บทที่ 4

"มาคะด้วยแม่บัวท่ายาและทำแผลให้" อย่างน้อยก็ยังมีความที่ห่วงและคอยดูแล ในเวลาที่อ่อนแอแบบนี้

ทั้งแผลจากการโดนนํ้าร้อนลวก แผลที่หัวและล่าสุดแผลที่มุมปาก มันอยู่บนตัวของผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง จากการกระทำอันป่าเถื่อนของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี

"ขอบคุณนะคะแม่บัว" ฟางข้าวเอ่ยขอบคุณแล้วโน้มตัวเข้าไปกอดแม่บัวเพื่อหาความอบอุ่น

.

.

.

วันนี้อาเทอร์ออกไปทำงานตั้งแต่เช้าเธอเลยไม่ได้เจอกันกับเขา ตั้งแต่วันที่เขาไม่ให้นอนที่ห้องเธอก็ไปอาศัยอยู่กับแม่บัว ถ้าจะเปิดอีกห้องก็กลัวอาเทอร์จะไม่พอใจ แล้วมาอาละวาดใส่เธออีกการเสี่ยงกับอาเทอร์มีแต่เจ็บตัวฟรีเปล่าๆ

บริษัท

"ไม่มีเอกสารอะไรต้องให้ผมเซ็นแล้วใช่ไหม?" อาเทอร์เอ่ยถาม

ลดาเลขาสาวสวย ที่พ่วงตำแหน่งคู่ขาของเขาด้วย

"ไม่มีแล้วค่ะ" ตอบพลางเดินเข้าไปนั่งที่ตักของอาเทอร์ มือเรียวยาวของเจ้าหล่อนก็ลูบไล่ไปตามหน้าอกแกร่งแล้วค่อยๆปลดกระดุมออก แต่ยังไม่ทันได้ปลดก็โดนมือหนาของเจ้าตัวจับเอาไว้เสียก่อนเลยทำให้ลดาหยุดชะงักการกระทำของตัวเอง

"วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์ ออกไป" ลดาทำตามอย่างว่าง่ายเพราะคำพูดของอาเทอร์ถือเป็นคำขาด ถ้าใครคิดที่จะขัดหรือไม่ทำตามคำสั่งมันคนนั้นไม่ตายดีแน่และหล่อนไม่อยากที่จะเสี่ยง

"ลดาจะไปเดียวนี้ค่ะ" ไม่ลืมส่งยิ้มหวานให้เจ้านายก่อนที่จะเดินออกไป

เฮ้อ!!

พอลดาออกไป อาเทอร์ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับความคิดของตัวเองที่เอาแต่นึกถึงผู้หญิงคนนั้นคนที่ตัวเองบอกว่าเกลียดนักเกลียดหนานี่เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่คิดหวงเธอขึ้นมา

"เธอมันยัยแม่มดชัดๆ ฟางข้าว" อาเทอร์พูดพร้อมกับยกมือขึ้นสางผมตัวเองลวกๆด้วยความหงุดหงิด

-19.00น.-

บ้านตระกูลคาร์ลตัน

เมื่อเดินเข้ามาในบ้านสิ่งแรกที่อาเทอร์มองหาคือร่างบางของคนตัวเล็กพอได้ยินเสียงแจ้วๆอยู่ในครัวคงกำลังพากันทำอาหารเย็น ขาเรียวยาวเหมือนกับนายแบบเดินเข้าไปดูที่ห้องครัวก็เห็นว่าคนที่ตัวเองมองหากำลังยุ่งกับการทำอาหารอยู่วันนี้อาเทอร์กลับเร็วกว่าปกติเลบยได้เห็นเวลาเธอที่ฟางข้าวทำอาหารใบหน้าหวานเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มมีความสุขอย่างที่เขานั้นไม่เคยได้เห็นมันเขามองดูเธออยู่ครู่หนึ่งเลยตัดสินใจเดินขึ้นไปด้านบนห้องเพื่ออาบนํ้าชำระร่างกาย

