E-sport_007

อีกด้าน...

เสียงเพลงดังรบกวนเข้ามาในห้องเบาๆ จนทำให้ผมต้องเดินมาแง้มประตูดู ภาพที่เห็นคือยัยตุ๊กตาในชุดเสื้อเชิตสีขาว กางเกงขาสั้น กำลังโยกซ้ายโยกขวา ทำอาหารอย่างสบายใจพอเห็นอะไรแบบนี้แล้ว ภาพงานแต่งงานและมีคนมาดูแลในทุกๆวันมันก็เริ่มฉายภาพมาให้ผมเห็น ยัยนี่มันเป็นแม่มดชัดๆผมคงต้องเว้นระยะห่างไว้มากๆแล้วล่ะ

"เหลือแค่คั้นน้ำส้มแล้วสินะ" ฉันเดินมาหยิบส้มในตู้เย็นพลางเหลือบตาไปดูทางห้องอีตานั่น ไหนบอกว่าหิวข้าวเห็นอยู่ในห้องตั้งนานละ ดีแล้วทำเสร็จฉันตักไปกินในห้องฉันดีกว่าจะได้ตัดงานไปด้วย

จะว่าไปแล้วเหลือตั้งเยอะนะเนี่ยที่ยังไม่ได้ตัด ยังไม่ได้มอนิ่งแฟนคลับด้วยรีบคั้นให้เสร็จๆดีกว่าไม่งั้นงานฉันรวนแน่ๆ

"เห้ออ เสร็จซักที สรุปฉันต้องไปเรียกใช่มั้ย" พอตักข้าวต้มกุ้งและน้ำส้มคั้นมาวางไว้บนโต๊ะอาหารเรียบร้อยฉันก็เดินไปหน้าห้องอีตานั่นทันที

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก นายอาหารเสร็จแล้วออกมากินได้" ฉันเคาะประตูพลางเอาหูแนบฟังการเคลื่อนไหวภายในห้อง

"ก๊อก ก๊อก นายฉันทำเสร็จแล้ววางไว้บนโต๊ะนะ รีบมากินล่ะเดี๋ยวเย็นหมดซะก่อน" ฉันยังคงแนบหูฟัง แต่ทำไมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนะ เงียบมากเลยอ่ะ 

"กึก ว้ายยย ตุ๊บ!!" สิ้นเสียงฉันคือลงไปกองอยู่ที่พื้นเรียบร้อยแล้วจ้า เจ็บก้นชะมัด

"อ้าวว มีหมีมายืนเกาะหน้าห้องหรอกหรอ โทษดีนะ" หน็อยยย ก็เห็นอยู่ว่าตั้งใจดึงแรงๆ 

"รีบๆไปกิน ละล้างเองด้วย วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์ล้าง" ฉันพูดก่อนจะเดินไปหยิบชามข้าวต้ม กับแก้วน้ำส้มคั้นของฉันเข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตูเสียงดัง ปั้ง!!!

"ฮ่าๆๆๆ น่ารักจัง" ชายหนุ่มพูดเสียงเบา

อารมณ์เสียแต่เช้าเลยปกติฉันจะนอนตื่นซักเที่ยงละก็มากินข้าวที่ป้าภาทำไว้ให้ ถึงฉันจะชอบทำอาหารแต่บางทีงานมันรัดตัวฉันก็ไม่สามารถทำกินเองได้

แต่พอมาอยู่ที่นี่อีตาบ้านั่นก็ใช้ฉันอย่างกะคนใช้เลย เวลาทำเงินของฉันก็จะโดนแย่งไปงั้นหรอ ม่ายย

หลังจากที่ตัดงานเสร็จเรียบร้อย ฉันพึ่งได้หันหน้าออกจากหน้าคอมไปมองวิวที่หน้าต่างบ้าง

"อ้าว มืดแล้วหรอ กี่โมงแล้วนะ" ฉันก้มมองนาฬิกาข้อมือ มันบอกเวลา 2ทุ่มครึ่ง

"ต๊ายแล้ว!!! อีตานั่น ไส้ขาดไปแล้วมั้ง ออกไปดูหน่อยดีกว่า" 

"แอ๊ดด" (เสียงเปิดประตู)

สิ่งที่ฉันเห็นอีตาไททันกำลังยกหม้อขึ้นส่อง อะไรจะขนาดนั้นพ่อคุณ เอ็นดู คงกินข้าวต้มทั้งสองมื้อเลยสินะ

"นี่นาย มันหมดแล้ว เดี๋ยวฉันทำอย่างอื่นให้กิน ไปนั่งรอที่โต๊ะไป" อีตาไททันหันมามองก่อนจะวางหม้อข้าวต้มไว้ที่เดิมก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างเชื่อฟัง

