ตอนที่ 9

‘อุจาด ประเจิดประเจ้อ หน้าไม่อาย มาเฟียคุมบ่อนหรือไงนะ มากันเป็นกองทัพงูเห่าขนาดนั้น’ ปณาลีอดไม่ได้ที่จะคิดเพราะด้านหลังของคนทั้งคู่มีบอดี้การ์ดร่างยักษ์หลายคนเดินตามมาเป็นพรวน แถมยังเลือกนั่งในโต๊ะที่ไม่ห่างจากเจ้านายเท่าไรด้วย และบังเอิญหรือเปล่าที่ฝรั่งสุดหล่อนั่นดันนั่งหันหน้ามาทางเธอเสียอีก

ปณาลีขยับแว่นปกปิดสายตาเพราะไม่อยากมองให้เสียลูกตาไปมากกว่านี้ก่อนจะเบะปากออกนิดอย่างรับไม่ได้แต่เมื่อรู้ตัวก็ต้องรีบปรับสีหน้าโดยเร็ว แต่ยังช้าไปกว่าที่ดวงตาคมเข้มนั้นตวัดมองมา ใบหน้าสวยหวานมีแววก๋ากั่นทำทีไม่รู้ไม่ชี้ แม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอทำสีหน้าเยาะเย้ยก็ตาม

‘แล้วจะทำไม... ฝรั่งตัวโตนี่จะทำอะไรได้! เชอะ!’

เธอก็แค่ไม่ชอบและแสดงออกทางสีหน้าเท่านั้น ไม่ใช่ว่าเธอจะเหยียดหยามหรือรังเกียจผู้หญิงที่มีสามีเป็นฝรั่งหรอกนะ เพราะเพื่อนของเธอที่ทำงานเป็นแอร์โฮสเตสในสายการบินนานาชาติก็มีสามีเป็นฝรั่งเหมือนกัน แต่เธอเหล่านั้นก็ไม่ได้ทำให้คุณค่าของผู้หญิงไทยลดลง

แต่แม่สาวทรงโตนี่กำลังทำท่าเฟิร์สกับชายต่างชาติมากจนเกินพอดี หล่อนกำลังทำหน้าที่เป็นโลโก้ที่ผู้หญิงไทยส่วนใหญ่อยากให้มันหายไป โลโก้ที่เธอคนหนึ่งล่ะไม่อยากให้ชายต่างชาติทุกคนคิดว่า

‘ผู้หญิงไทยขอแค่มีเงิน เตียงไม่ต้องก็ได้’ ก็จะว่าเธอคิดไม่ได้นะ เพราะแม่นมโตนี่ทำท่าพร้อมจะขึ้นไปขี่อยู่บนตัวของฝรั่งสุดหล่ออยู่แล้ว ดูท่านั่งเข้าสิ เกยขึ้นไปจนถึง...

คิดแค่นั้นหน้าก็ร้อนวูบวาบไปทั่ว ก็ดวงตาคมเข้มที่มีลูกแก้วสีฟ้าสุกใสเต้นระริกอยู่ภายในนั้น มองตรงมายังเธออย่างรู้ทันในความคิด ก็ควรจะรู้อยู่หรอกเพราะสุดสายตานั่น เธอจับจ้องอยู่เฉพาะ ‘จุด’ ที่สร้างอาการระส่ำสั่นสะท้านไปทั้งร่าง

‘บ้าน่ะเมี่ยง สุดหล่อนั่นไม่มีทางรู้หรอกว่าแกมอง... ไอ้... ไอ้นั่นของเขา’

นั่นน่ะดิ จะรู้ได้ไงในเมื่อเธอสวมแว่นจนใหญ่ไปซะครึ่งหน้าอย่างนี้ แต่ดวงตาของคนหล่อนั่นมันบ่งบอกอย่างนั้นจริงๆ นะ ยิ่งเขาจ้องมองมาตรงๆ ดั่งจะบอกให้เธอรู้ว่าเขามองอยู่และก็รู้ทันความคิดของเธอด้วย ปณาลีก็ต้องรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นเพราะตื่นเต้นที่ถูกจ้องมองมา

‘ไอ้บ้าเมี่ยง! ฝรั่งหล่อไม่เคยเห็นรึไง ทำเป็นตื่นเต้นไปได้’

ปณาลีกร่นด่าตัวเองในใจ แม้จะบอกตัวเองอย่างนั้น แต่ก็ยังอดชำเลืองสายตาไปยังโต๊ะฝั่งตรงข้ามไม่ได้ และมันก็จำเพาะที่จะเห็นว่าคนทางนั้นก็มองมาทุกที สุดท้ายก็ต้องแสร้งก้มหน้าก้มตาดูเมนู แต่หูเจ้ากรรมก็ดันอยากรู้ว่าคนที่นั่งเกยกันอยู่นั้นจะพูดอะไรบ้าง

