บทที่ 6

-12.00น.-

อาเทอร์เดินกลับเข้ามาในห้องตัวเอง พร้อมถาดอาหารที่เตรียมมาให้คนป่วยพร้อมกับยา อาเทอร์วางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะตรงหัวมุมห้องข้างๆเตียงนอน ก่อนจะเดินเข้ามาปลุกคนที่นอนหลับอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่

"ฟาง ฟางลุกขึ้นมาทานข้าวก่อนมา" อาเทอร์แตะที่แขนเล็กของเธอเบาๆ

"อื้มมม กวนนน~" ฟางข้าวสบัดแขนออกก่อนจะพลิกนอนตะแคงข้างหันหลังให้เขา อาเทอร์มองการกระทำเหมือนเด็กน้อยขี้งอแงที่โดนผู้ปกครองปลุกไปโรงเรียนตอนในเช้า ก่อนจะอมยิ้มออกมา

"ตื่นมาทานข้าวก่อนนะค่อยนอนต่อ" อาเทอร์เอ่ยบอกอีกครั้ง ฟางข้าวลืมตาขึ้นมาช้าๆพร้อมกับยกมือขึ้นมาขยี้ตา จนอาเทอร์ต้องจบมือเล็กไว้

"อย่าขยี้ตา ไปล้างหน้าแปลงฝันแล้วมาทานข้าว"ฟางข้าวมองอาเทอร์ตาแป๋ว ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินผ่านอาเทอร์อย่างไม่สนใจ

"อะยา"พอฟางข้าวทานข้าวหมดอาเทอร์ก็ยื่นยาที่เตียมไว้ให้เธอทันที างข้าวรับยาจากอาเทอร์ขึ้นมากิน แล้วยื่นแก้วกบับให้อาเทอร์ก่อนจะล้มตัวลงนอน

เฮ้อ!!

อาเทอร์ถอดหายใจเอือกใหญ่ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เขายังหาคำตอบไม่ได้เลยมาทำไมเขาต้องยอมทำความต้องการของผู้หญิงคนนี้

แค่คืนเดียวมันทำให้ความรู้สึกของเขาเปลี่ยนไปได้มาขนาดนี้เลยเหรอ?

ความรู้สึก หวง ที่มีใครเข้ามาใกล้หรือมองฟางข้าว แล้วความรู้สึกไม่ชอบใจและไม่พอใจมันหมายความว่ายังไง? จะว่าเขาหึงก็ไม่น่าจะใช่เพราะเขาไม่ได้รักเธอ รัก อย่างนั้นเหรอหรือว่าเขาจะ....ไม่ใช่หรอก อาจแค่รู้สึกผิดที่ทำให้เธอมีสภาพแบบนี้

"อาเทอร์" ก่อนที่อาเทอร์จะคิดฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้เสียงทรงอำนาจของไมเคิลก็ดังขึ้นขัดเสียก่อนเป็นเหตุให้อาเทอร์หลุดออกจากผวัง

"แด๊ด"

ผัวะ

หมัดหนักๆถูกประเคนใส่หน้าของลูกชายอย่างแรง ตามอารมณ์พอไมเคิลรู้เรื่องที่อาเทอร์ทำกับฟางข้าวหมดทุกอย่างจากแม่บัว เขาผิดหวังในตัวลูกชายมาก เขาไม่คิดว่าอาเทอร์จะกล้าทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ได้

"มันเรื่องอะไรแด๊ด มาต่อยผมทำไม" คนทำผิดยังคงไม่รู้ตัวอาเทอร์ยกมือขึ้นเช็ดมุมปากที่มีเลือดออกแล้วถามผู้เป็นพ่ออย่างไม่เข้าใจ

"แกก็น่าจะรู้ดีว่าเพราะเรื่องอะไร แกทำแบบนี้กับคนที่ขึ้นชื่อว่าเมียแกได้ไงว่ะอาเทอร์" ไมเคิลถามลูกชายด้วยความเดือดพล่าน

"ผม"

"หึ!! ฉันผิดหวังในตัวแกมากอาเทอร์ ฉันไม่เคยสอนให้แกทำร้ายผู้หญิง ที่สำคัญผู้หญิงคนนั้นเป็นเมียแก"

"ผมขอโทษ" อาเทอร์ที่เริ่มรู้สึกผิดกับสิ่งตัวเองทำก็เอ่ยขอโทษผู้เป็นพ่อเสียงแผ่ว

"คนที่แกต้องขอโทษคือเมียแกไม่ใช่ฉัน" ก่อนจะเดินออกไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

อาเทอร์เดินกลับขึ้นมาบนห้องอีกครั้ง พร้อมคิดตามคำพูดของผู้เป็นพ่อ เขาทำให้ท่านผิดหวังมากจริงๆ

อาเทอร์เดินเข้ามาในห้องเขาเดินเข้าไปนั่งลงที่เตียงข้างๆคนตัวเล็ก อาเทอร์นั่งมองเธออยู่สักพักก่อนจะลุกขึ้นไปอาบนํ้า

ตอนนี้เขาสับสนไปหมด ไม่รู้จะเริ่มต้นแก้มันที่ตรงไหนดี

ปึกๆ ปึกๆ

"โธ่โว้ย!!"