"ทำไมถึงเวลา นายไม่เรียกฉันล่ะ" ฉันถามออกไป โดยที่มือยังคงหั่นแครอท

"ฉันเห็นว่าเธอทำงานอยู่เลยไม่อยากกวนน่ะ เห็นข้าวต้มยังเหลืออยู่เลยกินจนหมดเลย โทษทีนะกินหมดเลย" อีตาไททันพูดพลางทำหน้ารู้สึกผิด

"ไม่เป็นไรหรอก ครั้งหน้าก็เรียกฉันละกันถ้าหิว เวลาฉันทำงานฉันไม่ค่อยได้ดูเวลาเท่าไหร่น่ะ" ฉันบอก

"ปกติเธอกินข้าวไม่เป็นเวลาแบบนี้บ่อยหรอ" ฉันเหลือบตาไปมองตานั่นแวบนึงเห็นเค้าจ้องฉันไม่วางตา

"ก็บ่อยนะ เวลาฉันทำงานฉันไม่ค่อยอยากจะทำอย่างอื่นอ่ะ ไว้พรุ่งนี้ถ้านายหิวข้าวนายก็ไปเคาะประตูเรียกฉันได้นะ" ฉันพูดพร้อมผัดข้าวใส่เนื้อปูไปด้วยเพื่อความอร่อย

"แล้วไม่ปวดท้องหรอ ทำแบบนั้นบ่อยระวังโรคกระเพราะถามหานะ" เอ๊ะ เหมือนเป็นห่วงเลยนะ แต่คงไม่หรอกมั้งอีตาไททันเกลียดฉันอย่างกิ้งกือไส้เดือน

"ก็มีบ้าง แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ งานมันรัดตัววันๆนึงฉันต้องแต่งนิยาย ทำคลิปลงyoutube สตรีมอีก ฉันไม่มีเวลามานั่งคิดว่าต้องกินข้าวเวลาไหนหรอก" ฉันร่ายยาวให้เขาฟัง ถึงสิ่งที่ฉันทำและสิ่งนี้แหละที่ฉันไม่เคยบอกแม่ฉันเลย

"งั้นต่อไปนี้ ตลอดเวลาที่เธออยู่กับฉันเธอต้องกินข้าวให้ครบทั้ง3มื้อนี่คือคำสั่ง" อีตาไททันเดินมาพูดใกล้ๆฉัน ทำให้ฉันตกใจจนตะหลิวแทบหลุดมือ

"ว้ายย นายนี่มาไม่ให้สุ่มให้เสียงเลยนะ เกิดฉันตกใจเอาตะหลิวฟาดหน้านายจะว่าไง"ฉันหันไปแว้ดใส่ยกใหญ่

"ตกลงตามนี้ เสร็จแล้วนี่ตักมาให้ฉันด้วย" พูดเสร็จก็เดินไปหยิบขวดน้ำเปล่ากับแก้วไปรอเรียบร้อย ละนี่ฉันโดนมัดมือชกใช่มั้ยเนี่ย

"ทำไมนายต้องสั่งฉันด้วย ฉันมาที่เนี่ยฉันไม่มีความเป็นอิสระเลยนะ" ฉันบ่นพลางเอาจานข้าวผัดปูไปวางตรงหน้าเขา

"เธอไม่มีสิทธิ์มางอแง ในเมื่อแม่เธอให้ฉันดูแลเธอ เธอก็ต้องเชื่อฟังฉัน จบนะ" บ้าอำนาจโครตๆ

"บ้าอำนาจ" ฉันพูดเสร็จก็หยิบจานข้าวเตรียมจะเอาเข้าไปกินในห้อง 

หมับ..

มือหนาคว้าท่อนแขนเรียวเล็กไว้อย่างเบามือ ที่มีความฉุดไว้นิดหน่อย

"อุ้ยย อะไรของนายเนี่ยจะดึงฉันไว้ทำไม" ดีนะที่มือของฉันเหนียวอย่างกะตุ๊กแก จานข้าวเลยอยู่ดีมีสุขไม่ร่วงหล่นเลอะเทอะลงพื้นหมด

"กินด้วยกันนี่แหละค่อยเข้าไปทำงานต่อ!!" สายตาที่ตานั่นมองมาทำให้ร่างกายฉันแข็งทื่อ น่ากลัวจัง

"ฉะ ฉัน ไม่อยากรบกวนนายไง" ฉันตอบแบบเสียงซอฟที่สุด เพราะเกรงว่าอีกนิดอีตาไททันจะหักแขนฉันจิ้มน้ำพริกแน่ๆ

"นั่งลงตรงนี้!! เดี๋ยวนี้!!" ฮรุ่ยย ดาเมจพลังมืดโครตรุนแรง

"กะ กินก็ได้ ทำไมต้องทำเสียงดุด้วย" พอฉันนั่งลงอีตาไททันก็ปล่อยมือออกจากแขนฉันทันที 

"ก็แค่นั้น" พูดเสร็จตานั่นก็ตักข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อยหน้าตาเฉย

....................