บทที่2

ท่าทีที่คุกคาม ทำให้ธาริณีถึงกับเกิดอาการกลัวขึ้นมาจับใจ หัวใจเต้นรัว ท้องไส้เริ่มบิดมวน ใจเริ่มคิด คิดผิดเสียแล้ว ที่ขึ้นลิฟต์มากับผู้ชายคนนี้

...ซ้ายก็กำแพง ขวาก็กำแพง ด้านหน้าก็มีกำแพงมนุษย์อีก แล้วอย่างนี้เธอจะหายไปจากตรงนี้ได้ยังไง

จากท่าทางของหญิงสาวนั้นทำให้ชายหนุ่มรู้ทันทีว่ากำลังคิดอะไรเขาหัวเราะ หึ ๆ เป็นการเยาะเย้ย แม้แววตาเขาเองก็เป็นเช่นนั้น

“กลัววล่ะสิ” เขาว่าเสียงเย็น “หัดกลัวตั้งแต่แรกก็คงจะดีมากับผู้ชายสองต่อสองอย่าหัดปากดีเราะร้ายนัก"

เขาก้มลงมองหล่อนตั้งแต่หัวจรดเท้า แววตาคุกคามทำให้หญิงสาวค่อย ๆ ถอยไปชิดผนังลิฟต์ ดวงตากลมโตภายใต้คิ้วโก่งที่สวยงามนั้นเบิกโพลง เห็นได้ชัดว่าหล่อนกำลังเกิดความกลัว

“อย่าเข้ามานะ! หล่อนขู่เสียงเข้ม ที่นี่มีกล้องวงจรปิดนะ”

หล่อนยังพูดต่อเพื่อเตือนสติอีกฝ่ายเอาไว้ก่อน แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้สนใจอะไรเลยด้วยซ้ำ

“มีกล้องแล้วไง คุณคิดว่าผมจะกลัวเหรอ”

เขาทำท่าขยับเท้าข้าวหนึ่งเพื่อจะเข้าหา หญิงสาวร้องเสียงหลง

“อย่านะ ฉันจะเรียกให้คนช่วย”

เขาก้าวแค่ก้าวเดียวก็ถึงตัวหล่อนแล้ว ร่างแทบจะแนบชิดกัน ทำให้อีกฝ่ายหลับตาปี๋ใช้มือผลักอกอีกฝ่ายพัลวัน

“ออกไปนะ อย่าทำอะไรฉันนะ...”

เขาก้มลงมาจนจมูกโด่งเกือบที่จะชุดพวงแก้มนวล มือทั้งสองข้างของเขาใช้ยันผนังลิฟต์ไว้ หล่อนไม่อาจจะขยับไปไหนไม่ได้เลยทำได้แค่เบิกตาโพลงด้วยความตื่นตกใจ

“คราวหน้า...อย่าริทำเก่งกับคนแปลกหน้าอีกเข้าใจไหม”

ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาเป่าลดที่แก้มและซอกคอหล่อนอยู่ตอนนี้มันทำให้ขนของหล่อนลุกตั้งชันไปทั้งหัว หัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ ขาก็แทบอ่อนแรงลง มันไม่ใช่แค่ความคิดขาหล่อนอ่อนแรงจริง ๆ จนมือหนาได้รูปนั้นคว้าไหล่เปลือยทั้งสองข้างของหล่อนดึงเอาไว้ทัน ยิ่งทำให้หล่อนจะเป็นลมเมื่อร่างของหล่อนแนบชิดกับเขาทุกส่วนสัด ตัวหล่อนเหมือนสั่นเทาทำอะไรไม่ถูกต้องหลับตาปี๋

“อย่ามาเป็นลมในอ้อมอกผมนะ แม่คนเก่ง”

เขาเขย่าร่างของหล่อนเบา ๆ ทำให้หล่อนลืมตาขึ้นมองอย่างตื่นตระหนก

“ยืนดี ๆ ได้แล้ว” เขาสั่งเสียงเข้มนัยน์ตาดุให้ด้วย

“ปละ ปล่อยฉันนะ...” เสียงหล่อนเบาหวิว

“จะถึงชั้นแล้ว...จำเอาไว้อย่าเที่ยวไปอวดเก่งกับใครเขาอีก”

เขาก้มลงมากระซิบที่หูจมูกโด่งปัดแก้มหล่อนไปนิดหนึ่ง ทำเอาหัวใจหล่อนหล่นวูบชาไปทั้งตัว ขาก็ยังไม่มีทีท่าจะมีกำลังต้องอาศัยร่างเขาอยู่อย่างนั้น

“คุณ! คุณ...” เขาเขย่าร่างหล่อนแรง ๆ ทำให้สติของหลอนกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

“ยืนเองได้แล้ว อย่ามาอ่อยผมให้ยากเลย”

ปี้ดด!…ความรู้สึกเจ็บที่กระดองใจทันทีทำให้หล่อนมีพลังผลักอกเขาอย่างเต็มแรง ร่างเขาถอยห่างออกไป

“ไปให้พ้น ๆ หน้าฉันเดี๋ยวนี้!”

