2.พี่ชายคนใหม่

*** ทักทายคร้า ***

พิริยะมีสีหน้าลังเล หันไปมองโชติและนพเพื่อขอความเห็น “ว่าไงโชติ นพ ให้ยัยตัวยุ่งไปด้วยรึเปล่า”

“แล้วแต่คุณพิครับ” นพบอกอย่างสุภาพแล้วถือลูกบอลนำหน้าไปก่อน ปล่อยให้นายน้อยเป็นคนตัดสินใจ แล้วริมฝีปากจิ้มลิ้มก็ยิ้มแป้น เมื่อมือของพี่ชายคนใหม่จับมือเธอให้เดินเคียงข้างมาที่สนามฟุตบอลในสวนสาธารณะใกล้บ้าน

เสียงหัวเราะและเสียงร้องดังแว่วมาให้เด็กหญิงเรณราที่ยืนอยู่ข้างสนามได้ยิน ร่างน้อยยืนลุ้นอยู่ตลอดเวลา เมื่อพิริยะได้ครองบอลและยิงเข้าประตูได้ร่างเล็กกระโดดปรบมืออย่างดีใจ เมื่อการเล่นยุติลงพิริยะก็เดินออกจากสนามพร้อมกับโชติและนพเพื่อกลับบ้าน แต่ก็ไม่ลืมที่จะกวักมือเรียกเรณราให้เดินตามมา

ทั้งสามเดินมาถึงสระว่ายน้ำที่อยู่ในคฤหาสน์คุณานนท์ ต่างก็ถอดเสื้อผ้าออกแล้วกระโดดลงไปในสระเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน

“อยากเล่นน้ำไหมหนูเร” พิริยะตะโกนถามเมื่อเห็นเรณรานั่งรอที่ม้านั่งริมสระ

“ไม่เอาค่ะ หนูเรว่ายน้ำไม่เป็น” เรณราบอกพลางขยับเข้ามายืนริมขอบสระ

“ว่ายน้ำไม่เป็นก็ขยับออกไปสิหนูเร เดี๋ยวก็ตกน้ำหรอก” พิริยะยกมือลูบหน้า ตีน้ำเข้าใส่เรณรา ร่างเล็กถอยหลังกลับเพราะกลัวเปียก

“พี่พิอย่าแกล้งหนูเรสิ” เสียงหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจดังขึ้นเมื่อเห็นร่างน้อยเต้นหลบละอองน้ำ มือเล็กยกขึ้นปิดตาไว้ ทำให้เรณราลื่นตกลงไปในสระ

“ตูม!” ร่างหนูน้อยจมลงไปในน้ำ ท่ามกลางความตกตะลึงของพิริยะและลูกสมุน

“หนูเร” พิริยะได้สติเป็นคนแรกดำดิ่งลงใต้ก้นสระดึงมือเรณราขึ้นมาจากน้ำ เสียงเอะอะของเด็กๆ ทำให้นภดลเจ้าสัว และคุณหญิงอังกาบวิ่งออกมาดู

“หนูเร หนูเรลูก” นายแพทย์นภดลหน้าซีดทรุดนั่งกับพื้นเมื่อเห็นร่างลูกสาวตัวน้อยนอนนิ่งอยู่บนพื้น มือใหญ่ของคนเป็นพ่อสั่นเทาขณะกดผายปอดให้ลูกสาว พิริยะนั่งนิ่งอยู่ข้างๆ มองเรณราด้วยแววตาห่วงใย

“หนูเร หนูเรอย่าเป็นอะไรนะ พี่ขอโทษ” พิริยะจับมือเล็กแน่น คุณหญิงจับไหล่หลานชายออกมาเพื่อให้นายแพทย์นภดลช่วยลูกได้ถนัดขึ้น

“แฮ่ก แฮ่ก” ในที่สุดเรณราก็ได้สติ นายแพทย์นภดลยิ้มออกมาอย่างดีใจ กอดลูกสาวแนบอก

“หนูเรฟื้นแล้ว”

“พ่อจ๋า หนูเรกลัว ฮือๆ” หนูน้อยร่ำไห้โผเข้ากอดบิดาแน่น ดวงหน้าน้อยซีดเผือดปากสั่นระริกอย่างตกใจ

“พาหนูเรไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะนภดล” เจ้าสัวอังกรูบอกเสียงทุ้ม นภดลจึงอุ้มเรณราเข้าไปข้างในเพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ พิริยะสวมกางเกงขาสั้นตัวเดียวมองตามไปอย่างเป็นห่วง