“อู้! น่าทานทุกอย่างเลยค่ะ แหม... มุกต้องเจริญอาหารแน่ๆ ทั้งมื้อเย็นและก็... มื้อค่ำ”

ดวงตาหวานหยาดเยิ้มสื่อความหมายที่ทำให้ร่างกายของเธอร้อนรนไปหมด อยากให้อาหารมื้อนี้ผ่านไปโดยเร็ว เพราะแม้อาหารจะหน้าตาน่ากินหรือว่าอร่อยเลิศสักแค่ไหน แต่อาหารจานร้อนที่ชื่อว่า ‘นายหัวไกร’ นั้นอร่อยกว่ากันเยอะ

“อย่างนั้นน้องมุกต้องทานเยอะๆ นะ จะได้มีพลังงานมากๆ”

“พี่ไกรอะ...”

มุกดาที่ทำท่าอายม้วนต้วนทำให้ไกรต้องยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มแห่งความสมใจ เพราะแน่นอนว่าคืนนี้เขาต้องได้ข้อมูลของไอ้เฮียมังกรที่ไม่มีใครล่วงรู้ได้นอกจากคนใกล้ชิดแน่ๆ และมีเหรอว่าเมียน้อยอันดับหนึ่งของมันจะไม่รู้

‘ไกร’ คำแทนชื่อที่แม่นมโตใช้เรียกเขาทำให้ใบหน้าที่ก้มมองเมนูต้องแหงนมองเจ้าของชื่อในทันที และแน่นอนที่ดวงตาคมเข้มคู่นั้นจะมองสบมาเช่นกัน และรอยยิ้มค้างที่มีให้กับแม่สาวแตงโมเรียกพี่ก็เหมือนจะค้างจนเผื่อแผ่มาให้กับเธอ และมันก็ส่งผลให้เธอสะท้านไปทั่วทั้งร่าง เพราะรอยยิ้มหล่อๆ นั้นมันกระชากใจเธอไปอย่างแรง

ร่างบอบบางในชุดนอนเสื้อยืดกางเกงเลเลือกที่จะลุกขึ้นออกมาเดินรับลมอยู่ด้านนอกห้องพัก เพราะภาพหญิงไทยสวยคมนมโตเท่าแตงโมทำท่าฉอเลาะและบดเบียดนมโตๆ ทั้งคู่เข้ากับท่อนแขนของฝรั่งสุดหล่ออยู่ตลอดเวลา รวมทั้งคำพูดหงุงหงิงที่ได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้างทำให้ปณาลีนอนไม่หลับจนถึงเดี๋ยวนี้ ทั้งอยากรู้ว่าคนทั้งคู่พูดอะไรกันและทั้งหมั่นไส้อย่างไม่มีสาเหตุ พลอยให้หงุดหงิดหัวใจเหลือเกิน

ดวงตาสวยกวาดมองอาณาจักรของ ‘บุญโชคช่วย’ ที่มีทั้งรีสอร์ต ร้านอาหาร รวมทั้งแพปลาที่เธอตั้งใจว่าจะไปในวันพรุ่งนี้ และยังไม่รวมธุรกิจห้องเย็น ธุรกิจเรือเดินสมุทร และแผงค้าขายในตลาดอีกหลายแห่ง หลากธุรกิจที่บ่งบอกความร่ำรวยของตระกูลนี้ได้เป็นอย่างดี แต่ที่เธอคิดไม่ถึงจริงๆ ก็คือ

ไม่คิดว่า ‘นายหัวไกร’ จะหล่อได้ใจขนาดนั้น รู้ว่าเขาเป็นลูกครึ่งอเมริกันตามข้อมูลที่ได้รับมา รู้ว่าเขารูปหล่อตามคำบอกเล่าของชาวบ้าน แต่ก็ไม่คิดว่าส่วนผสมนั้นจะลงตัวจนทำให้เขาเหมือน... เทพบุตร

ร่างสูงแกร่งตามแบบฉบับชายต่างชาติ คิ้วเข้ม ตาคม ผมดำ แต่กลับมีผิวขาวอมชมพู โดยเฉพาะดวงตาสีฟ้าสุกใสคู่นั้นมันทำให้เธอพานจะหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาดื้อๆ เพราะก่อนที่จะออกมาจากร้านอาหารนั้น เธอจำได้ว่าเห็นเขาก้มศีรษะเชิงขอบคุณ ทว่าเธอกลับรู้สึกได้ว่ารอยยิ้มนั้นกำลังเย้ย และท่าทีสุภาพนั้นมันก็ไม่ต่างจากในยามที่ผู้ล่ากำลังค้อมหัวลงต่ำเพื่อเตรียมกระโจนเข้าหาเหยื่อ แล้วใครล่ะที่เป็น ‘ผู้ล่า’ ใครกันล่ะที่เป็น ‘เหยื่อ’