บทที่1 เจ้าสาว

1

ด้านฝั่งเจ้าสาว

“อะไรนะคะ! ชัชหายไป?” สาวสะพรั่งใบหน้าไร้ที่ติในชุดไทยสำหรับพิธีแต่งงานเอ่ยเสียงดังราวกับตกใจก่อนจะลอบยิ้มมุมปาก ใช่...เธอไม่ได้ตกใจแม้แต่น้อยก็เธอตกลงกับว่าที่เจ้าบ่าวไว้แล้วนี่ แต่รอยยิ้มของเธอกับต้องเจื่อนลงทันทีเมื่อผู้เป็นพ่อเอ่ยบอกบางอย่าง

“ไม่ต้องแอบดีใจไปหรอก ตาชัชเขียนสารภาพในจดหมายแล้ว และถึงแม้ตาชัชจะหายไปยังไงลูกก็ยังได้แต่งงานยัยแต เพื่อนรักของเราหาเจ้าบ่าวไว้ให้เราแล้ว” พ่อเลี้ยงกรณ์เอ่ยบอกก่อนจะยิ้มเยาะเมื่อเห็นปฏิกิริยาของยัยตัวแสบ’ แสบนักสมน้ำหน้าโดนหักหลังซะบ้าง หึ’

“อะไรนะ?” กรรณณารา หรือ กระแต เจ้าสาววัย20ปีบริบูรณ์อุทานถามด้วยใบหน้าตกตะลึงระคนมึนงง

“ชัชทิ้งจดหมายสารภาพแผนการไว้ และหาเจ้าบ่าวไว้ให้เราแล้ว” คนเป็นพ่อชี้แจงพร้อมยักไหล่ “แถมเจ้าบ่าวคนนี้พ่อกับแม่ก็มองว่าผ่านด้วย”

“ไอ้เพื่อนทรยศ ไอ้ชัชสารเลว” กรรณณาราโวยวายบริภาษเพื่อนรักทรยศก่อนจะหันกลับมาถามผู้เป็นพ่อ “แล้วใครกันเจ้าบ่าวที่มันหาให้แต”

พ่อเลี้ยงกรณ์ชนกมองหน้าภรรยาที่รักก่อนจะยิ้มออกมา แม่เลี้ยงกานดาอมยิ้มก่อนจะแถลงไขให้ลูกสาวได้รู้ “พ่อเลี้ยงชนะชลแห่งไร่แสนรักจ๊ะกระแตน้อยของแม่”

สองสามีภรรยาแห่งไร่กันตะมองใบหน้าหวานแต่ดื้อรั้นเอาแต่ใจของกรรณณาราอย่างนึกขันลูกสาวที่โดนเพื่อนหักหลัง โดยส่วนตัวทั้งทั้งคู่ไม่ได้รังเกียจหรือเห็นว่าไม่สมควรเพราะเห็นชนะชลมาแต่เล็กแต่น้อยแถมชายหนุ่มยังเป็นที่นับหน้าถือตาของคนในจังหวัดแม้จะอายุห่างจากบุตรสาวเกือบ20ปีแต่ก็ไม่ถึงกับแก่หงำเงือกออกจะดูเด็กกว่าอายุจริงเสียด้วยซ้ำและเธอเชื่อว่าชนะชลจะดูแลกรรณณาราได้ และอีกอย่างเขาว่ากันว่าผู้ชายยิ่งมีอายุยิ่งแซ่บน่าหลงใหล ชนะชลก็เข้าข่ายไม่น้อยเลยทีเดียว

“อาชลน่ะนะ จะบ้าเหรอ แตไม่ยอมนะอาชลอายุมากกว่าแตตั้งเยอะ ไม่เอาอะแก่” กรรณณาราเอ่ยโวยวายทั้งที่อาชลนั้นไม่ได้ดูแก่เลยสักนิดออกจะหน้าเด็กกว่าอายุตั้งเกือบ10ปี แต่ยังไงเธอก็ไม่ยอมถึงจะชื่นชมชนะชลอยู่มากก็ตามแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะรักเขาแบบคนรักซะหน่อย ไม่มีทาง ไม่แต่งเด็ดขาด

“ต้องแต่งถ้าไม่แต่ง พ่อกับแม่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วไหนจะคำทำนายอีก พ่อกับแม่กังวลมากนะยัยแตถือว่าเห็นแก่ความสบายใจของพ่อกับแม่เถอะ” พ่อเลี้ยงไร่ส้มเอ่ยบอกลูกสาวเสียงอ่อนแต่มั่งคง จนลูกสาวไม่อาจทนได้ หญิงสาวขบคิดอยู่ครู่ก่อนจะทอดถอนใจในที่สุด ก็คงต้องปล่อยเลยตามเลย ทุกอย่างมันผิดแผนมาขนาดนี้แล้วนี่ เพราะไอ้เพื่อนตัวดีคนเดียวเชียว

“ก็ได้ค่ะ ต่อจากนี้ชีวิตคู่ของแตจะเป็นอย่างไรพ่อกับแม่ห้ามยุ่งนะคะ” กรรณณาราเอ่ยบอก แม่เลี้ยงกานดาพยักหน้าก่อนที่จะเดินเข้ามากอดลูกสาว

