บทที่8 เมียพ่อเลี้ยงชล

เช้าวันแรกในบ้านหลังใหม่ในความรู้สึกของกรรณณาราเต็มไปด้วยความสดชื่นและสบายใจกับบรรยากาศกลิ่นดินกลิ่นธรรมชาติและกลิ่นหอมของดอกไม้ที่ล่องลอยตลบอบอวลไปทั่วทั้งไร่ ถ้าไม่นับว่ามีพ่อเลี้ยงชนะชลอยู่ที่นี่เธอพูดได้เต็มปากว่าชอบที่นี่มากและอยากอยู่ไปนาน ๆ

วันนี้พ่อเลี้ยงชนะชลเข้าไปดูความเรียบร้อยที่ฟาร์มกล้วยไม้เหมือนฝันตั้งแต่รุ่งสางเนื่องจากจะมีลูกค้ามาดูพันธุ์กล้วยไม้ที่ฟาร์มทำให้กรรณณาราสดชื่นขึ้นที่ไม่ต้องเห็นหน้าคนบ้าอำนาจที่สั่งห้ามเธอก่อเรื่อง

“พี่แววจะไปไหนเหรอคะ” นายหญิงคนงามเอ่ยถามหลานสาวของจันทร์ฟองที่กำลังหิ้วตะกร้าออกมาทางหน้าบ้าน

“กำลังจะไปตลาดค่ะนายหญิง เที่ยงนี้ลูกค้าที่มาดูที่ฟาร์มจะมาทานข้าวที่นี่ ป้าจันทร์เลยให้พี่ไปซื้อของน่ะค่ะ” แวววลีเอ่ยบอกก่อนจะลอบมองหน้านายหญิงอย่างเอ็นดู ใบหน้าของนายหญิงนั้นสวยน่าหลงใหลโดยเฉพาะดวงตาที่แม้แต่เธอเองยังหลงเคลิ้มไปเลยแล้วนายของเธอจะตาบอดไม่หลงได้นานแค่ไหนกัน

“ตลาดเหรอคะ น่าสนุกแฮะแตไปด้วยสิ” นางหญิงแห่งไร่แสนรักเอ่ยขึ้นอย่างออดอ้อน แวววลีทำหน้าลำบากใจก่อนจะหันไปมองผู้เป็นป้าที่เดินออกมาได้ยินพอดี

“จะอั้นหือเข้มกะวสาปิ๊กต๋วยนะเจ้า ป้อเฮี้ยงเปิ้นให้สองคนมาดูแลแม่เฮี้ยงนะเจ้า มาพอดีเลย” นางจันทร์ฟองเอ่ยตอบแทนหลานสาวก่อนจะเห็นการ์ดหนุ่มหน้านิ่งกับหญิงสาวที่เรียกได้ว่าเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้าที่เดินเข้ามา

“แม่เฮี้ยงจะปิ๊กตลาดกะนังแวว โตสองคนดูแลแม่เลี้ยงต๋วยนะ แม่เฮี้ยงเจ้านี่คมเข้มกับวสาเจ้า” นางจันทร์ฟองเอ่ยแนะนำ กรรณณารามองทั้งสองก่อนจะฉุนในใจ อีตาอาชลเอาพวกเจ้าระเบียบมาเป็นผู้คุมเธอแบบนี้คิดจะข่มขวัญกันชัดๆ ‘เดี๋ยวได้เห็นดีกันอีตาอาชล’

“สวัสดีค่ะพี่เข้ม พี่วสา งั้นเรารีบไปกันดีกว่า มาที่นี่หลายครั้งแล้วแต่ไอ้เพื่อนทรยศไม่พาเที่ยวตลาดสักที” หญิงสาวเอ่ยบอก คมเข้มและวสามองหน้านายหญิงก่อนที่คมเข้มจะออกไปเตรียมรถ

ตลาด...

เสียงเจื้อยแจ้วของแม่ค้าและผู้คนที่จับจ่ายซื้อของอยู่ในตลาดทำให้คนไม่เคยมาที่นี่สักครั้งมองอย่างตื่นตาตื่นใจมาทีเดียว

“เดี๋ยวพี่แววจะไปซื้อของไปทำกับข้าวทางนี้นะคะนายหญิงไม่ต้องไปหรอก ไปเดินเล่นตามสบายเลยค่ะ ดูแลนายหญิงดี ๆ นะพี่เข้ม วสา อย่าให้ยัยมะปรางเน่ามาหาเรื่องเชียว” แวววลีเอ่ยบอกนายผู้หญิงวัยใสก่อนจะหันมากระซิบกำชับเรื่องสำคัญกับคมเข้มและวสา

