ตอนที่ 8

มารดาเธอเดินกลับเข้ามา ท่าทางเหมือนจะถามอะไร เรนิการีบลุกยืนคิดชิ่งหนีก่อนไม่อยากตอบ แต่เสียงประกาศิตดังขึ้น

“อย่าเพิ่งไปไหนยัยเรน คุยกับแม่ก่อน!”

ร่างบางหย่อนก้นลงบนโซฟาตัวเดิม พาวินีนั่งลงตรงข้ามกับบุตรสาวสบตาเหมือนต้องการค้นหาความจริงอะไรบางอย่าง

“ลูกไม่ชอบไม่ใช่หรือไอ้การคลุมถุงชน แม่เห็นปฏิเสธมาตลอดแล้วทำไมคราวนี้ถึงยอม”พาวินีถามสีหน้าเคร่งเครียด ความจริงเธอเองก็ชอบทิวาแต่เหมือนว่ามันเร็วไป

“เรนชอบพี่ทิวาค่ะแม่ แม่อาจจะมองว่ามันเร็วไป แต่เรื่องของหัวใจมันห้ามกันไม่ได้ เรนชอบพี่เค้าจริงๆ”เธอตอบมารดาตามตรง เพราะไม่รู้จะปิดบังไปเพื่ออะไร

คนเป็นแม่ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ได้ยินคำตอบเช่นนี้รู้สึกพอใจ ตอนแรกนึกว่าบุตรสาวอาจอกหักจากหนุ่มคนไหนมาเลยประชดด้วยการหมั้นกับชายอื่น พอบอกว่าชอบทิวาเลยรู้สึกโล่งใจขึ้นมา

“ได้ยินแบบนี้แม่ก็ดีใจ อย่างน้อยลูกสาวแม่ไม่ได้หมั้นเพราะประชด ถ้าลูกมีความรู้สึกดีๆ ให้กับทิวาแม่ก็ยินดี”พาวินีเดินไปนั่งข้างบุตรสาวโอบกอดไว้แน่น

กลับจากทำงานเหมือนเช่นประจำทุกวัน ร่างสูงสาวเท้าเข้าตัวบ้านสายตาเหลือบเห็นมารดานั่งรออยู่ดั่งทุกวัน วิรงรองเงยหน้าจากงานฝีมือสบตาบุตรชาย แววตาเหมือนทุกทีไม่เคยเห็นประกายแห่งความสุขฉายในนั้น

“ทานข้าวมาหรือยังทิวา”

“ผมทานมาแล้วครับ”

เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง วิรงรองเดินจูงมือบุตรชายมานั่ง เห็นท่าทีมารดาทิวากรรู้ดีว่าต้องมีเรื่องให้เขาลำบากใจอีกเช่นเคย

“แม่คุยกับหนูเรนแล้วนะ หนูเรนรับหมั้นทางเราแล้ว”รอยยิ้มระบายทั่วใบหน้า แต่ตัวเขากลับอึดอัด สีหน้าเคร่งเครียด เรนิกาคิดอะไรถึงได้รับหมั้น เธอน่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่เคยคิดเป็นอื่นเลย... หรือถ้าจะคิดก็ใช่ว่าเขาจะต้องได้เธอมายืนข้างกาย

“แม่ครับ ผมไม่พร้อมจริงๆ น้องเรนยังสาวยังสวยเราให้เธอพบผู้ชายดีๆ เถอะ อย่ามาจมปลักอยู่กับผมเลย”บอกมารดาเสียงเครียด เขาไม่อยากทำร้ายเรนิกาจริงๆ

“ก็แค่หมั้นตาทิวา อย่าเรื่องมากทำตามที่แม่สั่งก็พอ เรื่องอื่นแม่ไม่เคยว่าทำเพื่อแม่สักครั้งไม่ได้หรือไงกัน!”

ชายหนุ่มถอนใจยาวออกมาความกดดันแผ่ซ่าน เหตุใดมารดาต้องกดดันเขาถึงเพียงนี้ เรื่องราวในอดีตที่ผ่านมามันก็สร้างความเจ็บปวดให้เขามากพออยู่แล้ว ถ้าเกิด... เรนิกาเป็นเหมือน... ภรรยาเก่าของเขาแล้วเขาจะทำเช่นไร เกินพอแล้วเขารับมันไม่ได้อีกแล้วความทรมานเหมือนตายทั้งเป็น

“ผมทำไม่ได้... เห็นใจผมเถอะครับแม่”ชายหนุ่มบอกเสียงเครือ เหงื่อกาฬเริ่มผุดซึมเต็มใบหน้า

วิรงรองเห็นถึงความผิดปกติรีบโอบกอดบุตรชายไว้ ถึงต้องบังคับยังไงเสียเธอจะให้ลูกหมั้นให้ได้ ความสดใสของเรนิกาจะช่วยเยียวยารักษาแผลใจให้บุตรชายเธอได้ เพราะไม่เคยเห็นมาก่อนที่ตาทิวาจะพาผู้หญิงคนไหนนั่งรถหรือพูดคุยได้เช่นหนูเรนอีกแล้ว

“แค่หมั้นลูก... หากเข้ากันไม่ได้ลูกถอนหมั้นก็ได้ แม่ไม่ได้ให้ลูกแต่งงานกับหนูเรนตอนนี้สักหน่อย ทำเพื่อแม่หน่อยนะ”

ทิวากรนิ่งเงียบ ไม่ต้องศึกษา... ก็พอรู้ เรนิกาสดใส สวยงามเกินกว่าผู้ชายเช่นเขาจะได้มาครอบครอง เขาจะไม่สร้างความสัมพันธ์อันใดให้เธอต้องเจ็บเหมือนกับเขาเด็ดขาด