บทที่ ๙

ณรันดาในชุดราตรียาวสีฟ้าน้ำทะเล พร้อมด้วยกระเป๋าใบเล็กที่เธอถือติดมืออยู่ ผมยาวถูกเกล้าขึ้นไว้ ปล่อยเพียงปอยผมลงมาเล็กน้อย รับกับใบหน้ารูปไข่ เปลือกตาถูกแต่งแต้มสีสันด้วยเครื่องสำอางบางๆ แพขนตายาวหนาถูกดัดและปัดด้วยมาสคาร่าสีน้ำตาลอ่อน เสริมให้ดวงตาโตนั้นดูคมกว่าเดิม ริมฝีปากระเรื่อสีชมพูอ่อนด้วยลิปสติกชั้นดี ลำคอระหงเวลานี้ถูกประดับด้วยเครื่องเพชรชุดเล็ก สีของชุดนั้นยิ่งขับเครื่องเพชรให้ดูเด่นขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

“คุณแม่สวยจังเลยค่ะ”

เสียงใสของแฝดคนพี่ดังขึ้นเมื่อเห็นมารดาลงมาจากด้านบนของบ้าน

“สวยจริงหรือเปล่าคะ”

ณรันดาแสร้งถามลูกสาวพลางส่งยิ้มหวานให้

“สวยจริงๆ ค่ะ”

น้องทอฝันยังคงเป็นคนตอบ ก่อนเสียงขานเรียกคุณแม่จากแฝดคนน้องจะดังขึ้น

“คุณแม่ขา”

“ว่าไงคะน้องพาฝัน”

ณรันดาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ต้นเสียงทันที เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าลูกสาวคนเล็กปราศจากรอยยิ้ม และดูไม่ร่าเริงเหมือนเคย

“คุณแม่รีบกลับมานะคะน้องพาฝันคิดถึง”

แล้วเจ้าตัวเล็กก็โผเข้ากอดเอวมารดาเอาไว้แน่นอย่างไม่ต้องการห่าง

“ค่ะ คุณแม่จะรีบกลับหนูสองคนต้องไม่ดื้อกับน้าป่าน และคุณยายนวลนะคะ”

เธอกระชับวงแขนกับร่างเล็กของแฝดคนน้องไว้ ก่อนก้มลงหอมแก้มอย่างห่วงใยพลางปรายตามองหน้าน้องทอฝันที่นั่งอยู่กับปานชนก ซึ่งเวลานี้กำลังหัวเราะน้อยๆ ที่เห็นน้องสาวอ้อนแม่

ณรันดารู้ดีว่าแฝดคนเล็กค่อนข้างจะติดเธอมากกว่าแฝดคนโต และดูเหมือนว่าน้องทอฝันก็รับรู้เช่นนั้นเหมือนกัน ทำให้เด็กน้อยไม่รู้สึกอิจฉาหรือรู้สึกว่าคุณแม่ลำเอียงแต่อย่างใด

ณรันดานั่งคุยกับลูกสาวทั้งสองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วรถยุโรปสีดำสนิทก็มาจอดหน้าบ้าน เธอจึงแยกตัวออกจากลูกสาว โดยไม่ลืมที่จะหันไปย้ำไม่ให้ลูกสาวดื้อ และสัญญากับลูกสาวว่าจะรีบกลับมา

ปานชนกเดินออกมาส่งณรันดา พลางบอกให้เพื่อนรักไม่ต้องเป็นห่วงลูกสาวสองคน และอยู่ๆ หัวใจหญิงสาวก็เต้นรัวเร็วจนจับจังหวะไม่ได้ เมื่อร่างสูงใหญ่เจ้าของรถยุโรปคันหรูก้าวลงมาจากรถ เพื่อมาเปิดประตูรถอีกฝั่งให้ณรันดา และที่หนักหนาไปกว่านั้นคือขาแข้งเริ่มสั่นเธอแทบจะล้มทั้งยืน เมื่อชายหนุ่มค้อมศีรษะให้เพื่อเป็นการทักทายอย่างสุภาพ

ณรันดาสัมผัสได้ถึงท่าทางของเพื่อนรักที่เปลี่ยนไป เธอยิ้มน้อยๆ ให้กับปานชนกก่อนแตะมือเบาๆ เข้าที่ฝ่ามือของเพื่อนรักเพื่อเป็นการลา หรืออีกนัยก็เพื่อเรียกสติอีกฝ่ายให้กลับมา