บทที่ 2

"ตอนเย็นฉันมีแขก เธอช่วยจัดเตรียมอาหารมื้อคํ่าไว้รอเราสองคนด้วยนะ" 'เราสองคน' งั้นเหรอ แม้อยากเอ่ยถามว่าใครแต่ฟางข้าวก็เลือกที่จะเงียบ ไม่ถามออกไปว่าแขกของเขาเป็นใคร ผู้ชายหรือผู้หญิง เพราะเธอไม่อยากโดนเขาต่อว่าด้วยคำพูดพวกนั้นอีก

"ค่ะ" อาเทอร์ปลายสายตามองที่ฟางข้าวเล็กน้อยก่อนหยิบเอาเสื้อสูทแล้วเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรต่อ ฟางข้าวได้แต่มองตามหลังคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีด้วยความน้อยใจ สิ่งที่เธอให้เขาคือสามี แต่สิ่งที่เขาให้เธอก็แค่คนใช้ในคราบภรรยาเขานี่เอง

Rrrrrr Rrrrrr Rrrrrr

เสียงสมาร์ทโฟนเครื่องสวยของฟางข้าวดังขึ้น ก่อนจะหยุดลงเมื่อเจ้าของกดรับ

"ไงจ๊ะอาย" เธอเอ่ยทักคนปลายสาย ที่เป็นเพื่อนสนิทและเพื่อนรักของเธอ

(ฟาง ว่างอยู่หรือเปล่า?)

"ว่างจ๊ะ อายมีอะไร"

(คือว่า....)

อายเล่าเรื่องที่ตัวเองอยากให้เพื่อนรักช่วยเหลือ จนฟางข้าวยอมตกลง เรื่องที่อายต้องการที่จะให้ฟางข้าวช่งวยมันคืองานถ่ายแบบ Underwear คอลเลคชั่นใหม่ของเธอเอง พอดีว่านางแบบเกิดอุบัติเหตุ เลยไม่สามารถมาถ่ายแบบได้เธอเลยต้องโทรมาขอร้องให้ฟางข้าวช่วย

ไม่ใช่ว่าฟางข้าวนั้นไม่เคยถ่ายแบบ สมัยเรียนเธอต้องหาเงินมาจ่ายค่าเทอมก็มีบ้างที่เธอจะรับงานถ่ายแบบแต่ก็ไม่บ่อยเท่าไร

"เดี๋ยวเรารีบไป"

พอวางสายจากเพื่อนรัก ฟางข้าวก็รีบไปอาบนํ้าแต่งตัว แล้วลงมาสั่งแม่บัวไว้ให้ทำกับข้าวเผื่อแขกของอาเทอร์ด้วย เพราะเธออาจจะกลับดึก

ตกเย็น

"ฟางข้าวไปไหนทำไมไม่มาทำกับข้าว" อาเทอร์ตวาดเสียงถามออกไป เมื่อกลับมาแล้วไม่เห็นหญิงสาวเหมือนอย่างเคย เขาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจตัวเอง

"อะ...เอ่อ คือคุณฟางออกไปทำธุระข้างนอกค่ะ" แม่บัวตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ

"ธุระ" หึ!! ไปไหนมาไหนนี่ไม่คิดที่จะบอกเขาเลยหรือยังไง มันน่านัก แล้วเขาจะมาสนใจทำไมว่ะ อยากจะไปไหนก็เรื่องของยัยนั้นสิ

"แล้วแขกของคุณอาเทอร์ไม่มาเหรอคะ" แม่บัวถามต่อเมื่อนึกได้ว่าวันนี้อาเทอร์จะมีแขกมาทานข้าวที่บ้านด้วย

"แล้วเห็นไหม?"อาเทอร์ตอบกลับเสียงหวน

"มะ...ไม่มีค่ะ"

จากนั้นอาเทอร์ก็เดินฟึดฟัดขึ้นไปบนห้อง อย่างไม่สบอารมณ์

-22.35น.-

กว่าจะเสร็จงานก็เล่นซะดึก ป่านนี้ไม่รู้ว่าเขานอนหรือยัง ฟางข้าวเดินเข้ามาในบ้านที่มีพอมีแสงสว่างอยู่ พอมาถึงในตัวบ้านไฟก็ถูกเปิดขึ้นสว่างทั่วบริเวณ

พรึ่บ!!

