ตัวประกัน - 2

“จะเล่นตัวเหรอ?” น้ำเสียงห้วนแข็งดังลอดออกจากปากหนาสีเข้มจากการดูดบุหรี่เป็นประจำดังออกมาแล้วก็เดินเลยผ่านร่างเล็กไปในห้อง

เธอหมุนเอี้ยวตัวมองตามคนตัวสูงที่เดินผ่านตัวเองไปนั่งยังชุดโซฟานั่งเล่นของห้อง

“มานี่!” เมื่อหย่อนก้นนั่งลงยังโซฟาตัวยาวนุ่ม เขาก็ตบโซฟาที่ว่างข้างตัวเองสั่งให้สาวเอเชียมานั่งข้างตนเอง

เธอได้ยินและเข้าใจภาษาอังกฤษที่เขาพูดกับตนเอง แต่ก็ไม่เข้าใจทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ และมีสิทธิ์อะไรมาสั่งและยังทำตัวตามสบายในห้องพักของเธอด้วย และที่ทำให้งงคือชายต่างชาติคนนี้เข้ามาในห้องได้ยังไง มีคีย์การ์ดเปิดเข้ามาในห้องได้ยังไง

“คุณเป็นใคร?” เธอถามกลับอย่างไม่มั่นใจและยังยืนที่เดิม

“เป็นเจ้าของห้องนี้” เขาตอบกลับสั้นๆ

“จะเป็นห้องคุณได้ยังไง ห้องนี้พ่อฉันจองและฉันก็มีคีย์การ์ด คุณมีคีย์การ์ดห้องได้ยังไง”

“ก็บอกอยู่ว่าเป็นเจ้าของห้อง และที่เธอมีคีย์การ์ดห้องนี้ ฉันเอาให้พ่อเธอเองเบบี้”

“พ่อฉันเหรอ คุณรู้จักพ่อฉัน”

อือ!

มาเฟียหนุ่มครางตอบ

“แล้วตอนนี้พ่อฉันอยู่ไหน ทำไมฉันติดต่อพ่อไม่ได้?”

“อยู่บนเครื่องบิน”

“หมายความว่ายังไงคะ?”

“มานี่!” เขายังไม่ตอบเหมือนเดิม แต่ตบที่ว่างข้างตนเองพร้อมสั่งสาวเอเชียให้เดินมานั่งข้างตน

“ฉันจะไปหาพ่อฉัน” เธอตอบอย่างดื้อรั้นแล้วหมุนตัวเดินไปยังประตูแล้วกระชากเปิดประตูห้องออกไป

กรี๊ด!

เธอร้องกรี๊ดออกมาด้วยความหวาดกลัวและตกใจเมื่อเปิดประตูออกมาก็มีปืนสองกระบอกมาจ่อที่หัวตัวเอง

“กลับเข้าไป!” เสียงเข้มห้วนของชายชุดดำหนึ่งในสองคนหน้าห้องที่ยกปืนจ่อหัวเธอสั่ง

อือ!

เธอครางตอบแล้วก็ก้าวถอยหลังเข้าไปในห้องเหมือนเดิมแล้วประตูห้องก็ถูกชายชุดดำคนที่ไม่ได้สั่งตัวเองกระชากดึงปิด

ปึก!

ประตูห้องปิดสนิทอีกครั้งพร้อมกับเธอยืนตัวสั่นอยู่หน้าประตูที่ปิดสนิท เมื่อกี้มันคืออะไร ทำไมผู้ชายสองคนหน้าห้องถึงเอาปืนจ่อหัวเธอแบบนั้น พวกเขาเป็นใคร แล้วพ่อของเธออยู่ที่ไหน ทำไมถึงยังไม่มา

“ก็บอกให้มานี่!” อีกครั้งที่มาเฟียโหดสั่งตัวประกันสาวร่างเล็กของตน

ตอนนี้ขาของเธอก้าวไม่ออก อย่าว่าแต่จะก้าวเดินเลย แม้แต่ยืนยังแทบจะไม่มั่นคง สองขาสั่นไม่หยุด แต่ก็ต้องสูดลมหายใจแรงๆ ให้เต็มปอดให้กำลังใจตัวเองแล้วหมุนตัวเดินไปหาคนตัวโตตามคำสั่งเขา หญิงสาวเลือกนั่งตรงข้ามชาวต่างชาติแปลกหน้า ไม่สนใจว่าเขาจะตบโซฟาให้ไปนั่งข้างเขา

“นะ...นี่เรื่องอะไรกัน สองคนที่หน้าประตูคือใคร และพ่อฉันไปไหน ทำไมไม่มาที่นี่”

“ฟังนะเบบี้ ตอนนี้พ่อเธออยู่บนเครื่องบิน พ่อเธอบินกลับประเทศแล้ว ส่วนเธอถูกส่งมาเป็นตัวประกันให้ฉัน ไม่รู้เหรอ?”

จะเป็นไปได้ยังไงกัน ‘บินกลับประเทศ’ และยัง ‘ตัวประกัน’ อะไรกัน ไม่มีทาง พ่อเธอต้องไม่ทำแบบนี้กับเธอแน่นอน เธอกับพ่อมีกันสองคนและพ่อก็รักลูกสาวอย่างเธอมาก ไม่มีทางส่งเธอให้กับชาวต่างชาติคนนี้แน่นอน

มาเฟียผู้เหี้ยมโหดและคุมทุกตารางนิ้วในลาสเวกัสเห็นสีหน้า แววตาหญิงสาวก็พอเข้าใจว่าเธอไม่เชื่อคำที่ตนเองพูด แต่ไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาอธิบายให้เธอฟัง ตอนนี้เธอต้องทำหน้าที่ ‘ตัวประกัน’ และเขาก็เพิ่งได้มองเธอแบบละเอียดก็ตอนนี้เองว่าเธอสวยไม่เหมือนผู้หญิงในประเทศตัวเอง เธอแตกต่างจากดารา นางแบบที่วิ่งเข้ามาเสนอตัวขึ้นเตียงกับตัวเอง เพียงเพราะหวังเงินและอำนาจของเขาปกป้องและผลักดันตัวเองให้มีชื่อเสียง แต่คนตรงหน้าแตกต่างออกไป ดูเปราะบาง ใสซื่อ ไร้เดียงสา หากไม่รู้อายุมาก่อนก็คงคิดว่ายังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ ใบหน้าอ่อนวัย ตัวเล็กราวเด็กไฮสกูล และที่ทำให้เขาจ้องมองเธอไม่ละสายตาคือความสวยที่สวยกว่ารูปถ่ายที่ตนเคยเห็น