ป่วย!!

ตุบ!!ร่างบางทิ้งตัวลงกับพื้นเสียงดังไม่ได้สร้างความตกใจให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงแต่อย่างใด สายตาเย็นชาใบหน้านิ่งเฉยที่กำลังใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างใจเย็นมองไปยังร่างเล็กที่ล้มลงกับพื้น ก่อนที่ร่างสูงจะกระชากตัวเองลุกจากเตียงไปสวมกางเกงยีนและเสื้อยีนธรรมดาแถมยังหยิบเสื้อยืดของตัวเองสวมให้กับคนตัวเล็กที่นอนไม่ได้สติ

“เตรียมรถ”

. “ครับนาย”

“ส่งเธอมาให้ผมเถอะครับนาย เดี๋ยวผมอุ้มเธอเอง” แดอึนและแฮวอนไม่ได้ถามอะไรมากนัก เมื่อเห็นเจ้านายอุ้มพนักงานสาวที่ลากเข้าไปในห้อง ทุกอย่างล้วนแต่สร้างความแปลกใจให้ลูกน้องคนสนิทไม่น้อยเมื่อเห็นการกระทำของเจ้านายตัวเองแต่ก็ไม่ได้แย้งอะไรออกไป เพราะดูท่าเจ้านายของตัวเองจะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก

“ไม่ต้อง กูบอกให้มึงไปเตรียมรถ” น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าหงุดหงิดของเขาเริ่มแสดงออกทางสีหน้าที่น้อยครั้งจะปรากฏอารมณ์บนใบหน้าหล่อของเขา สองเท้ายาวอุ้มร่างเล็กของเธอลงไปยังรถที่ลูกน้องเตรียมรอเอาไว้ด้วยความรวดเร็ว

“ไปโรงพยาบาล”

“ครับนาย” ใบหน้าหล่อเอียงหน้ามองร่างเล็กที่ใบหน้าซีดเผือดเป็นระยะ แสงไฟข้างถนนสาดเข้ามาภายในรถ ยามดึกของเช้าวันใหม่ที่ฟ้ายังไม่สร่าง รถยนต์คันหรูแล่นมาจอดที่หน้าตึกฉุกเฉินโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง

“เธอเป็นอะไรมาครับ”

“หมอผู้หญิงไม่มีรึไง” ใบหน้านิ่งตอบกลับหมอหนุ่มที่วิ่งมารับคนไข้ที่หมดสติอยู่บนเตียงผู้ป่วยแต่กลับต้องขมวดคิ้วเมื่อเจอคำถามของญาติคนไข้ที่ตั้งคำถามแบบนี้

“หมอผู้หญิงออกเวรกันหมดแล้วครับ รีบพาเธอไปที่ห้องฉุกเฉินเถอะครับ” หมอหนุ่มไม่ฟังคำถามของญาติคนไข้แต่อย่างใด ใบหน้าซีดของคนไข้ที่นอนหมดสติบวกกับรอยซ้ำและรอยแดงบนร่างกายยิ่งทำให้หมอหนุ่มต้องรีบตรวจคนไข้ให้เร็วที่สุด

“กูบอกให้ไปตามหมอผู้หญิงมาไอ้วะ” เสียงตะคอกดังของจุนซาที่เริ่มไม่พอใจกับการกระทำของหมอหนุ่มที่ไม่ทำตามคำสั่งเขา ก่อนที่มือหนาจะกระชากคอเสื้อเชิ๊ตของหมอหนุ่มด้วยความโมโหจนสองเท้าของหมอลอยลิ่วขึ้นจากพื้น

“ครับ ครับ”

“นายกลับไปพักก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวทางนี้ผมเฝ้าดูให้” ความเป็นห่วงของลูกน้องจึงอาสาอยู่เฝ้าให้ เมื่อเจ้านายไม่รู้นึกคิดอะไรขึ้นมาถึงได้ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องตรวจฉุกเฉินที่มีหญิงสาวชาวไทยอยู่ในนั้นและเหตุก็เกิดจากเจ้านายของเขานั้นเองที่ทำให้เธอต้องมาอยู่ที่โรงพยาบาล ปกติเจ้านายของเขาไม่ใช่คนใจดีหรือมีเมตตากับใครทั้งสิ้นไม่ว่าจะคนแก่ คนชรา หรือแม้แต่ผู้หญิง

“.........”

“ครับนาย” สายตาคมของจุนซาไม่ได้ตอบอะไรลูกน้องแต่แค่ปรายตาคมกลับไปให้ลูกน้องคนสนิทและนั้นทำให้ลูกน้องถือกับรีบถอยหลังกรูอย่างรวดเร็ว สายตานิ่งที่แฝงไปด้วยความอำมหิตทำให้เขาไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อ

“ญาติคนไข้คนไหนคะ”

“ว่ามา”

“ร่างกายของคนไข้อ่อนเพลีย มีไข้ เกิดจากช่องคลอดเกิดการอักเสบและเธอแพ้สารนิโคตินหน้าจะเกิดจากควันบุหรี่ ยังไงหมอให้นอนพักดูอาการที่โรงพยาบาลก่อนนะคะ”

“อือ”

“หมอขอเตรียมว่าช่วงนี้งดกิจกรรมกับแฟนของคุณก่อน หมอเข้าใจรสนิยมของคนสมัยนี้แต่ช่วงนี้หมอแนะนำให้งดก่อนจะดีที่สุดค่ะ หมอขอตัวนะคะ” หมอวัยกลางคนแจ้งกับชายหนุ่มและรีบปลีกตัวกลับเข้าไปยังห้องฉุกเฉินทันที

“นายครับมีสายด่วนจากรัสเซียครับ”

