คลุมถุงชน...

เสียงพูดคุยเฮฮาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆก็อย่างว่าแหละเมื่อสองคนแก่เขามาเจอกันเขาก็ต้องมีเรื่องพูดคุยกันมากมายอยู่แล้ว....

" คุณปู่คะเราจะกลับกันกี่โมงเอ่ย.. พรุ่งนี้หนูต้องทำงานนะคะ" โบตั๋นมองดูนาฬิกาก็เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาใกล้จะตีหนึ่งแล้วแต่ดูเหมือนว่าคุณปู่ของเธอจะไม่ยอมหยุดพูดหยุดเม้าท์กับปู่ยศเลยสักนิด...

" อ๋อๆ.. งั้นไปๆ กลับกันก็ได้.. เออไอ้ยศ.. ถ้าว่างก็แวะมาหาฉันที่บ้านสิเราจะได้คุยเรื่องที่ยังคุยค้างคากันอยู่.."

ยศพลพยักหน้าให้กับเพื่อนรักของเขาทันที.. อันที่จริงก็อยากจะคุยให้จบภายในวันนี้แต่มันก็ดึกมากแล้วและมันก็ถึงเวลาที่จะต้องเข้านอนแล้วด้วย..

" ปู่ยศคะงั้นโบตั๋นกลับก่อนนะคะ.. ถ้ายังไงหลับฝันดีนะคะปู่ยศ.." ถึงแม้ว่าปากจะบอกลาปู่ยศแต่สายตาของเธอก็กวาดส่องไปทั่วบ้านเพื่อมองหาพี่โยของเธอ.. แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่พบ.. เฮ้อมันน่าน้อยใจนักเขาไม่แม้แต่จะทักทายเธอเลยสักคำ...

