บทนำ จุดจบของรัก

บทนำ

“เราเลิกกันเถอะค่ะ!”

สิ้นประโยคที่ดังก้องไปทั่วห้องภายในคอนโดหรูย่านกลางเมืองราคาร่วมสิบล้าน ก็เกิดกลายเป็นความเงียบที่เข้าปกคลุมไปทั่วบริเวณในทันที แน่นอนว่าคำว่า ‘เลิก’ ที่ได้ยิน ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของ ‘ภพธร’ ไปอีกนานหลายนาที ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยขึ้นเสียงแข็ง ราวกับจะบอกให้คนดื้อเงียบตรงหน้าได้รู้ ว่าเขาไม่โอเคกับสิ่งที่ได้ยิน

ไม่โอเคกับท่าทีที่เธอกำลังแสดงออกต่อหน้ากันนี้ด้วย เพราะเท่าที่จำได้ สิ่งเหล่านี้มันไม่ควรจะเกิดขึ้น โดยเฉพาะกับคนที่เคยได้ทุกอย่างดั่งใจเช่นเขา

“ผมไม่เลิก! ถ้าโกรธเรื่องวันเกิด ผมอธิบาย…”

“คุณภพไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้นค่ะ แป้งเข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดี เอาเป็นว่า…เราเลิกกันเถอะนะคะ!” อะไรคือความหมายของคำว่า ‘เข้าใจ’ ก็ถ้าเข้าใจแล้วทำไมต้องมาบอกเลิกกันแบบนี้ ไม่แม้แต่จะยอมให้โอกาสเขาอธิบายด้วยซ้ำ ซึ่งถึงต่อให้อีกฝ่ายเปิดโอกาสให้อธิบาย เขาก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดี ว่าจะเอาอะไรไปอธิบายให้เธอเข้าใจ ว่าเรื่องทั้งหมดนี้มันเป็นสิ่งที่เขาเองก็เลือกไม่ได้ เป็นหน้าที่ที่เขาต้องทำ!

“แป้ง… ผมบอกแล้วไงว่าเรื่องนั้นมันเป็นเหตุสุดวิสัย คุณก็รู้ว่าตอนนี้แม่ของผมเริ่มระแคะระคายเรื่องของเราสองคนแล้ว” เป็นเพราะรู้แบบนั้นไงเธอถึงได้ตัดสินใจแล้ว ว่าจากนี้จะยอมปล่อยมือจากเขา ปล่อยให้เขาได้ไปเจอคนที่เขาและครอบครัวคิดว่าดีกว่า ปล่อยให้ความสัมพันธ์ที่ไม่มีแม้กระทั่งชื่อเรียกนี้จบลงไปเสียที!

“เพราะรู้แบบนั้นไงคะ แป้งเลยตั้งใจว่าจะยุติทุกเรื่องระหว่างเรา!” อย่างน้อยเธอก็อยากมีสิทธิ์ได้เลือกบ้าง และเธอเลือกที่จะไป!

“ผมต้องทำยังไงคุณถึงจะหายโกรธ เราไปเที่ยวกันดีไหม พัทยาเป็นไง แป้งบ่นว่าอยากไปนี่” กระทั่งวินาทีนี้เขาก็ยังเข้าใจว่าเธอแค่โกรธอย่างนั้นสินะ อรจิราได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ว่าอะไรกันที่มันทำให้นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่เก่งกาจไปหมดเสียทุกอย่างกลายเป็นคนเข้าใจอะไรยากไปเสียดื้อๆ แบบนี้ไปเสียได้ อะไรกันที่มันทำให้เขาหลงคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าเธอจะโอเคกับทุกสิ่งที่เขาตัดสินใจทำลงไป

ทั้งๆ ที่คำว่า ‘เลิก’ ของเธอมันก็มีความหมายในตัวเอง ชัดเจนทุกถ้อยคำ ไหนจะกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่วางอยู่ที่มุมห้องนั่นอีก ทุกสิ่งเป็นเครื่องยืนยันว่าเธอไม่ได้คิดเล่นๆ แต่จะไปจริงๆ

