บทที่ 5

หลังจากให้หมอประจำตระกูลมาตรวจเช็ดร่างกายและฟังคำชี้แจงของหมอ อาเทอร์ก็ปฏิบัติตามคำที่หมอแนะนำทุกอย่าง

มือหนาลูบไปตามกรอบหน้ามนช้าๆสายตาที่มองด้วยความอ่อนโยนที่เขาไม่เคยแสดงให้ฟ่างข้าวเห็นเลยสักครั้ง บาดแผลบนใบหน้าและตัวเนื้อตัวของคนที่นอนป่วยอยู่มันเริ่มทำให้อาเทอร์รู้สึกผิดขึ้นมา หัวใจแกร่งวูบไวไปกับรอยแผลและหยาดนํ้าตาที่ไหลลงมาอาบที่แก้มนวล

อาเทอร์เม้มปากแน่น เขาอยากจะเอ่ยคำขอโทษแต่ปากมันกลับหนักเกินไป จึงไม่กล้าที่จะเอื้อมเอ่ยมันออกไป เขาก็เจ็บไม่ต่างจากเธอหรอกที่ต้องทำร้ายเธอแบบคนไม่มีเหตุผลแบบนี้ เขาไม่สามารถที่จะลืมเลือนอดีตที่มันฝังใจได้ ถ้าแม่ของฟางข้าวไม่ทำให้พ่อแม่เขาต้องเลิกรากันและทำให้ครอบครัวของเขาต้องแตกแยก เขาอาจจะไม่ใจร้ายกับเธอถึงขนาดนี้ แล้วเขาอาจจะเปิดรับเธอเข้ามาในหัวใจที่มืดบอดดวงนี้ก็ได้

"อื้มมม~" เสียงครางในลำคอของคนตัวเล็กเบาๆ เมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักมาทับกาย ฟางข้าวขยับตัวเล็กน้อย ตอนนี้เธอรู้สึกปวดหนึบตามร่างกาย แพรตางอนกระพริบถี่ๆเพื่อรับโฟกัส เธอมองตามลำแขนแกร่งของคนที่กำลังกกกอดเธออยู่ พอเห็นหน้านํ้าตาที่พึ่งเลือนหายไป กลับไหลออกมาอีกครั้ง

"....อึก" เสียงสะอื้นจากคนในอ้อมกอดส่งผมให้อาเทอร์ลืมตาตื่นขึ้นมา ก่อนจะเห็นนํ้าตามากมายใหลก่อนมาจากดวงตาคู่สวย

"เป็นอะไร หืม" อาเทอร์เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง มือหนาก็ยกขึ้นปาดเช็ดนํ้าตาให้กับเธออย่างอ่อนโยน ฟางข้าวมองดูการกระทำของคนตรงหน้าอย่างที่ไม่เชื่อสายตา ว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอ การกระทำและคำพูดแบบนี้ที่เธออยากได้ยินมันมาตลอดหลายปี

"เจ็บแผลเหรอ" เมื่อไม่ได้รับคำตอบจากคนตรงหน้าอาเทอร์ก็เอ่ยถามเธอออกไปอีกครั้ง จนทำให้คนที่ถูกถามมองดูเขาด้วยความไม่ไว้ใจ

"ต้องการอะไร" ประโยคแรกที่เธอยอมพูดออกมาถึงเขาจะมาทำดีกับเธอมากแค่ไหน มันก็ไม่ได้ช่วยลบล้างการกระทำอันแสนโหดร้ายนั้นไปจากใจเธอได้

"อะไร" เขาถามกลับแล้วทำเหมือนไม่เข้าใจให้สิ่งที่เธอพูด

"ที่มาทำดีกับฉันไง ต้องการอะไร?" เธอยังคงพูดเสียงเรียบ ไม่บงบอกความรู้สึกอะไรพร้อมมองเข้าด้วยความนิ่งอย่างไม่ไว้ใจ

"ไม่ได้ต้องการอะไร" อาเทอร์ตอบกลับเสียงเรียบ เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อฟางข้าวแทนตัวเองว่าฉันมันชั่งดูห่างเหินกันเหลือเกิน

"ออกไป" ฟางข้าวเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนจะล้มตัวลงนอน ห้องนี้เป็นห้องนอนของอาเทอร์ก็จริง แต่ตอนนี้เธอไม่สน เธอยอมเขามามากแล้ว ถึงเวลาที่เธอต้องใช้สิทธิ์ของภรรยาจริงๆสักที

'เขายังไม่รู้จักเธอดีพอ'

'เธอไม่ได้อ่อนแอเหมือนที่เขาเห็น'

"แต่นี้มันห้องฉัน" อาเทอร์มองท่าทางและคำพูดของอีกคนจนเขาเริ่มไม่ชอบใจ มันดูหมางเมิน เฉยชา เหมือนไม่สนใจเขาและนั้นมันคือสิ่งที่เขาไม่ชอบและยอมรับไม่ได้

"งั้นฉันไปเอง" ว่าจบฟางข้างก็พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง ทำทีท่าเหมือนจะลงจากเตียง แต่ก็โดนอาเทอร์จับไหล่ไหวซะก่อน

"อยู่นี้แหละ" ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินหัวเสียออกไปจากห้องนอนของตัวเอง เขาเป็นบ้าอะไรทำไมต้องยอมให้เธอขนาดนี้ด้วยว่ะ เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน