บทที่ 5 ลูกชายเพื่อนพ่อ

@สองเดือนต่อมา

ครืด~ ครืด~

"อื้อ~" โทรศัพท์มือถือเครื่องหรูแผดเสียงร้องในตอนเช้าของวันใหม่ ขณะที่นับดาวยังนอนหลับอยู่บนเตียงนอนในห้องพักของตัวเอง เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงพลางยกมือขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้างด้วยความรำคาญเมื่อโดนรบกวนช่วงเวลาพักผ่อน แต่เสียงนั้นก็ยังดังอย่างต่อเนื่อง

"อื้อ! ใครมันโทรมาตอนเช้าแบบนี้เนี่ย" หญิงสาวโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มอย่างหงุดหงิด มือเรียวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้างหัวเตียงที่ยังแผดเสียงน่ารำคาญ เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเบอร์โทรของผู้เป็นแม่โชว์หราอยู่บนหน้าจอ ถึงจะอารมณ์เสียที่โดนปลุกให้ตื่นขึ้นมาในตอนแปดโมงเช้าของวันหยุดแต่ก็ต้องรับสายอย่างเลี่ยงไม่ได้

"ค่ะแม่ ทำไมโทรหาหนูแต่เช้าเลย"

(นี่มันแปดโมงเช้าแล้วนะ สายแล้วต่างหาก)

"สายของแม่กับสายของหนูมันไม่เหมือนกันไงคะ นี่มันวันหยุดของหนูนะ"

(แม่ขอโทษก็แล้วกันที่โทรมารบกวนเวลาอันแสนมีค่าของลูกสาวสุดที่รัก)

"น้อยใจอีกแล้วเหรอคะ" นับดาวถอนหายใจใส่คนปลายสายอย่างปลงตก เธอชินกับความขี้น้อยใจของแม่ตัวเองมานานแล้ว "แล้วโทรหาหนูแต่เช้ามีเรื่องอะไรคะ พ่อหนีไปปีนเขากับเพื่อนแล้วทิ้งแม่ไว้ที่บ้านคนเดียวอีกแล้วเหรอ"

(ใช่ พ่อของเราหนีแม่ไปปีนเขากับเพื่อนอีกแล้ว แล้วตอนนี้ก็นอนใส่เฝือกดามขาอยู่ที่โรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว)

"คะ?! พ่อเป็นอะไรคะ"

(หนีแม่ไปปีนเขาแล้วเกิดอุบัติเหตุน่ะสิ เพื่อนหามมาส่งที่โรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว)

"เป็นอะไรมากไหมคะ"

(แค่ขาหัก ไม่ถึงกับพิการหรอก วันนี้วันหยุดของลูกมาเยี่ยมพ่อเขาหน่อยก็แล้วกัน ตอนนี้กำลังนอนทำตาแป๋วสำนึกผิดอยู่บนเตียงเลย)

"หนูบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ระวังตัวด้วย"

(มาสั่งสอนกันเอาเองที่โรงพยาบาลนะ แม่เหนื่อยกับความดื้อของพ่อแกแล้ว)

"เดี๋ยวหนูไปหาค่ะ พ่ออยู่โรงพยาบาลไหนคะ"

(โรงพยาบาลXX แม่ว่าจะกลับไปเก็บของที่บ้านหน่อย ลูกมาอยู่เป็นเพื่อนพ่อหน่อยนะ)

"อีกประมาณชั่วโมงครึ่งเดี๋ยวหนูไปหาค่ะ หนูขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ"

"จ้ะ" คนปลายสายตอบกลับมาสั้นๆ ก่อนที่นับดาวจะเป็นคนวางสายไปก่อน เธอโยนโทรศัพท์มือถือในมือไว้บนเตียงด้วยความเหนื่อยใจ จากนั้นจึงลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย

@โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

แกร๊ก~

เสียงเปิดประตูห้องพักฟื้นผู้ป่วยทำให้นักธุรกิจหนุ่มใหญ่ที่กำลังนั่งกินผลไม้อยู่บนเตียงผู้ป่วยคนเดียวหันไปยังต้นทางของเสียงอัตโนมัติ ใบหน้าที่ยังคงหล่อเหลาแม้อายุจะเพิ่มขึ้นปรากฏรอยยิ้มบางๆ เมื่อเห็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเดินหน้าบึ้งเข้ามา

"มาแล้วเหรอ เจอหน้าพ่อไม่ยิ้มเลยนะ"

"หนูไม่เหมือนพ่อหรอกค่ะที่ขาหักแล้วยังยิ้มได้ แล้วแม่ไปไหนคะ"

"หนีพ่อกลับบ้านไปแล้ว"

"..." นับดาวกอดอกมองดูสภาพน่าสงสารของผู้เป็นพ่อแล้วได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ "ช่วยทำตัวให้เหมือนคนอายุ 47 หน่อยได้ไหมคะ"

"พ่อยังหนุ่มอยู่เลยนะ"

"ภายนอกใช่ค่ะ แต่ภายในมันไม่ใช่ พ่อควรจะนั่งเซ็นเอกสารอยู่ในห้องทำงานที่บริษัทสิ ไม่ใช่หนีไปเที่ยวกับเพื่อนจนขาหักกลับมาแบบนี้"

"ขี้บ่นเหมือนแม่เขาเลย"

"ระวังแม่ทนไม่ไหวกับความดื้อของพ่อแล้วหาพ่อใหม่ให้หนูนะ"

