วันเวลาพัดพาให้เราเจอกัน...

เวลามันช่างผ่านไปเร็วจริงๆนะ ตอนนี้เธอก็เรียนจบแล้วและเธอก็เข้าไปช่วงงานคุณพ่อโดยเธอทำเกี่ยวกับบัญชีเพราะเธอเรียนมาทางนี้และตอนนี้เธอก็อายุ25ปีแล้วด้วย.. ดังนั้นเธอจึงมีประสบการณ์ในการทำงานอยู่พอตัว... และด้วยที่ว่าเธอเป็นทายาทของที่นี่ด้วยมันเลยไม่กล้ามีคนที่จะไม่เห็นด้วยกับการมาทำงานของเธอ.. ส่วนพี่โยเธอก็ยังไม่ได้ยินข่าวคราวเลยครั้งสุดท้ายเธอรู้แค่ว่าพี่โยจบจากจีนและไปเรียนต่อที่อเมริกา.. และนั่นมันก็ทำให้เวลาที่เธอไม่ได้พบเจอกับพี่โยยืดเยื้อไปหลายปีจนเธอแทบจะจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าพี่โยหน้าตาเป็นยังไง...

ก๊อกๆๆ

"ขออนุญาตครับหลานสาวคนสวยของปู่..." ผู้ก่อตั้งห้างสรรพสินค้าชั้นนำที่วางมือปล่อยให้ลูกชายลูกสะใภ้และหลานสาวดูแลต่อเคาะที่ประตูห้องของแผนกบัญชี..

" คุณปู่.... มาได้ยังไงคะเนี่ยทำไมไม่บอกหนูก่อน.. "

โบตั๋นรีบละสายตาจากโต๊ะทำงานและวิ่งตรงไปหาคุณปู่สุดที่รักของตัวเองทันที.. คุณปู่นานๆจะแวะมาหาเธอที่นี่เพราะส่วนใหญ่ท่านไม่ค่อยชอบออกจากบ้านนัก.. ท่านมักจะอยู่บ้านเลี้ยงกล้วยไม้และดอกไม้ต่างๆ... อาทิเช่นดอกโบตั๋น.. ชื่อเล่นของเธอก็ได้มาจากคุณปู่นี่แหละ.. คุณปู่ท่านรักดอกโบตั๋นมาก.. คุณปู่มีความทรงจำดีๆกับดอกโบตั๋น.. ท่านเลยตั้งชื่อเธอว่าโบตั๋น...

" ก็ไม่อยากจะบอก.. เลิกงานรึยัง? จะทำเอาโอทีเหรอ? เงินที่ปู่ให้ใช้ไม่พอรึยังไงกัน.. งานการไม่ยอมเลิกเนี่ยดูสิคนอื่นเขาเกรงใจไม่กล้ากลับบ้านกันเลยสักคน..." ปรัชญ์ถึงกับหันไปยิ้มให้กับพนักงานบัญชีในห้อง.. เขาก็พอจะรู้อยู่ว่าหลานสาวของเขาน่ะจริงจังในการทำงานมากแต่บางครั้งเจ้าตัวก็จะต้องรู้ด้วยว่าคนอื่นเขามีครอบครัวที่จะต้องกลับไปดูแล....

" แหะๆ.. พี่ๆกลับกันเลยก็ได้ค่ะโบตั๋นขอทำงานที่ค้างไว้อีกนิด.. ไม่กี่หน้าก็จะเสร็จแล้วค่ะ..." เธอเองก็ลืมดูนาฬิกาไปเลยว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้ว.. ดูสิพี่ๆบางคนถึงกับหน้าหงิกหน้างอเพราะไม่ได้กลับบ้านตามเวลา...

" อ๋อ.. ต่อไปพี่ๆไม่ต้องรอโบตั๋นนะคะ ถึงเวลาเลิกงานแล้วพี่ๆก็กลับกันได้เลยไม่ต้องรอ เพราะบางทีโบตั๋นต้องเคลียร์กองเอกสารด่วนที่มันค้างคานานน่ะค่ะ.. ไม่ต้องคิดอะไรมากแค่พี่ๆช่วยงานและทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่มันก็ดีมากๆแล้วค่ะ.. กลับค่ะๆ พี่ๆกลับบ้านกันเลยเดี๋ยวสามีและลูกจะร้องหาเอา.."

หึหึ..

พนักงานทุกคนไม่มีใครคิดว่าหลานสาวเจ้าของห้างเป็นเด็กที่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ.. เพราะทุกคนได้เห็นถึงความสามารถของสาวน้อยคนนี้แล้ว.. ทุกคนยอมรับเลยว่าน้องทำงานดีรอบคอบ... บางจุดที่เห็นว่าไม่ตรงหรือบิดเบี้ยวไปน้องก็จะรีบตามรีบเก็บและรีบจัดการให้มันกลับมาให้เป็นปกติโดยเร็ว..

เมื่อทุกคนออกไปปรัชญ์ก็รีบเดินตามหลานสาวของตัวเองไปยังโต๊ะทำงานที่มีกองกระดาษเต็มไปหมด..