บนโซฟาตัวหรูมีร่างหนาของเจ้าของบ้านนั่งอยู่ ฟางข้าวเดินเข้าไปหาเขาช้าๆ แต่มันคงจะช้าไป อาเทอร์ลุกขึ้นแล้วกระชากแขนเรียวของฟางข้าวดึงเข้าไปปะทะอกแกร่งอย่างแรง

ปึก!!

"โอ้ย!!"

ฟางข้าวนิ้วหน้าด้วยความเจ็บ แต่ไม่มีท่าที่ว่าคนทำจะปล่อย และหยุดการกระทำ

"หึ!! ไปร่านที่ไหนมาล่ะถึงกลับมาเอาป่านนี้" คำพูดว่าร้ายถูกพ่นออกมาทันที

"ปะ...ปล่อยฟางนะ"เธอไม่ตอบคำถามเขา ยังไงถึงเธอพูดหรือบอกออกไปเขาก็ไม่เชื่อ แล้วหาว่าเธอแก้ตัวอยู่ดี

"ไม่!! ชอบนักใช่ไมไปนอนอ้าขาให้พวกตัวผู้มันเอานะห๊าาา" อาเทอร์ตะคอกเสียงดังลั่นใส่คนตรงหน้า แล้วเพิ่งแรงบีบที่แขนเล็กจนเกิดรอยแดงขึ้น

"ไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่า"เธอถามกลับอย่างไม่เกรงกลัว

"หึ!! เหรอ แล้วไอ้ที่มาส่งมันเป็นใครล่ะ ถ้าไม่ใช่ชู้เธอ ไว้ใส่หัวสมองของเธอเอาไว้นะ ตราบใดที่เธอยังไม่หย่า อย่าริอาจคบชู้ ทำอะไรก็ควรให้เกียรตินามสกุลที่เธอใช้บ้าง"

ผู้ชายคนนั้นที่เขาพูดถึงคือ แอล แฟนของอายและเป็นเพื่อนรักของเธอทั้งคู่

"แอลเป็นเพื่อนฟาง"

"หึ!!ลูกเมียน้อยอย่างเธอมีเพื่อนกับเขาด้วยหรอ เท่าที่ฉันจำได้ ไม่น่าจะมีใครคบกับเธอนะ" อาเทอร์พูดออกมาอย่างเย้ยหยัน แต่มันกับทำให้คนฟังเจ็บจี้ดขึ้นมาที่ใจ

"ไม่ต้องมาบีบนํ้าตา และคืนนี้เธอก็หาที่นอนเอาเองแล้วกัน เพราะฉันไม่อยากนอนรวมห้องกับผู้หญิงสกปรกอย่างเธอ" ว่าจบอาเทอร์ก็ผลักคนตัวเล็กลงพื้นอย่างแรง จนฟางข้าวเสียหลักเป็นเหตุทำให้หน้าผากมนกระแทกเข้ากับขอบเก้าอี้อย่างจังแต่มันไม่ได้ทำให้คนทำเกิดความสงสารเลยสักนิด ตรงกันข้ามเขาสะใจมากกว่าที่เห็นเธอเป็นแบบนี้

"โอ้ยยยย!!"

"แค่นี้มันยังน้อยไปกับลูกเมียน้อยอย่างเธอ" ว่าจบก็เดินขึ้นไปบนห้องโดยไม่สนใจคนที่นั่งร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่บนพื้น มือเล็กยกขึ้นมาแตะบริเวณหัว ที่มีของเหลวสีแดงเริ่มใหลออกมา

"....อึก" เจ็บตัวมันก็ไม่เท่ากับเจ็บที่ใจหรอก