บทที่ 1 หากไม่รักก็แค่ต้องปล่อยมือ

เขามีโอกาสได้รู้จักเธอตอนฝึกงาน แน่นอนว่าความสวยน่ารักของเธอสะดุดตาเขาตั้งแต่วินาทีแรกที่พบ จนเมื่อเริ่มเห็นว่าอีกฝ่ายคิดตรงกัน จึงค่อยๆ ขยับความสัมพันธ์มาเรื่อยๆ แน่นอนว่าเรื่องนี้เป็นความลับ อยู่ที่บริษัทเขาคือท่านประธานในขณะที่เธอคือเลขาคนเก่ง

ไม่มีใครระแคะระคายถึงความสัมพันธ์ของเขาและเธอ ซึ่งทุกอย่างมันลงตัวมาโดยตลอด จนกระทั่งเมื่อไม่กี่เดือนก่อนเขาถูกเรียกตัวกลับบ้านพร้อมกับความจริงที่มันทำให้ทุกสิ่งระหว่างกันเริ่มสะดุด ความจริงที่แม้แต่เขาเองยังตกใจ นับประสาอะไรกับเธอที่อยู่ด้วยกันมาตลอด

เพราะคิดว่าเขาไม่มีใคร พ่อกับแม่เลยอยากให้เขาหมั้นกับลูกสาวหุ้นส่วนของพวกท่าน แน่นอนว่า รติกานต์เป็นคนน่ารัก ยิ่งได้รู้จักก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดู แต่มันเป็นความเอ็นดูแบบพี่ชายมีให้น้องสาวเท่านั้น ต่างจากคนตรงหน้าที่เขาห่วงแสนห่วง แค่มีพนักงานชายเข้าใกล้เข้าหน่อย รู้ตัวอีกทีก็เผลอออกคำสั่งโยกย้ายให้ไอ้บ้านั่นไปทำงานสาขาอื่นเข้าไปแล้ว เรื่องที่ว่าจะยอมปล่อยให้เธอเดินออกไปจากชีวิตไปจากห้องนี้นั้นลืมไปได้เลย

เพราะว่าเขาไม่มีวันยอม!

หากเปรียบเหมือนอาหาร อรจิราคงเป็นอาหารจานโปรดที่เขาชอบและขาดไม่ได้ ไม่นึกด้วยซ้ำว่าจะได้ยินคำบอกเลิกจากเธอ! แต่เรื่องนี้จะให้โทษแค่เธอฝ่ายเดียวก็คงไม่ได้ เป็นเขาเองที่ทำทุกอย่างพลาด แล้วมาตอนนี้จะโทษใครที่ไหนได้อีกนอกจากตัวเองที่เป็นฝ่ายใจร้ายกับเธอก่อน

“แป้งเหรอคะงี่เง่า เป็นคุณภพมากกว่าที่เห็นแก่ตัว!” เรื่องนี้เขาไม่เคยเถียงเลยสักครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นก็อยากให้เธอเข้าใจกันบ้าง ว่าหากเขามีทางเลือกมากกว่านี้ เขาจะเลือกทางนั้นโดยไม่คิดลังเล!

แต่เพราะว่ามันไม่มีไง

ทุกๆอย่างเลยต้องกลายมาเป็นแบบนี้!

เขาตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะอธิบายถึงความสัมพันธ์ของตัวเองกับอีกคนให้ภรรยาได้เข้าใจ ซึ่งก็เชื่อว่าอีกฝ่ายไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่ไปๆ มาๆ คนที่เหมือนจะมีปัญหา น่าจะเป็นคนตรงหน้านี้มากกว่า เขาคิดกระทั้งว่าจะไม่ยอมให้ภรรยาย่างกายเข้ามายุ่งวุ่นวายกับความสัมพันธ์ของตัวเองกับเธอ เท่านี้มันยังไม่แสดงให้เห็นว่าสำหรับเขาแล้วเธอคือที่หนึ่ง คือคนที่เขาให้ความสำคัญมากกว่าใครๆ อีกรึไง

