บทที่29 หนีเที่ยว

กรรณณารานั่งรอแม่สามีอยู่ที่ม้านั่งหน้ารีสอร์ตด้วยหัวใจที่ยังคงสับสนอยู่บ้างก่อนที่เสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันยอดนิยมจะดังขึ้น

ไลน์!

นายชัช : ว่าไงคู่หู

“ชิไอ้ชัช” กรรณณาราเอ่ยอย่างหมั่นไส้ก่อนจะกดพิมพ์ข้อความลงไป

กระแต : ไงสบายดีเหรอ คงไม่ถูกพี่ไผ่หวานทิ้งหรอกนะ

นายชัช : ใครถูกทิ้ง ไม่มี มีแต่ข่าวดีจะมาบอก

กระแต : ข่าวดีอะไร พี่ไผ่หวานมีแฟนใหม่เหรอฮาฮ่าฮ่า

นายชัช : บ้านแกสิไอ้แต แกกำลังจะเป็นย่าต่างหาก พี่ไผ่ท้องฮาฮ่าฮ่า

กระแต : บ้าน่า แกไปแค่เดือนกว่าๆเองนะ

นายชัช : คนมันเจ๋งว่ะ ช่วยไม่ได้ ถ้าไม่ท้องพี่ไผ่ก็หนีดิฮาฮ่าฮ่า

กระแต : เลวโคตร นี่แกเอาลูกมาผูกมัดพี่ไผ่หวานเหรอ นิสัยแย่มากกกก

นายชัช : ก็ช่วยไม่ได้นิว่ะ คนมันรักนี่หว่า

กระแต : แหวะ!

กระแต : ชัช รักเนี่ยเป็นไงวะ

นายชัช : ก็หัวใจเต้นแรง เขินอาย รู้สึกดีเวลาอยู่ใกล้ ไม่ชอบให้ใครมาจีบคนๆนั้น หึง แล้วก็อยากจะอยู่กับเขาตลอด ถามไมวะ

กระแต : เปล่าหรอก แค่อยากรู้ แล้วนี่แกจะพาพี่ไผ่หวานมาหาพี่ชัย กับ พี่รินทร์เมื่อไหร่

นายชัช : คงหลังจากคลอดว่ะ พี่ไผ่บ่ายเบี่ยงตลอด อาชลเป็นไงบ้างสบายดีมั้ย

กระแต : สบายดี ดีจนหาความทุกข์ไม่เจอ ฮาฮ่าฮ่า

กระแต : ฉันเอาชาช่าไปให้เลี้ยงด้วยแก (พร้อมส่งรูปตุ๊กแก)

นายชัช : ไอ้แต แกล้งอาชลมาก ๆ ถูกจับฟาดด้วยหวายจะหัวเราะให้

กระแต : ชิๆๆ แกคิดว่าอาแกทำอะไรฉันได้ ไม่มีทาง

นายชัช : หราาาา ระวังนะเว้ยรักเขาขึ้นมาจะถอนตัวไม่ขึ้น

กระแต : อย่าฝัน

นายชัช : แต่ฉันว่าฝันมันเป็นจริงว่ะ ฉันเชื่อว่าแกกับอาชลจะรักกันได้

กระแต : ถ้าคุยเรื่องนี้อีก จะไม่คุยแล้ว

นายชัช : แต ฉันพูดจริงนะเว้ย แกชื่นชมอาชลมาตลอด ฉันเชื่อว่ายิ่งได้อยู่ใกล้มันจะเปลี่ยนเป็นรักได้

กระแต : ฉันกำลังสับสน

นายชัช : งั้นก็ออกมาเที่ยงสิ มาลำปาง พวกเพื่อนๆพี่ไผ่มาจากกรุงเทพมีแฟนเก่าด้วย ฉันกำลังต้องการตัวช่วย

กระแต : ลำปางเหรอ ก็ดีนะ งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไป ในเมื่อพี่ไผ่เป็นเมียแกแล้ว ฉันในฐานะเพื่อนที่ดีต้องช่วยอยู่แล้ว

นายชัช : ในฐานะอาสะใภ้เว้ย บอกอาชลก่อนละอาชลไม่ชอบคนไปไหนไม่บอกไม่กล่าว

กระแต : ฉันไม่ใช่เด็ก เค้าไม่ใช่ผู้ปกครองเว้ย

นายชัช : ไม่ใช่ผู้ปกครอง แต่ก็เป็นผัวล่ะน่ะ

กระแต : ไอ้เพื่อนบ้า แค่นี้ก่อนย่าแกมา

กรรณณาราพิมพ์ข้อความบอกก่อนจะออกจากแอปพลิเคชันแล้วเก็บสมาร์ทโฟนใส่กระเป๋ากางเกง

“ไปจ๊ะหนูแต กลับบ้านกันลูก” แม่เลี้ยงชนิสาเอ่ยบอกก่อนจะยิ้มให้ กรรณณารายิ้มตอบกลับแล้วเดินไปหาท่าน

“คุณแม่คะ แตขอไปเที่ยวไร่นายเตได้มั้ยคะ” หญิงสาวเอ่ยขอ แม่เลี้ยงชนิสาหันมามองก่อนจะยิ้มให้และเอ่ยบอก “แม่คงอนุญาตไม่ได้ลูก หนูต้องไปขอพี่ชล ให้พี่ชลพาไปดีกว่า จะได้ไปดูด้วยว่าตาชัชเป็นยังไงบ้าง”