เวลาอาหารเย็น

"ฟางข้าวไปไหน?" คำถามแรกหลังจากลงมาจากห้อง

"ด้านนอกค่ะ" แม่บัวตอบ อาเทอร์ก็เดินออกไปหาคนตัวเล็กทันที

"อืม ว่าแต่แอลเถอะ เมื่อไรจะขออายแต่งงาน" ฟางข้าวที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ไม่รู้เลยมาอสูรร้ายอย่างอาเทอร์กำลังมุ่งหน้ามาทางเธอ

(ไม่นานหรอกน้าาา เตรียมตัวเป็นเพื่อนเจ้าสาวได้เลย)

"แน่นอนจ้าาา ยังไงแค่นี้ก่อนนะ"

(โอเค แล้วเจอกันนะ)

"จ๊ะ แล้วเจอกัน" แล้วกดวางสาย

"นัดชู้ออกไปเอาที่ไหนล่ะ" วาจาร้ายกาจดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้ฟางข้าวที่พึ่งวางสายจากเพื่อนรักรีบเก็บโทรศัพท์มือถือแล้วหันมาเผชิญหน้ากับเขา

"แอลไม่ได้เป็นชู้" เธอตอบกลับ

"ไอ้นั้นอีกแล้วเหรอ" เพียงได้ยินชื่ออาเทอร์ก็โมโหขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าคนที่เธอคุยด้วยคือไอ้คนที่มาส่งเธอที่บ้านเมื่อ2วันก่อน

"เขาชื่อแอล"

"แล้วไง อยากมาเลยหรือไงถึงโทรให้มันมาเอานะห๊ะ" อาเทอร์ตวาดเสียงใส่ฟางข้าวด้วยความไม่พอใจแววตาที่มองคนตัวเล็กเต็มไปด้วยความโกรธ

เพียะ!!

"ฟางจะให้ใครเอามันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ" เขาจะดูถูกเธอเกินไปแล้วนะ

"กล้ามากนะที่ตบฉัน" อาเทอร์บีบเข้าที่คางเล็กอย่างแรงจนฟางข้าวนิ้วหน้าด้วยความเจ็บแต่เธอก็ไม่ปริปากร้องขอเขาสักคำ

"อยากลองดีนักใช่ไหม"

พรึ่บ!!

ว่าจบอาเทอร์ก็อุ้มคนตัวเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาว แล้วตรงขึ้นไปยังห้องนอนของเขา

ตุบ!!

พอขึ้นถึงห้องอาเทอร์ก็โยนคนตัวเล็กลงที่เตียงกว้างของเขาทันที ก่อนที่เขาจะตามไปขึ้นคร่อม

"ปะ...ปล่อยนะ จะทำอะไร" ฟางข้าวถามเสียงสั่นและตกใจกับการกระทำของเขา

"หึ!! ก็จะทำให้ผู้หญิงร่านๆอย่างเธอหายอยากไงล่ะ" ว่าจบเขาก็จัดการดึงกระชากเสื้อผ้าออกจากเรือนร่างของคนตัวเล็ก และของตัวเองจนหมด

แควก!!!

"กรี้ดดดดดดดด" ฟางข้าวกรีดร้องออกมาด้วยความกลัวกับการกระทำของอาเทอร์

"สวยแบบนี้นี่เอง ถึงว่าใครๆก็อยากจะเอา" อาเทอร์เอ่ยชมความสวยงามที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะแสยะยิ้มร้ายส่งให้คนที่นอนร้องไห้อยู่ เขาจับขาเรียวให้แยกออกกว้าง ก่อนจะกระแทกลำเอ็นใหญ่เข้าไปจนมิดด้ามครั้งเดียว โดยไม่มีการเล้าโล้มหรือเบิกทางไดๆเลยแม้แต่จูบ

ปั่ก!!!

"กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด" ฟางข้าวกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ไม่คิดว่าการกระทำของเขาจะป่าเถื่อนเช่นนี้

"อ่า เชี้ย!!ไม่เคยเหรอว่ะ" อาเทอร์สบคำหยาบออกมาเมื่อเขาสัมผัสถึงเส้นบางๆที่เรียกว่า'พรหมจรรย์' ทั้งที่เขาคิดว่าเธอคงผ่านมาหลายสนามแล้ว

"ไอ้ชั่ว อึก เอามันออกไปนะ" ฟางข้าวตะโกนด่ากลับอย่างสติแตก เมื่อสิ่งที่มีค่าที่สุดของเธอถูกทำร้ายด้วยนํ้ามือของคนใจร้าย

"หึ ฉันบอกแล้งไงอย่ามาทำปากดีใส่ฉัน"

เฮือก อึก!!

มือหนาบีบเข้าที่คอเล็กแน่นด้วยความโมโห ส่วนด้านล่างสะโพกแกร่งก็ทำงานอย่างหนักหน่วงเช่นกัน

ปั่ก!! ปั่ก!! ปั่ก!!

"จำไว้อย่ามาปากดีกับฉัน อ่า"

ไม่มีความเสียวซ่านใดๆ มีแต่ความเจ็บปวดในแต่ละสัมผัสที่เขาทำกับเธอ...

"อึก ฮือๆ"ร่างบางดิ้นทุรนทุราย อย่างน่าสงสาร มือบางทั้งสองข้างก็กุมเข้าที่แขนแกร่งข้างที่บีบคอเธอ ตอนนี้เธอรู้สึกมืดมัวไปหมด สัมผัสได้แต่กลิ่นคาวเลือดที่ฟุ้งเต็มห้อว

ตั่บ!! ตั่บ!! ตั่บ!!

พรึ่บ!!

อาเทอร์จับคนตัวเล็กเปลี่ยนท่าให้นอนควํ่าหน้าลงไป แล้วยกสะโพกมนขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกระแทกลําเอ็นใหญ่เข้าไปให้

ตอนนี้พายุความโกรธมันกำลังเล่นงานอาเทอร์ให้ทำอะไรที่มันโหดร้ายและป่าเถื่อนกับผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งให้เจ็บปวดและทุกทรมานอย่างแสนสาหัส

ปั่ก!!

ตั่บ!! ตั่บ!! ตั่บ!!

เสียงเนื้อกระทบกับดังลั่นทัวห้อง และเสียงครางของสัตว์ร้ายอย่างอาเทอร์คำรามดังก้องเมื่อใกล้เสร็จสม ซึ้งไร้เสียงใดๆจากคนตัวเล็ก เพราะตอนนี้เธอทนรับการกระทำอันแสนโหดร้ายนี้ไม่ไหว จนสลบไปแล้ว แต่คนที่กระทำไม่รู้เลยว่าหญิงสวยสลบไปแล้ว

แผลที่หัวที่ยังไม่หายดีก็เริ่มมีเลือดใหลออก มาให้เห็นเล็กน้อย

ไม่นานอาเทอร์ก็ปลดปล่อยออกมา สายธารแห่งความโกรธเกลียด ถูกส่งเข้าไปในตัวหญิงสาวจนหมดทุกหยาดหยด

ตั่บ!! ตั่บ!! ตั่บ!!

"จะแตกแล้ว โอ้ว อ้าสสสสสสสสสส"

เขาถอดลำเอ็นออกแล้วล้มตังลงนอนข้างๆคนตัวเล็กอย่างเหนื่อยหอบ พร้อมหันหน้าจ้องมองคนข้างๆ ที่ตอนนี้นอนนิ่งไม่ไหวติง

อาเทอร์ดีดตัวลุกขึ้นแล้วจับฟางข้าวพลิกตัวขึ้น เขาถึงขั้นตกใจ เมื่อใบหน้าที่เคยแดงเป่งบัดนี้ไม่มีแม้เลือดฝาดที่ใบหน้า

อาเทอร์รีบลุกขึ้นไปแต่งตัวก่อนจะเข้าไปเอาผ้ามาเช็ดทำความสะอาดตามตัวให้คนตัวเล็ก แล้วโทรเรียกหมอประจำตระกูลมาดูอาการหญิงสาวด้วยความร้อนใจ