เสียงของหล่อนแทบจะเป็นเสียงตะโกน ซึ่งเป็นจังหวะที่ลิฟต์ถึงชั้นและประตูเปิดออกพอดี

คนที่อยู่นอกลิฟต์ซึ่งยืนรออยู่ก่อนแล้วคือธาดาและมนธิรา หรือที่เพื่อนเรียกกันว่าบีเมื่อลิฟต์เปิดออกก็รีบพูดต้อนรับอย่างยินดี

“โอ้.....มาพร้อมกันเลย”

บีร้องขึ้นอย่างพอใจส่วนธาดา ร้องเรียกชื่อน้องชายอย่างลิงโลด

“ไอ้คุณเล็ก! โอ้โฮ มาได้โว้ยวันนี้.....มาเร็ว ๆ”

“รู้จักกันด้วยเหรอคะ เห็นยืนชิดกันสนทนาออกรสเชียว” บีเอ่ยขึ้น

“เปล่านะบี เปล่า ๆ “ ธาริณีรีบพูดและเดินออกมา

“อ้าวเล็กนายไม่ออกมาหรือ”

ธาดาผู้เป็นพี่ชายเห็นอีกฝ่ายยังยืนนิ่งอยู่ในห้องลิฟต์ไม่ยอมขยับจึงถาม

“ไม่ล่ะผมจะไปชั้น 18 “

“อ้าว! ยังคิดจะทำงานอยู่เหรอฉันเห็นร้อยวันพันปีฉันโทรหาไม่เคยรับสายแต่วันนี้วันหยุดก็หยุดอีกสักวันเถอะน่า.....”

ผู้เป็นพี่ชายโต้เย้า แต่ยังไม่ทันจะได้รับคำตอบประตูลิฟต์ก็เลื่อนปิดเสียแล้วทำให้อีกฝ่ายบ่นอุบอิบ

“ชอบทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ ขานี้ อะไรของเค้าก็ไม่รู้”

พอเดินตามมนธิรามาที่โซฟาก็ได้ยินสองสาวกำลังพูดปลอบประโลมกัน และกำลังเอ่ยถึงเรื่องน้องชายของเขาด้วย

“ตาเล็กเขาทำอะไรเหรอ บี” ธาดาเอ่ยถาม

“เห็นณีบอกว่า มีปากเสียงกันในลิฟต์ค่ะ ณีบอกว่าคุณเล็กปากร้ายมาก”

“เฮ้อ!” ผู้เป็นพี่ชายถอนหายใจหนัก ๆ

“ดีแล้วที่มันเพียงแต่ปากร้ายน่ะ ขอแค่อย่าให้เจ้าเล็กลงมือทำอะไรร้าย ๆ ก็พอใจแล้ว”

“เขาร้ายกาจขนาดนั้นเหรอคะ” ธาริณีเอ่ยเสียงสั่น ๆ

“โอ๊ะ ปะ เปล่าหรอกครับ กับผู้หญิงก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ...ผมก็พูดไป”

“ณี...หน้าตาเปรอะไปหมดแล้ว เดี๋ยวเข้าห้องน้ำสักหน่อยไหม"

มนธิราเอ่ยแทรกขึ้นพร้อมเปลี่ยนเรื่องคุยกะทันหัน

“ไปเถอะเราเข้าไปห้องน้ำกันเผื่อได้ล้างหรือได้เพิ่มส่วนไหนที่มันหลุดลุ้ยไปมั่งนะ..”

“หน้าตาฉันดูแย่ขนาดนั้นเชียวเหรอบี”

“เปล่าหรอกจ๊ะ สวยเหมือนเดิมเพียงแต่เครื่องสำอางหลุดไปหน่อยน่ะ ไปเพิ่มอีกนิด”

ธาริณีใจหายวาบมันจะไม่เลอะได้อย่างไรในเมื่อหล่อนโดนคนไร้มารยาทคนนั้นทำให้มันเลอะ

“เดี๋ยวฉันเข้าไปคนเดียวก็ได้”

“จ๊ะเดี๋ยวรอข้างนอกนะ จะได้ออกร้านลองชุดและหาดูของชำร่วยหน่อยถึงเรียกณีมาช่วยเลือกน่ะ...จากนั้นก็หาอะไรอร่อย ๆ กินกัน”

“แป้บเดียวจ๊ะไม่นานหรอก....”

“ตามสบายเลย...รอได้ไม่รีบอะไรวันนี้ฟรีทั้งวันแล้วนี่...ไปเถอะไป”

ร่างของธาริณีหยุดสั่นแล้วแต่สิ่งที่ตอกย้ำให้หล่อนรู้อีกอย่างคือเขาเป็นน้องชายของธาดาแฟนของเพื่อนหล่อนเอง ก็แสดงว่าเขามีเป็นเจ้าของโรงแรมนี้ด้วยน่ะซี เชอะ! จะเป็นใครก็เถอะมาปากมอมใส่หล่อนอย่างนี้แล้วอย่าหวังว่าจะได้รับความสนใจ ต่อให้รวยล้นฟ้าก็จะมาดูถูกใครต่อใครเล่น ๆ แบบนี้ ผู้ชายอะไรร้ายกาจนัก!

อย่าให้เจออีกก็แล้วกัน คนเพี้ยน ๆ แบบนี้...