บทที่ 1

เพล้ง!!

"ไม่ได้เรื่อง เอาไปเททิ้ง" อาเทอร์ปัดจานข้าวตรงหน้ากระเด็นออกไปจนข้าวในจานกระจักระจายออกมาเต็มโต๊ะไปหมด อาเทอร์หันไปต่อมาหยิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าภรรยาด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ ยิ่งพอรู้ว่าอาหารมื้อนี้เป็นฝีมือของเธอเขานั้นยิ่งไม่พอใจเข้าไปใหญ่

"ยืนเซ่ออยู่ทำไม มีแค่ทะเบียนสมรสมันไม่ได้ทำให้เธอมีค่ามากขึ้นหรอกนะ" อาเทอร์ตวาดใส่คนฟางข้าวเสียงดังลั่นจนเจ้าตัวนั้นตกใจตัวสั่น

อาเทอร์กับฟางข้าวพึ่งจะแต่งงานกันไปเมื่อสองวันที่ผ่านมาแต่สองวันที่ผ่านมานี้มันชั่งแสนโหดร้ายและทรมานมากเหลือเกินสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ

พื้นห้องแข็งๆคือที่หลับนอนทุกคํ่าคืนสำหรับเธอ แต่ฟางข้าวก็ไม่ปริบปากต่อว่าหรือนำไปฟ้องไมเคิลแต่อย่างใด แล้วตอนนี้ไมเคิลก็เดินทางไปต่างประเทศเพื่อไปทำงานอีกนานถึงจะกลับเธอไม่อยากเอาปัญหาเพียงเล็กน้อยนี้ไปรบกวนท่านและที่สำคัญไปมากกว่านั้นเธอไม่อยากทำให้อาเทอร์ต้องเกลียดเธอมากเพิ่มขึ้นอีกแค่ที่เป็นอยู่เธอก็จะรับมันไม่ไหวแล้ว

'การรักคนที่เขาไม่ได้รักแถมเกลียดเรามันโครตจะเจ็บเลย'

"ขอโทษค่ะ" หญิงสาวรีบกล่าวขอโทษแล้วรีบเข้ามาเก็บเอาอาหารตรงหน้าออกไป แม่บ้านคนอื่นๆทำท่าเหมือนกำลังจะเข้ามาช่วยเก็บ แต่เมื่อหันไปเจอสายตาแสนดุดันและน่ากลัวของอาเทอร์ที่จ้องมองมา เหมือนเป็นการบอกนัยๆว่าอย่ามายุ่ง เลยไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยพวกหล่อนได้แต่ยืนมองด้วยความสงสาร

พวกหล่อนรู้ว่าอาเทอร์เป็นคนโมโหร้ายขนาดไหน ตั้งแต่แม่ของอาเทอร์กับไมเคิลได้แยกทางกัน อาเทอร์ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากที่เคยสุภาพอ่อนโยนกลับกลายมาเป็นนิ่งขรึมและเย็นชาแถมปากร้ายอีกต่างหาก

พรึ่บ

"โอ้ยยย!!/ว้ายยย"

"โทษที ไม่ได้ตั้งใจ" แกงฝักร้อนๆถูกเทราดลงมาที่ตัวของฟางข้าวในขณะที่เธอกำลังนั่งลงเก็บช้อนที่ตกอยู่ด้านล่างข้างขาเก้าอี้ที่อเทอร์นั่ง เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของเหล่าบรรดาแม่บ้านดังขึ้นพร้อมๆกัน เมื่อเห็นสิ่งที่อาเทอร์ทำกับฟางข้าว ส่วนฟางข้าวเธอรู้ว่า

'เขาตั้งใจ'

เธอรู้ว่าเขาอยากจะแกล้งเธอให้ทนเขาไม่ไหวแล้วเป็นคนขอหย่ากับเขา ฟางข้าวเงยหน้ามองคนใจร้ายด้วยแวดตาแห่งความเจ็บปวด นํ้าตาที่เธอเก็บกักมันเอาไว้ ได้ไหลออกมาสมเพชตัวเอง แต่มันไร้ซึ่งเสียงสะอื้น เพราะตอนนี้เธอเจ็บจนชาไปหมดทั้งตัวและหัวใจ

อาเทอร์ทำเพียงแค่แสยะยิ้มร้ายให้กับเธอ ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่สนใจว่าเธอนั้นจะเป็นจะตายยังไง

"....อึก" พอพ้นร่างของคนใจร้าย ฟางข้าวก็ปล่อยเสียงสะอื้นออกมา เหล่าแม่บ้านก็รีบพากันวิ่งเข้ามาดูอย่างรีบร้อน

"คุณฟาง เจ็บมากไหมค่ะ" แม่บัวหัวหน้าแม่บ้านเข้ามาประคองดูแผลที่โดนลวกด้วยความเป็นห่วง นางก็รักและเอ็นดูฟางข้าวเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง และก็ไม่คิดว่าอาเทอร์นั้นจะใจร้ายถึงเพียงนี้

"เจ็บ...อึก ฮือๆ" ฟางข้าวโน้มตัวเข้าไปหาอ้อมกอดอุ่นๆของแม่บัว เหมือนนกน้อยที่ต้องการความอบอุ่นจากมารดา นางลูบหัวเธอเบาๆอย่างปลอบประโลม

"ไปทายากันนะค่ะ" แม่บัวค่อยๆประคองฟางข้าวลุกขึ้น แล้วให้เดือนกับดาวสาวใช้สองคนเป็นคนเก็บกรวด

.

.

.

"เรียบร้อยแล้วค่ะ" แม่บัวพาฟางข้าวมาอาบนํ้าและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องของตัวเองและทายาให้ วันนี้อาเทอร์ไม่ได้ออกไปไหนหน้าจะอยู่บนห้องถ้าปล่อยให้ฟางข้าวขึ้นไปบนห้องมีหวังอาเทอร์ได้หาเรื่องแกล้งฟางข้าวในเจ็บตัวอีกแน่ๆแค่นี้เธอก็เจ็บมากแล้ว

'จะใจร้ายกับเธอไปถึงไหน'

พอตกเย็นฟางข้าวก็กลับเข้ามาในห้องของคนใจร้าย

ทำไมเขาไม่ให้เธอนอนอีกห้อง? ถ้าเกลียดเธอนัก

เพราะเขาไม่อยากให้เธอสบายไง เขาอยากให้เธออยู่ที่นี้อย่างทุกข์ทรมาน เธอไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เขาโกรธหรือไม่พอใจหนักหนา ตั้งแต่สมัยเรียนจนถึงตอนนี้เธอก็ยังหาคำตอบไม่ได้

ฟางข้าวเดินไปยังที่ของตัวเอง ที่อยู่บริเวณมุมห้อง ยังดีที่มีหมอนกับผ้าห่มฟางข้าวเดินผ่านไปโดยไม่สนใจคนที่นั่งจ้องเธออยู่บนเตียงนอน

"นึกว่าตายไปแล้วซะอีก" วาจาร้ายที่ถูกเอื้อมเอ่ยออกมามันชั่งบาดหัวใจคนฟังซะเหลือเกิน

ฟางข้าวเม้มปากเข้าหากันแน้น ก่อนจะล้มตัวลงนอน โดยไม่ตอบโตอะไรเขา

"หึ!!" เสียงเขา หึ!! เสียงในลำคอก่อนไฟในห้องจะดับลง