แต่เมื่อเธอก้าวออกมาจากตัวบ้านเธอก็เห็นพี่โยยืนจูบอยู่กับผู้หญิงของเขาที่รถ.. ผู้หญิงคนนั้นเอารถมาเองและพี่โยก็ตามมาส่งพร้อมกับจูบลากันด้วย.. ทำไมนะ.. หัวใจเธอถึงเจ็บจี๊ดได้แบบนี้.. เจ็บจัง... แต่ยังไงเธอก็ไม่ยอมแพ้หรอก.. ไม่มีทาง...

~~~~

นี่ก็ผ่านไปหลายวันแล้วนะที่เธอได้เจอพี่โย.. จะบอกว่าพี่โยหล่อมากดูแบดๆขึ้นด้วย.. ผิวขาวแบบขาวโบ๊ะมาก ขาวโอโม้สุด... และที่สำคัญ.. เธอเหมือนกับเธอเห็นรอยสักของพี่โยที่ช่วงคอ.. เธอเห็นแค่ปลายๆเท่านั้นเธอจึงไม่รู้ว่าพี่โยของเธอสักเป็นรูปอะไร.. จะเป็นชื่อเธอรึเปล่าน๊า.. คิ๊กๆ...

ติ๊ง....

โบตั๋นหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาดูเมื่อเธอเห็นว่าใครส่งข้อความมาหาเธอมันก็ทำให้เธอถึงกับต้องยิ้มออกมา...

" ค่ะ.. ว่าไงคะ?"

"พักเที่ยงลงมาหาหน่อยสิคิดถึง..."

"แหม... จะมาคิดถึงอะไรคะ วันๆเจอหนุ่มหล่อก็เยอะยังจะมีเวลามาคิดถึงเพื่อนคนนี้อีกเหรอ?"

"โอ้ย.. ไม่เอาไม่พู๊ด!! ไม่อยากได้ยิน ไม่เอาไม่ฟังๆ ลงมานะเหงาอ่ะ.. "

" โอเคๆ งั้นไปรอที่ร้านเดิมนะ... เที่ยงเดี๋ยวรีบลงไปหาเลย.. บายค่ะที่รัก.." โบตั๋นวางสายเพื่อนสุดที่รักของตนเองทันที.. จะมาเหงาอะไรก่อนเถอะ มีหนุ่มวิ่งตามไล่จับไล่ตื้อขนาดนั้นยังจะบอกว่าเหงาอีก.. ถ้าเธอมีบ้างเธอจะดีใจมากๆแต่นี่... ไม่มีเลย ไม่มีเลยสักคน.. สาเหตุที่ไม่มีเพราะเธอรอแค่พี่โยของเธอยังไงเล่า.. จะให้เธอไปรักคนอื่นได้ยังไงกัน....

เมื่อถึงเวลาเที่ยงวันโบตั๋นก็รีบเก็บของและลงไปหาเพื่อนรักของตัวเองทันที..

" เอ๊ะ.. นั่นมัน.. พี่โยนิ.. " ขาที่กำลังก้าวไปข้างหน้าถึงกับต้องหยุดชะงักไปเพราะสิ่งที่เธอเห็นตอนนี้ก็คือผู้หญิงคนนั้น.. คนที่เธอเห็นที่บ้านของพี่โย และวันนี้ทั้งสองคนก็มาเจอกันอีกครั้ง มันเป็นการทักทายกันในแบบฉบับที่เธอไม่ชอบเลยเพราะไม่ใช่แค่ทักทายธรรมดาแต่เป็นการจูบปากและหอมแก้มทักทาย.. เธอไม่ชอบเลย...

" โบ.. โบตั๋น.. ทางนี้..." เมย์โบกมือทักทายเพื่อนของตนเพื่อให้รู้ว่าเธอนั่งรออยู่ตรงนี้..

โบตั๋นถึงกับได้สติทันทีที่ได้ยินเสียงเพื่อนของตนเอง.. เธอรู้ว่าทั้งสองคนหันมามองที่เธอและเธอเองก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไง.. โต๊ะของทั้งสองคนมันอยู่โต๊ะถัดไปจากโต๊ะของพวกเธอ...

เมื่อถึงโต๊ะของพี่โยและเธอคนนั้นเธอก็ต้องพยักหน้าทักทายทั้งสองคนและเลือกที่จะเดินผ่านไป...

" มานานรึยังคะที่รัก..." โบตั๋นหันไปทักทายเพื่อนของตนเองทันทีทั้งที่สมองและหัวใจของเธอมันกำลังตีกันเธออยากเข้าไปโวยวายผู้หญิงคนนั้นแต่เธอจะเข้าไปโวยวายในฐานะอะไรล่ะ..

" ประมาณห้านาทีได้ค่ะที่รักของเมย์.. ว่าแต่รู้จักเหรอ" เมย์ที่เห็นเพื่อนของตัวเองพยักหน้าทักทาย...

" อือ.. สั่งอะไรรึยังเนี่ย..." เธอก็อยากจะตอบให้มากกว่านี้นะแต่เขาอยู่ใกล้เกินไปเธอเองก็ไม่กล้าไม่ที่จะพูดออกไปเพราะถ้าเธอพูดออกไปมีหวังเขาและเธอคนนั้นต้องได้ยินแน่นอน...

งืด...

"พี่โย.. พี่โยของฉันมากับใครไม่รู้.. อยากจะโวยวายนะแต่ไม่รู้จะไปโวยวายในฐานะอะไรน่ะสิ...."

เมย์ถึงกับแสดงสีหน้าและท่าทางเลิ่กลั่กออกมาทันทีที่เธอได้อ่านข้อความ...

ติ๊ง....

"เอาไหม.. ตบเลย.. เพื่อนพร้อมค่ะ.." พร้อมมากค่ะ ถ้าเพื่อนโบพร้อมเพื่อนเมย์คนนี้ก็พร้อมมากค่ะ... เริ่ม!!

หึหึ...

โบตั๋นได้แต่หัวเราะในลำคอ..เธอเองก็อยากทำนะแต่เธอก็ไม่กล้าอยู่ดีเพราะเธอไม่ได้เป็นอะไรกับพี่โยน่ะสิ.. เธอจะไปตบผู้หญิงของเขาในฐานะอะไร...

" สั่งอาหารกันดีกว่าเพราะเดี๋ยวดิฉันต้องขึ้นไปทำงานอีกค่ะ ว่าแต่หนุ่มคนนั้นไม่มาหาเหรอ.. ทำไมถึงบ่นว่าเหงาล่ะ.."

" หยุดค่ะไม่พูด ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นไม่อยากฟัง... เบื่อ.. " คนบ้าอะไรไม่รู้ชอบเจ๊าะแจ๊ะจอแจกับเธอ.. งานการไม่รู้จักทำเลยรึไงก็ไม่รู้...

" ฮ่าๆ ดีออกมีคนมาชอบไม่เหมือนฉันค่ะ ไม่มีเลย... สาวสวยคนนี้แห้งเหี่ยวจะตายไป.."

" เอาดีๆ ให้พูดอีกครั้ง.. พูดค่ะ เอาความจริง ไม่มีใครชอบหรือไม่ชอบเขากันแน่.. ก็เล่นปักใจรักผู้ชายคนเดียวมาตั้งกี่ปี.. แล้วไงคะ? โดนหมาคาบไปรับประทานแล้วค๊า" พูดไปเมย์ก็เหล่มองไปยังทิศทางของคนที่เธอพูดกระทบทันที.. เธอก็รู้นะว่าอิพี่โยมันแอบฟังเธอและโบตั๋นคุยกันอยู่...

เพี๊ยะ!!

" พูดมาก... แล้วจะเสียงดังทำไมเล่า..." เฮ้อ.. เธอก็รู้อยู่ว่ามันก็มีบ้างที่มีคนมาตามจีบและชอบเธอ... แต่เธอไม่ได้ชอบคนพวกนั้นนิ เธอชอบพี่โยของเธอคนเดียว...