“เอาเป็นว่าระหว่างที่คุณภพยังตัดสินใจไม่ได้ ว่าจะทำยังไงกับความสัมพันธ์อันยุ่งเหยิงของเราดี แป้งขอย้ายออกไปอยู่กับเพื่อนสักพักนะคะ” อย่างน้อยยอมถอยกันคนละก้าว ย่อมดีกว่าต้องมายืนทะเลาะกันอยู่แบบนี้ ซึ่งตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา เธอกับเขาถือว่ามีเรื่องให้ต้องทะเลาะกันน้อยมาก นั่นเป็นเพราะว่าเธอยอมที่จะตามใจเขาทุกอย่าง ไม่ว่าเขาต้องการอะไร หากไม่เป็นเรื่องที่ยากลำบากเกินความสามารถจนเกินไป เธอก็พร้อมทอดกายถวายใจหามาให้เขาตลอด แต่หลังจากนี้มันจะไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว ไม่อีกแล้วในตอนนี้

การที่เขาตัดสินใจทิ้งเธอไว้ข้างหลัง แล้วพาผู้หญิงอีกคนไปเที่ยวกันสองต่อสอง ไหนจะรูปคู่ที่เขากับอีกฝ่ายอัพลงไอจีนั่นอีก ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยได้รับ ไม่ว่าจะเอ่ยปากขอร้องสักแค่ไหน!

เขาก็ไม่เคยมอบมันให้กับเธอเลยสักครั้ง!

แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับได้มันได้อย่างง่ายดาย เพียงเพราะว่ามีความเหมาะสมกับเขาในทุกๆ ด้านมากกว่า ซึ่งเรื่องนี้คงเป็นสิ่งเดียวที่เธอสู้ไม่ได้ และไม่คิดที่จะสู้ด้วย เพราะมันเป็นเรื่องที่เสียเวลาเปล่า

ในเมื่อเขาไม่รักก็แค่ต้องพอ!

อย่าไปยื้ออะไร ที่ไม่มีวันได้มาครอบครองไว้กับตัวเองอีกเลย!

“ไม่เอา ฉันไม่ให้แป้งไป!” หนนี้คนเอาแต่ใจไม่พูดเปล่าให้เสียเวลา แต่เขากลับเลือกที่จะรั้งอีกฝ่ายไว้ด้วยการรั้งร่างนุ่มนิ่มเข้ามากอดเอาไว้เต็มวงแขนแกร่ง

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขามีเธออยู่ด้วยจนเกิดเป็นความเคยชินของชีวิตไปแล้ว ไม่คิดด้วยซ้ำว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายถูกบอกเลิกก่อนแบบนี้ นั่นเลยทำให้เข้าใจได้เอง ว่าเธอคงจะแค่เผลอพูดมันออกมาเพราะยังโกรธกันอยู่เท่านั้น แต่จะโทษใครได้นอกจากตัวเอง เป็นเขาเองมาตั้งแต่ต้น ที่ไม่มีความชัดเจนอะไรให้อรจิราเลยสักอย่าง มาถึงตอนนี้จะมาหวังให้เธอเข้าใจอะไรง่ายๆ เหมือนที่ผ่านมาคงไม่ได้แล้ว

ทั้งหมดที่ว่ามานี้คือนิสัยของเธอ น่ารัก แต่ก็เด็ดขาด!

“แป้งแค่บอกให้ทราบค่ะ ไม่ได้ขออนุญาต!” อรจิราตอบก่อนจะดิ้นรนจนหลุดออกมาจากอ้อมกอดของคนที่เคยเป็นดั่งทุกสิ่งในชีวิต แต่หลังจากนี้เธอคงต้องยืนด้วยตัวเองให้ได้ แม้จะไม่มีเขาก็ตาม เธอเพิ่งตาสว่างเอาก็วันนี้ วันที่เขาทำให้ได้เรียนรู้ว่าหากคิดจะรักใครสักคนแล้ว อย่ารักจนไม่ลืมหูลืมตา ไม่อย่างนั้นจะเจ็บเจียนตายหากสุดท้ายแล้วเขาไม่คิดที่จะรับตอบ ซึ่งแม้จะโกรธจนแทบบ้า แต่ก็ไม่ได้คิดว่าต้องโทษเขาหรือใครต่อเรื่องที่มันกำลังเกิดขึ้น เธอเข้าใจว่าความรักเป็นสิ่งเดียวในโลกที่ห้ามกันไม่ได้ ทุกๆ ความรุ้สึกมันเกิดขึ้นจากหัวใจ

ขึ้นชื่อว่าความรักแล้ว หากไม่สมหวังก็ต้องเจ็บหนักธรรมดา!