บทที่ 1

ร่างสมส่วนของหญิงสาวที่กำลังอยู่ในชุดฟอร์มของพนักงานร้านสะดวกซื้ออย่าง ‘พิชญา รุ้งจันทร์’ ค่อยๆ ชะลอฝีเท้าลงอย่างกะทันหันเมื่อครั้นเดินทางกลับมาจากที่ทำงานที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านเช่าหลังเล็กๆ ที่เธอนั้นอาศัยอยู่กับแม่ที่ตาบอดแค่เพียงสองคนเท่าไหร่เมื่อสายตาหวานเหลือบไปเห็นรถยนต์คันหรูสีดำสนิทที่จอดเทียบอยู่หน้าบ้านหลังเล็กของตนเองเข้าโดยบังเอิญ

และไม่ต้องเดาให้เสียเวลาร่างเล็กรีบวิ่งถลาเข้าไปในตัวบ้านอย่างรีบเร่งก่อนจะส่งยิ้มหวานให้กับผู้มาเยือนที่กำลังนั่งรออยู่ก่อนแล้วทันทีที่พบหน้า..

“สวัสดีค่ะคุณท่าน...”

เสียงหวานแผ่วเบาที่แสนจะน่าฟังของหญิงสาวเอ่ยทักทายขึ้นอย่างนอบน้อมก่อนจะจ้องมองร่างของหญิงชราเบื้องหน้าด้วยรอยยิ้มแสนหวานที่มักจะมีให้ได้เห็นอยู่ทุกครั้งเมื่อพบหน้า

“ไหว้พระเถอะจ๊ะ เพิ่งเลิกงานเหรอหนูแพรไหม คงจะเหนื่อยมากเลยสินะ” น้ำเสียงที่เอ่ยถามกลับไปนั้นอัดแน่นไปด้วยความเอ็นดูอย่างถึงที่สุดก่อนจะจ้องมองหญิงสาวผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยช่วยชีวิตตนเองมาแล้วอย่างอดสงสารเสียไม่ได้

เรื่องราวทั้งหมดนั้นมันเกิดขึ้นเมื่อประมาณสามเดือนก่อนที่คุณหญิงโสมรัตน์นั้นไปเดินห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งก่อนจะโชคร้ายถูกโจรวิ่งราวกระชากกระเป๋าเข้าโชคยังดีที่มีสาวน้อยหน้าหวานตรงหน้าที่เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นวิ่งตามไปพร้อมทั้งส่งเสียงตะโกนก้องร้องขอความช่วยเหลือต่างจากบุคคลโดยรอบที่เอาแต่ยืนนิ่งมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเงียบเชียบ และเมื่อยิ่งได้ทำความรู้สึก หม่อมหลวงโสมรัตน์ก็ยิ่งหลงรักเด็กสาวตรงหน้าจับหัวใจ

เพราะนอกจากจะกตัญญูรู้คุณผู้ให้กำเนิดเลี้ยงดูแม่ที่ตาบอดแล้วนั้น ยังสู้ทนทำงานหามรุ่งหามค่ำอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยอีกด้วย

และด้วยเหตุนี้นี่เองเลยทำให้หญิงชราผู้ซึ่งอยากจะอุ้มเหลนเต็มทีแล้วเลือกที่จะให้เป็นเธอ...หญิงสาวผู้มีน้ำใจไมตรี

“ไม่หรอกค่ะ แพรทำไหว ว่าแต่คุณท่านมานานแล้วหรือยังคะ ทานน้ำสักหน่อยเอาไหมคะเดี๋ยวแพรเข้าไปหยิบให้” แพรไหมเอ่ยถามอย่างใคร่รู้ สายตามองผู้มีพระคุณต้องหน้าอย่างนอบน้อม เพราะหลังจากวันนั้นหญิงชราก็เฝ้าแวะเวียนมาเยี่ยมตนกับแม่อยู่บ่อยครั้ง และแม้จะพยายามยื่นข้อเสนอที่จะช่วยเหลือแต่ตนก็รู้สึกเกรงใจ จึงได้ขอรับเอาไว้แต่เพียงน้ำใจของท่านไว้เท่านั้น

“ไม่ต้องลำบากหรอกหนูแพร ที่ฉันมาที่นี่เพราะมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับหนูมากกว่าว่าแต่หนูเถอะพอจะมีเวลาให้คนแก่อย่างฉันสักห้านาทีรึเปล่าลูก” น้ำเสียงที่ดูกังวลอย่างหนักส่งผลให้พิชญาแน่นิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆ คลี่รอยยิ้มหวานส่งตอบกลับไปให้พร้อมคำตอบ...

