บทที่ 2 – 6 ปีที่แล้ว

ณ คฤหาสน์ เรืองฤทธา

“ทำไมทุกคนหน้าตาเคร่งเครียดจังครับ”

ราชันย์เดินเข้ามาในห้องอาหารในเวลาอาหารเย็นที่คนในครอบครัวนั่งประจำที่พร้อมหน้าพร้อมตาเหมือนทุกวัน แต่วันนี้บรรยากาศมาคุยังไงชอบกล

ราชันย์ยื่นกระเป๋าหนังสือให้แม่นมก่อนที่จะนั่งลงประจำที่ตัวเอง

“พอดีเลยครับ วันนี้ผมมีเรื่องจะมาบอกทุกคนเหมือนกัน”

“เอาเรื่องแกไว้ก่อน วันนี้ฉันมีเรื่องสำคัญจะพูด โดยเฉพาะกับแก”

สมาชิกบนโต๊ะอาหารนั่งเงียบเพื่อรอฟังว่าผู้นำครอบครัวจะพูดเรื่องอะไร

“ราชันย์ แกต้องไปเรียนต่อเมืองนอกด้านการบริหารอาทิตย์หน้า ฉันเตรียมทุกอย่างไว้ให้แกหมดแล้ว”

“ป๊า! ทำไมผมต้องไปด้วย ผมอยากเรียนต่อที่นี่ อีกอย่าง..”

“ราชันย์ ฟังป๊าพูดให้จบก่อนลูก” คุณนายแม่หยุดลูกชายเพื่อให้สามีพูดต่อ

“ฉันเป็นมะเร็งขั้นที่สอง เวลาฉันมีไม่มาก”

“นี่มันอะไรกันครับ ผมงงไปหมดแล้ว”

“ป๊ากับม๊ารู้เรื่องนี้มาซักพักแล้ว ที่ไม่ได้บอกเพราะไม่อยากให้ต้องเป็นห่วง ป๊ากับม๊าอยากให้ลูกตั้งใจเรียนและโฟกัสเรื่องการเรียนมากที่สุด”

“แต่เรื่องใหญ่ขนาดนี้...”

“พอ ๆ ไม่ว่ายังไง อาทิตย์หน้าแกก็ต้องไปเรียนต่อตามที่ฉันแพลนไว้ แกเป็นทายาทคนเดียวของเรืองฤทธา ฉันอยากให้แกไปเรียนรู้เรื่องงานบริหารให้ได้มากที่สุด พอแกกลับมาแกจะได้มาดูแลธุรกิจต่อจากฉัน”

“แต่ป๊า..”

“หรือแกจะรอให้ฉันตายก่อน”

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ”

“แล้วมันยังไง”

“คือผม..”

“ถ้าไม่มีอะไรก็กินข้าวกันได้ละ”

ราชันย์ไม่มีโอกาสได้พูดในสิ่งที่อยากพูด ในขณะเดียวกันในหัวเขายังคงประมวลข้อมูลใหม่ที่เพิ่งได้รับมาเมื่อครู่

เขามีเวลาแค่หนึ่งอาทิตย์เท่านั้นก่อนที่จะต้องไปเรียนต่อต่างประเทศตามคำสั่งของพ่อ คำสั่งที่เขาขัดไม่ได้เพราะเขามีหน้าที่และความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่รอเขาอยู่เบื้องหน้า ในขณะเดียวกันเขาก็มีคนรักที่เขาตั้งใจจะพามาแนะนำให้ครอบครัวได้รู้จัก พร้อมกับแพลนการแต่งงานในหัว

...จะบอกนาเดียเรื่องนี้ยังไงดี...

(ฝันดีนะครับ คนดีของผม แล้วพรุ่งนี้ผมจะไปหาที่บ้านนะ)

ราชันย์กดส่งข้อความถึงแฟนสาวก่อนจะเข้านอน

(ฝันดีค่ะ เจอกันพรุ่งนี้ เดียมีเรื่องเซอร์ไพร์สจะบอกด้วย)

ข้อความเข้าจากนาเดีย

เช้าวันรุ่งขึ้น

ปี๊น ปี๊น!! เสียงแตรรถบีเอ็มสีขาวดังขึ้น

“มาแล้วค่ะ” นาเดียวิ่งออกมาเปิดประตูบ้าน

“ส ส สวัสดีค่ะ”

เมื่อคนตรงหน้าคือคนที่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้เจอตัวเป็น ๆ ก่อนเวลาอันสมควร

“ขึ้นมาบนรถ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”

นาเดียขึ้นไปบนรถบีเอ็มตามคำขอของเจ้าของรถ

“เธอเป็นแฟนของลูกชายฉันใช่ไหม”

นาเดียพยักหน้าแทนคำตอบ

“ฉันจะไม่อ้อมค้อมนะ ฉันอยากให้เธอเลิกกับลูกชายฉัน จะเอาเท่าไรบอกตัวเลขมาได้เลย ดูจากสภาพบ้านและเธอแล้ว ถ้าเธอฉลาดพอ เธอไม่ควรจะปฏิเสธข้อเสนอนี้นะ”

“ราชันย์รู้ไหมคะว่าคุณมาหาหนูที่นี้”

“รู้ซิ”

“แต่เมื่อวานเขายัง..”

