บทที่ 2 แผนสังหาร

ด้านหน้าของพวกเขาปรากฏนายแพทย์วัยประมาณใกล้ ๆ หกสิบปีผมขาวเล็กน้อยใบหน้ามีรอยเหี่ยวย่นไม่มากเท่าไหร่นัก สวมชุดกาวพร้อมกับรถเข็นที่บรรจุด้วยยาต่าง ๆ ที่มือของนายแพทย์ถือแฟ้มไว้อีกหนึ่งเล่ม

"ขอโทษนะครับคุณหมอ ผมไม่เห็นคุณหมอมาก่อน คุณหมอมาตรวจผิดห้องหรือเปล่า"

"อ๋อ… พอดีฉันพึ่งมาเข้าเวรต่อจากหมอที่รับผิดชอบคนไข้รายนี้ เพราะหมอที่ดูแลเคสนี้ เขามีธุระด่วนต้องบินไปต่างประเทศ จึงยกคนไข้รายนี้ให้กับผมดูแล ผมเป็นหมออาวุโสของโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ครับ"

เสียงตอบอย่างน่าเชื่อถือของหมอที่หลังค่อมเล็กน้อย ดูแล้วก็พอรู้ว่าปีหน้าหรือปลายปีนี้คงอาจจะต้องเกษียณแล้ว ด้วยอายุอานามและสภาพร่างกายของหมอ

"งั้นเชิญเข้าไปได้เลยครับคุณหมอ ยังไงก็ฝากเจ้านายของพวกผมด้วยนะครับ ดูแลให้เขาหายให้ดี ไม่อย่างนั้นหมอคงรู้นะครับว่า โรงพยาบาลแห่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น"

มือขวาของชาลีกล่าวข่มขู่แพทย์ผู้อาวุโส อย่างไม่กลัวเกรงกฎหมายบ้านเมือง ก่อนจะแยกเสื้อคลุมของตนเองบนช่วงเอวออกเล็กน้อย ให้เห็นถึงอาวุธที่เขาพกพาติดตัว

"ได้สิ ฉันจะรักษาให้หายรับรองได้ว่า ไม่แน่ 2-3 วัน ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว อย่าลืมสิ ว่าฉันแก่ขนาดนี้ ประสบการณ์การรักษาคนไข้ของฉันต้องมีมากกว่าหมอคนก่อนอยู่แล้วล่ะ" หมอกล่าวอย่างสุภาพ

"ก็ดี ในเมื่อคุณหมอรู้จักปฏิบัติหน้าที่แบบนี้ หมอจะได้มีอายุยืนไปอีกหลายปี ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

"รีบเข้าไปสิหมอ"

ประตูห้องคนไข้ถูกเปิดออกกว้าง นายแพทย์รีบเดินเข้าไปด้านใน ก่อนที่ประตูจะถูกปิดตามหลัง

ร่างที่นอนอยู่บนเตียงขาวซีดกำลังนอนหลับให้น้ำเกลือ เอเดนที่ปลอมแปลงโฉมจนใคร ๆ ที่เห็นแทบจำไม่ได้ ต่อให้เป็นคนคุ้นเคยกันมากเพียงแค่ไหนก็ตาม ชายหนุ่มเดินกลับไปที่ประตูค่อย ๆ กดล็อคอย่างเบาที่สุด

ปืนเก็บเสียงที่ซ่อนอยู่ในรถเข็นถูกหยิบขึ้นเล็งไปที่ตำแหน่งหัวใจยิงสามนัดอย่างแม่นยำ จนร่างชาลีที่นอนอยู่บนเตียง สะดุ้งฮือพร้อมกับลมหายใจที่หยุดไป แม้แต่ดวงตาที่เบิกกว้างเมื่อสัมผัสได้ถึงลูกกระสุนที่กระทบตำแหน่งหัวใจในครั้งแรกเจ็บแปลบ ต้องตาเหลือกเบิกกว้างก่อนสิ้นลมไร้ซึ่งเสียงขอความช่วยเหลือตัวเอง

เพราะถูกชายหนุ่มใช้ผ้าเช็ดหน้าชุบยานอนหลับปิดปากของเขาอย่างแน่นหนา ผ้าห่มผืนหนาที่วางอยู่ข้างโซฟา ถูกนำมาปิดไว้ที่หน้าอกที่ถูกยิง ป้องกันเลือดซึมทะลุออกมาด้านบน

ก่อนที่ชายหนุ่มจะดึงผ้าห่มที่ปิดทับร่างชาลีอยู่ที่เอว ขึ้นมาห่มไว้ให้ถึงลำคอ ต่อให้เขาเดินออกไปจากห้องนี้ และการ์ดเข้ามาสำรวจก็คงไม่รู้ว่า เจ้านายของเขาได้สิ้นลมหายใจไปแล้ว

