2.พ่อทูนหัวคนใหม่

************ ทักทายคร้า ไปต่อตอนที่ 2 กันเล้ย ******************

“แอ้” เสียงร้องของเด็กน้อยทำให้มันหันไปมอง ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้พงหญ้าอย่างใจเย็น ชนะยกมือปิดเสียงร้องของหลานชายตัวน้อย ใบหน้าชุ่มไปด้วยเหงื่อ สายตาจ้องมองศัตรูตาไม่กะพริบ และก่อนที่มันจะเหนี่ยวไกเข้าไปในพงหญ้าสูง เสียงรถยนต์ก็ดังกระหึ่มมาแต่ไกล ร่างใหญ่หันไปมองแสงไฟหน้ารถส่องสว่างเข้ามาใกล้ มันจึงรีบวิ่งหลบไปทางด้านหลัง ชายฉกรรจ์อาวุธครบมือกระโดดลงจากรถ

“เฮ้ย! มันอยู่นั่น” อดิศรเจ้าของไร่ปลายฝันชี้ไปยังร่างใหญ่ที่วิ่งหนีไป คนงานตามไปติดๆ พร้อมกับยิงปืนเข้าใส่ อดิศรมองไปรอบๆ อย่างสลดใจเมื่อเห็นศพคนงานนอนตายเกลื่อนบริเวณ

“ช่วยคนที่รอดชีวิตก่อนเร็วเข้า” อดิศรสั่งการอย่างรวดเร็ว สายตามองหาเจ้าของไร่อย่างกังวล พอเห็นร่างมาริโอนั่งพิงต้นไม้อยู่จึงวิ่งไปหา แต่พอไปถึงอดิศรถึงกับเข่าอ่อน เมื่อเห็นร่างชุ่มไปด้วยเลือดของเพื่อนร่วมอาชีพ

“คุณมาร์ค” อดิศรทรุดกายลงนั่งข้างๆ อย่างสะเทือนใจ ก่อนจะยกมือลูบดวงตาคมปิดลงอย่างสังเวชใจ ฝีมือใครกันนะช่างโหดเหี้ยมจริงๆ เสียงกุกกักดังอยู่ข้างหลัง ทำให้อดิศรหันขวับไปมองพร้อมกับปืนในมือเล็งไปทางต้นเสียง

“ใคร! ออกมาเดี๋ยวนี้” อดิศรตวาดลั่น มองพงหญ้าตรงหน้าตาไม่กะพริบ ลูกน้องที่กระจายกันช่วยเหลือคนเจ็บอยู่รีบวิ่งมาสมทบ

“พี่ศร” ชนะพาร่างชุ่มไปด้วยเลือดออกมาจากพงหญ้าอย่างทุลักทะเล แต่วงแขนยังกอดร่างน้อยแนบอก

“ชนะ!” อดิศรลดปืนลง รีบเข้าไปพยุงอย่างดีใจ ก่อนจะรับร่างน้อยมาอุ้มเสียงเอง ชนะทรุดลงกับพื้นหญ้าอย่างหมดแรง ใบหน้ากร้านแดดซีดขาวเพราะเสียเลือดมาก

“ทำใจดีๆ ไว้นะ เดี๋ยวฉันจะพานายไปหาหมอ เอ้า พวกเรามาช่วยกันเร็วเข้า” ร่างชนะถูกนำส่งโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว อดิศรยืนมองรถที่พาร่างชนะไปจนลับตา ก่อนจะก้มมองเด็กชายตัวน้อยที่นอนร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนอย่างเวทนา

รุ่งเช้า ข่าวการปล้นไร่ธารธาราก็กลายเป็นข่าวครึกโครมในหน้าหนังสือพิมพ์ จนกระทั่งตอนสายวันเดียวกัน โรงพยาบาลในตัวเมืองเชียงใหม่ก็ได้ต้อนรับ โดมานอฟ โจนาธานมัลเตโอ มหาเศรษฐีชาวเยอรมัน เจ้าของธุรกิจแสนล้าน ผลิตอาวุธสงครามทั้งหนักและเบาส่งขายให้กับหน่วยงานของรัฐบาลประเทศต่างๆ ทั่วยุโรปและเอเชียบางประเทศ ที่เดินทางมาพร้อมกับลูกชายคนรองเพื่อมารับศพมาริโอ โจนาธานมัลเตโอ ท่ามกลางบอดี้การ์ดอารักขานับสิบคน ภายในโรงพยาบาลตำรวจทั้งในและนอกเครื่องแบบต่างให้ความสะดวกอย่างเต็มที่เพราะเป็นคำสั่งลับจากนายทหารชั้นผู้ใหญ่ที่สั่งตรงมาจากกระทรวง เนื่องจากว่ามหาเศรษฐีคนนี้กำลังจะขยายฐานธุรกิจมาลงที่เมืองไทยด้วยเม็ดเงินมหาศาล

“ผมต้องการพบคนที่รอดชีวิต” เสียงภาษาอังกฤษดังมาจากชายร่างสูงเพรียว อดิศรและปลายฝันที่อุ้มเด็กชายตัวน้อยนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉินเงยหน้าขึ้นมองกลุ่มคนมาใหม่ อดิศรยิ้มทักทายตอบด้วยภาษาอังกฤษชัดเจน พร้อมกับยื่นไปทักทายตามธรรมเนียมสากล

“สวัสดีครับ ผมอดิศร อดิศวรเจ้าของไร่ปลายฝันติดกับไร่ธารธาราของคุณมาร์คครับ”

