บทที่ 5 แด๊ดดี้ดุ

หนูน้อยยิ้มหวานให้กับบิดาและนายตำรวจ ทำให้เอเดนเริ่มเห็นผลประโยชน์ข้อดีของเด็กน้อยขึ้นมาบ้าง

"นี่ครับคุณตำรวจ พอดีลูกสาวผมแกไม่สบายแล้ววันนี้เป็นวันที่ผมต้องมารับแกกลับบ้าน เพราะหายดีแล้ว นี่ครับ ใบรับตัวคนไข้"

นายตำรวจหนุ่มเอื้อมมือมาหยิบไปอ่านสักพัก ก่อนจะยื่นมันส่งคืน ให้กับเอเดน มองสำรวจการแต่งกายของชายหนุ่ม

"คุณคงเป็นนักธุรกิจสินะ"

"ใช่ครับ ผมเป็นนักธุรกิจ"

"ออ… งั้นผมไม่รบกวนคุณแล้วล่ะครับ เชิญครับ"

ตำรวจหนุ่มที่แข็งกระด้างในตอนแรกเริ่มอ่อนน้อมขึ้นมา พ้นหลังของลูซี่และเอเดนนายตำรวจอีกนายหนึ่ง ก็รีบกล่าวกระซิบเพื่อน

“เฮ้ย แกไม่รู้จักคุณเอเดนหรือไงวะ”

“เอเดนไหนวะ”

“ก็หนุ่มนักธุรกิจที่อุ้มเด็กผู้หญิงคนนั้นไง กูไม่เคยได้ข่าว ว่าคุณเอเดนแต่งงานมีลูกสาวเลยนะเว้ย หรือแอบมีเงียบซุกซ่อนเพราะกลัวเป็นข่าว”

“อืม คงน่าจะเป็นแบบนั้นละมั้ง ว่าแต่คุณเอเดนนี่มึงรู้จักดีนักเหรอเพื่อน”

“นั่นน่ะ หนุ่มในฝันสาว ๆ เลยนะเว้ย สาว ๆ ทั่วบ้านทั่วเมืองต่างหลงใหลคุณเอเดนกันเป็นแถว ไม่เว้นแม้แต่ลูกสาวที่เรียนมหาวิทยาลัยของกู แม่งลุ่มหลงยิ่งกว่าดาราซุปตาร์ซะอีก น่าเสียดาย ที่เมื่อกี้กูไม่ทันได้ขอถ่ายรูปไปอวดโชว์ลูกสาว แต่ถ้าหากลูกสาวกูรู้ว่าคุณเอเดนไม่ได้โสดแล้ว มีลูกสาวตัวโตขนาดนี้ สงสัยลูกสาวกูคงอกหักน่าดูเลยว่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

สองตำรวจหนุ่มที่เฝ้าประตูทางเข้าออก ได้แต่มองตามหลังสองพ่อลูกจนหายลับตา บอดี้การ์ดทั้งสี่คนยืนมองเจ้านายหนุ่มที่ไม่ได้กลับออกมาเพียงคนเดียว แต่ยังมีเด็กน้อยหน้าตาน่ารักส่งยิ้มหวานมาให้กับทั้งสี่จนดูโลกสว่างสวยงามไปในพริบตา เมื่อเดินมาถึงที่รถสปอร์ตคันหรูแบบกันกระสุนดีที่สุดในโลก

“เจ้านายครับ แล้วเด็กนี่เป็นใครเหรอครับ”

“หนูเป็นลูกของแด๊ดดี้ค่ะ หนูชื่อลูซี่ ใช่ไหมคะแด๊ดดี้”

“ฉันบอกเธอแล้วไง ว่าฉันไม่ใช่แด๊ดดี้ของเธอ”

“ฮือ ฮือ ฮือ แด๊ดดี้ใจร้าย ฮือ ฮือ ฮือ”

เสียงสะอื้นร้องไห้ดังจ้ากับดวงหน้าสวยหวานปากจิ้มลิ้มบิดเบ้หยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหลั่งไหลราวกับน้ำจะท่วมโลก

“เปิดประตูรถสักทีสิวะ พวกแกไม่เห็นหรือยังไง ว่าวันนี้มันน่ารำคาญแค่ไหน เงียบ ฉันบอกว่าให้เงียบเดี๋ยวนี้”

ชายหนุ่มตะคอกเสียงดัง จนลูซี่สะดุ้งตกใจ โอบคอแกร่งหนาแน่นที่ลำคอร้องไห้สะอึดสะอื้นจนตัวโยน โชคดีที่แถวนี้ไม่มีใครอยู่เลย เพราะตอนนี้ทุกคนกำลังวุ่นวายอยู่ในโรงพยาบาล จึงไม่มีบุคคลภายนอกเห็นกิริยาที่ชายหนุ่มทำใส่หนูน้อย

