ตัวประกัน - 4

“แล้วพ่อของฉันเป็นหนี้คุณเท่าไหร่คะ?” เธอถามเขาด้วยความอยากรู้

“สามแสนเหรียญ” แม้เงินแค่นี้สำหรับลูคัสแล้วก็แค่เศษเงินเท่านั้น แต่เมื่ออีกฝ่ายเป็นหนี้ก็ต้องชดใช้ เพราะมันคือเงินของเขา เขาต้องได้คืน

“สามแสนเหรียญ?”

“ใช่! พ่อเธอกู้เงินที่กาสิโนของฉันเพื่อจะเล่นเอาเงินที่มาลงทุนคืน แต่นั่นเป็นความคิดที่โง่เง่ามาก ไม่มีใครรวยจากการพนัน เพราะคนที่รวยคือเจ้าของบ่อนเบบี้” เขาพูดพร้อมกับลูบมือกับแก้มนวลเนียนและก้มหน้าซุกไซ้ปลายจมูกหาแก้มนุ่มนิ่มสาวเอเชียตัวเล็กตัวน้อย

แม้จะรู้สึกสากระคายเคืองจากการลูบไล้ของมือสาก แต่เธอก็ดิ้นหนีไม่ได้ ด้วยกลัวว่าเขาจะทำร้ายตัวเองและทำให้พ่อตัวเองเดือดร้อนไปด้วย

“แล้วพ่อบอกไหมจะมารับฉันกลับเมื่อไหร่?” พิชาภัทรถามด้วยความอยากรู้

“หนึ่งเดือน ถ้ายังไม่มีเงินมาใช้คืนพร้อมดอกเบี้ยสิบเปอร์เซ็นต์ เธอจะถูกขายทอดตลาดไปแอฟริกา” ลูคัสไม่ได้จะขู่เธอ แต่เขาจะทำแบบนั้นจริงๆ หากว่าพ่อของพิชาภัทรไม่นำเงินมาใช้หนี้ตามที่ตกลงกันไว้

หนึ่งอาทิตย์ก่อน

ลูคัสมองจอมอนิเตอร์ในห้องทำงานตัวเองเพื่อดูลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการกาสิโนตัวเอง ทุกคนบินข้ามน้ำข้ามทะเลมากับความโลภและหวังจะได้เงินจากเขา นั่นคือความคิดของคนโง่ คนโลภที่คิดหวังจะรวยทางลัด และก็สะดุดตากับลูกค้าใหม่ที่เห็นมาที่กาสิโนตัวเองบ่อยในช่วงสองสามเดือนมานี้ จึงให้ลูกน้องนำข้อมูลประวัติของลูกค้าใหม่รายนี้มาให้ตัวเองดู เพียงเวลาสามเดือน ชายวัยกลางคนคนนี้ก็เอาเงินมาถลุงที่กาสิโนของเขาไปเจ็ดแสนเหรียญ เขาจึงสั่งให้คนของตัวเองไปเสนอเงินกู้ให้อีกฝ่ายสามแสนเหรียญ และแน่นอนความโลภของคนและคนที่เล่นเสียยอมทำสัญญากู้เงินจากกาสิโนของเขาแน่นอน พอเงินที่นำติดตัวมาและที่กู้จากกาสิโนหมดก็โวยวายหาว่าเขาโกงจึงถูกทางผู้ดูแลกาสิโนมาพบเขาที่ห้องดำ

“เล่นเสียเองแล้วมาบอกว่ากาสิโนฉันโกงงั้นเหรอ” ลูคัสที่นั่งอยู่เก้าอี้มองดูคนที่ถูกเบนกับดีน ลูกน้องคนสนิทตัวเองกดให้นั่งคุกเข่าตรงหน้าตัวเอง

“พวกมึงโกงกู!”

“ฉันโกงตอนไหน?” ลูคัสถามกลับพร้อมกับใช้มือดันเชยคางชายวัยกลางคนให้เงยหน้าขึ้นสบตาตัวเองแล้วใช้มือที่ว่างอีกข้างยื่นไปรับปืนจากมือของเบนมาใช้ตบหน้าของอีกฝ่ายเต็มแรง

ตุ้บ!

โอ้ย!

ปืนในมือฟาดตบหน้าชายกลางคนจนหน้าหัน โหนกแก้มแตก

“ฉันโกงงั้นเหรอ?” ลูคัสถามย้ำอีกครั้ง

“พวกมึงโกงกู!” ศรณ์ยังคงตะโกนตอบกลับไปเสียงดังด้วยความเดือดดาล

“ตาไหนที่เห็นกาสิโนฉันโกง หรือทั้งสองตา” เขาพูดถามพร้อมกับเอาปลายกระบอกปืนถูไถใต้ตาอีกฝ่ายไปมา

“ถ้าไม่ได้โกงแล้วทำไมฉันถึงมีแต่เสีย ไม่ได้สักรอบ”

“ตอนเล่นได้ไม่รู้จักพอ โลภอยากได้ของคนอื่น พอเล่นเสียแล้วมาหาว่ากาสิโนฉันโกง เอาล่ะ จะไม่พูดเรื่องนี้กันแล้ว เงินสามแสนเหรียญที่ให้ไปจะคืนเมื่อไหร่ล่ะ? ถ้าไม่คืน ก็อย่าหวังว่าจะไปจากลาสเวกัสได้”

“พวกแกหลอกฉันกู้เงิน!”

“แกกู้ของแกเองต่างหาก ฉันไม่ได้บังคับ ว่ามาจะคืนเงินที่กู้ไปได้รึยัง”

“ฉันไม่มี!”

“ไม่มีเงินเหรอ เป็นคำพูดที่ไม่น่าฟังเลยนะ”

“เงินที่มีฉันเอามาลงทุนที่กาสิโนแกหมดแล้ว และตอนนี้ก็หมดตัวแล้ว ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว แม้แต่เงินจะซื้อตั๋วเครื่องบินกลับก็ยังไม่มี”

“น่าสงสาร แต่ที่นี่คือลาสเวกัส เมืองคนบาป แกลืมไปรึเปล่าว่าที่นี่คือที่ไหนและฉันคือใคร สรุปไม่มีเงินคืนใช่ไหม งั้นก็เอาอวัยวะของมันไปขายแล้วเอาศพมันทิ้งให้โอทิสกิน” ลูคัสเอ่ยบอกลูกน้องทั้งสองของตัวเอง และโอทิสที่พูดถึงคือสิงโต สัตว์ตัวผู้ สัตว์เลี้ยงของเขานั่นเอง

“ลากไปจัดการเบน ดีน” แล้วเขาก็ส่งปืนในมือคืนให้กับเบนเหมือนเดิม