั้งสองคน...

เสียงหัวเราะที่ดังออกมาจากห้องส่วนตัวของเมย์.. มันเรียกให้คนที่พึ่งเข้ามาสงสัย...

" ใครอยู่ด้านในกับพี่เมย์?"

" เพื่อนสนิทค่ะคุณโบตั๋น..."

ชายหนุ่มรุ่นน้องพยักหน้ารับคำของพนักงานในร้านทันที..

ก๊อกๆ.. แกร๊ก...

" สวัสดีครับพี่เมย์ที่รักของโกโก้..."

เมย์ถึงกับกลอกตามองบนทันที.. ไอ้เด็กคนนี้มันมาอีกแล้วนะ..

"มารยาทนิดนึง.." เธอที่กำลังสอนเพื่อนของเธอจัดวางดอกไม้ว่าแบบไหนควรจะเป็นไปในทิศทางไหนดี.. และดอกไม้แต่ละชนิดมันมีชื่อว่าอะไรบ้าง..

" ก็มีนี่ครับ... เคาะประตูแล้วนั่นแสดงว่า.. ผมมีมารยาท.. จริงไหมครับพี่สวย..." โก้หันไปหาเพื่อนของพี่เมย์และขอความเห็นทันที.. ว่าไป.. พี่เขาก็สวยดีนะแต่เขาชอบและปักใจรักในพี่เมย์ที่น่ารักของเขาแค่คนเดียว...

โบตั๋นได้แต่อมยิ้มให้กับคนแปลกหน้าที่เดินเข้ามาในห้องทำงานของโบตั๋น.. คนนี้สินะที่ทำให้เพื่อนของเธอชอบหนีจากร้านดอกไม้บ่อยๆ...

" ตามนั้น.. พี่ชื่อโบตั๋น.. เพื่อนสนิทของเมย์..."

" ผมโก้ครับ เรียกว่าโกโก้ก็ได้น่ารักตะมุตะมิดีแล้วก็น่ากินด้วย.. จริงไหมครับพี่เมย์สุดที่รัก..." เมื่อเขาตอบพี่คนสวยแล้วเขาก็หันไปถามความเห็นจากพี่เมย์ทันที...

" น่ารักก่ะผีน่ะสิ.. แล้วยังไง? งานการไม่ทำงี้เหรอ? ช่วยงานพ่อกับแม่บ้างก็ได้นะ.. ไม่ใช่แค่ผลาญเงินเล่นไปวันๆ.." หมั่นไส้.. ไอ้เด็กบ้า..

" คนมีสมองและความคิดเขาไม่ต้องลงแรงหรอกครับ.. เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีมันกว้ากระโดดไปถึงไหนกันแล้วครับคนสวยของผม.. "

เมย์ตกใจเป็นอย่างแรงที่ไอ้เด็กบ้านั้นยอกย้อนเธอกลับมาราวกับว่าเธอเป็นคนโง่ยังไงยังงั้น...

"นี่นาย.. ว่าฉันโง่เหรอ?"

" เฮ้ย.. ใครจะกล้าว่าที่รักของผมเล่า.. ผมไม่ได้ว่าอะไรสักน่อยนะ.. ไม่เอาๆไม่ทำหน้าบูดเหมือนตูดแบบนั้นสิครับความสวยลดลงไปเยอะเลย.. หน้าแก่เร็วด้วยนะ.."

โบตั๋นได้แต่เม้มปากฟังสองคนทะเลาะกัน.. ตลกดี.. ถ้าสองคนนี้ได้กันล่ะก็.. สนุกแน่.. ชีวิตไม่มีวันน่าเบื่อแน่นอนเธอคอนเฟิร์ม... ฟันธงค่ะ

" เอ่อ.. ฉันกลับก่อนนะดอกไม้เดี๋ยวฉันไปจ่ายเงินกับน้องพนักงานด้านนอกนะ.. พี่ไปก่อนนะ"

โบตั๋นไม่รอให้เพื่อนของเธอตอบอะไรทั้งนั้นเธอรีบคว้าข้าวของของตนเองและเดินออกไปทันที

แกร๊ก...

" ตอนนี้.. เพื่อนพี่เมย์ก็ไม่อยู่แล้ว.. งั้นผมก็..."

" อะไร? ก็อะไร? อื้อ..."

ประโยคสุดท้ายของเธอถูกริมฝีปากแดงสดของไอ้เด็กโก้บดจูบลงมาทันที...

จ๊วบ.. จ๊วบ.. จุ๊บ...

" ผมต้องทำโทษพี่.. พี่รู้ไหมว่าผมเป็นห่วง.. พี่เห็นคลิปพี่กับเพื่อนของพี่รึยัง.. หืม... จุ๊บ..." ที่เขารีบมาหาเพราะเขาก็พึ่งเห็นคลิปบอกเลยว่าเขาตกใจมาก.. เขาเองก็ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอะไรหรอกแต่เขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้.. เมื่อเขาลองไปเสิชหาผู้หญิงและผู้ชายในคลิป.. มันก็ทำให้เขารู้ว่าผู้หญิงผู้ชายในคลิปเป็นใครบ้าง.. ผู้หญิงที่ทำตัวอ่อนแออยู่กับผัวชาวบ้านคนนั้น.. หล่อนไม่ธรรมดา.. ไม่ธรรมดาจริงๆนะเขาบอกเลย...

" ไม่เห็น.. ขอดูหน่อยสิ.." ตอนนี้เธอรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนของเธอยังไงก็ไม่รู้...

"จูบผมก่อน..แล้วผมจะให้ดู..."

"งั้นไม่ดูฉันเสิชหาเองก็ได้..." ไอ้บ้าจะมาบังคับให้เธอทำอะไรก็ไรู้...

" เสียใจด้วย.."

จุ๊บ.. จ๊วบ.....

เมย์ได้แต่ยืนตาค้างและไม่นานเธอก็รู้สึกว่าตัวเองมานั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของเธอแล้ว..

"อ๊ะ.. อย่า.. อย่าทำ.. ไม่งั้นฉันจะโกรธนายจริงๆ.. ด้วย" น้ำเสียงที่กระท่อนกระแท่นถูกส่งออกมา.. เธอไม่ได้อยากให้เสียงของเธอเป็นแบบนั้นสักหน่อย.. แต่มันก็ห้ามไม่ได้นิ

" ฮืม... จ๊วบ... ถ้าผมมีจังหวะเมื่อไร.. พี่ตายแน่..." โก้ดูดลงไปที่ลำคอขาวและดูดอีกครั้งที่เนินอกสวยของพี่เมย์.. เขาฝากฝังความเป็นเจ้าของเอาไว้แล้ว.. ต่อไปพี่เมย์จะต้องโดนหนักกว่านี้...