ตัวประกัน - 5

“ไม่นะ ฉันตายไม่ได้ ฉันจะหาเงินมาคืนแน่นอน ให้เวลาฉันนะ”

“คิดว่าจะหลอกฉันกลับประเทศไปแล้วฉันจะ ‘ฆ่า’ แกไม่ได้งั้นเหรอ ดีน เบนลากมันไปซะ!”

“ไม่นะ ฉันไม่หนี ฉันจะหามาคืน ขอเวลาหนึ่งเดือน”

“ฉันไม่มีเวลารอหรอกนะ” ลูคัสตอบกลับ

“ไม่ๆ อย่า ‘ฆ่า’ ฉัน ฉันมีลูกที่ต้องดูแล ใช่...ฉันมีลูกสาว ฉันมีลูกสาวที่สวย”

“คิดจะเอาลูกมาเป็นตัวประกัน?” เขาขมวดคิ้วอย่างสนใจและอยากเห็นนัก ทำไมชายเอเชียคนนี้ถึงกล้าเอาลูกสาวมาเสนอให้เขาเพื่อเอาตัวรอด อยากเห็นนักว่าจะหน้าตายังไง

“ใช่ๆ ฉันไม่หนีแน่นอน ฉันจะหาเงินมาใช้หนี้แน่นอน”

“เป็นพ่อที่ดีจริงๆ เพื่อเอาตัวรอดถึงขั้นเอาลูกมา ‘ขาย’ แลกชีวิตตัวเอง”

ลูคัสแค่นขำในคอเบาๆ พร้อมมองอีกฝ่ายตรงหน้าด้วยความสมเพช

หึหึ

“ระหว่างฉันหาเงินมาใช้หนี้ ฉันจะให้ลูกสาวฉันมาอยู่กับพวกแก”

“ลูกสาวแกมีค่าขนาดนั้นเหรอ ฉันถึงต้องรอ เอารูปมาดูสิ อยากเห็นนักว่าหน้าตายังไงถึงกล้าเอาลูกมาต่อรองกับฉัน”

“ให้ลูกน้องแกปล่อยฉันสิ” ศรณ์ที่พยายามดิ้นหาอิสระตลอดเอ่ยบอกคนนั่งบนเก้าอี้ตรงหน้าตัวเอง

อือ!

ลูคัสพยักหน้าสั่งดีนที่จับกดศรณ์ล็อกนั่งคุกเข่ากับพื้นให้ปล่อย

พอได้อิสระ ศรณ์ก็ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์เพื่อเปิดรูปของลูกสาวตัวเองให้กับมาเฟียโหดตรงหน้าดูว่าลูกสาวตัวเองนั้นสวยแค่ไหน

“นี่พีช ลูกสาวฉัน” ศรณ์พูดพร้อมส่งโทรศัพท์ในมือให้กับมาเฟียหนุ่ม

ลูคัสรับโทรศัพท์มาดูรูป ไม่ได้ดูแค่รูปที่อีกฝ่ายเปิดให้แต่เลื่อนดูรูปอื่นๆ ในเครื่องด้วย เขาดูรูปลูกสาวของชายเอเชียจนลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังอยู่ในสถานการณ์อะไรจนเบนเดินมากระซิบข้างหูเรียกสติของเขากลับมาให้อยู่กับเนื้อกับตัว ‘ลูคัส’ เบนกระซิบเรียกเบาๆ ให้ได้ยินกันสองคน

“หนึ่งเดือน ถ้าหนึ่งเดือนฉันไม่ได้เงินและดอกเบี้ย ลูกสาวแกจะถูกขายไปแอฟริกา ว่าแต่ลูกสาวแกอายุเท่าไหร่ ทำไมในรูปดูเด็กมาก”

“ยี่สิบสองปี ส่วนเงิน ฉันจะหาทันได้ยังไงหนึ่งเดือน”

“นั่นมันปัญหาของแก ถ้าหนึ่งเดือนแกไม่เอาเงินมาคืน ลูกสาวที่ส่งมาเป็นตัวประกันจะถูกขายทอดตลาดทำกำไรให้ฉัน”

“ได้! หนึ่งเดือนก็หนึ่งเดือน”

“ดีนพามันไปจัดการทำสัญญาด้วย”

ดีนพยักหน้ารับคำสั่งแล้วกระชากดึงคนที่นั่งคุกเข่ากับพื้นให้ลุกขึ้นยืน

“ลูคัสคือโทรศัพท์” ดีนบอกเจ้านายตัวเองให้คืนโทรศัพท์ในมือให้กับเจ้าของ

ลูคัสส่งคืนให้ศรณ์แล้วดีนก็ลากลูกหนี้ของตัวเองออกไปจากห้องพร้อมกัน ตอนนี้ในห้องดำของกาสิโนก็เหลือเพียงลูคัสกับเบนอยู่ด้วยกันลำพัง

“เมื่อกี้เห็นนะลูคัสว่าสนใจผู้หญิงในรูป”

“ก็แค่ตัวประกันเท่านั้นเบน ไปจัดการสืบประวัติทั้งพ่อทั้งลูกสาวมาด้วยล่ะ พรุ่งนี้เช้าฉันต้องรู้เรื่องของชาวเอเชียคนนี้กับลูกสาว ทางนี้ฝากดูแลจัดการด้วยล่ะ ฉันเหนื่อยจะกลับบ้านไปพักผ่อน”

ลูคัสพูดจบก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกไปจากห้องดำพร้อมกับอมยิ้มโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองเผลออมยิ้มขณะเดิน ก็หญิงสาวในรูปถ่ายที่เขาเปิดเลื่อนดูหลายๆ รูปนั้นช่างดูไร้เดียงสา ยิ้มที่เป็นธรรมชาติของเธอทำให้เขามองเพลินจนมาเฟียหนุ่มเองควบคุมความคิดตัวเองให้อยู่กับร่องกับรอยไม่ได้ และอยากเห็นตัวจริงของเธอไวๆ เธอจะดูดีกว่าในรูปหรือรูปจะดูดีกว่าตัวจริงกันแน่

เบนมองเจ้านายแล้วก็แค่นขำออกมาเบาๆ ลำพังคนเดียวในห้องดำ ก่อนจะเดินตามมาเฟียเมืองบาปออกไปเพื่อทำตามคำสั่งก่อนหน้านี้ให้เรียบร้อยก่อนอีกฝ่ายจะตื่นเช้า

ปัจจุบัน

ดอกเบี้ยสิบเปอร์เซ็นต์ที่แสนโหดที่พ่อเธอยอมรับเงื่อนไข และตัวเธอเองก็ต้องยอมรับสถานะของตัวเองตอนนี้ว่าอยู่ที่นี่ตัวเองเป็น ‘ตัวประกัน’ เพื่อต่อลมหายใจให้พ่อตัวเอง

“คะ...คุณจะทำอะไรลูคัส?” พิชาภัทรตกใจดิ้นเมื่อถูกมาเฟียเหี้ยมกอดอุ้มตัวเองลุกขึ้นจากโซฟา