“สำหรับคุณท่านแล้วไม่ว่าจะเมื่อไหร่แพรกับแม่เราสองคนมีเวลาให้ได้เสมอค่ะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหนูมานะจ๊ะแม่ ขอตัวออกไปคุยกับคุณท่านก่อน” วิไลพยักหน้ารับรู้ถึงคำพูดของลูกสาวในทันทีรู้สึกเห็นด้วยในทุกๆ คำพูดของพิชญาอย่างไม่มีเงื่อนไขใดๆ ทั้งสิ้นก่อนที่คนทั้งสองจะพากันลุกเดินออกไปที่ระเบียงหน้าบ้านหลังเล็กในเวลาต่อมาเพราะไม่อยากที่จะให้ใครอีกคนได้ยินบทสนทนานับต่อจากนี้เข้า

“คุณท่านมีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจรึเปล่าคะ”

ไม่รีรอที่จะปล่อยให้เวลานั้นผ่านเลยไปเสียเฉยๆ คำถามที่ตรงไปตรงมาดังขึ้นจากของหญิงสาวในทันทีที่ได้มีโอกาสได้อยู่กันตามลำพังกับหญิงชราสองต่อสอง

“หนูยังเป็นคนแรกและคนเดียวที่รู้ใจฉันไม่เปลี่ยนไปเลยนะหนูแพร ถ้าอย่างนั้นฉันเองก็จะไม่อ้อมค้อมเลยก็แล้วกันนะ ที่ฉันมาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่ออยากจะขอร้อให้หนูแพรช่วยบางสิ่ง บางสิ่งที่อาจจะทำให้หนูรู้สึกว่าฉันเหมือนคนใจร้าย...”

“คุณท่านอย่าคิดแบบนั้นสิคะ คุณท่านมีบุญคุณกับเราสองแม่ลูกมาก หากมีอะไรที่แพรพอจะช่วยคุณท่านได้ก็ขอให้บอกมาได้เลยค่ะ แพรยินดีช่วยไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ยากเย็นแค่ไหน หากแพรทำได้แพรจะทำเพื่อคุณท่านค่ะ!” พิชญาตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้ม บุญคุณเหลือล้นที่หญิงชราตรงหน้าคอยให้หมอประจำตัวมาดูแลผู้เป็นแม่อย่างสม่ำเสมอถึงแม้ว่าตนจะบอกปัดไปหลายต่อหลายครั้งก็ตามที และไหนจะข้าวปลาอาหารที่คอยส่งมาให้อยู่ไม่ขาด มันยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกซาบซึ้งและเฝ้ารอวันนี้อย่างใจจดใจจ่อ วันที่ตนนั้นจะได้ตอบแทน

“ฉันมีหลานชายอยู่คนหนึ่ง และมาถึงจนตอนนี้เขาก็หนีออกจากบ้านได้สามปีกว่าแล้ว ไอ้ฉันเองก็แก่ลงทุกวันไม่รู้จะตายเอาวันไหน ครั้นจะถ่อสังขารไปตามเองเห็นทีก็คงไม่ไหวแล้วล่ะ ฉันก็เลยอยากจะขอร้องให้หนูแพรช่วยไปตามหลานชายของฉันกลับมาให้ทีจะได้ไหมจ๊ะแพรไหม”

“ตามกลับมาอย่างงั้นเหรอคะ แล้วแพรจะไปทำอะไรแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะคะคุณท่าน” พิชญาย้อนถามขึ้นอย่างอดสงสัยไม่ได้จริงๆ รู้สึกตกใจไม่น้อยที่ได้รู้ซึ้งถึงคำขอร้องจากหญิงชราตรงหน้าเข้า อีกทั้งตัวเธอเองยังเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้นคงจะไม่มีความสามารถอะไรมากที่จะไปตามหลายชายที่ว่านั้นให้กลับบ้านได้

“ต้องได้สิจ๊ะ เพราะ ถ้าเป็นเด็กดีอย่างหนูแพรฉันเชื่อว่าเจ้าหลานชายตัวดีของฉันมันจะต้องยอมกลับบ้านแน่ๆ”

“แต่คุณท่านคะ..”

น้ำเสียงของหญิงสาวอ่อนลงเอ่ยขึ้นอีกครั้งแต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรออกไป อีกฝ่ายกลับพูดสวนขึ้นมาอีกครั้งเสียก่อน..