ตอนที่6 ทำมิดีมิร้าย

“คุณนอนในห้องผมแล้วผมนอนที่โซฟาข้างนอกเอง”

เห็นสีหน้าหญิงสาวเริ่มเสียกะทันหันภูมิใทจึงต้องรีบอธิบายให้จบว่าเขาไม่ได้หมายความว่าเขาจะนอนกับเธอ

“อ่อ..ค่ะ...รบกวนคุณแย่เลยเนอะ”

ชายหนุ่มว่าจบร่างบางก็ร้องอ๋อเสียงสูงปัดไม้ปัดมือทำท่าพูดเกรงอกเกรงใจทั้งที่ในใจพอใจกับคำตอบของอีกฝ่ายพอสมควรที่เขาจะยกห้องนอนให้เธอแล้วออกไปนอนข้างนอก

“ไม่เป็นไรเลยครับ”

22.00 น.

“นายเป็นใครกันแน่นายทะเล”

กลางดึกแล้วตอนนี้เปมิกาก็ยังนอนไม่หลับเธอยังคงแปลกใจกับบ้านของชาวประมงธรรมดาเพราะเมื่อมาสังเกตดีๆเฟอร์นิเจอร์ที่ใช้ที่นี่ทุกชิ้นแพงๆทั้งนั้นแถมเสื้อที่เธอใส่อยู่นี่ก็น่าจะเป็นเสื้อผ้าที่สั่งตัดมาโดยเฉพาะผิวพรรณชายหนุ่มก็ดูเนียนไม่กระดำกระด่างคำพูดคำจาก็ไม่ติดสำเนียงคนท้องถิ่นแม้แต่น้อยอยากจะรู้นักว่าทะเลคนนี้คือใครกันแน่เพราะตอนนี้เธอเริ่มไม่ค่อยเชื่อแล้วว่าเขาคือชาวประมง

ทางด้านภูมิไทหลังจากที่โทรบอกกับทุกคนในเกาะว่ามีคนมาอยู่กับเขาที่บ้านเล็กตอนนี้และสั่งห้ามไม่ให้ทุกคนยุ่มย่ามมาที่นี่เพราะไม่อยากให้หญิงสาวได้เจอใครกลัวว่าคนเหล่านั้นจะหลุดปากบอกกับเธอว่าเขาเป็นใคร

เวลานี้ชายหนุ่มก็เอาเตียงผ้าใบมานอนกางที่ระเบียงหน้าบ้านดูดาวยามค่ำคืนทั้งยังนึกถึงใบหน้าจิ้มลิ้มของหญิงสาวที่เขาเจอและช่วยเหลือเธอในวันนี้เขาดูจากพฤติกรรมแล้วเธอคงเป็นคนที่สดใสไม่น้อยดีที่เขาช่วยเธอจากการคิดสั้นเอาไว้ได้ไม่อย่างนั้นเธอคงหมดโอกาสใช้ชีวิต

เอ่อ...อืม..ก็เศร้าอยู่ค่ะ..แต่ได้กินหมึกย่างของคุณไปฉันก็อารมณ์ดีแล้วล่ะค่ะ

ขณะที่นอนนึกถึงคำพูดของหญิงสาวเมื่อกลางวันเขาก็อดอมยิ้มไม่ได้แอบคิดว่าที่เธอคิดฆ่าตัวตายเพราะโมโหหิวร่วมด้วยหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

09.00 น.

“อื้มม..”

ภูมิไทบิดขี้เกียจตื่นมาในช่วงสายนิดหน่อยเขารีบเข้าห้องน้ำอีกห้องข้างบ้านไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะรีบเดินไปเคาะประตูเรียกหญิงสาว

ก๊อกๆๆ

“คุณดาวตื่นหรือยังครับ”

ก๊อกๆๆ

“คุณดาว..หวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่คิดนะ”

ภูมิไทเริ่มใจไม่ดีที่ตอนนี้ก็สายแล้วหญิงสาวก็ยังไม่ตื่นเขาจึงรีบไปหยิบกุญแจในลิ้นชักหน้าทีวีเพื่อไขประตูเข้าไปดูหญิงสาวในห้องนอน

แกร๊กก

“หา..”

ชายหนุ่มหน้าตาตื่นเมื่อไม่เห็นหญิงสาวนอนอยู่บนเตียงนอนพลันสายตาเห็นประตูห้องน้ำแง้มอยู่จึงเดินดุ่มๆเข้าไปเปิดประตูตอนนี้ในใจแอบคิดไปแล้วว่าหากเปิดห้องน้ำไปอาจจะเจอหญิงสาวนอนเป็นศพจมกองเลือดอยู่ก็เป็นได้

ฟึ่บบ

“อ..อ๊ายยยย..ไอ้บ้า..”

เปมิกาที่พึ่งอาบน้ำเสร็จกำลังจะหยิบผ้าเช็ดตัวมาคลุมตัวเอาไว้เห็นชายหนุ่มเปิดประตูยืนมองเธอตาเขม็งจึงกรีดร้องเสียงดังและรีบพันผ้าปิดเรือนร่างของตัวเองทันทีที่เธอไม่ได้ปิดประตูห้องน้ำเพราะคิดว่าล็อคกลอนห้องนอนแล้วคงไม่มีใครเข้ามาได้แต่เปล่าเลยเธอประมาทเกินไปเสียแล้ว

“ผมขอโทษครับ..”