“ใกล้ฤกษ์แห่ขันหมาก สองแม่ลูกรออยู่บนนี้แล้วกัน แล้วเดี๋ยวพ่อจะให้คนมาเรียก” พ่อเลี้ยงกรณ์เอ่ยก่อนจะออกจากห้องไป เมื่อมีเหตุการณ์เจ้าบ่าวหนีงานแต่งไปแล้วพ่อเลี้ยงกรณ์ก็ไม่คิดให้เกิดเหตุซ้ำรอย เขาไม่มีทางเปิดโอกาสให้กรรณณาราหนีไปได้หรอก ทิ้งแม่ไว้คุมลูกอย่างนี้แหละดี ยัยลูกสาวยิ่งผีเข้าผีออกบทจะต่อต้านก็ต่อต้านอยู่ด้วย เขาไม่อยากเสี่ยง

กรรณณาราย่นจมูกด้วยความโมโห เพื่อนรักชิ่งเอาตัวรอดคนเดียวไม่พอยังทิ้งอะไรก็ไม่รู้ไว้ให้เธอ คนเป็นพ่อก็ยังจะมาปิดช่องทางหนีอีก นี่เธอต้องแต่งงานกับชนะชลจริง ๆ ใช่มั้ยเนี่ย?

บอกทีว่าไม่จริง...?

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ใบหน้าหวานฉีกยิ้มกว้างสร้างภาพว่าไม่มีปัญหาอะไรทั้งสิ้นขณะก้าวลงจากบันไดเพื่อมาเข้าพิธีทั้งที่ในใจทั้งหงุดหงิดที่เจ้าบ่าวคนก่อนก่อเรื่องไว้ ทั้งรำคาญไอ้ชุดเจ้าสาวยาวพรืดพันแข้งพันขาไม่รู้ว่าคนสมัยก่อนแต่งชุดไทยแบบนี้กันได้ยังไง เธอนี่แทบจะล้มหัวฟาดเพราะเหยียบชายผ้าอยู่แล้ว

“เดินดี ๆ ฉีกยิ้มกว้าง ๆ” แม่เลี้ยงกานดาที่เดินตามหลังมากำชับคนเดินนำหน้า ในใจนึกกลัวลูกสาวที่ไม่ค่อยมีความกุลสตรีของตัวเองเหยียบชายกระโปรงจนล้มคว่ำให้ขายขี้หน้าแขกเหรื่อเสียจริง ในใจภาวนาแต่ว่าอย่าให้มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นเลย

ทว่าคำวิงวอนของแม่เลี้ยงกานดาหาได้สัมฤทธิ์ผลไม่เมื่อในที่สุดกรรณณาราก็สะดุดชายกระโปรงเข้าจนได้

“ว้าย”

“คุณพระ” แม่เลี้ยงเจ้าของบ้านอุทานลั่นก่อนจะยกมือปิดหน้าไม่อยากเห็นสภาพลูกสาวตัวเองทว่ากลับได้ยินเพียงเสียงโห่แซวฮือฮาแทนการหัวเราะจนต้องเปิดตามอง

สภาพที่แม่เลี้ยงกานดาได้เห็นไม่ได้แย่อะไรนักเมื่อร่างบางที่ร่วงลงไปถูกรับไว้ทันก่อนจะถึงพื้น ในใจคนเป็นแม่โล่งขึ้นทันที

ขณะที่อยู่ ๆ กรรณณาราก็คิดถึงละครน้ำเน่าขึ้นมาได้เรื่องหนึ่งขณะที่ลืมตาขึ้นและได้พบว่าตัวเองถูกรับไว้ด้วยฝีมือของใครบางคน ละครน้ำเน่าเรื่องหนึ่งที่เธอเคยดูมีฉากที่นางเอกจะล้มหรือจะตกบันไดอะไรสักอย่างนี่ล่ะแต่แล้วพระเอกก็มารับไว้ทัน เกิดเป็นซีนสบตาน้ำเน่าได้ใจคนดูขึ้นมา

ใช่ เธอว่าบรรยากาศรอบ ๆ ก็คล้ายจะเหมือนคนดูละครหรอกนะแต่ซีนนี่เธอที่เหมือนนางเอกไม่ได้สบตาหวานซึ้งกับพระเอกหรอกนะ อย่างคนที่มารับเธอไว้นี่ไม่ใช่พระเอกหรอก

“ซุ่มซ่าม” น้ำเสียงแข็งกระด้างเอ่ยเบา ๆ ก่อนจะปล่อยร่างบางให้ยืนเคว้ง

นั่นไงล่ะ จะมีซีนสบตาเหมือนในละครที่ไหนพระเอกตำหนินางเอกด้วยเสียงแบบนี้กันเล่า มีแต่ตัวร้ายเท่านั้นล่ะที่ทำ

“ฮึย” ทำไมไอ้เพื่อนบ้าถึงยัดเยียดคนนิสัยเสียนี่ให้เธอด้วย ใช่...เจ้าคนที่มารับเธอไว้ทันทั้งยังว่าเธอซุ่มซ่ามไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้าบ่าวตัวแทนที่ชัชรินทร์หามาแทนนั่นเอง เอาคนแบบนี้มาแต่งงานกับเธอ คิดจะแกล้งกันชัด ๆ มันน่าตายนัก

“ใกล้ฤกษ์แล้วพาเจ้าสาวไปนั่งเถอะชล” พ่อเลี้ยงชนะชัยเอ่ยกับน้องชายก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ แม่เลี้ยงชนิสาผู้เป็นแม่ที่เข้าไปนั่งรออยู่แล้ว มือของท่านมีทั้งพัดและยาดม เดาได้ไม่ยากเลยว่าเมื่อครู่ท่านลุ้นขนาดไหน โชคดีที่ชนะชลเข้าไปรับร่างบางไว้ทัน ไม่อย่างนั้นละก็...ไม่อยากจะคิดเลย