หมัดหนักๆกระแทกเข้าที่ผนังกำแพงห้องนํ้าด้วยแรงอารมณ์ซ้ำไปซ้ำมาจนทำให้มือขออาเทอร์แตกและมีเลือดไหลออกมาแต่เจ้าตัวหาได้สนใจ

ตอนนี้ความคิดและความรู้สึกต่างๆเริ่มตีกันเข้ามาในหัวของเขาเต็มไปหมดในตอนนี้

"ขอโทษฟาง...ฉันขอโทษ"

กว่าจะอาบนํ้าเสร็จก็นานพอสมควร อาเทอร์เดินไปแต่งตัวโดยมีสายตาของคนตัวเล็กจ้องมองอยู่

"ตื่นแล้วเหรอ?" อาเทอร์หันมาถามคนที่นั่งพิงหลังอยู่ที่หัวเตียง

"อืม"

"เดี๋ยวฉันจะออกไปนอนอีกห้อง เธอก็ไปอาบนํ้าได้แล้ว เดี๋ยวฉันให้เด็กยกอาหารขึ้นมาให้" ว่าจบก็เดินออกไปทันที ฟางข้าวมองตามแผ่นหลังกว้างอย่างไม่เข้าใจกับการกระทำของอีกคนแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก จึงเลือกลุกขึ้นไปอาบนํ้า

"สวัสดีค่ะพี่เคนมาหาอายถึงที่นี่มีอะไรหรือเปล่าคะ" อายที่กำลังนั่งดูแบบชุดชั้นในคอลเลคชั่นใหม่ที่มีเพื่อนรักอย่างฟางข้าวมาเป็นนางแบบให้อยู่นั้นก็ละสายตาแล้วเงยหน้าขึ้นมาถาม

"ก็มีนิดหน่อยนะ คือพี่อยากคุยกับเราเรื่องนางแบบคนล่าสุด" เคนพูดเปิดประเด็น

เคน เป็นลูกพี่ลูกน้องของอาย อายุห่างจากอายประมาณ 2 ปี เคนเป็นเจ้าของธุระกิจโรงแรมที่ใหญ่พอๆกับอาเทอร์ เรียกว่าเป็นคู่แข่งทางธุระกิจเบอร์1เลยก็ว่าได้

"ฟางเหรอคะ"

"ชื่อฟางเหรอ อืม คือพี่อยากให้เธอมาเป็นพรีเซ็นเตอร์ถ่ายแบบให้กับโรงแรมของพี่หน่อย" หลังจากที่ได้เห็นหน้าตาเคนก็รู้สึกถูกใจเธอทันที

"ถ้างั้นเดี๋ยวอายให้พี่เคนคุยเองดีกว่านะคะเพราะพรุ่งนี้อายกับแอลนัดฟางทานข้าวกันพอดี" จะปฏิเสธก็อาจจะดูน่าเกลียดไปให้ไปคุยกับเจ้าตัวเองเลยดีกว่าจะได้ไม่เสียมารยาทด้วย

"งั้นดีเลยครับ ถ้างั้นพรุ่งนี้เจอกันนะครับ" เคนยิ้มให้อายบางๆ

"ค่ะ เดี๋ยวอายโทรนัดพี่เคนอีกทีนะคะ"

"ครับ ถ้างั้นพี่ขอตัวก่อนนะ" จากนั้นเคนก็เดินออกไป

.

.

.

(ฮัลโหล ฟาง พรุ่งนี้อย่าลืมนัดของเรานะจ๊ะ และมีคนอยากจะคุยกับฟางเรื่องถ่ายแบบกับด้วย)

"ถ่ายแบบเหรอ ใคร?" ฟางข้าวถามด้วยความอยากรู้

(พี่เคน ลูกพี่ลูกน้องของอายเอง)อายตอบ

"อืม ก็ได้ พรุ่งนี้เจอกัน" ฟางข้าวตอบก่อนที่จะวางสาย

"พรุ่งนี้จะไปไหน?" อาเทอร์ถามขึ้นเพราะเขาเดินเข้ามาได้ยินเธอพูดโทรศัพท์พอดี

"ธุระ" ตอบแค่นั้นก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปในห้องนํ้า อาเทอร์ได้แต่มองตามตาระห้อย หลายวันมานี้ฟางข้าวเฉยชากับเขามากเหลือเกิน พูดคำตอบคำ เขาไม่ชอบเลย