"ว่าแต่.. คุณปู่มีอะไรรึเปล่าคะถึงได้มาหาหนูที่นี่.." ร้อยวันพันปีคุณปู่ไม่มาที่นี่และวันนี้คุณปู่มาหาเธอ.. มันน่าคิดนะ..

" อ๋อ.. ปู่จะชวนไปบ้านของยศพลน่ะ วันนี้ที่นั่นมีงานเลี้ยงต้อนรับเจ้าโย.. หลานชายของเจ้ายศพลน่ะเราก็รู้จักนี่.. ว่าไงไปไหม?" ปรัชญ์รู้ดีว่าหลานสาวของเขาน่ะชอบไอ้หนุ่มนั่นจะตายไป.. และเขาก็ไม่ได้ติดอะไรนะถ้าจะได้ไอ้หนุ่มนั่นมาเป็นหลานเขย...

กรี๊ด!!!

ปรัชญ์ถึงกับหัวเราะชอบใจในสิ่งที่เขาเห็นทันที.. ดูสิโตขนาดนี้แล้วยังทำตัวเหมือนเด็กไปได้.. เอ๊าๆ กระโดดเข้าไปเดี๋ยวก็ได้เท้าพลิกหรอก.. ร้องเท้านั่นก็กะไร.. จะสูงไปไหนก่อน...

"เอ๊าๆ พอแล้วๆ จะไปไหม ถ้าไปก็รีบกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว.. ไปช้าเดี๋ยวผู้ชายเขาก็ชิงหนีขึ้นไปนอนก่อนหรอก..."

โบตั๋นรีบเก็บข้าวของของตัวเองลงกระเป๋าพร้อมกับกดเซฟงานของตัวเองเอาไว้พร้อมกับหยิบโน๊ตบุ๊คของเธอติดมือไปด้วย.. เรื่องความปลอดภัยและงานต่างๆเธอจะต้องรอบคอบเอาไว้ก่อน....

@บ้านไพรัฐติญา

เสียงร้องเท้าส้นสูงที่ดังกระทบพื้นทำให้ทุกคนในบ้านต่างหันไปในทิศทางนั้นเป็นตาเดียวกัน..

" อ้าวๆๆ มาแล้วเรอะไอ้ปรัชญ์.. แล้วนั่น.. สาวสวยคนนั้น.. เอ.. หน้าคุ้นๆ..."

" คุณปู่จำโบตั๋นไม่ได้เหรอคะ? เสียใจจัง..." โบตั๋นยกมือไว้ทุกคนอย่างนอบน้อม.. และเธอก็หันไปเจอกับพี่โยของเธอ.. แต่พี่โยไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว ข้างกายพี่โยมีผู้หญิงอีกคนที่น่าตาน่ารักน่าทะนุถนอมนั่งอยู่ข้างกาย...

โยธินหันไปมองยังต้นเสียงที่เรียกตนเองว่าโบตั๋น.. เด็กคนนั้นโตขนาดนี้แล้วเหรอ? น่าตาก็.. ไม่ได้แย่.. แต่แต่งตัวแรงไปหน่อย.. ไม่เหมือนน้ำฝนของเขา.. เรียบหรูแต่ดูแพง..

โบตั๋นเผลอกัดที่ริมฝีปากของตัวเองจนมันเจ็บ พอเธอรู้ว่าเธอเผลอทำเรื่องบ้าออกไปเธอจึงตั้งสติและรีบไปออเซาะคุณปู่ยศพลต่อ...

" คุณปู่เป็นยังไงบ้างคะไม่เห็นไปหาหนูเลย.. โบตั๋นคิดถึ๊งคิดถึง... แล้วคุณลุงกับคุณป้าด้วย.. ไม่ไปหาหนูเลย.."

" พอๆ พอเลยเจ้าตัวดี.. เราน่ะว่างงานรึ? ถ้าวันนี้ปู่ไม่ไปตามกลับบ้านก็คงจะทรงงานต่อจนถึงเที่ยงคืนอีกล่ะสิ.. พ่อเราน่ะเขาบ่นกับปู่ออกจะบ่อยว่าเราน่ะทำงานเพลินจนไม่อยากจะกลับบ้านแล้ว..."

ฮ่าๆๆ

ทุกคนหัวเราะให้กับคำของปรัชญ์และดูสิตอนนี้สาวน้อยโบตั๋นถึงกับทำหน้ายู่ปากจู๋อีกแล้ว..

" มาๆมานั่งๆ โบตั๋นมานั่งข้างปู่.. เราเจ้าจักษ์ขยับไปนั่งอีกเก้าอี้นึง.." ประมุขของบ้านถึงกับเอ่ยปากไล่ลูกชายของตนเองให้เลื่อนไปนั่งที่อื่นทันที...

" แหม.. คุณพ่อค่ะพอหลานสุดที่รักของตัวเองมาก็ลืมเราสองคนเลยนะคะคุณพ่อ..." นันทิยาถึงกับต้องเอ่ยปากแซวทันที.. ทุกคนที่นี่ไม่มีใครไม่รักหนูโบตั๋น.. แต่สิ่งที่หนูโบตั๋นเห็นในตอนนี้น่ะสิ.. ไม่รู้ว่าหนูโบตั๋นจะคิดยังไง...