ตอนที่ 2 ทำให้เจ็บปวด

ตอนที่ 2 ทำให้เจ็บปวด

น้ำเสียงห้วนของโซ่เอ่ยถามคนตัวเล็กออกมาอย่างสงสัยที่เธอไปรู้จักกับเพลิงได้ยังไง ไหนจะคำเรียกเหมือนสนิทกันอีก ถึงแม้จะรู้ว่าเพื่อนมีคนรักแล้วและก็รู้ว่านิสัยของเพื่อนเป็นยังไง แต่เขาไม่ไว้ใจผู้หญิงคนตรงหน้านี้ต่างหาก แต่ท่าทีที่เงียบไม่ยอมตอบมันก็ยิ่งทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม เขาเดินเข้าไปกระชากตัวของเธอพร้อมมองอย่างเอาเรื่อง

“ตอบ!”

“มันไม่เกี่ยวกับคุณ”

“ปากดีนะมิ้นท์ ไม่เจอกันสามปีเปลี่ยนไปจริง ๆ หึ หรือว่านี่คือนิสัยที่แท้จริงของเธอกัน” เมื่อก่อนคนตัวเล็กเป็นเด็กอ่อนหวานน่ารัก ในตอนที่เป็นแฟนกันหญิงสาวอยู่ ม.5 ส่วนเขากำลังอยู่ปี 1 แต่เธอก็ไม่เคยเอาแต่ใจ ไม่เคยงี่เง่า อ้อนเขาเก่งมากอีกด้วย แต่ตอนนี้ท่าทีของคนตัวเล็กช่างแตกต่างจากเดิมมากจริง ๆ

หญิงสาวเมินหน้าหนีคนตัวสูง เธอยังคงทำตัวไม่ถูกกับการที่ได้มาเจอเขาอีกครั้งแบบนี้ เห็นแววตาไม่พอใจที่มองมามันก็ทำให้คนตัวเล็กรับรู้ว่าเขาโกรธเกลียดเธอมากขนาดไหนกับสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต เธอรู้ดีแต่ในเมื่อเรื่องมันจบไปแล้วก็ควรจะต่างคนต่างอยู่ซะ หญิงสาวลุกขึ้น เธออยากออกไปจากที่นี่ แต่เพียงแค่ลุกโซ่ก็ผลักให้เธอนั่งลงอีกครั้ง

“จะทำอะไรถอยออกไปนะ”

“ทำไม กลัวเหรอ?” สีหน้าท่าทางบอกตามตรงผู้ชายคนนี้ดูไม่เหมือนเดิมเลย

โซ่ยกมุมปากขึ้น เขาอยากจะกรีดหัวใจเธอมาดูจริง ๆ ว่ามีอะไรอยู่ในนั้นถึงได้ไร้หัวใจ ใจร้ายกับเขาขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่ในตอนนั้นเขารักเธอ จริงใจกับเธอแต่เธอกลับตัดขาดเยื่อใยกันอย่างนี้ ความคิดถึงความโหยหามันทำให้เขาไม่คิดสนใจอะไร ในเมื่อเธอกลับเข้ามาในชีวิตเขาอีกครั้ง ในครั้งนี้เขาก็จะทำให้เธอเป็นฝ่ายเจ็บปวดบ้าง

“ถอยออกไปนะ มิ้นท์จะกลับ” เธอรู้สึกหวาดกลัวมากจริง ๆ กับท่าทางคุกคามของชายหนุ่มที่โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เธอ หญิงสาวใช้มือทั้งสองข้างดันแผ่นอกเขาเอาไว้ สายตาที่มองมามันแตกต่างจากผู้ชายที่เธอเคยคบหาจริง ๆ พี่โซ่ที่เธอเคยรู้จักเป็นคนน่ารักนิสัยดีและเป็นสุภาพบุรุษกับเธอมาก ๆ

“หึ คิดว่าฉันจะยอมให้เธอกลับงั้นเหรอ ฝันไปสิ”