“อือ” จุนซาแยกตัวออกจากหน้าห้องฉุกเฉินเพื่อไปคุยโทรศัพท์กับสายด่วนที่สายตรงมาหาเขา ใบหน้าซีเรียสหลังจากได้รับสายทำให้คิ้วเข้มขมวดเป็นปม ก่อนที่เขาจะสั่งลูกน้องเดินทางกลับด่วนเพื่อบินไปยังรัสเซียเพื่อเคลียร์ปัญหาสำคัญ

“บอกลูกน้องเฝ้าดูเธอเอาไว้ ห่าง ๆ”

“ครับนาย”

หลังจากที่สั่งการลูกน้องเสร็จเจ้าตัวก็รีบกลับบ้านไปเตรียมตัวเพื่อบินไปรัสเซีย แดอึนและแฮวอนที่สายตาเฉียบแหลมกับพบรอยแดงจาง ๆ บนลำคอหนาของเจ้านายซึ่งแสดงได้ว่าผู้หญิงคนนี้คงถูกใจนายไม่น้อย เนื่องจากปกติเจ้านายจะไม่ให้ใครยุ่มย่ามกับร่างกายของเธอ ถึงแม้จะเคยมีอะไรกับผู้หญิงเจ้านายก็จะไม่ให้ผู้หญิงพวกนั้นเกินขอบเขตแม้แต่จูบก็ไม่ได้

“ที่นี่ ที่ไหนเนี้ย” เมื่อรู้สึกตัวเช้าของอีกวันร่างกายอ่อนเพลียได้พักผ่อนเต็มอิ่ม ดวงตากลมโตกะพริบตาเพื่อให้สายตาได้ปรับแสงเริ่มโฟกัสสิ่งต่าง ๆ ภายในห้อง เพดานที่ขาวสะอาดและบริเวณรอบห้องที่ดูสว่างแตกต่างจากห้องนั้นโดยสิ้นเชิง

“คนไข้รู้สึกตัวแล้วใช่ไหมคะ” สายตาของเธอโฟกัสเข้ากับใบหน้าผู้หญิงวัยกลางคนเมื่อลืมตาตื่นเต็มตา

“ค่ะ คุณหมอ”

“คนไข้ไม่ใช่คนเกาหลีใช่ไหมคะ”

“ฉันเป็นคนไทยค่ะคุณหมอ”

“หมอจะให้นอนพักที่นี่อีกหนึ่งคืนนะคะ ถ้าไม่มีอาการอะไรก็กลับบ้านได้”

“กลับบ้านเลยได้ไหมคะหมอ ฉันคงสู้ค่าใช้จ่ายของโรงพยาบาลไม่ไหว” ดวงตากลมกวาดมองโดยรอบห้องที่ดูหรูหราซึ่งเธอไม่มีปัญญาที่จะจ่ายค่ารักษาพยาบาลเป็นแน่ ใคร ๆ ก็รู้ถ้าเกิดป่วยที่เกาหลีค่ารักษาพยาบาลแพงมากข้อนี้ใครก็รู้

“แฟนคุณจัดการให้เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“แฟน!!”

“ใช่ค่ะ แต่ดูเหมือนเขาจะมีธุระจึงรีบกลับไป” เมื่อได้คำตอบของคุณหมอทำให้เธอโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่อยากเห็นหน้าเขา

“งั้นหมอขอตัวมีอะไรเรียกพยาบาลได้นะคะ” หลังจากที่หมอและพยาบาลออกห้องไปภายในห้องพักผู้ป่วยมีแค่เธอเพียงคนเดียว พฤติกรรมที่เขาทำกับเธอยังคงอยู่ในความจำอันโหดร้ายที่เธอไม่สามารถลบออกได้ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโลกนี้ช่างโหดร้ายกับเธอเหลือเกิน หยดน้ำตาค่อย ๆ ไหลออกจากดวงตากลมโต

“ฉันทำอะไรผิดมากงั้นเหรอ” เสียงพึมพำของเธอได้แต่นั่งกอดเข่าตัวเองเอาไว้ สายตาที่มองออกไปนอกหน้าตาเลื่อนลอยอย่างไม่มีจุดมุ่งหมาย น้ำตาที่ไหลออกมายังคงไหลไม่หยุด เธอรู้สึกโดดเดี่ยวและอ้างว้างในต่างแดน ตอนนี้ไม่รู้ว่าตัวเองคิดผิดหรือเปล่าที่หนีออกจากบ้านแบบนี้

ครอบครัวที่ร่ำรวยและมีพร้อมทุกอย่างแต่ทุกอย่างก็ต้องแลกกับบางอย่าง การถูกจับแต่งงานกับคนที่เธอไม่ได้รักนั้นคือสิ่งที่เธอไม่คิดจะทำ เธอจึงเลือกทิ้งความสุขสบายของตัวเองและมาเผชิญโลกกว้างที่คิดว่าคงจะดีกว่า แต่เมื่อพบกับเหตุการณ์นี้เธอคิดได้ว่าโลกนี้ต่างหากที่ช่างโหดร้าย

“ฉันจะไม่อ่อนแอ ฉันจะสู้” เมื่อได้สติเธอบอกกับตัวเองว่าควรเข้มแข็งในเมื่อทุกอย่างคือสิ่งที่เธอเลือกเองและเธอก็พร้อมรับกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เธอจะสู้และไม่กลัวอะไรอีกแล้วแม้แต่ความตายเพราะเหตุการณ์ที่เธอเจอก็เหมือนตายทั้งเป็น

## ที่บอกว่าอยากเป็นไอริน ตอนนี้ไรต์ขอเปลี่ยนใจได้ไหม## 

ฝากกดติดตาม กดหัวใจ กดเพิ่มชั้น ติดคอมเม้นมาคุยกับไรต์ได้นะ