บทที่ 4 แด๊ดดี้มารับกลับบ้าน

“ว้าว คุณเป็นพ่อของเด็กคนนี้เองเหรอคะ เธอถูกส่งมาอยู่ที่นี่ได้ตั้งหลายวันแล้วค่ะ แต่ไม่มีผู้ปกครองคนไหนมาติดต่อรับเธอเลย นี่ทางโรงพยาบาลก็กะเอาไว้ว่าคงจะประสานไปทางสถานสงเคราะห์หรือหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ให้มารับเด็กคนนี้ไปดูแลต่อ ในระหว่างที่เธอกำลังพักฟื้นความทรงจำ”

“ว่ายังไงนะครับ ฟื้นความทรงจำงั้นเหรอ อย่าบอกนะว่าเด็กคนนี้ความจำเสื่อม”

“ใช่ค่ะ แกความจำเสื่อม และดูเหมือนว่าจะหายไปในบางส่วนเท่านั้น เพราะแกจำแม่และประวัติของตัวเองไม่ได้เลยสักอย่างนอกจากชื่อของตัวเองที่ชื่อลูซี่ แต่เธอจำหน้าแด๊ดดี้ ชื่อ นามสกุล และประวัติ ได้นะคะ ไม่คิดเลยว่าหน้าตาตามที่หนูน้อยบรรยายมาก็ว่าหล่อแล้ว พอเจอตัวจริงหล่อยิ่งกว่าที่หนูน้อยบรรยายให้ฟังซะอีกค่ะ”

นางพยาบาลสาวสวยกล่าวอย่างยิ้มเขิน ๆ ให้กับชายหนุ่มด้วยความเสียดาย เพราะไม่คิดว่าเขาจะมีลูกมีเมียแล้ว เดี๋ยวรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ค่ะ”

“คุณพี่พยาบาลขา… รีบ ๆ หน่อยนะคะ หนูอยากกลับบ้านกับแด๊ดดี้แล้วค่ะ หนูคิดถึงบ้าน”

“เดี๋ยวก่อนคุณพะ…”

“รีบ ๆ ค่ะคุณพี่คนสวย แด๊ดดี้คะมานี่ค่ะมานั่งรอตรงนี้ดีกว่า”

ลูซี่รีบจูงมือหนาลากดึงให้มานั่งที่เก้าอี้สำหรับนั่งรอ ในระหว่างที่นางพยาบาลสาวสวยกำลังหันไปพิมพ์บางสิ่งบางอย่างอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย ที่ชายหนุ่มมีลูกภรรยาแล้ว

“นี่หนูน้อย เธอทำอะไรลงไปรู้ตัวหรือเปล่า ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่ใช่พ่อของเธอ และฉันก็จะไม่รับเธอออกจากโรงพยาบาลแห่งนี้ด้วย ถ้าเธอคิดที่จะให้ฉันเซ็นเพื่อเป็นผู้ปกครองรับตัวเธอออกจากโรงพยาบาล ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ ฉันไม่อยากจะมีปัญหากับพ่อแม่ของเธอ เดี๋ยวพวกเขาจะแจ้งข้อหาลักพาเด็กเป็นเรื่องเป็นราวกันอีก นี่เธอรู้ไหมหนูน้อย ฉันเป็นคนมีชื่อเสียงมากแค่ไหน”

“มากแค่ไหนหนูไม่รู้หรอกค่ะ แต่ที่หนูรู้ ๆ คุณนั่นแหละคือแด๊ดดี้ของหนู หนูพูดจริง ๆ นะคะ”

หนูน้อยยังคงกล่าวออกมาอย่างไร้เดียงสาหน้าซื่อ จนชายหนุ่มนึกอ่อนใจโกรธไม่ลงกับดวงหน้าเล็ก ๆ สวยหวานน่ารักน่าชัง ที่นั่งอยู่ด้านข้างของเขาคอยทำหน้าน่าสงสารยิ้มน้อย ๆ ปนเศร้ามาให้ตลอด จนเขาใจอ่อนทุกครั้ง

“ขอโทษด้วยนะคะ ขอทราบชื่อคุณพ่อด้วยค่ะ ขอบัตรของคุณด้วยนะคะ”

นางพยาบาลหญิงสาวสวยเดินจากเคาเตอร์มากล่าวกับชายหนุ่มยิ้มเขิน ๆ เพียงได้มองชายหนุ่มใกล้ ๆ หัวใจก็ยิ่งละลาย จนเธอแทบอ่อนระทวย คนอะไร หล่อ เท่ มีเสน่ห์ ได้มากขนาดนี้ ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเจอคนที่สามารถทำให้เธอออกอาการเขินได้มากขนาดนี้เลย