“ทำแบบนี้ทำไมคะ เราเลิกกันแล้วก็ควรจะต่างคนต่างอยู่”

“ต่างคนต่างอยู่ เธอนี่แม่ง” โซ่กัดฟันแน่น ในตลอดเวลาที่ผ่านมาคงมีเพียงแค่เขาใช่ไหมที่จมอยู่กับความเจ็บปวดนี้ ส่วนผู้หญิงคนนี้คงมีความสุขมากสินะ ยิ่งคิดใจของชายหนุ่มก็ยิ่งเจ็บปวด เขาจ้องมองเธออย่างเอาเรื่อง ในเมื่อเธอใจร้ายกับเขาก่อนเขาจะใจร้ายกลับไปบ้างก็คงไม่เป็นอะไร

ร่างเล็กถูกกระชากให้ลุกขึ้น หญิงสาวที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเบิกตาโพลงขึ้นด้วยความตกใจ เธอถูกเขากอดรัดเอาไว้แน่นก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาของอดีตแฟนหนุ่มจะโน้มหน้าเข้ามาหา เขาพยายามจะจูบเธอ มันทำเอาเธอตกใจไม่น้อยเลย คนตัวเล็กรีบหันหน้าหนี เธอไม่ยอมให้เขาทำแบบนี้ได้แน่นอน แต่ดูเหมือนการที่เธอทำแบบนั้นจะเป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายซุกไซ้ซอกคอเสียมากกว่า

“อ๊ะ หยุดนะ” เธอเจ็บกับการที่เขาขบเม้มลำคอของเธออย่างนี้ หญิงสาวน้ำตาซึมออกมา เธอกวาดกลัวมาก ๆ กับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้กับเธอ

“หยุดนะ พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้ เราเลิกกันแล้ว”

“หึ ไม่ใช่แฟนก็ทำได้” เขาหลับนอนกับผู้หญิงโดยไม่มีความรักยังทำได้เลยนับประสาอะไรกับคนตัวเล็กในอ้อมแขนของเขาในตอนนี้

มินธิดาพยายามผลักไสเขาให้ออกห่าง แต่ดูเหมือนมันจะไม่ง่ายเลย คนตัวสูงยังคงกอดเธอ พยายามจูบซับลำคอของเธอ แถมการกระทำนั้นมันให้เธอสะดุ้งเฮือกด้วยความเจ็บกับการกระทำของเขา ซึ่งไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำอะไรกับเธอกันแน่ โซ่มองร่องรอยเขียวช้ำที่เขาบรรจงสร้างมันเอาไว้อย่างต้องการตีตราจองร่างกายของเธอ สามปีที่ไม่ได้เจอกัน มันไม่มีวันไหนเลยที่เขาไม่รู้สึกนึกถึงเธอ อารมณ์มันแบบฝังใจทั้งรักและก็เกลียดกับการที่เธอทิ้งเขาไปอย่างไร้เยื่อใยแบบนั้น

“ปล่อยนะ”

“ปล่อยแน่” สำหรับเขาคำว่าปล่อยมันคนละความหมายกับที่เธอคิดเลยแหละ

“ว้าย จะทำอะไรหยุดนะ” มินธิดากรีดร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อเธอถูกคนตัวสูงอุ้มขึ้นก่อนจะพาเธอเข้าไปยังห้องห้องหนึ่งที่พอได้เห็นแล้วใจของเธอก็ยิ่งตกฮวบลงไปมากกว่าเดิม เพราะเขาพาเธอเข้ามายังห้องนอนของเขานั่นเอง ชายหนุ่มโยนร่างเล็กลงบนเตียง ท่าทีคุกคามของเขามันทำให้เธอกลัวมากจริง ๆ

“ไม่นะ หยุดนะคนเลว”

“คนเลว? คำพูดนี้ควรเป็นฉันมากกว่าไหม”

“มิ้นท์เลวงั้นเหรอกับการที่เราต้องเลิกกัน”