"พ่อมันเป็นพวกรักแรงหึงแรงซะด้วยสิ พ่อไม่ปล่อยให้ใครมาแย่งแม่ของลูกไปหรอก" นับดาวถอนหายใจพรืดใหญ่ ก่อนจะเดินเข้าไปหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย เกยคางมนบนขอบกั้นเตียงผู้ป่วย ขณะที่ศิลากำลังนั่งกินผลไม้อย่างเอร็ดอร่อย

"เป็นอะไร เรื่องเรียนมีปัญหาเหรอ"

"ค่ะ เรียนเหนื่อยมากเลย"

"เอาเท่าที่เราไหวก็พอ จะได้รู้สึกสนุกกับการเรียน อย่ากดดันตัวเองจนเกินไป"

"หนูเป็นลูกสาวของพ่อต้องเก่งเหมือนพ่อสิคะ"

"เป็นคนเก่งแล้วต้องเป็นคนดีด้วยนะ"

"หนูเป็นคนดีนะ"

"พ่อรู้ กินแอปเปิ้ลกับพ่อไหม แม่เขาปอกไว้ให้"

"ไม่อยากแย่งของคนป่วยค่ะ" คนตัวเล็กยกศีรษะขึ้นมาเท้าคางมองใบหน้าหล่อเหลาของผู้เป็นพ่อที่กำลังเคี้ยวผลไม้จนแก้มตุ่ย "พ่อคะ พ่อเคยนอนกับคนอื่นที่ไม่ใช่แม่ไหมคะ"

"ลูกสงสัยว่าพ่อนอกใจแม่เหรอ?"

"หนูหมายถึงก่อนจะเจอกับแม่ค่ะ"

"ไม่เคยเลย แม่เป็นคนแรกของพ่อ พ่อก็เป็นคนแรกของแม่เหมือนกัน เราคบกันตั้งแต่อายุสิบเก้านู้น ถึงทะเลาะกันพ่อก็ไม่เคยนอกใจ"

"แล้วพ่อคิดยังไงกับวันไนต์สแตนด์คะ"

"ลูกไปวันไนต์สแตนด์กับใครมา"

"อะ..อะไรคะ! หนูแค่ถามเฉยๆ" นับดาวลนลานปฏิเสธด้วยความตกใจเมื่อโดนพ่อหรี่ตามองอย่างจับผิด ศิลาแสร้งทำหน้าเคร่งขรึม ก่อนจะยกมือขึ้นมาวางบนศีรษะทุยเล็กของลูกสาว

"ยุคสมัยมันเปลี่ยนไป จะให้ความคิดของคนย่ำอยู่ที่เดิมก็เป็นไปไม่ได้ เรื่องพวกนี้มันก็เป็นเรื่องธรรมชาติ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร พ่อเลยมองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของคนเรา"

"แล้วถ้าหนูไปวันไนต์สแตนด์กับผู้ชายแปลกหน้ามาล่ะคะ"

"ยาคุมกับถุงยางอนามัยเป็นสิ่งสำคัญนะ"

"หนูผิดเองที่คาดหวังกับคำตอบมากกว่านี้"

"ฮ่าๆ มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ทำไม่ได้หรอก แต่ลูกก็ต้องระวังตัวด้วย ดูแลตัวเองให้ดี อย่าลืมว่าต้องรับผิดชอบการกระทำของตัวเองให้ได้ด้วย"

"ค่ะ แล้วพ่อจะกลับบ้านได้วันไหนคะ"

"หมอบอกว่าต้องนอนพักฟื้นก่อนประมาณหนึ่งอาทิตย์ แล้วค่อยกลับไปรักษาตัวต่อที่บ้าน"

"แล้วงานที่บริษัทล่ะคะ"

"ก็ให้เลขาพ่อจัดการแทนไปก่อน" นับดาวพยักหน้ารับเป็นเชิงเข้าใจ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างแบรนด์หรูออกมาเล่นฆ่าเวลาแก้เบื่อ

"อยากได้เงินค่าขนมเพิ่มไหม"

"คะ? จะเพิ่มเงินค่าขนมให้หนูเหรอ"

"คืนนี้เป็นวันเกิดลูกชายเพื่อนพ่อ ไปงานเลี้ยงแทนพ่อหน่อยได้ไหม พ่อให้สองแสน"

"ไม่เอาค่ะ หนูไม่ชอบไปงานเลี้ยงของคนไม่รู้จัก"

"สามแสน"

"แค่งานวันเกิดลูกชายเพื่อนไม่เห็นต้องลงทุนขนาดนี้เลย"

"ลูกชายเพื่อนพ่อเป็นคนเก่งแถมหล่อด้วยนะ ยังอายุน้อยอยู่เลย ไปแทนพ่อหน่อยนะ"

"หนูไม่รู้จักเขาสักหน่อย"

"แค่เอาของขวัญวันเกิดไปให้ก็พอ ถ้าจะให้เลขาไปแทนมันก็น่าเกลียด"

"..." ร่างบางทำหน้าเซ็ง เพราะเธอเบื่อหน่ายกับการใส่หน้ากากยิ้มแย้มเข้าสังคมของเหล่าไฮโซและนักธุรกิจทั้งหลาย ถึงเธอจะเป็นลูกสาวของนักธุรกิจก็ตาม "ก็ได้แค่ หนูจะยอมช่วยครั้งนี้ครั้งเดียวนะ แต่หนูขอพาเพื่อนไปด้วยได้ไหมคะ"

"ถ้าเพื่อนแค่คนเดียวก็น่าจะไปได้ อย่าลืมกลับไปเอาของขวัญที่พ่อเตรียมไว้ที่บ้านด้วยนะ เอาบัตรเชิญไปด้วย"

"ค่ะ" นับดาวพยักหน้ารับอย่างขอไปที แล้วหันกลับมาเล่นมือถือต่อ