นางพยาบาลสาวสวยได้แต่คิดอยู่ในใจ จนนึกอิจฉาผู้หญิงที่โชคดีได้ผู้ชายคนนี้ไปเป็นสามี แถมยังมีลูกสาวสวยน่ารักขนาดนี้ ทำไมไม่เป็นเธอบ้างนะ

นางพยาบาลสาวสวย คิดในใจอย่างตัดเพ้อในบุญวาสนาของตนเอง เอเดนจำใจหยิบบัตรออกมาจากกระเป๋ายื่นให้กับนางพยาบาลสาว ลูซี่เงยหน้ามองยิ้มดีใจหน้าระรื่น

“ฉันขอเตือนเธอเลยนะ ว่าฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของเธอ ลูซี่”

ชายหนุ่มชี้นิ้วเรียวยาวใส่หน้าผากนูนสวยอย่างคาดโทษระคนหมั่นไส้

"ว้าย... ตำรวจมา"

เสียงกรีดร้องเอะอะโวยวายจากนางพยาบาลและคนไข้ เมื่อเห็นตำรวจแห่เข้ามาในโรงพยาบาล พร้อมกับการ์ดร่างยักษ์สองนายของเจ้าพ่อมาเฟียผู้มีนามว่าชาลี นักธุรกิจผู้มีฉากสีขาวเบื้องหน้าดั่งเช่นนักบุญ ในขณะที่ฉากหลังของเขาเป็นพ่อเล้าดี ๆ นี่เอง การ์ดทั้งสองพาตำรวจห้านายเข้าไปในลิฟท์ขึ้นไปบนห้องที่เจ้านายของเขานอนเสียชีวิตอยู่

เสียงโทรศัพท์ของเอเดนดังขึ้นชายหนุ่มกดรับสายจากสโมทอคที่เสียบอยู่ที่หู

"ว่าไง"

"เจ้านายครับ ทำไมเจ้านายยังไม่ออกมาจากโรงพยาบาลนั้นอีกล่ะครับ พวกผมเห็นตำรวจ แห่กันเข้ามาในโรงพยาบาลแล้ว"

"พวกแกไม่ต้องห่วงฉัน รออยู่ด้านนอกนั่นแหละ ไม่ต้องเข้ามา เดี๋ยวฉันจะออกไปเอง"

"ครับเจ้านาย"

เอเดนยังคงมีท่าทีเฉยชาไร้ซึ่งความรู้สึก ทำเหมือนกับว่าทุกอย่างเป็นเรื่องปกติ เพราะชีวิตของเขาที่อยู่บนเส้นทางมาเฟีย การเข่นฆ่าคือชีวิตปกติของเขาไปแล้ว

"แด๊ดดี้คุยกับใครเหรอคะ" หนูน้อยถามด้วยสีหน้าอยากรู้

"เรื่องของผู้ใหญ่อย่ายุ่งอยู่เฉย ๆ ดีกว่า"

เสียงรำคาญหงุดหงิดเอ็ดเบา ๆ ทำให้หนูน้อยต้องหันหน้าหนีที่ถูกเอ็ดอย่างไม่พอใจ

"เรียบร้อยแล้วค่ะ เชิญ คุณพ่อของน้องลูซี่ เซ็นรับคนไข้ออกโรงพยาบาลและชำระค่ารักษาพยาบาลทางนี้ได้เลยค่ะ"

เอเดนจำใจต้องลุกขึ้น ไปทำตามที่นางพยาบาลสาวสวยกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ดวงตาคมกริบลอบมองสำรวจรอบโรงพยาบาลอย่างสังเกตุ เพราะในตอนนี้มีตำรวจล้อมรอบตามจุดต่าง ๆ รวมถึงหน้าประตูทางออกตรวจสอบถามทุกคน

"ขอโทษนะครับคุณ ไม่ทราบว่ามาทำอะไรที่โรงพยาบาลครับ"

ตำรวจหนุ่มถามเอเดน พร้อมจ้องมองชายหนุ่มที่อุ้มเด็กสาวน่ารักอยู่ในอ้อมแขนอย่างสนใจ

"แด๊ดดี้ มารับหนูกลับบ้านค่ะคุณตำรวจ"

"ออ… แม่หนูน้อยไม่สบายนี่เอง"

"ใช่ค่ะ แด๊ดดี้ทำไมไม่เอาใบรับตัวหนูกลับบ้าน ที่คุณนางพยาบาลเอาให้โชว์ให้กับคุณตำรวจดูเป็นหลักฐานล่ะคะ"