เมื่อเห็นประตูเปิดออกมา พร้อมกับร่างของคุณหมอผู้อาวุโส การ์ดทั้งสองก็ชำเลืองมองไปที่เตียงเห็นเจ้านาย ยังคงนอนหลับอยู่เช่นเดิม ไม่มีอะไรผิดปกติ จึงปล่อยให้นายแพทย์เดินจากไป โดยที่ไม่รู้ว่าเจ้านายของพวกเขา เหลือเพียงแต่ร่างที่ไร้วิญญาณ

เอเดนรีบเปลี่ยนชุดของหมอออกภายในห้องแต่งตัวของนายแพทย์คนหนึ่ง เขาได้โทรสั่งให้กับลูกน้องจัดการกล้องวงจรปิดทุกตัวในโรงพยาบาลแห่งนี้อย่างเงียบ ๆ ชายหนุ่มเดินกลับมาทางบันไดหนีไฟจนถึงที่ชั้นห้าซึ่งเป็นชั้นของคนไข้เด็ก ร่างสูงเดินผ่านหน้าห้องไปเรื่อย ๆ ทำตัวราวกับเขาเยี่ยมเสร็จแล้วกำลังจะกลับ

แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องสะดุ้งก้าวขาไม่ออก เมื่อรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังกอดรัดส่วนน่องใกล้หัวเข่าขาข้างหนึ่งเอาไว้อย่างแนบแน่น จนเขาหยุดก้าวเดินก้มหน้าลงมองอย่างสงสัย

"เฮ้… หนูน้อย เธอมากอดขาฉันเอาไว้ทำไม ฉันยิ่งรีบ ๆ ไปธุระอยู่ด้วย"

ชายหนุ่มพยายามดึงขาของตัวเองให้หลุดจากแขนเล็กที่เกาะขาของเขาไว้อย่างแนบแน่นราวกับปลิง เขาสลัดยังไงก็ไม่หลุด และชายหนุ่มเองก็ไม่กล้าทำรุนแรง เพราะกลัวว่าหนูน้อยที่กำลังก้มหน้ากอดรัดขาของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับกลัวว่าเขาจะหนีหายเข้ากลีบเมฆไป

“แด๊ดดี้ขา แด๊ดดี๊จะไปไหนคะ อย่าบอกนะคะว่าจะทิ้งลูซี่ไปอีก หนูกลัว หนูไม่อยากอยู่ที่โรงพยาบาลนี้เพียงคนเดียว พาลูซี่กลับบ้านด้วยนะคะ”

ดวงหน้าสวยหวานใสชื่อบริสุทธิ์ดวงตากลมโตผิวขาวอมชมพู เงยหน้า มองสบตากับเอเดนอย่างร้องขอออดอ้อน จนชายหนุ่มที่ได้สบตากับ เด็กน้อยเป็นครั้งแรกถึงกับหัวใจเต้นรัวแรง จนแทบกระเด็นออกมานอกกาย ร่างกายเย็นเฉียบราวกับเขากำลังถูกสาปให้แข็งเป็นหิน

“นี่แม่หนู เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ”

“ก็เรียกว่าแด๊ดดี้ไงคะ แด๊ดดี้ใจร้ายจังเลย ทำไมเพิ่งมาเยี่ยมลูซี่ป่านนี้ล่ะคะ ลูซี่รอแด๊ดดี้อยู่ที่นี่มาตั้งหลายวันแล้ว”

“เดี๋ยว ๆ นี่หนูน้อย เธอชื่อลูซี่ใช่ไหม ดูหน้าฉันสิ ฉันไม่ใช่แด๊ดดี้ของเธอหรอกนะ เธอจำหน้าแด๊ดดี้ของเธอผิดหรือเปล่า อีกอย่างฉันก็ไม่มีคู่แฝดด้วย จะได้มีคนมาหน้าเหมือนกัน”

ชายหนุ่มนั่งลงยอง ๆ ให้เสมอกับหนูน้อย เพื่อจะได้มองหน้ากันอย่างใกล้ชิดชัด ๆ

“ทีนี้ปล่อยขาฉันได้หรือยัง”

“ปล่อยก็ได้ค่ะ แต่แด๊ดดี้ต้องห้ามหนีไปไหนนะคะ สัญญากับหนูก่อน”

ชายหนุ่มนิ่งคิดเล็กน้อยยอม ๆ ไปก่อนก็แล้วกัน

“สัญญา”