ตอนที่ 5: ความธรรมดาที่เราเลือกเอง

เช้าวันศุกร์ที่ดูเหมือนไม่มีอะไรพิเศษ ขวัญข้าวตื่นขึ้นพร้อมแสงแดดอ่อนๆ ที่ลอดผ่านม่านหน้าต่าง สีทองบางเบาที่กระทบกับผนังห้องสีครีมดูอบอุ่นจนเธอยิ้มให้กับเช้านี้อย่างไม่ตั้งใจ

เธอไม่ต้องรีบตื่นไปทำงาน ไม่ต้องเช็กเมล ไม่ต้องนัดประชุม ไม่มีแผนการ ไม่มีเป้าหมายใดในวันนี้ เป็นวันหยุดที่เธอขอหยุดทุกอย่าง รวมถึงการพยายามจะเป็นอะไรสักอย่างด้วย

หลังล้างหน้าและลูบผิวหน้าด้วยครีมบำรุงเบาๆ ขวัญข้าวเดินไปหยิบเสื้อยืดสีขาวตัวโปรดกับกางเกงวอร์มผ้านิ่ม จากนั้นเดินเท้าเปล่าไปเปิดหน้าต่างให้ลมเช้าพัดเข้า ห้องเล็กๆ บนชั้น 5 ที่เคยอึดอัดกลับรู้สึกโปร่งขึ้นมาทันที

เธอต้มน้ำร้อน ล้างแก้วโปรดที่มีรอยร้าวเล็กๆ บนขอบ มันไม่ได้สวยสมบูรณ์แบบแต่เธอกลับรักมันมากที่สุด เพราะเป็นแก้วที่เธอเลือกเองในวันฝนตกเมื่อสามปีก่อน

กาแฟดำถ้วยเดิมถูกวางลงข้างสมุดบันทึก ขวัญข้าวนั่งลงหน้าระเบียง เปิดหน้าสมุดใหม่ แล้วเขียนหัวข้อว่า "ความธรรมดาที่เราเลือกเอง"

"วันนี้ฉันจะทำเฉพาะสิ่งที่อยากทำ ไม่ใช่เพราะต้องทำ"

...

สายๆ เธอเลือกเดินออกจากคอนโดโดยไม่มีจุดหมายแน่นอน แค่สะพายกระเป๋าผ้า หยิบหมวกแก๊ปเก่าใส่รองเท้าผ้าใบคู่ประจำ และเดินไปเรื่อย ๆ ตามฟุตบาทที่เปียกชื้นจากฝนเมื่อคืน

ขวัญข้าวแวะเข้าร้านหนังสือมือสองที่มีป้ายหน้าร้านว่า "หนังสือเก่า เรื่องเล่าใหม่"

เจ้าของร้านเป็นชายวัยกลางคน ผมขาวแซมดำแต่รอยยิ้มอบอุ่น

"หาอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ?"

ขวัญข้าวส่ายหน้า "แค่เดินดูเล่นค่ะ อยากให้หนังสือเลือกฉันมากกว่า"

เธอเดินไปตามชั้นวาง จนสะดุดตากับเล่มปกแข็งสีเขียวซีด เขียนชื่อว่า "วันที่เราเบื่อโลกแต่โลกไม่เบื่อเรา"

เธอเปิดสุ่มอ่านหน้ากลาง ๆ

"วันหนึ่งคุณจะพบว่าการอยู่นิ่ง ๆ โดยไม่ต้องเร่งรีบ เป็นการเคลื่อนไหวภายในที่ทรงพลังที่สุด"

เธอยิ้ม แล้วเดินไปจ่ายเงินโดยไม่ลังเล

...

บ่ายวันนั้นขวัญข้าวนั่งอ่านหนังสือเล่มนั้นในร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ท้ายซอย มีเสียงเพลงจากแผ่นเสียงเก่า ๆ คลอเบา ๆ

เธอรู้สึกว่าเวลาหมุนช้าลง

ไม่มีข้อความเร่งเร้า ไม่มีการแจ้งเตือน เธอไม่ได้แตะโทรศัพท์เลยสักครั้งในสองชั่วโมงนั้น

เหมือนโลกหยุดเพื่อให้เธอได้อยู่กับตัวเอง

...

หลังจากนั้น เธอเดินเล่นในสวนสาธารณะอีกแห่งที่เพิ่งรู้ว่ามีอยู่ใกล้คอนโดต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น แสงแดดลอดผ่านใบไม้เป็นลวดลายที่เต้นบนพื้นหญ้า

เธอหยิบบันทึกขึ้นมาเขียนอีกหน้า

"ความธรรมดาในวันนี้ กลับทำให้เรารู้สึกพิเศษกว่าวันไหน ๆ ที่พยายามจะเป็นคนเก่ง"

...

เย็นย่ำ ขวัญข้าวกลับห้อง อาบน้ำอุ่น เปิดเพลงของนักร้องที่เธอชอบในวัยมัธยม แล้วทำอาหารง่าย ๆ อย่างข้าวไข่เจียวใส่ต้นหอม

ระหว่างเคี้ยวคำแรก เธอนึกถึงตอนเด็กที่แม่ทำให้กินเป็นประจำในวันสอบ

"อาหารธรรมดาที่มีความหมายพิเศษ เพราะเราจำได้ว่ารู้สึกปลอดภัย"

เธอกินช้า ๆ อย่างมีสติ ไม่รีบ ไม่อ่านอะไรระหว่างมื้อ ไม่เลื่อนจอมือถือ แค่จดจ่อกับรสชาติและความรู้สึกในตอนนั้น

...

ก่อนนอน ขวัญข้าวเขียนจดหมายถึงตัวเองอีกฉบับ วางไว้ใต้หมอน

"ถึงฉันในอีกห้าปีข้างหน้า

หวังว่าเธอยังเลือกความธรรมดาที่ทำให้เธอยิ้มได้อยู่บ้าง ไม่ต้องพิเศษ ไม่ต้องยิ่งใหญ่ แค่ยังเป็นตัวเธอที่ใจดีกับตัวเองก็พอ"

เธอปิดไฟ ห่มผ้า และยิ้มให้กับวันที่ดูไม่มีอะไร แต่กลับเต็มไปด้วยความหมายซ่อนอยู่ในทุกสิ่งเล็ก ๆ

...

"เราอาจไม่ได้ต้องการวันที่เปลี่ยนโลก แต่อยากมีวันที่เปลี่ยนใจเราให้กลับมารักตัวเองอีกครั้ง"