โดมานอฟมองเพื่อนบ้านของบุตรชายอย่างเป็นมิตร เพราะเขาเองได้ยินเรื่องราวผู้ชายคนนี้อยู่บ่อยครั้งจากปากบุตรชาย

“มาร์คเคยพูดถึงคุณให้ผมฟัง ขอบคุณที่ช่วยเหลือเขามาตลอด จนกระทั่งวินาทีสุดท้ายของเขา” โดมานอฟบอกเสียงต่ำอย่างสะเทือนใจไม่น้อยที่ต้องสูญเสียบุตรชายไป

มาริโอรู้จักกับการะเกดลูกสะใภ้เขาที่เยอรมนี พอหญิงสาวเรียนจบมาริโอก็แต่งงานกับเธอแล้ว ย้ายตัวเองมาอยู่ที่เมืองไทย เขาเองก็ไม่อยากขัดเพราะเป็นความสุขของลูก ดวงตาแดงก่ำของเจ้าพ่อค้าอาวุธสงครามและธุรกิจอีกมากมายมองห่อผ้าเล็กในอ้อมแขนของปลายฝัน

“ลูกชายคุณมาร์คกับหนูเกดครับ” อดิศรบอกเสียงทุ้ม ลาห์มานอฟ โจนาธานมัลเตโอ เจ้าของร่างสูงใหญ่ขยับเข้าไปดูเลือดเนื้อเชื้อไขของพี่ชาย ก่อนจะยื่นมือไปรับร่างน้อยมาอุ้ม อาจเพราะผูกพันกันทางสายเลือดหรืออย่างไรก็ไม่อาจทราบได้ เจ้าหนูแอชลีย์ยิ้มให้กับคุณอาวัยสิบขวบ มือน้อยปัดป่ายแก้มสากที่ก้มลงไปหา

“ขอบคุณที่ช่วยเขาไว้” โดมานอฟบอก มือใหญ่กำเข้าหากันแน่นอย่างโกรธแค้นคนที่ทำกับบุตรชายสุดที่รัก

“ผมเองก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากหรอกครับ คนที่ช่วยนอนไม่รู้สึกตัวอยู่ข้างในเพราะถูกยิงหลายนัดแล้วก็เสียเลือดมาก แต่ถึงจะเจ็บปางตายชนะก็ไม่ยอมทิ้งหลาน” อดิศรเล่าพลางมองผ่านช่องกระจกเล็กไปดูอาการคนข้างใน

“ชนะเป็นญาติการะเกดใช่ไหม” โดมานอฟถามแล้วเดินไปมองร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง

“ครับ หมอบอกอาการปลอดภัยแล้วครับ แต่ต้องรอว่าจะฟื้นมาเมื่อไหร่”

โดมานอฟพยักหน้ารับรู้แล้วหันไปคุยกับอดิศร “วันนี้ผมจะไปพักที่ไร่ ไม่รู้ว่ามีใครเหลืออยู่บ้าง”

“ไม่เหลือแล้วค่ะ เพราะพวกคนงานกลัวผีกัน ถ้ายังไงฉันจะให้เด็กที่ไร่ไปทำความสะอาดไว้รอนะคะ” ปลายฝันบอกพลางลุกขึ้นไปยืนข้างสามี

“อย่าเลยครับ ผมอยากไปหาร่องรอยคนร้ายด้วย ยังไงคงต้องรบกวนคุณทั้งสองช่วยดูแลชนะด้วย ส่วนเจ้าตัวน้อยเดี๋ยวผมจะเอาไปด้วย” โดมานอฟบอกสายตามองใบหน้ากลมใสที่มองมา “ดูเจ้าแอชลีย์จะชอบลูกมากนะลาห์ม สงสัยคงได้เป็นพ่อทูนหัวตอนอายุสิบขวบแล้วกระมัง”

ลาห์มานอฟยิ้มให้บิดาและสงวนปากสงวนคำตามนิสัย ดวงตาคมเข้มมองหลานชายตัวน้อยอย่างสงสาร เขาและพี่ชายกำพร้าแม่มาตั้งแต่เล็กแล้ว หลานชายต้องมากำพร้าทั้งพ่อทั้งแม่อีก แต่ไม่เป็นไร พ่อของเขายังเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ให้เขากับพี่ชายได้ ทำไมเขาจะเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ให้หลานคนนี้ไม่ได้

จากนั้นอีกสี่เดือน ทางตำรวจก็ได้จับคนกุมคนร้ายที่ลงมือปล้นไร่ธารธาราได้สำเร็จและมีการแถลงข่าวอย่างใหญ่โต ในขณะที่โดมานอฟไม่เชื่อว่าโจรระดับปลายแถวจะปล้นฆ่าได้โหดเหี้ยมขนาดนั้น เพราะเท่าที่ดูศพบุตรชาย คนลงมือเป็นนักฆ่ามืออาชีพและถูกฝึกมาอย่างดีทีเดียว แต่โดมานอฟก็ไม่ติดใจหรือทักท้วงอะไรเพราะเขาเสียใจมามาก จากนี้คนที่ทำกับลูกชายของเขาต้องชดใช้ด้วยชีวิตเช่นกัน แม้จะต้องใช้เวลาตามหานานแค่ไหนเขาก็จะทำ

*********************************************

เรื่องราวเริ่มสนุกแล้วนะคะ ฝากติดตามด้วยจ้า