“เด็กหนอเด็ก พวกเธอสองคนยังเด็กมาก ยังไม่รู้หรอกว่าอะไรดีอะไรไม่ดี อะไรควรทำไม่ควรทำ อนาคตของลูกชายฉันยังอีกยาวไกล เขาเองก็รู้ดี เขาจึงตัดสินใจไปเรียนต่อเมืองนอกอาทิตย์หน้าตามแพลนที่วางไว้ เขาคงยังไม่ได้บอกเธอเรื่องนี้ซินะ”

นาเดียซ่ายหน้า

“ก็นั่นแหละ เขาคงไม่รู้ว่าจะบอกเธอยังไง ฉันเลยมาหาเธอวันนี้เพื่อบอกข่าวเรื่องนี้ อีกอย่างฉันก็อยากมาขอบคุณเธอด้วยตัวฉันเองที่ทำให้ลูกชายของฉันเรียนออกมาเกรดดีมาก ฉันรู้มาตลอดว่าห้าปีที่ผ่านมาเธอสองคนมีความสัมพันธ์กันแบบไหน”

ราชายื่นกระดาษสีขาวให้นาเดีย

“เอาเป็นว่า อยากได้เท่าไรก็เขียนตัวเลขลงไปในช่องนี้ได้เลย”

เขาชี้นิ้วบอกตรงช่องกรอกตัวเลขก่อนที่จะพูดต่อไปว่า “ฉันจะถือว่าเราเข้าใจตรงกันละนะ”

“หนูอยากคุยกับราชันย์ก่อน”

“เพื่อจะเปลี่ยนใจเขาเหรอ”

“หนูมีเรื่องจะบอกเขา”

“เรื่องอะไร บอกฉันได้ไหม”

นาเดียเอามือกุมที่ท้องน้อย ทำให้คนผ่านโลกมาอย่างช่ำชองอย่างราชารู้ทันทีว่าเรื่องที่เธอจะบอกลูกชายเขาคือเรื่องอะไร

“โอ้ว... หืม ... ถ้าฉันเป็นพ่อแม่เธอ ฉันก็จะบอกเธอว่าทางออกที่ฉลาดและดีที่สุดคือตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เธอจะมีภาระอะไรนอกจากการตั้งใจเรียน”

ราชาหันไปควานหาอะไรซักอย่างในกระเป๋าก่อนที่จะหยิบออกมายื่นให้เธอ

“โทรหาเบอร์นี้แล้วบอกว่าฉันส่งเธอมา เขาจะดูแลทุกอย่างให้เธอเอง รวมถึงค่าใช้จ่ายทั้งหมดด้วย”

นาเดียรับนามบัตรที่ถูกยื่นให้มาอย่างงง ๆ และยังคงตกใจกับคำพูดของผู้ใหญ่ตรงหน้าที่กำลังบอกให้เธอไปเอาเด็กออกแบบหน้าตายไร้ความรู้สึก

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หนูขอตัวนะคะ”

นาเดียยกมือขึ้นไหว้ผู้ใหญ่ ก่อนที่จะเดินลงรถไป

(เราต้องคุยกัน)

นาเดียกดส่งข้อความถึงแฟนหนุ่ม โดยอีกมือหนึ่งกำเช็คและนามบัตรแน่นก่อนที่โยนมันทิ้งลงถังขยะไปหลังจากเสียงรถบีเอ็มขับออกไปพ้นซอย

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ตอนเช้าตรู่ ณ คฤหาสน์เรืองฤทธา

“ตื่นแล้วเหรอ”

ราชานั่งจิบกาแฟที่ห้องนั่งเล่นเหมือนทุกเช้าโดยมีหนังสือพิมพ์ในมือ

“วันนี้แกต้องไปทำหนังสือเดินทางและวีซ่ากับเลขาฉัน”

“แต่”

“ไม่ต้องมาตงมาแต่ ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วรีบลงมา”

ราชันย์ทำตามคำสั่งแต่โดยดีเพราะรู้ดีว่าขัดพ่อไปก็เท่านั้น อีกอย่างก็ไม่น่าจะใช้เวลาทั้งวัน เสร็จจากนี้เขาจะได้ไปหาแฟนสาวตามที่เขาสัญญาไว้

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้เลยคือ เขาไม่อนุญาตให้ใช้โทรศัพท์จนกว่าจะดำเนินการที่สถานทูตเสร็จ ราชาได้เตรียมให้เพื่อนที่ทำงานที่นั้นรั้งลูกชายของเขาให้อยู่ในสถานทูตจนค่ำ

“เสร็จแล้วใช่ไหม” ราชันย์ถามเลขาพ่อในขณะที่เดินออกมาจากห้องรับเอกสาร

“ตรงนี้เสร็จแล้วครับ เดี๋ยวเราต้องไปทานข้าวกับท่านต่อ”

“ทานข้าวอะไร”

“พอดีท่านนัดเพื่อนท่านไว้ อยากให้คุณหนูไปร่วมทานอาหารด้วยครับ”

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง!!

