โฉมงามกับนรสิงห์

เสือยังจำวันแรกที่เราคบกันได้ไหม? วันนั้นเป็นวันที่โฉมมีความสุขมากที่สุดเลยนะ เพราะว่าวันนั้นโฉมกอดเสือพร้อมกับรอยยิ้ม

“เสือ.... เราคุยกันมานานแค่ไหนแล้วอ่ะ?”

“5 เดือน”

“น่ารักจัง... จำได้ด้วย”

“....” คนข้าง ๆ ฉันไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มให้แล้วกดเล่นเกมส์ในมือถือต่อ

“โฉมถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม?”

“อืม”

“เสือรู้สึกยังไงกับโฉมเหรอ?”

“หมายถึงอะไร?”

“ก็.... ที่เราอยู่ด้วยกัน คุยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน เสือรู้สึกยังไง?”

“มันดีที่สุด อยู่กับโฉมแล้วเสือสบายใจ คุยกับโฉมแล้วเสือยิ้มได้ ไปไหนมาไหนกับโฉมก็สนุกดี”

“อื้อ... เหมือนกันเลย” เสือยิ้มอย่างอบอุ่นให้ฉัน

“ถามทำไมอ่ะ?”

“เปล่า.... โฉมแค่อยากรู้อ่ะว่าเสือรู้สึกเหมือนโฉมไหม?”

เสือปิดมือถือพร้อมกับเก็บใส่กระเป๋ากางเกงนักเรียน เขานั่งหันตัวมาทางฉันพร้อมกับรอยยิ้มอ่อน ๆ บนใบหน้าขาวละมุน

“แล้วโฉมรู้สึกยังไง?”

“โฉม......” ฉันเม้มปากตัวเองเล็กน้อยแล้วยิ้มอย่างช้า ๆ ด้วยความเขินอาย

“พูดมาซิ เสือรอฟัง”

นี้คือการบอกชอบผู้ชายเป็นครั้งแรกของฉัน.... ไม่ต้องเดาเลยว่าการบอกชอบคนที่เราชอบนั้นมันจะตื่นเต้นแค่ไหน

“คือ.... โฉมว่าโฉมชอบ.... เสืออ่ะ” มันตะกุกตะกักจนแทบจะไม่เป็นประโยค ฉันตื่นเต้นจนเสียงสั่นไปหมด

“จริงเหรอ?”

“อื้อ.... โฉมมีความสุขที่ได้อยู่แล้วก็ได้คุยกับเสือ แล้วก็อยากให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป”

“....” เสือยิ้มออกมาอ่อน ๆ แต่ฉันก็รับรู้ว่าเขาก็คิดเหมือนกันกับฉัน จะว่าฉันมโนก็ได้นะ แต่ฉันว่าฉันไม่มโนไปเองแน่ ๆ

“เสือ.... เราลองคบกันดูไหม?”

มันคงไม่ดูหน้าเกลียดใช่ไหมกับการที่ฉันขอผู้ชายคบ.... (ทำไงได้ละ ฉันชอบเขามากจริง ๆ นิ)

“อืม.... คบดิ”

ฉันยิ้มออกมาแก้มแทบปริด้วยความดีใจ คำตอบคือสิ่งที่ฉันหวังไว้อยู่แล้วตั้งแต่แรก ฉันโอบกอดเสืออย่างไม่สนใจว่าเสือจะคิดยังไง? และใครจะมองยังไง? ฉันรู้แค่ว่าฉันดีใจที่ได้เป็นแฟนกับคนที่ฉันชอบ

จากวันนั้นจนมาถึงวันนี้ก็ผ่านมาอย่างรวดเร็ว 7 ปีที่ผ่านมาเราคบกันมาได้ดี เสือไม่เคยหาเรื่องทะเลาะกับฉัน เสือไม่เคยนอกใจฉัน เสือไม่เคยอยู่ห่างฉัน และเสือก็ไม่เคยบอกเลิกฉัน

แต่เสือก็ไม่เคยบอกรักฉันเหมือนกัน....

แต่พอมาถึงวันนี้....ฉันได้แต่ยืนมองหน้าผู้ชายคนนี้ทั้งน้ำตา ฉันคือคนที่ไม่เคยหาเรื่องทะเลาะ ฉันคือคนที่ไม่เคยนอกใจ ฉันคือคนที่ไม่เคยอยู่ห่างจากเขา คนที่ฉันไม่เคยบอกเลิกเขา

และฉันคือคนที่บอกรักเขาตลอดเวลา....

