บทที่ 4 คิดมาก

(อะไรนะ?! เมื่อคืนแกไปนอนกับผู้ชายแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกมาเหรอ!) เสียงตะโกนถามของเพื่อนรักทำเอานับดาวที่กำลังนอนทำหน้าเครียดอยู่บนเตียงคนเดียวรีบเลื่อนโทรศัพท์มือถือออกห่างจากใบหูทันที แต่ก็เข้าใจดีที่พาฝันตกใจขนาดนั้นหลังจากที่เธอเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ให้หล่อนฟัง

"แต่ฉันกินยาคุมแล้วนะ"

(ประเด็นสำคัญมันอยู่ตรงนั้นรึไง ประเด็นมันอยู่ที่แกไปวันไนต์สแตนด์กับคนที่เพิ่งเคยเจอกันต่างหาก แกไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของผู้ชายคนนั้นด้วยซ้ำ อยากจะบ้าตายกับแกจริงๆ เลย!)

"เพราะแบบนั้นมันเลยเรียกว่าวันไนต์สแตนด์ไม่ใช่เหรอ"

(แล้วผู้ชายคนนั้นมันเป็นโรครึเปล่าก็ไม่รู้ ฉันพูดเพราะเป็นห่วงนะ ไม่ได้อยากทำให้แกเครียดกว่าเดิม ความจริงอยากจะด่ามากกว่านี้ด้วยซ้ำ)

"..." นับดาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นอย่างใช้ความคิด เธอเองก็คิดมากกับเรื่องนั้นไม่ต่างจากพาฝัน เพราะเรื่องเมื่อคืนนี้มันเป็นประสบการณ์ครั้งแรกของเธอ แต่นอกจากจะไม่ประทับใจแล้วยังไม่มีความสุขอีกต่างหาก

(แต่จะโทษแกคนเดียวก็ไม่ถูก เพราะเมื่อคืนฉันไม่ยอมอยู่กับแกก่อน ขอโทษนะ ฉันเป็นคนชวนแกไปสนุกด้วยกันแท้ๆ แต่ดันเกิดเรื่องแบบนี้กับแกซะได้)

"ช่างมันเถอะ ถึงเมื่อคืนมันจะเป็นครั้งแรกของฉัน แต่ก็ไม่ใช่ความทรงจำแย่ๆ ที่ต้องจำฝังใจหรอก ฉันผิดเองยอมกินเหล้าของไอ้เวรพวกนั้น"

(อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนแกสมยอม)

"ส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาล่ะมั้ง แต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนโดนข่มขืนนะ แล้วฉันก็เป็นคนขอให้เขาช่วยเอง"

(ดูจากที่ยอมลากแกไปกินที่โรงแรมก็คงเป็นพวกผู้ชายรักสนุกล่ะมั้ง)

"เมื่อคืนสมองมันเบลอๆ เลยจำรายละเอียดของเขาไม่ได้มาก แต่จำได้ว่าเขาดูเย็นชามาก แล้วก็...รุนแรงมากตอนอยู่บนเตียง" นับดาวพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาในประโยคสุดท้าย พวงแก้มใสค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเมื่อนึกถึงบทรักเร่าร้อนกับผู้ชายแปลกหน้าเมื่อคืนนี้

(แกควรระวังตัวมากกว่านี้นะ ถ้าเกิดเจอพวกโรคจิตแกคงโดนมันฆ่าข่มขืนไปแล้ว)

"เรื่องแบบนี้มันจะเกิดขึ้นกับฉันแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ แต่ฉันมีอะไรอยากถามแกหน่อย"

(อะไร)

"เอ่อ...ถะ..ถ้าปล่อยในติดกันสามรอบในคืนเดียวกันมีโอกาสท้องมากแค่ไหน"

(อะไรนะ?!) เสียงตะโกนของพาฝันทำเอานับดาวแสบแก้วหูจนเบ้หน้า แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรมากกว่านั้นคนปลายสายก็โวยวายยกใหญ่ (แกบ้าไปแล้วเหรอถึงยอมให้มันทำตั้งหลายรอบ! ถ้าแกท้องขึ้นมาจะไปตามหามันจากที่ไหนให้มันมารับผิดชอบ)