พิริยะ โชติและนพ ยืนเรียงแถวอยู่กลางห้องที่มีเจ้าสัวอังกรูนั่งสอบสวนอยู่บนชุดรับแขกหรู โดยมีชรัสการ์ดคนสนิทยืนอยู่ด้านหลัง ห้องทั้งห้องยังคงเงียบสนิทเมื่อตุลาการไม่เอ่ยอะไรออกมา พิริยะก้าวออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าวด้วยท่าทางองอาจ สายตาคมฉายแววหม่นเศร้าอย่างสำนึกผิด

“ผมขอโทษครับปู่ ผมเป็นคนแกล้งหนูเรเอง” พิริยะสบตาคนเป็นปู่อย่างกล้าหาญ

เจ้าสัวยิ้มน้อยๆ แววตาอบอุ่นมองหลานชายอย่างภาคภูมิใจ ไม่เสียแรงที่พิริยะมีเลือดของคุณานนท์เต็มตัว

“ไม่ครับคุณท่าน ผมสองคนต่างหากที่เป็นคนทำ” โชติและนพเดินออกมายืนขนาบข้างคนที่เป็นทั้งเพื่อนและเจ้านายอย่างปกป้อง

“ไม่ใช่ครับ” พิริยะอ้าปากจะพูดต่อ แต่มือใหญ่ของคนเป็นปู่ก็ยกขึ้นห้ามเสียก่อน

“เอาล่ะๆ หยุดเถียงกันได้แล้วทั้งสามคน” เจ้าสัวอังกรูมองด้วยแววตาเปี่ยมไปด้วยความสุขเมื่อเห็นทั้งสามรักใคร่และสามารถตายแทนกันได้ ซึ่งอนาคตข้างหน้าพิริยะต้องสานงานต่อจากเขา จะต้องมีคนที่ไว้ใจได้อยู่ข้างกาย

“แต่คุณปู่ครับ”

“ไม่ต้องพูดเจ้าพิ ยังไงเจ้าสามคนต้องได้รับโทษด้วยกัน ต้องให้ปู่บอกไหมว่าความผิดคืออะไร” เจ้าสัวตีหน้าขรึม มองหลานชายนิ่ง ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องคนสนิท

“ชรัส ไปเอาไม้เรียวมา”

ชรัสเดินไปหยิบไม้เรียวหลังโต๊ะทำงานออกมาส่งให้เจ้าสัวอังกรู พิริยะเป็นคนแรกยืนกอดอกหันหลังเตรียมรับโทษ เสียงหัวเราะหึๆ ของเจ้าสัวดังออกมาจากลำคออย่างพอใจ ร่างสูงสง่าทรงอำนาจของเจ้าสัวอังกรูยืนขึ้นเต็มความสูง ตีไม้เรียวลงบนฝ่ามือเบาๆ ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้หลานชาย

“คุณท่าน อย่าตีพี่พินะคะ” เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับประตูเปิดออก นภดลอุ้มเรณราเข้ามาในห้อง ร่างน้อยในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่ของพิริยะดิ้นลงจากอ้อมแขนบิดามานั่งคุกเข่าลงกับพื้น เจ้าสัวอังกรูมองเรณรายิ้มๆ แล้วสั่งให้ลุกขึ้น

“หนูเรลุกขึ้นมา”

“คุณท่านอย่าตีพี่พินะคะ หนูเรลื่นตกน้ำเองค่ะ”

“จริงเหรอ” เจ้าสัวอังกรูเอามือไขว้หลังพร้อมกับก้มลงมาถาม ใบหน้าเล็กของเรณราพยักหน้าขึ้นลง

เจ้าสัวยิ้มน้อยๆ แล้วพูดต่อว่า “แต่ยังไงตาพิ โชติ แล้วก็นพ ต้องได้รับโทษ” เจ้าสัวพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เรณราสบตาคมของพิริยะอย่างสงสาร

“ลงโทษอย่างอื่นได้ไหมคะ”

“หนูเรไม่เอาลูก อย่าทำให้ท่านลำบากใจสิ” นายแพทย์นภดลดึงร่างน้อยของลูกสาวขึ้นมานั่งบนตัก ยกมือเช็ดน้ำตาให้อย่างเอ็นดู

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าพิกับเพื่อนต้องถูกลงโทษด้วยการไปเรียนหนังสือที่เมืองนอก” คำสั่งประกาศิตของคนเป็นปู่ดังขึ้น

*** ขอบคุณคร้า ***