“เชิญครับเจ้านาย ปล่อยคอฉันได้แล้ว เธอจะกลับไหม บ้านฉันน่ะ”

เสียงห้วนกระด้างกล่าวเอ็ดอย่างฉุน ๆ แต่คำว่ากลับบ้าน ก็ทำให้เด็กน้อยยิ้มออกมาได้หน้าบาน

“กลับค่ะ ลูซี่อยากกลับบ้าน”

น้ำตาที่หยุดหลั่งไหลราวกับสั่งได้ของหนูน้อย ทำให้เอเดนถอนหายใจออกมาพร้อมคิดในใจ เจ้าเล่ห์นักนะเด็กบ้า

ตลอดเส้นทางเอเดนกับหนูน้อยต่างคนต่างไม่พูดอะไรกันเลยสักคำ มีเพียงการ์ดหนุ่มที่ทำหน้าที่ขับรถและนั่งกับเพื่อนอีกคนที่ด้านหน้า ได้แต่แอบชำเลืองมองผ่านกระจกส่องด้านหลัง มองทั้งสองคนอย่างสงสัย ในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ตอนเข้าไปในโรงพยาบาลเจ้านายหนุ่มยังโสดไม่มีลูก แล้วทำไมตอนออกมาถึงมีลูกโตขนาดนี้แล้ว

“ว้าว ที่นี่สวยจังเลยค่ะ บ้านของเราสวยเหมือนบ้านแถว ๆ นี้ไหมคะแดดดี้ ลูซี่จำอะไรไม่ได้เลยค่ะ”

หนูน้อยเอ่ยความจริงอย่างไร้เดียงสาหน้าตาใสซื่ออยากรู้ จนใจที่แข็งกระด้างรู้สึกแปลก ที่วันนี้มีเสียงใสราวระฆังคอยเรียกขานออดอ้อน ในชีวิตของเขามีแต่สาวสวยที่แนบกายออดอ้อนเท่านั้น

“ก็รอให้ถึงบ้านของฉันก่อนก็แล้วกัน นั่นน่ะบ้านของฉัน ไม่ใช่บ้านของเรา เป็นอันว่าเข้าใจกันนะ” เสียงเหี้ยมเกรียมคมดุเอ่ยเตือนหนูน้อยให้รู้สถานะเอาไว้

“ทำไมแด๊ดดี้ต้องทำตัวเหินห่างกับลูซี่ด้วย ในเมื่อเราเป็นพ่อลูกกัน ไม่ใช่เหรอคะ”

หนูน้อยหน้าเศร้าลงเสียใจกับการที่เอเดนปฏิเสธตลอด ตอนนี้เธอไม่รู้จักใครเลยนอกจากบิดา

“เอาล่ะ เธอจะคิดว่าฉันเป็นพ่อของเธออย่างที่เธอคิดยังไงก็ตาม ฉันจะไม่สนใจแล้ว ฉันเบื่อ ที่จะเถียงกับเธอ อยากจะชมวิวอะไรก็ชมไป แต่เมื่อถึงบ้านของฉัน เราก็ต่างคนต่างอยู่ เข้าใจไหม ความจำของเธอฟื้นกลับมาเมื่อไหร่ ก็บอกฉัน ฉันจะพาเธอไปหาครอบครัวของเธอเอง”

น้ำตาหยดเล็ก ๆ ร่วงหล่นลงแก้มนวลเนียนอย่างน่าสงสาร ความรู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดายเข้ามาเกาะกินใจ ไหล่เล็กสะท้านขึ้นลงตามแรงสะอื้นไห้ หนูน้อยไม่กล้าร้องไห้เสียงดังอีก

ร่างเล็กขยับไปเบียดชิดขอบประตูรถ ศีรษะทุยสวยผมยาวเป็นลอนเอียงพิงกระจกรถร้องไห้อย่างเงียบ ๆ จนเอเดนรู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นหนูน้อยไร้ซึ่งความสุข ทำไมกูต้องรู้สึกผิดด้วยวะ ลูกก็ไม่ใช่ แถมจะมาเป็นภาระให้อีก ดีอย่างเดียว ที่เธอเป็นตัวช่วยพาฉันออกมาจากโรงพยาบาล โดยที่ตำรวจไม่สงสัยอะไร

คฤหาสน์หลังใหญ่โต กลางกรุงวอชิงตันของตระกูล ในอ้อมแขนของเอเดนที่อุ้มหนูน้อยนอนหลับในอ้อมแขนเดินเข้ามาในบ้าน