โซ่บำเรอมาเฟียทมิฬ - 1

เดินลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มาหยุดหน้าห้องพักพร้อมกับคีย์การ์ดในมือ ก่อนจะยกขึ้นแตะคีย์การ์ดเปิดเข้ามาในห้องพักสุดหรูพร้อมสอดคีย์การ์ดไว้กับที่เก็บคีย์การ์ดตรงมุมประตูแล้วระบบไฟในห้องก็ทำงาน เท้าเล็กก้าวเดินก้าวสั้นๆ ช้าๆ อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองและเหมือนฝันที่ได้มาอยู่โรงแรมดังกลางเมืองลาสเวกัส ไม่รู้พ่อเธอใช้เงินไปเท่าไหร่ถึงเปิดห้องพักที่นี่ได้และยังได้ห้องที่ราคาน่าจะแพงสุดด้วย เพราะอยู่ชั้นบนสุดของตึก

“พ่อทำไมมีเงินมาจองโรงแรมหรูแบบนี้นะ หรูไม่พอยังได้ห้องบนสุดของตึกแปดสิบชั้นด้วย” เธอพึมพำกับตัวเองพร้อมมองสำรวจห้องชุดสุดหรูแล้วก็เดินสำรวจไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะเดินไปยังห้องนอนที่อยู่ด้านในสุด

“พ่อใช้เงินไปเท่าไหร่เนี่ย” มือน้อยลูบเตียงไปมา ก่อนจะนั่งลงแล้วล้วงกระเป๋าสะพายตัวเองเพื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะส่งข้อความบอกท่านในไลน์ไปว่า

‘หนูถึงห้องพักที่พ่อจองให้แล้วนะคะ’

‘ลูกชอบไหม’ คนเป็นพ่ออ่านและพิมพ์ถามกลับมาทันที

‘ชอบมากค่ะ แต่คงใช้เงินไปไม่น้อย บ้านเรากำลังลำบาก พ่อไม่น่าสิ้นเปลืองแบบนี้เลยค่ะพ่อ’ เธอพิมพ์ตอบข้อความของพ่อกลับไป

‘พ่อรักลูกนะพีช’

‘หนูก็รักพ่อเหมือนกันนะคะ’ แล้วพ่อเธอก็พิมพ์ตอบกลับมา

‘พ่อขอโทษด้วยลูกรัก’

เธออ่านข้อความพ่อที่พิมพ์ตอบมาแล้วก็ขมวดคิ้วงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมท่านถึงพิมพ์ตอบกลับมาแบบนี้ เธอจึงพิมพ์ถามกลับไป

‘พ่อขอโทษหนูเรื่องอะไรคะ’

พิมพ์ไปครั้งนี้ท่านไม่เปิดอ่าน ไม่ตอบกลับมา เธอจึงคิดว่าท่านคงยุ่งกับการคุยเจรจางาน แต่หารู้ไม่ว่าตอนนี้ท่านกำลังจะเหินขึ้นฟ้าพร้อมเครื่องบินเพื่อกลับประเทศไทย โดยทิ้งเธอไว้ที่ลาสเวกัสตามลำพัง

ด้านคนเป็นพ่อเห็นข้อความส่งกลับมาของลูกสาวเด้งบนหน้าจอแล้วก็น้ำตาคลอ ก่อนจะปิดเครื่องโทรศัพท์ตามคำแนะนำของพนักงานบนเครื่องบิน เพราะตอนนี้เครื่องกำลังจะบินแล้ว

“พ่อขอโทษลูกรักที่หลอกลูกมาเป็นตัวประกันเพื่อเอาตัวรอดคนเดียว ขอโทษที่พ่อเป็นพ่อที่ไม่ดี เป็นพ่อที่เห็นแก่ตัวพีช อึก!” เขาพึมพำเบาๆ กับตัวเองพร้อมมองนอกหน้าต่างของเครื่องบินแล้วยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่หยุดทิ้ง

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ที่รอพ่ออยู่ที่ห้อง ส่งข้อความไปหาท่านล่าสุดท่านก็ไม่เปิดอ่านจึงส่งไปอีกครั้งด้วยคำว่า

‘พ่อเสร็จธุระรึยังคะ’

เหมือนเดิมคือเงียบ ไม่มีการเปิดอ่านหรือตอบกลับมาหาตนเองจึงเลือกกดโทรหาท่านผ่านไลน์ และก็เหมือนเดิม มันติดต่อไม่ได้ ทางปลายสายไม่มีอินเทอร์เน็ต

“พ่อคงยังคุยงานไม่เสร็จมั้ง”

เธอบอกตัวเองแล้วก็ลุกขึ้นจากเตียงที่ตนเองนอนพักผ่อนรอพ่อตัวเองเดินออกมานอกห้องนอนเพื่อไปหยิบน้ำที่ตู้เย็นดื่มเมื่อรู้สึกคอแห้ง พอจิบน้ำไปสองอึกแล้วก็ปิดฝาขวดน้ำวางไว้ที่เคาน์เตอร์ของครัว ห้องนี้ครบทุกอย่าง แล้วก็ได้ยินเสียงคนแตะคีย์การ์ดหน้าห้องเปิดผลักประตูเข้ามา เธอยิ้มดีใจแล้วรีบเดินไปทางประตูห้องด้วยคิดว่าเป็นพ่อของตัวเอง แต่เท้าเล็กก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับประตูห้องปิดสนิท

ปึก

เท้าเล็กก้าวเดินถอยหลังอัตโนมัติด้วยความหวาดกลัวคนตรงหน้า เขาเป็นชาวต่างชาติร่างใหญ่ ดวงตาของเขามีสองสี ข้างขวาสีเขียว ข้างซ้ายสีน้ำตาล ดวงตาทั้งสองของบุรุษแปลกหน้าที่เพิ่งเจอจ้องมองมาทางเธอไม่พอยังเดินเข้ามาหาด้วย เธอจึงก้าวถอยหลังเดินหนีอย่างระวัง ใบหน้าของเขายังมีหนวดเคราล้อมกรอบหน้าเพิ่มความดุดันของดวงตาทั้งสองที่จ้องมาทางตนเอง

มาเฟียหนุ่มไม่คิดว่าตัวประกันสาวชาวเอเชียจะตัวเล็กขนาดนี้ เธอสูงเพียงระดับอกของเขาเท่านั้นเอง เท้าใหญ่ก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเธอ แต่เธอก็ก้าวเดินถอยหนีอย่างรวดเร็ว