ภูมิไทตาค้างครู่หนึ่งก่อนจะหลับตาลงและขอโทษหญิงสาวเป็นการใหญ่เพราะเขาไม่ได้ตั้งใจทำให้เปมิกาตกใจเพียงแค่เป็นห่วงเธอเท่านั้น

ปึกๆๆ

“เข้ามาได้ยังไงคุณจะทำอะไรฉันไอ้ลามก”

สาวเจ้าเอาแต่ทุบแผงอกคนที่กำลังยืนหลับตาสนิท

“เปล่าครับผมแค่เรียกคุณแล้วไม่มีเสียงตอบรับผมเป็นห่วงก็เลยไขกุญแจเข้ามา”

ภูมิไทรู้สึกผิดที่เข้ามาในจังหวะนี้เขาจึงยืนให้หญิงสาวทุบตนให้สบายใจ

“..คุณดาว”

“อ๊ายย..”

ชายหนุ่มถอยหลังเล็กน้อยขณะที่ยังหลับตาจึงสะดุดกับขอบเตียงล้มลงและคว้าร่างบางลงมาด้วยตอนนี้เธอจึงนอนทับอยู่บนตัวของเขาในอ้อมกอดของสองแขนสาวเจ้าก็ยิ่งกรีดร้องดังขึ้นเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะทำมิดีมิร้าย

“ผมขอโทษ..”

ภูมิไทรีบกางแขนออกให้หญิงสาวลุกออกจากตัวท่าทางตอนนี้เธอจะเข้าใจเขาผิดไปใหญ่แล้วเล่นไม่ฟังเขาอธิบายอะไรเลย

เพี๊ยะ

“โอ้ยย..”

ภูมิไทลืมตาได้เขาก็เห็นฝ่ามือเรียวของหญิงสาววาดลงมาฟาดที่ใบหน้าเสียแล้วเปมิการีบกอดกุมผ้าที่พันตัวเธอเอาไว้แน่นไปยืนหลบอยู่ที่มุมห้องด้วยสีหน้าระแวงชายหนุ่มขั้นสุดขีด

“ฟังผมนะครับผมไม่ได้คิดจะทำอะไรคุณแค่เป็นห่วงกลัวว่าคุณจะคิดสั้นอีกเลยเข้ามาดู...เมื่อกี้ผมขอโทษเดี๋ยวผมจะออกไปรอคุณข้างนอกนะครับ”

ว่าจบก็รีบเดินกุมใบหน้าออกไปข้างนอกห้องทันทีเพื่อให้หญิงสาวสบายใจว่าเขาไม่ได้คิดไม่ดีกับเธอจริงๆ

“เฮ้อ..”

หลังจากชายหนุ่มร่างสูงออกไปข้างนอกได้เปมิกาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่รีบใส่เสื้อผ้าโดยเร็วเธอแอบโกรธเขาเล็กน้อยแต่ก็ยังดีที่เหตุผลของเขานั้นคือเป็นห่วงเธอหลังจากที่ใส่เสื้อผ้าเสร็จหญิงสาวก็ใช้ผ้าขนหนูคลุมตัวเหมือนเดิมเพราะไม่มีชั้นในใส่

“เห็นอะไรบ้างหรือเปล่านะ”

แต่งตัวเสร็จได้สาวเจ้าก็นั่งกลุ้มครู่ใหญ่เพราะไม่รู้ว่าช่วงเวลาเสี้ยววินาทีที่ชายหนุ่มเปิดประตูห้องน้ำมาเขาจะเห็นอะไรบ้างขณะที่เธอยังไม่ได้พันตัวด้วยผ้าขนหนู

ภูมิไทเองก็นั่งกลืนน้ำลายไม่ลงคอเท่าไรเพราะภาพหุ่นทรวดทรงองเอวของหญิงสาวยังติดตาผิวพรรณผุดผ่องขาวอมชมพูของเธอที่เขาเห็นนั้นก็เริ่มทำปฏิกิริยาทำให้เขานั้นหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำเท่าไรนักในเวลานี้

“คุณ..”

“ครับ..”

คนที่นั่งคิดเรื่องที่เจอเพลินๆก็หลุดจากภวังค์สะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงเรียกของหญิงสาว

“เมื่อกี้ไม่ได้เห็นอะไรใช่หรือเปล่า”

“ไม่นี่ครับผมรีบหลับตาคุณก็เห็น”

ภูมิไทรีบส่ายหัวทั้งแอบหลบสายตาหญิงสาวเล็กน้อยเขาจำเป็นต้องโกหกเพื่อที่จะทำให้หญิงสาสนั้นสบายใจไม่อย่างนั้นคงระแวงเขาหลังจากนี้แน่

“อืม..เมื่อกี้ฉันขอโทษแล้วกันที่เข้าใจผิด”

เมื่อได้รับคำตอบแบบนั้นหญิงสาวก็โล่งอกหย่อนก้นลงนั่งตรงข้ามกับชายหนุ่มได้อย่างสบายใจ

“ผมจะเข้าไปที่ฝั่งคุณจะไปกับผมหรือเปล่า”

“ฉันไม่มีเงิน”

ใจจริงเปมิกาก็อยากไปหาซื้อของใช้ส่วนตัวเหมือนกันแต่ติดตรงที่เธอไม่มีอะไรติดตัวมาสักอย่าง

“อืม..ผมออกให้”

“เอาเป็นว่าถ้าฉันกลับแล้วจะคืนคุณแล้วกันนะคะ”

เปมิกาไม่ได้คิดจะเอาเปรียบคนที่ช่วยเหลือเอออยู่แล้วคิดว่าถ้างานสำเร็จก็ต้องมีอะไรตอบแทนเขาแน่นอน

“แล้วแต่คุณเลยครับ”