โทรศัพท์ของคุณเลขาดังขึ้น

“ครับท่าน เรียบร้อยแล้วครับ ได้ครับ”

คุณเลขายื่นมือถือให้ราชันย์

“ท่านอยากคุยด้วยครับ”

ราชันย์รับมือถือมา

“ครับป๊า... ผมไม่ไปไม่ได้เหรอครับ พอดีผมมีนัด ครับ ก็ได้ครับ”

ราชันย์ยื่นมือถือคืนให้คุณเลขาหลังจากวางหูจากพ่อ

“เดี๋ยวผมไปรอที่รถนะ อย่าลืมมือถือผมด้วย”

“ครับคุณหนู”

คุณเลขาเดือนไปหยิบเอาของที่ฝากไว้ ก่อนที่จะเดินตามราชันย์ไปที่ลานจอดรถ

“ขอมือถือผมด้วย”

“มือถือคุณหนูแบตหมดครับ เดี๋ยวผมชาร์ตให้ที่รถ ร้านอาหารอยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก เรารีบไปกันดีกว่าครับ”

ร้านอาหารไม่ไกลจริง ๆ เพราะแค่ข้ามถนนไปอีกฝั่งก็ถึงแล้ว ราชันย์ยังไม่ทันได้จับมือถือก็ต้องลงรถไปทานอาหารกับพ่อและเพื่อนพ่อตามคำสั่ง

วันอันแสนยาวนานของราชันย์ได้จบลง เขาเหนื่อยเกินที่จะรอให้โทรศัพท์ชาร์ต เขาผล็อยหลับไปทันทีที่หัวถึงหมอน

สายวันรุ่งขึ้น

“ป๊ายังไม่ไปทำงานอีกเหรอครับ”

ราชันย์เดินลงมาข้างล่างด้วยอาการงัวเงีย

“ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวและลงมากินข้าว วันนี้แกต้องไปกับฉัน”

“ป๊า!”

“แต่งตัวให้สุภาพด้วย แล้วลงมาเจอฉันที่ห้องอาหารอีกครึ่งชั่วโมง”

ราชันย์เดินคอตกขึ้นไปที่ห้องนอน ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดู

ยี่สิบสายไม่ได้รับกับอีกหนึ่งข้อความจากแฟนสาว (เราต้องคุยกัน)

เขารีบต่อสายถึงเธอทันที แต่ ...เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“คุณหนูขา คุณพ่อให้นมมาตามค่ะ”

“ครับนม ขอเวลาผม 15 นาทีครับ”

และนี่ก็เป็นอีกวันที่เขายุ่งวุ่นวายกับคำสั่งของพ่อ รวมถึงอีกสี่วันถัดมาด้วย

“คุณหนูตื่นเต้นไหมคะ พรุ่งนี้ก็จะบินแล้ว”

“ถ้าผมเลือกได้ ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

“ทำไมหล่ะคะ มีอะไรอยากบอกนมไหม”

“นม ถ้าผมขอให้นมทำอะไรให้ผมซักอย่าง นมจะทำให้ผมได้ไหม”

แม่นมเอามือประคองหน้าคุณหนูของเธอก่อนจะพูดว่า “นมทำให้คุณหนูได้ทุกอย่างค่ะ ขอแค่คุณหนูของนมมีความสุขและยิ้มได้ ไม่ใช่ทำหน้าบูดเป็นตูดแบบนี้ ไหนคะจะให้นมทำอะไรคะ”

ราชันย์เขียนจดหมายฉบับหนึ่งอย่างเร็วก่อนที่จะยื่นให้แม่นม

“ผมฝากนมเอาจดหมายนี้ให้กับนาเดีย ต้องถึงมือเธอเท่านั้นนะครับ นี่คือที่อยู่บ้านของเธอ”

แม่นมรับจดหมายจากมือเขา

“ได้ค่ะ”

“ผมรักนมมากที่สุดในโลกเลย”

เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนนั่งรถไปส่งราชันย์ที่สนามบิน

“นมอย่าลืมเรื่องที่ผมขอเมื่อคืนนะครับ”

“ค่ะคุณหนู รีบเรียน รีบกลับมาหานมนะคะ นมจะรอ”

ราชันย์โผล่เข้ากอดแม่นมแน่นด้วยความหวังอย่างเต็มหัวใจว่าสารที่เขาอยากจะส่งถึงเธอจะทำให้เธอรอจนกว่าเขาจะกลับมา โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าทุกอย่างได้จบลงก่อนที่เขาจะเดินทานออกนอกประเทศซะอีก

เมื่อเครื่องบินทะยานขึ้นสู่น่านฟ้า

“อนาคตของราชันย์กำลังไปได้สวยอย่างที่พวกเราทุกคนหวังไว้ นมคงไม่ทำอะไรโง่ ๆ หรอกนะ”

ราชาพูดกับแม่นมก่อนจะเดินขึ้นรถบีเอ็มเพื่อมุ่งหน้าไปที่บริษัท ในขณะที่คนที่เหลือขึ้นรถอีกคันกลับบ้านไป