“หยุดพูดซะ!” ยิ่งเธอพูดมันก็ยิ่งทำให้เขาไม่พอใจขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้ไร้หัวใจจริง ๆ

“มิ้นท์พูดความจริง ต่างคนต่างอยู่เถอะนะคะ” เธอพูดออกไป ไม่สนว่าเขาจะต่อว่าเธอยังไง เพราะการเลิกรากับเขามันเป็นสิ่งเดียวที่เธอทำได้

“ต่างคนต่างอยู่งั้นเหรอ พูดได้ดิไม่ได้มาเป็นคนเจ็บปวดเหมือนฉัน!” น้ำเสียงตะคอกของโซ่ดังขึ้น จากที่เขาพยายามข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ แต่ท้ายที่สุดมันก็ทำไม่ได้ เธอพูดมาได้อย่างไม่สนใจอะไรเลยจริง ๆ ได้ ในเมื่อเธอทำได้เขาก็จะทำเหมือนกัน

มินธิดาถูกอีกคนจับให้นอนอยู่ใต้ร่างของเขา ไม่รอให้เธอพูดอะไรออกมา ใบหน้าหล่อเหลาของโซ่ก็โน้มลงมาจูบริมฝีปากของเธออย่างรุนแรง มันไม่เหมือนกับจูบแรกที่เขาเคยมอบให้ เธอกับเขาเคยจูบกันมาแล้ว เพียงแค่จูบไม่มีอะไรมากเกินไปกว่านั้น แถมตอนนั้นจูบที่เขามอบให้ก็อ่อนโยนไม่ใช่เหมือนตอนนี้ที่รุนแรงจนทำให้เธอเจ็บปวดอย่างนี้

คนตัวเล็กยังคงพยายามต่อต้าน เธอดีดดิ้นหนีคนตัวสูงแต่สภาพตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เขากักขังเธอเอาไว้ภายใต้ร่างของเขา แถมมือทั้งสองข้างก็กดกระชากมือเธอไม่ยอมให้ผลักไสเขาได้อีก ความคิดถึงที่มันยังคงอยู่ในใจของชายหนุ่มมันทำให้เขาไม่สามารถหยุดการกระทำของตัวเองได้อีก

ลิ้นร้อนของโซ่ยังคงสอดแทรกกวาดหาความหวานจากริมฝีปากของคนตัวเล็ก เขาจูบเธออยู่อย่างนั้นจนเริ่มรับรู้ว่าหญิงสาวหายใจติดขัด เขาจึงยอมถอนจูบออกจากริมฝีปากของเธอ สายตาปรารถนาจ้องมองดวงตากลมโตที่มีหยาดน้ำตาซึมอยู่

“ร้องไห้ทำไม เสียใจมากงั้นเหรอ” จากที่เหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นมาแต่พอเห็นท่าทีของหญิงสาวที่ดูเสียใจกับการกระทำของเขา มันก็ยิ่งทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิดขึ้นมามากกว่าเดิม

“อย่าทำแบบนี้ ปล่อยมิ้นท์เถอะนะ” คนตัวเล็กขอร้องเขา เธอไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาเดินไปมากกว่านี้ แค่นี้เธอก็เสียใจมากพอแล้ว

“ปล่อยเหรอ ได้ดิ แต่ปล่อย ‘ใน’ นะ” เขาเน้นคำก่อนจะจัดการเสื้อผ้าของคนใต้ร่าง แน่นอนเธอไม่ได้สมยอม แต่มีหรือที่แรงของเธอจะทำอะไรได้ เธอห้ามเขาไม่ได้เลย จนในที่สุดก็ถูกอีกคนถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายจนได้ แววตาวูบไหวของหญิงสาวจ้องมองอดีตคนรักพลางส่ายหน้าไปมาปฏิเสธการกระทำของเขา

“ฉันอยากรู้เธอเคยรักฉันบ้างไหม?”