“เราเลิกกันเถอะค่ะ แป้งเหนื่อยที่ต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ ถ้าคุณภพให้แสงสว่างกับแป้งไม่ได้ ก็ปล่อยแป้งไปเถอะนะคะ” สี่ปีเชียวนะ! เวลาตั้งสี่ปีเชียวที่เธอเสียเวลาไปกับคนๆ นี้ มันเป็นสี่ปีที่เต็มไปด้วยความสุข ก่อนที่เมื่อสองเดือนก่อนความสุขที่มีจะถูกริบคืนไปจนหมด เมื่ออยู่ๆ ‘เขา’ ก็เดินเข้ามาบอกได้รู้ถึงเรื่องบางอย่าง

“อีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้ ผมอาจต้องเข้าพิธีหมั้นกับคนที่ทางบ้านจัดหาเอาไว้ให้!”

นาทีแรกที่ได้ยิน เธอคิดเพียงแต่ว่าเขาอาจจะแค่ล้อกันเล่นเท่านั้น ก่อนที่ในนาทีถัดมาจะหูดับ สมองอื้ออึง เมื่อสำนึกได้ว่าทุกสิ่งที่เขาบอกมานั้นมันคือเรื่องจริง ที่ต้องเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้นี้

ด้วยความที่เป็นลูกคนเดียวของบ้าน ทำให้พ่อและแม่คาดหวังกับเขาไว้มาก โดยเฉพาะเรื่องคู่ครอง ซึ่งคราแรกที่ได้ฟังถึงเหตุผลว่าทำไมเขาจะต้องไปหมั้นกับคนอื่น เธอก็พอจะเข้าใจได้ถึงความจำเป็นที่เลี่ยงไม่ได้ แต่ไม่นานพอได้เห็นข่าวของเขากับผู้หญิงคนนั้นมากขึ้น ความจริงที่น่าสมเพชก็ค่อยๆ เด่นชัดมากขึ้นไปทุกวัน!

เธอพยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว

พยายามที่จะเข้าใจถึงความจำเป็นที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของเขา พยายามแล้วที่จะเก็บเรื่องของ ‘เรา’ ไว้เป็นความลับ อย่างที่เขาต้องการมาโดยตลอด เพราะไม่อยากให้คนในครอบครัวเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเธอ จนเมื่อไม่กี่วันก่อนก็ต้องถึงคราวตาสว่าง

เพราะเขาเลือกที่จะพาว่าที่คู่หมั้นคนสวยคนนั้นไปเที่ยวต่างจังหวัด ตามคำสั่งของผู้เป็นแม่ ทั้งๆ ที่ก็รับปากกับเธอเอาไว้อย่างดิบดี ว่าปีนี้ไม่ว่างานที่บริษัทจะยุ่งสักแค่ไหน เขาก็จะกลับมาฉลองวันเกิดกับเธอที่ห้อง เหมือนที่เคยทำเป็นประจำด้วยกันอยู่ทุกปี

ทว่าปีนี้มันกลับเป็นปีแรก…

ที่เขาไม่มา!

รู้ตัวอีกทีเธอก็นั่งรอเขาจนเผลอหลับ ตื่นมาก็พบเข้ากับภาพของเขากับผู้หญิงอีกคนที่ควงกันไปเที่ยวหัวหินตามลำพัง นั่นเองที่มันทำให้เธอเข้าใจถึงหลายๆ สิ่ง ว่าไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นที่มีสิทธิ์เลือก เธอเองก็ย่อมมีสิทธิ์ที่จะไม่ ‘ทน’ ได้เช่นกัน และเธอขอเลือกทางนั้น!

ในเมื่อเขาไม่เห็นค่า จะให้เธอทนอยู่ต่อไปเพื่ออะไร!

ชีวิตเธอไม่จำเป็นต้องขึ้นอยู่กับใครทั้งนั้น เธอมีสิทธิ์เลือกทางเดินให้ตัวเองและมาวันนี้เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งให้เธออยู่อีกแล้ว!

“ถ้าเป็นเรื่องนั้น ไหนว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วไง ทำไมยังงี่เง่าอีก!” หนนี้เป็นภพธรเสียเองที่เริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาหน่อยๆ ยอมรับว่าเขาคาดหวังกับความสัมพันธ์ของตัวเองกับอรจิราไว้มาก แต่ก็ไม่ถึงขั้นแต่งงานสร้างครอบครัวด้วยกัน เพราะทางครอบครัวเขาคงไม่ยอม