“พอเถอะโฉม อย่ามาเรื่องทะเลาะกันเลย”

“เสือก็ตอบโฉมมาซิว่าเสือไปไหนมา?!”

“ก็บอกแล้วไงว่าไปทำธุระกับที่บ้าน”

“ธุระอะไร ? บอกโฉมได้ไหมว่าไปทำธุระอะไร?!”

“อะไรวะโฉม? นี้มันเรื่องส่วนตัวของครอบครัวเสือนะ โฉมควรอยู่ในขอบเขตบ้าง? ไม่ใช่จะต้องรู้ไปซะทุกเรื่องของเสือ”

“เรื่องส่วนตัวเหรอ? เสือมั่นใจเหรอว่ามันคือเรื่องส่วนตัวอ่ะ ฮึก....” น้ำตาฉันไหลพรากออกมาที่ได้ยินเสือพูดแบบนั้น เขาจะทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนไปถึงไหน

“พอเถอะโฉม กลับบ้านเถอะวันนี้คุยกันไม่รู้เรื่องหรอก”

“ไม่! คุยให้มันรู้เรื่องไปวันนี้แหละ ฮึก.... ไม่ต้องกลับถ้าเสือไม่บอกโฉมให้หมด”

“พอเถอะโฉม เสือไม่อยากทะเลาะ”

“ชั่งหัวเรื่องทะเลาะไม่ทะเลาะเถอะเสือ ฮึก.... โฉมถามว่าเสือไปทำธุระอะไรมา ตอบโฉมมาซิ!”

“.........”

เสือไม่ตอบโต้อะไรนอกจากยืนมองหน้าฉันนิ่ง ๆ เขาจะไม่รู้สึกเจ็บเลยหรือไงที่ฉันร้องไห้เหมือนคนบ้าอย่างนี้ ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยเห็นน้ำตาของฉันมาก่อน เขาจะไม่คิดบ้างเลยเหรอว่าเพราะอะไรที่ทำให้ฉันน้ำตาฉันไหลพรากราวกับสายน้ำแบบนี้

“บอกมาซิ ฮึก... บอกมา ฮือ ๆ บอกโฉมมา ฮึก ๆ”

ตุบ ๆ

ฉันใช้มือสองข้างทุบที่หน้าอกเขา ก่อนที่เสือจะโอบมือเข้ากอดตัวฉันแนบไปที่ลำตัวของเขา ฉันซบลงที่หน้าอกพร้อมกับปล่อยเสียงร้องไห้ที่มันอึดอัดอยู่ในใจ

“อย่าทำแบบนี้ได้ไหม เสือขอละโฉม เสือไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้”

“ฮือ ๆ โฉมรักเสือนะ โฉมไม่อยากเสียเสือไป ฮึก....”

“หยุดร้องไห้ได้แล้ว เสือไม่ได้ไปไหน”

ฉันเงยหน้ามองเสือทั้งน้ำตาและโอบกอดเขากลับอย่างแน่นหนา

“โฉมจะไปบอกเรื่องของเรากับป๊า”

ถึงเราจะคบกันมาเนิ่นนาน แต่เชื่อไหมว่าไม่มีใครรู้ว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน ทั้ง ๆ ที่ครอบครัวเราก็รู้จักกัน มันเป็นเพราะตอนนั้นเราสองคนยังเด็ก เรายังเรียนไม่จบเลยไม่อยากบอกให้ผู้ใหญ่รับรู้ เราเลยเลือกที่จะเก็บไว้เป็นความลับและแอบมาหากันที่คอนโดของเราสองคน เป็นคอนโดที่เรากับเสือที่ช่วยกันซื้อแบบแอบ ๆ เราจะมาหากันที่นี่ทุกวันจันทร์ถึงวันศุกร์ในช่วงตอนบ่ายหลังเลิกเรียน และจะคอลคาสายกันทุกวันเสาร์อาทิตย์

“เสือว่า.... อย่าพึ่งดีกว่า”ฉันไม่คิดอยู่แล้วแหละว่าเขาจะตอบมาแบบนี้

“ทำไม ฮึก...”