~~~~

" อะไรนะครับ? ผมจะต้องแต่งงานกับเด็กคนนั้น... ไม่มีทางต่อให้ตายผมก็ไม่มีทางแต่งกับเด็กคนนั้นแน่นอน.. ผมมีแฟนแล้วและผมก็รักแฟนของผมมากด้วย..." โยธินโวยวายออกมาด้วยความไม่ใจ.. นี่มันยุคสมัยไหนแล้วทำไมพ่อแม่และปู่ของเขาถึงคิดจะจับเขาคลุมถุงชนอีก.. มันมีตั้งหลายวิธีที่ทำได้....

" ถ้าแกยังมีสำนึกของความเป็นคนอยู่.. แกก็ต้องทำเพราะเงินทุกบาททุกสตางค์ที่แกใช้ตอนไปเรียนที่เมืองนอกหลายปีที่ผ่านมา.. มันคือเงินของบ้านนั้น.. เพียงลำพังค่าใช้จ่ายในโรงแรมมันก็แทบจะไม่พออยู่แล้ว.. การที่ฉันให้แกไปเรียนต่อที่จีนและอเมริกาเพราะฉันต้องการให้แกเอาความสามารถมาใช้ทำให้โรงแรมของพวกเราพ้นจากสถานการณ์ที่เป็นอยู่.. และที่สำคัญถ้าแกคิดว่าทำไมเราไม่ไปกู้ธนาคาร.. ฉันจะบอกแกให้นะเจ้าโย.. เพราะไปแล้วยังไงเล่า.. และเราก็ไม่ได้มีนามสกุลไม่มีอะไรมากพอที่จะทำให้ธนาคารเชื่อใจ.. ดังนั้นเราจึงจำเป็นต้องใช้เส้นสายของบ้านนู้น... และที่สำคัญเจ้าปรัชญ์มันก็เข้าใจดีและก็ยินดีด้วยเพราะหนูโบตั๋นเองก็ชอบแก... ดังนั้นแกไม่จำเป็นต้องกังวลใจอะไรทั้งนั้น.. แกเตรียมตัวแต่งงานก็พอส่วนเรื่องที่ว่าแกมีแฟน... เรื่องนั้นแกต้องไปจัดการกันเอาเองฉันไมยุ่ง..." ยศพลพูดจบเขาก็ลุกออกไปทันที..