บทที่ 2

“ฉันรู้ว่าฉันคงจะขอหนูมากไป แต่ฉันไม่ได้ขอร้องหนูฟรีๆ หรอกนะหนูแพร หนูยังคงจำเรื่องที่คุณหมอบอกได้ไหม ว่าอาการตาบอดของวิไลแม่ของหนูมีโอกาสสูงมากที่จะกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง และในตอนนี้ฉันก็พบคนที่พร้อมที่จะบริจาคดวงตาให้กับแม่ของหนูแล้วด้วย แค่เพียงหนูตอบตกลง...ฉันจะจัดการเรื่องการผ่าตัดให้อย่างโดยเร็วที่สุด” ข้อเสนอที่ไม่คาดฝันดังขึ้นทันทีที่หญิงสาวทำท่าว่าจะบอกปัด มันไม่ง่ายเลยที่จู่ๆ เธอจะเดินทางไปยังสถานที่ที่ไม่รู้จัก อีกทั้งยังต้องตามหาหลานชายของเขาที่แม้แต่หน้าก็ยังไม่เคยพาลพบ แต่ทันทีที่ได้รับฟังข้อเสนอที่น่าสนใจเข้าความกลัวเหล่านั้นด็พรั้นมลายหายไปจนหมดสิ้น

หลงเหลือไว้แต่ความลังเลเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“หนูขอเวลาคิดสักนิดได้ไหมคะคุณท่าน เรื่องแบบนี้มัน...”

“แน่นอนที่สุด ฉันเองก็ไม่ได้กะจะมาคาดคั้นเอาคำตอบจากหนูวันนี้พรุ่งนี้เสียเมื่อไหร่กัน ฉันยินดีให้เวลาหนูคิดทบทวนถึงเงื่อนไขที่ฉันกำลังจะมอบให้เสมอ และภวนาให้คำตอบของหนูตรงกับใจของฉันด้วยเช่นกัน นี่ฉันก็มากวนหนูกับแม่มากแล้วเห็นทีคงจะต้องขอตัวกลับก่อนล่ะนะ” พิชญาพยักหน้ารับคำพร้อมกับอาสาเดินประคองคุณหญิงโสมรัตน์ไปส่งยังรถคันหรูที่จอดรออยู่นานแล้ว สายตาหวานจ้องมองจนแน่แก่ใจดีแล้วว่ารถคันดังกล่าวนั้นขับหายไปไกลลับตาจึค่อยๆ หมุนตัวเดินกลับเข้าไปหาผู้เป็นแม่ในบ้านอีกครั้ง...

“มีอะไรรึเปล่าลูก ว่าแต่คุณหญิงเขาคุยอะไรกับหนูเหรอลูก” ผู้เป็นแม่ร้องถามขึ้นอย่างสงสัยก่อนจะพบว่าลูกสาวแสนรักค่อยๆ เดินตรงเข้าหาก่อนจะฟลุบตัวนอนหนุนตักผู้เป็นแม่แทนคำตอบ

“ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะแม่ คุณหญิงเขาก็ถามเรื่องทั่วไปเหมือนทุกครั้งที่แวะมาหาเรานั่นแหละจ๊ะ ว่าแต่แม่เถอะ วันนี้ทำอะไรบ้างค่ะ”

“คนตาบอดมองไม่เห็นอย่างแม่ จะไปทำอะไรได้มากล่ะลูก นอกจากนั่งๆ นอนๆรอความตาย ไปวันๆ นี่อีกไม่กี่เดือนหนูก็จะครบยี่สิบหกแล้วสินะ ถ้าแม่มีโอกาสได้มองเห็นว่าลูกสาวของแม่หน้าตาสะสวยแค่ไหนบ้างสักครั้งก็คงจะดี...” คำพูดที่ดังขึ้นมานั้นสะกิดเอาหัวใจผู้ได้ฟังจนแน่นิ่งไปนานหลายนาที ไม่ใช่ว่าเธอนั้นไม่อยากที่จะรับข้อเสนอที่น่าสนใจนั้นของคุณหญิงผู้มีจิตใจเมตตาต่อเธอและแม่มาโดยตลอด แต่เป็นเพราะไม่มั่นใจในตัวเองมากกว่าจะทำภารกิจที่ว่านั้นได้สำเร็จจริงๆ

“ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะแม่ หมอประจำตัวของคุณท่านบอกว่าแม่มีสิทธิที่จะกลับมามองเห็นอีกครั้ง และตอนนี้ก็มีคนใจดีบริจาคดวงตาให้แม่ด้วยล่ะจ๊ะ”

“ถึงจะมีคนบริจาคจริงอย่างที่แพรว่า แต่เราจะไปหาเงินค่าผ่าตัดมาจากที่ไหนล่ะแพร” ความดีใจแค่เพียงชั่ววูบกลับต้องดับสลายลงไปอีกครั้งเมื่อผู้เป็นแม่นั้นนึกถึงค่าใช้จ่ายที่เพียงลำพังงานประจำที่พิชญานั้นทำอยู่คงจะไม่มีวันพอเป็นแน่

“คุณท่านยังไงล่ะจ๊ะแม่ ท่านจะช่วยเรา แต่...”

คำตอบที่ดังขึ้นค่อยๆ แผ่วเบาลงอย่างเชื่องช้า หากจะบอกไปตามความจริงผู้เป็นแม่คงไม่มีวันยอมอย่างแน่นอน แต่หากจะโกหกออกไปก็ไม่รู้ว่าควรจะใช้คำพูดแบบไหนดีที่มันจะพอทำให้ผู้เป็นแม่เชื่อคำเธอได้อย่างสนิทใจ หญิงสาวครุ่นคิดอยู่นานจนกระทั่งผูเป็นแม่เกิดสงสัยเข้าจึงได้เอ่ยถามออกไปอีกครึ่งหนึ่ง..

“แต่อะไรเหรอลูก มีอะไรรึเปล่าแพร”

“ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะแม่ แต่ว่าแพรคงจะต้องเดินทางไปทำงานให้ท่านไกลถึงเกาะแก้วตาเลยนะจ๊ะแม่ เกาะส่วนตัวขอคุณท่าน..” ความจริงนอกเหนือจากนั้นถูกปิดบังเอาไว้เพราะเกรงจะทำให้ผู้เป็นแม่นั้นไม่ยอมตกลงปลงใจเข้ารับการผ่าตัด แม้ภายในใจจะไม่อยากรับคำแต่เมื่อคิดถึงผู้เป็นแม่ที่ไม่ให้แต่เพียงให้ชีวิตแต่ทว่ากลับเป็นทุกสิ่งที่เธอรักและเทิดทูลเหนือสิ่งอื่นใดในโลกใบนี้

หากนี่จะพอทำให้ความหวังที่ลางเลือนเต็มทีในการที่จะกลับมามองเห็นได้อีกครั้งของผู้เป็นแม่นั้นเป็นจริงขึ้นมาได้ เธอก็พร้อมที่จะยอมสละทุกสิ่ง

แม้ว่าสิ่งนั้นจะเจ็บปวดและเสียเกียรติมากน้อยเพียงใดก็ตามที เธอจะต้องทำมันและจะต้องทำให้สำเร็จให้ได้!!

“งานอะไรเหรอลูกแพร แล้วมันหนักมากไหมจ๊ะ แล้วนี่หนูจะทำไหวรึเปล่า” วิไลย้อนถามกลับไปอีกครั้งอดเป็นห่วงลูกสาวเพียงคนเดียวของตัวเองขึ้นมาไม่ได้แม้ว่าอีกฝ่ายนั้นจะเก่งและมีความขยันมากแค่ไหนแต่อย่างไรเสียเธอก็เป็นเพียงแค่เด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น

“ก็งานทั่วๆ ไปนั่นแหละจ๊ะแม่ แต่ว่าหนูอาจต้องไปอยู่บนเกาะหลายเดือนในระหว่างที่แม่ผ่าตัด แม่อยู่ได้ใช่ไหมจ๊ะ ระหว่างนั้นคุณท่านจะจ้างพยาบาลมาคอยดูแลแม่ด้วย แม่จะต้องกลับมามองเห็นอีกครั้งให้ได้นะจ๊ะ” เสียงหวานร้องบอกก่อนจะโผเข้าสวมกอดผู้เป็นแม่อีกครั้งหลังจากที่ตัดสินใจได้แล้วว่าจะทำตามคำขอร้องที่มีเงื่อนไขของคุณหญิงโสมรัตน์ที่หยิบยื่นมาให้