“ถ้าพี่แววซื้อของเสร็จก็โทรบอกพี่เข้มหรือพี่วสาเลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจรอแต” กรรณณาราเอ่ยบอกก่อนที่แวววลีจะเดินออกไปทางโซนที่ขายของสดของคาว

“เราจะไปไหนกันดีค่ะพี่เข้ม พี่วสา” นายหญิงแห่งไร่แสนรักเอ่ยถามเจ้าถิ่นอย่างเป็นกันเอง

“เราไปแถวทางนี่กันแล้วกันค่ะจากตรงนี้ไปเชื่อมต่อกับทุกโซนของตลาด” วสาเอ่ยบอกน้ำเสียงยังคงความเนี้ยบไม่หลุดมาดสาวเท่ที่ต้องการแสดง

“จะเนี้ยบไปไหนคะพี่วสาทำตัวสบายๆ บางก็ได้ พี่เข้มด้วย แตอึดอัดแทน” กรรณณาราเอ่ยบอกก่อนจะเดินนำสองผู้คุมไป ทิ้งให้คมเข้มและวสามองหน้ากันก่อนจะเดินตามไปเงียบๆ กรรณณาราเดินดูของต่าง ๆ อย่างตื่นเต้นจนมาหยุดที่ร้านขายเครื่องประดับเล็ก ๆ น่ารักๆ หญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบสร้อยข้อมือเรียบสวยสะดุดตาอย่างถูกใจแต่กลับมีมือเรียวของใครบางคนยื่นมาฉวยไปดูก่อน

“นี่คุณคะ ดิฉันหยิบก่อนนะ” กรรณณาราเอ่ยบอกอย่างไม่ใคร่จะพอใจกับการกระทำของหญิงสาวที่มาแย่งไป คมเข้มและวสามองหน้ากันก่อนจะเดินมาใกล้ผู้เป็นนายหญิงเมื่อคนที่นายกำชับนักกำชับหนาว่าอย่าให้เจอกับนายหญิงมายืนอยู่ตรงหน้า

“แล้วไงมาก่อนมาหลังแล้วไง ในเมื่อตอนนี้มันอยู่ในมือฉัน ฉันจะเอา...จะทำไม” มะปรางเอ่ยอย่างเชิดใส่ก่อนจะแบะปากมองบนใส่อย่างไร้มารยาทยิ่งทำให้นายหญิงแห่งไร่แสนรักฉุนจัดกับคนไม่มีมารยาท

“ตกลงว่าคุณจะเอาว่างั้น ได้...เชิญตามสบาย ฉันเองก็ไม่อยากมาทำอะไรไร้สาระแบบนี้มันดูปัญญาอ่อน คนมีสมองมีการศึกษาและมารยาทย่อมรู้ว่าสิ่งไหนควรสิ่งไหนไม่ควรหรือคุณคิดว่าไงคะมนุษย์ป้าซิลิโคน ไปกันเถอะค่ะพี่เข้มพี่สา” กรรณณาราเชือดนิ่มๆ เจ็บจี๊ดถึงใจก่อนจะเดินออกไปแต่มะปรางกลับไม่ยอมให้ไป หญิงสาววัย32ปีกระชากผมคนที่หาว่าเธอเป็นมนุษย์ป้าก่อนจะใช้อีกมือฟาดลงบนหน้าของหญิงสาว

“แกกล้าดียังไงมาเรียกฉันป้า นังเด็กผี แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร” มะปรางกระชากเสียงใส่ก่อนจะปล่อยมือที่เกาะกุมผมของหญิงสาวอย่างแรงจนเกือบล้มยังโชคดีของกรรณณาราที่วสาและคมเข้มเข้ามารับไว้ทัน หญิงสาวยืนตรงก่อนจะมองหน้าคนที่กล้ามาตบเธอราวจะกินเลือดกินเนื้อ

“นึกว่าตัวเองเป็นใครถึงได้มาทำกับคนอื่นแบบนี้ วิเศษมาจากไหนเหอะยัยปีศาจซิลิโคน” กรรณณาราเอ่ยถามอย่างโกรธจัดที่แม่ฮ่องสอนไม่เคยมีใครอยากมีเรื่องกับเธอนักไม่ว่าจะใหญ่แค่ไหนแต่ยัยคนนี้คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้ามาตบเธอแบบนี้

“ฉันเป็นเมียพ่อเลี้ยงชล เจ้าของไร่แสนรักทุกคนในเชียงใหม่รู้จักกันทั้งนั้น ฉันเห็นแกมาพร้อมกับคนของพ่อเลี้ยงคงเป็นคนงานใหม่สินะถ้ารู้ว่าฉันเป็นใครก็รีบขอโทษมาซะแล้วจะไม่เอาเรื่อง” มะปรางเอ่ยบอกอย่างมาดมั่นในขณะที่ภรรยาถูกต้องตามกฎหมายมองคนที่ประกาศความเป็นเจ้าของสามีตามกฎหมายก่อนจะส่ายหน้า