"ฉะ..ฉันกินยาคุมตั้งแต่กลับมาถึงห้องแล้วนะ"

(ยาคุมฉุกเฉินมันป้องกันได้แค่ 85 เปอร์เซ็นต์เองนะ แกคงต้องลุ้น 15 เปอร์เซ็นต์ที่เหลือแล้วแหละ แต่แกคงไม่ซวยขนาดนั้นหรอกมั้ง)

"จะโทษใครได้นอกจากความประมาทของตัวเอง แต่คนเรามันไม่น่าจะเจอเรื่องเฮงซวยพร้อมกันหรอกมั้ง"

(เรื่องที่มันยังไม่เกิดแกก็อย่าคิดมากเลย นอนพักผ่อนให้หายเครียดก่อนเถอะ)

"ขอบใจแกมากนะที่ให้คำปรึกษา ฉันจะพยายามคิดว่ามันเป็นแค่วันไนต์สแตนด์ ไม่ใช่ความผิดพลาดก็แล้วกัน"

(ถ้าคิดแบบนั้นแล้วดีขึ้นก็ตามใจแกเลย เดี๋ยวตอนเย็นฉันแวะเข้าไปหาก็แล้วกัน)

"ฉันขอนอนพักก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้ดีกว่า"

(เจอกัน) คนปลายสายตอบกลับมาเพียงแค่นั้น ก่อนจะวางสายไป นับดาวยกมือขึ้นมาลูบหน้าเบาๆ อย่างคิดไม่ตก ถึงแม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันจะไม่ใช่ความทรงจำเลวร้าย แต่มันคงดีกว่านี้หากเธอมีสติครบถ้วน

"15 เปอร์เซ็นต์ คงไม่ซวยขนาดนั้นหรอกมั้ง" เธอพยายามปลอบใจตัวเองเพื่อไม่ให้คิดมากจนเกินไป สุดท้ายแล้วมันจะกลายเป็นแค่เรื่องที่ผ่านไปแล้วเท่านั้น

@โกดังร้างแถบชานเมือง

"อ๊ากกกกกกก!!" เสียงร้องโอดครวญของผู้ชายคนหนึ่งดังสนั่นหวั่นไหวอยู่ภายในโกดังร้างแห่งหนึ่งแถบชานเมือง บ่งบอกถึงความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส รามิลนั่งมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยท่าทางเย็นชา พลางพ่นควันบุหรี่ขาวคลุ้งออกจากปาก ขณะที่ชารีฟกำลังใช้มีดกรีดใบหน้าของคนที่โดนตรึงแขนทั้งสองข้างอยู่บนเสาเหล็ก

"ขายข้อมูลอะไรของกูไปบ้าง" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามเสียงเรียบ ทำให้ชารีฟหยุดการกระทำของตัวเอง

"ผะ..ผมทำงานให้นายด้วยความซื่อสัตย์มาตลอดนะครับ"

"..."

"ขะ..ข้อมูลที่รั่วไหลออกไปไม่ใช่ฝีมือผม" ชายหนุ่มพยายามพูดแก้ตัว ทั้งที่ตอนนี้ตามร่างกายและใบหน้าเต็มไปด้วยบาดแผลจากการถูกทรมานอย่างโหดเหี้ยมของชารีฟ

"..." รามิลนั่งฟังคำแก้ตัวของอดีตลูกน้องที่ตอนนี้มีสถานะเป็นหนอนบ่อนไส้โดยไม่แย้งอะไร ความเย็นชาของเขาทำเอาลูกน้องหลายคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ พลอยเสียวสันหลังไปด้วย

"จะให้ฆ่าเลยไหมครับ" ชารีฟถาม

"ทรมานมันจนกว่ามันจะพูดความจริง" มาเฟียหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง เขาทิ้งบุหรี่ในมือลงแล้วใช้เท้าเหยียบมันจนดับ ก่อนจะเดินออกมา ปล่อยให้ชารีฟจัดการเรื่องน่ารำคาญแทนตัวเอง