“แบบนั้นพี่ไผ่หวานก็ตกใจแย่สิค่ะ คือไอ้ชัชมันไลน์มาว่าพี่ไผ่หวานท้องแต่พี่เขายังไม่พร้อมจะเจอครอบครัวไอ้ชัชน่ะค่ะ กลัวว่าจะมองเขาไม่ดี ถ้าพี่ชลไปพี่ไผ่หวานอาจจะเครียดจนกระทบถึงหลานได้นะ” หญิงสาวเอ่ยบอกแต่จริง ๆแค่อยากจะอยู่ห่างชนะชลสักพักจะได้คิดทบทวนว่าเธอคิดอะไรกับเขารึเปล่า

“ก็จริงนะ แต่หนูมีอะไรมากกว่านั้นใช่มั้ย” แม่สามีผู้แสนดีเอ่ยถามอย่างรู้ทัน แน่นอนเธออาบน้ำร้อนมาก่อนย่อมรู้ดีว่าหญิงสาวเป็นอะไรเพราะยืนสังเกตมาสักพักใหญ่ๆ ไม่สิเธอตามลูกสะใภ้สาวมาตั้งแต่ที่พนักงานสองคนคุยกันแล้ว

“แตรู้สึกสับสนค่ะ พี่ชลเขามาทำดีมาแกล้งแตบ่อย ๆ แล้วแตก็รู้สึกดีเลยอยากจะรู้ว่ามันเป็นอะไร เลยอยากจะห่างเขาไปสักพัก” กรรณณาราเอ่ยบอกออกมาตามตรง แม่เลี้ยงชนิสายิ้มอย่างพอใจก่อนจะเอ่ยบอก

“งั้นก็ได้ลูก ดีเหมือนกันหนูกับพี่เขาจะได้ทบทวนหัวใจตัวเอง แม่รู้มันอาจจะเร็วจนหนูไม่คิดว่าใช่ เอาเป็นว่าหนูหนีไปเที่ยวสักพักแล้วกัน แม่จะไม่บอกพี่เขา” ‘ดูสิ ตาชลจะร้อนรนแค่ไหนถ้าเมียหนีเที่ยว’ประโยคหลังเธอได้แต่เอ่ยในใจ คราวนี้จะได้รู้ด้วยว่าใจลูกชายเธอเปิดออกให้หญิงสาวคราวหลานคนนี้แค่ไหน

“หนีเที่ยว!” กรรณณาราร้องออกมาอย่างตกใจแม่สามีในนามเธอคิดอะไรอยู่ล่ะเนี่ย

“ใช่จ้ะ หนีเที่ยว พรุ่งนี้แม่จะไปหาเพื่อนที่เชียงรายจะให้ตาชลพาไป หนูก็ไปลำปางได้เลย” แม่เลี้ยงชนิสาเอ่ยบอกก่อนจะยิ้มออกมา ถ้ากลับมาแล้วรู้ว่าเมียไม่อยู่จะเป็นยังไงน๊า

กรรณณารายิ้มออกมาอย่างพอใจกับแผนของแม่สามีก่อนที่ทั้งสองจะกลับบ้าน

และแล้วก็ถึงวันที่นัดหมายชนะชลดูอิดออดเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าจะต้องไปส่งมารดาและอยู่เป็นเพื่อนท่านถึงสองวันแค่นึกถึงว่าเขาจะไม่ได้จูบหวานๆจากคนที่(คิดว่า)อยู่บ้านถึงสองวันเขาก็ทรมานจะแย่แล้วแต่ก็ต้องไปในฐานะลูกที่ดี

“กระแตน้อย สามีขอจูบก่อนไปได้มั้ย” ชนะชลเอ่ยอย่างออดอ้อนก่อนจะออกจากห้องนอน

“ดูทำเข้าสิ อย่างกับเด็กๆ” ‘ทำตัวน่ารักอีกแหละ’กรรณณาราเอ่ยบ่นแต่ประโยคหลังเธอได้แต่เอ่ยในใจเท่านั้น

“แค่หอมก็ได้ นะกระแตน้อย สามีเสพติดแก้มนุ่มๆปากหวานๆซะแล้วสิ” ชนะชลยังคงออดอ้อนขอแค่ได้หอมแก้มสักทีก็เหมือนมีแรงเดินต่อไปสิบๆกิโลเชียว

“แค่หอมนะ” กรรณณาราเอ่ยอย่างยอมๆ ชนะชลพยักหน้าก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มหญิงสาวซ้ายทีขวาที

“ไปล่ะ อย่าดื้อนะ” ชนะชลเอ่ยบอกก่อนจะเดินออกไป

“ชิ เค้าดื้อตรงไหนยะ” กรรณณาราเอ่ยอย่างหมั่นไส้ก่อนจะเดินไปยืนที่ระเบียงไม่นานก็เห็นแม่สามีและชนะชลเดินไปที่รถ หญิงชราที่ยังแข็งแรงโบกมือลามาทางเธอ

หญิงสาวก็โบกไม้โบกมือให้ก่อนที่ทั้งสองจะขึ้นไปนั่งบนรถและขับออกไป

“เอาล่ะฉันก็ต้องไปแล้ว” เธอพูดกับตังเองก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเป๋ที่เตรียมการไว้สำหรับการ(หนี)เที่ยวครั้งนี้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป โชคดีที่แม่เลี้ยงชนิสาได้ตะเตรียมรถและคนขับไว้ให้แล้วเธอจึงไม่ต้องลำบากนัก