ตอนที่ 9

ร่างสูงใหญ่ต้องหยุดเท้าในยามเช้า เมื่อมารดาหยุดยืนตรงหน้าเขา วิรงรองเท้าเอวมองบุตรชายสีหน้าไม่พอใจ ทิวากรเอียงคอถอนใจออกมา ความอึดอัดแผ่กระจายรอบบ้าน เขาพยายามหลีกเลี่ยงด้วยไม่ต้องการหมั้นกับเรนิกา แต่มารดาก็ยังพยายามคะยั้นคะยอ

“แกให้ความสุขฉันไม่ได้เลยหรือไงตาทิวา แค่หมั้นมันจะไปยากอะไรนักหนา หรือแกต้องเห็นแม่ตายไปเสียก่อนถึงจะยอมทำตาม!”

ถ้อยคำประชดประชันสร้างความอึดอัดให้กับคนฟังไม่น้อย ทิวากรขบกรามแววตาสะท้อนความเจ็บปวดยากจะรักษาออกมา

“ก็ได้ครับแม่ ผมตกลงผมจะทำทุกอย่างที่แม่ต้องการ แม่เลิกพูดประชดประชันผมแบบนี้เถอะ!”น้ำเสียงตัดพ้อบอกมารดา ชายหนุ่มพับแขนเสื้อเชิ้ตสีดำถึงข้อศอกแล้วโยนตัวนั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขก

วิรงรองเห็นท่าทางบุตรชายรีบเข้าไปปลอบใจ มือแม่ยกขึ้นโอบไหล่ลูกไว้ แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“แม่เป็นห่วงเรานะตาทิวา แม่มีลูกชายอยู่คนเดียว เชื่อแม่สักครั้งนะลูกนะ”พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ

“แล้วผมต้องทำอะไรบ้างล่ะครับ”

“พาหนูเรนไปลองแหวนหมั้น แม่นัดไว้แล้วล่ะ”

ทิวากรลุกยืนสาวเท้าถึงรถคันโปรด สีดำ... มองดูมันแล้วนึกถึงตัวเองเจ้ารถคันนี้มันคงมีดมนตามเจ้าของ มือเอื้อมเปิดประตูรถสตาร์ทออกไป ไม่รู้ว่าเรนิกาคิดอะไรถึงได้ยอมรับหมั้นเขา ทั้งๆ ที่เธอน่าจะรู้ว่าเขาไม่ต้องการ

รถจอดเทียบหน้าบ้านสายตาเขามองเห็นเรนิกายืนอยู่กับมารดา ร่างสูงรีบลงจากรถยกมือไหว้พาวินีเธอรับไหว้ แล้วดันตัวลูกสาวให้มายืนด้านหน้า

“สวัสดีค่ะพี่ทิวา”เรนิกามองเขาแล้วยกมือไหว้

“สวัสดีครับ”ทิวากรรับไหว้

“แม่ฝากน้องด้วยนะทิวา”พาวินีแทนตัวเองแล้วฝากฝัง

“ครับ”

เรนิกาเหลือบมองเห็นสีหน้าของเขาแปลกๆ ไป ถึงแม้จะรู้สึกแต่เธอพยายามตัดความคิดเหล่านั้นไป เขาเดินไปถึงรถเปิดประตูนั่งประจำที่คนขับ ระหว่างนั้นเรนิการีบขึ้นรถตามเขาไป ระหว่างทางเป็นช่วงเวลาแสนอึดอัดความเงียบก่อเกิดภายในรถ สีหน้าท่าทางของเขาไม่สนใจเธอเลยสักนิด จนกระทั่งรถเคลื่อนมาจอดหน้าร้านเพชรแห่งหนึ่ง ทิวากรลงมาจากรถพร้อมกับเธอ

พนักงานเดินมาต้อนรับเราถึงที่ เรนิการีบก้าวเท้ายาวเดินตามอย่างรวดเร็ว รับรู้ได้เลยว่าเขาแปลกไปจริงๆ ตั้งแต่มายังไม่พูดคุยกันเลยสักคำ

“วงนี้ดีไหมคะพี่ทิวา”เธอหันไปถามเขา เห็นแววตาเรียบนิ่งส่งมา

“ก็ดี”

เป็นแบบนี้ทั้งวัน ไม่ว่าเธอจะเลือกวงไหนเขาก็ตอบว่าดีทั้งนั้น สายตายังมองออกนอกกระจกร้านมากกว่ามองมาทางเธอเสียอีก

“เอาวงนี้แล้วกันค่ะ”หันไปบอกพนักงาน เห็นท่าทางของเขายังคงไม่ใส่ใจเหมือนเช่นเดิม

เรนิกาออกมานอกร้านพร้อมกับเขา ไม่เข้าใจ มีอะไรบางอย่างทำให้เธอสับสน พี่พสินบอกว่าพี่ทิวามีปมบางอย่าง อยากรู้ว่ามันคือเรื่องอะไรกันแน่ เพราะเรื่องนี้ทำให้พี่ทิวาต้องปิดกั้นตนเองจากผู้หญิงใช่หรือเปล่า

“พี่ทิวาค่ะ”เรียกเขาเพราะต้องการถาม แต่เหมือนว่าคนถูกเรียกจะไม่ได้ฟังเธอเลย

หมับ!