“นี่ป้า ถ้าป้าบอกว่าป้าเป็นเมียพ่อเลี้ยงชล พวกนางงามหรือสาวๆ หลายๆ คนในเชียงใหม่ก็คงเป็นเมียพ่อเลี้ยงหมดแหละ ถ้าแน่จริงเอาทะเบียนสมรสมาซิ มีมั้ย” กรรณณาราเอ่ยเสียงดังฟังชัดจนคนไม่มีทะเบียนสมรสถึงกับหน้าซีดไม่เคยมีใครกล้าต่อปากต่อคำกับเธอขนานนี้มาก่อน ด้านคมเข้มกับวสายืนมองอย่างทำอะไรไม่ถูกเพราะเคยเจอฤทธิ์ของมะปรางมาแล้ว

“ไม่มีใช่มั้ยล่ะ งั้นจะบอกอะไรให้นะ ป้าจะบอกใครต่อใครว่าเป็นเมียเขาได้แต่ต้องบอกว่าเป็นเมียน้อยนะ เพราะเมียหลวงเขายืนอยู่ตรงนี้เข้าใจมั้ยคุณเมียน้อย” กรรณณาราเอ่ยบอกเน้นคำว่าเมียหลวงของเขาเสียงดังฟังชัดจนคนที่เดินจับจ่ายซื้อของได้ยินกันทั่ว

“อ้อ แล้วก็ไม่ได้เป็นเมียบำเรอแบบป้าหรอกนะ ฉันเนี่ยตีทะเบียนเรียบร้อยใช่มั้ยค่ะพี่เข้ม พี่สา” หญิงสาวเอ่ยบอกก่อนจะหันมาถามความเห็นจากสองคนข้างหลัง

“ใช่ครับนายหญิง/ใช่ค่ะแม่เลี้ยง” ทั้งสองคนเอ่ยบอกอย่างสะใจและโล่งใจที่นายหญิงของตนไม่หลงกลเชื่อมะปรางแล้วยอมแพ้หนีไปเหมือนผู้หญิงบางคนที่มีคนมาบอกว่าเป็นเมียของสามี โดยที่วสาใช่คำว่าแม่เลี้ยงเพื่อยืนยันนอกจากเธอคนนี้จะเป็นภรรยาของเจ้านายแล้วยังเป็นแม่เลี้ยงสำหรับคนงานในไร่แสนรักอีกด้วย

“กรี๊ดดดดด ไม่จริงพ่อเลี้ยงบอกว่าไม่กินเด็กไง อยากแกหน้าตายังไม่ถึง17เลยมั้งพ่อเลี้ยงไม่เกลือกกลั้วกับเด็กแบบแกหรอกนังเด็กผี” มะปรางเอ่ยพร้อมกับกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ แต่ก็มั่นใจว่าพ่อเลี้ยงชนะชลที่ตนหลงรักนั้นไม่มีทางชอบเด็กแบบยัยเด็กผีตรงหน้าแน่นอน ก็เท่าที่เห็นมาคู่ขาแต่ละคน30 ทั้งนั้น

“ป้าแก่ๆ แถมปลอมๆ แบบป้านะพี่ชลคงเบื่อแหละเคี้ยวยาก สู้สาวสะพรั่งเพิ่ง20แบบฉันไม่ได้ ใคร ๆ เขาก็เลือกแบบฉันทั้งนั้นแหละใครจะทนกินหญ้าแก่เคี้ยวเข็ดฟันแบบป้าล่ะ” กรรณณาราเอ่ยตอบพลางใช้จังหวะนั้นกดโปรแกรมโทรหลอกในสมาร์โฟนก่อนที่เสียงเรียกเข้าจะดังขึ้น

“แหม่สามีขาห่างกันยังไม่ถึงชั่วโมงเลยคิดถึงเค้าแล้วเหรอ หะ อะไรนะแหม่สามีขาอีกนิดเดียวเองเค้าออกมาตลาดเดี๋ยวก็กลับ ไม่เอานะคะสามีไม่งอนนะเดี๋ยวก็กลับแค่นี้นะ” กรรณณาราแสร้งเอ่ยทั้งที่ไม่มีใครอยู่ในสายเลยสักนิดแค่อยากแกล้งคนที่ยืนกระทืบเท้าเร้าๆ อยู่ตรงหน้า

“ไปก่อนนะคะคุณเมียน้อย สามีโทรตาม บาย” กรรณณาราเอ่ยบอกก่อนจะเดินหนีไปพร้อมยิ้มมุมปากอย่างสะใจหลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องของอีกฝ่าย