“เสือยังไม่อยากให้เตี่ยกับแม่รู้”

“ฮึก....”มันเจ็บเนอะที่เขาพูดมาแบบนี้ สรุปแล้วเรารักกันหรือว่าฉันที่รักเขาอยู่ฝ่ายเดียวกันแน่ ฉันชักไม่แน่ใจแล้วละ

“กลับบ้านเถอะโฉม ไว้ค่อยคุยกันตอนที่โฉมใจเย็นกว่านี้”

“ที่เสือไม่อยากให้คุณลุงกับคุณป้ารู้เพราะว่าเสือมีคู่หมั้นอยู่แล้วใช่ไหม ฮึก....”

“โฉม......”

เสือมองหน้าฉันอย่างสงสัย เขาดูอึ้งเล็กน้อยที่ฉันพูดแบบนั้น เพราะสิ่งที่ฉันพูดมันคือเรื่องจริงเขาถึงพูดต่อไม่ออก เขากับฉันมันคนละความรู้สึกกันเลยในเวลานี้ เรามีความรู้สึกที่อยู่ไกลกันมากถึงแม้ว่าตัวเราจะอยู่ใกล้กันเพียงปลายนิ้วสัมผัสก็ตาม

“เสือตอบมาซิ ว่าใช่ไหม”ฉันย้ำมันอีกครั้ง เหมือนตอกย้ำให้ตัวฉันเองเจ็บปวด

“อืม”

เสือตอบเพียงน้ำเสียงสั้น ๆ พร้อมกับหลบสายตาฉันเหมือนคนรู้สึกผิด (หรือฉันคิดไปเองอีกแล้วก็ไม่รู้) แต่ที่ชัดเจนคืออ้อมกอดของเขาค่อย ๆ คลายออกอย่างช้า ๆ

“เสือจะบอกเรื่องนี้กับโฉมตอนไหน? ฮึก....”

“เสือขอโทษ”

“ฮึก.... เสือจะหมั้นกับผู้หญิงคนนั้นเหรอ? ฮึก... แล้วโฉมละ เสือเอาโฉมไปไว้ตรงไหน? ฮึก....”

“โฉม.... เสือขอโทษ”เสือใช้นิ้วชี้ของเขาปาดน้ำตาของฉันพร้อมคำขอโทษที่แผ่วเบา

“ฮึก.... โฉมขอละ อยู่กับโฉมนะ ฮึก ๆ”

“.........” ไม่มีคำตอบอะไรจากปากของเสือ มีเพียงนิ้วชี้ของเขาที่กำลังพยายามปาดน้ำตาของฉันทั้งสองที่มันไหลพรากออกมา

ดวงตาคู่นี้มันดูอบอุ่นตลอดเวลา แต่มันก็เหมือนไม่มีอะไรอยู่ในดวงตานั้นเลยโดยเฉพาะความรู้สึก ฉันไม่เคยสัมผัสมันได้เลยแม้สักครั้งเดียว เสือคิดอะไรเสือ โฉมเดาไม่ออกเลยจริง ๆ ....

“เสือรักโฉมไหม?”

แน่นอนว่ามันเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เขาไม่เคยตอบ เขาไม่เคยบอก

“7 ปีที่ผ่านมา เสือเคยรักโฉมบ้างไหม? ฮึก....”

“ตอบโฉมซิ.... ตอบมาสักอย่าง บอกให้โฉมรู้หน่อย โฉมขอร้องละเสือ ฮึก....”

“โฉม.... เสือว่า....”เสือก้มหน้าตัวเองลงพร้อมกับเอื้อมไปจับข้อมือของฉันมากุมไว้ในมือของเขา

“อะไรอ่ะ? เสือ ฮึก.... พูดมาซิ ฮึก....” ฉันบีบมือเขาแน่น

“เราเลิกกันเถอะนะ”

นี้ใช่ไหม?.... การเจ็บปวดจากความรัก

ตอนนี้ทุก ๆ อย่างมันชาไปหมด ฉันแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงยืน หูของฉันไร้การได้ยินเสียง ตาของฉันไร้การมองเห็น ร่างกายของฉันไร้ความรู้สึก และหัวใจของฉันมันกำลังแตกสลาย

“ฮึก... อย่าทิ้งโฉมได้ไหม โฉมขอร้องละเสือ ฮือ ๆ อย่าทิ้งโฉมไป”

วันนั้นโฉมกอดเสือพร้อมกับรอยยิ้ม

แต่วันนี้โฉมกำลังกอดเสือพร้อมกับน้ำตา....