Chapter4/2ผู้มีพระคุณ

Chapter4/2ผู้มีพระคุณ

CHAT LINE

Sonic

ไงพ่อเทพบุตร

คนของกูรายงานมาว่ามึงทำตัวเป็นพระเอกขี่ม้าขาว

ไปช่วยน้ำหนาวไว้ เชียวเหรอวะ?

มึงแน่ใจเหรอว่าเขาจะคิดว่าเป็นมึงไอ้น้องชาย?

เอี๊ยด..

ซีเมลหักพวงมาลัยเข้าข้างทางทันทีที่เห็นข้อความรัวส่งมาจากพี่ชายฝาแฝด ก่อนจะฉวยโทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงแถว ๆ เกียร์ขึ้นมาเปิดหน้าต่างไลน์ของพี่ชายเพื่อตอบกลับ

Seemail

มึงจะยุ่งกับเธอทำไม? เธอเป็นแค่ผู้หญิงธรมดา

Sonic

ธรรมดาสำหรับคนคนอื่น แต่ไม่ธรรมดาสำหรับมึงกูว่ากูสนุกว่ะ คอยดูไว้ให้ดี กูจะเอาน้ำหนาวมาเป็นเมียกูให้ได้

[ส่งรูปภาพ] หอ SN ห้อง 2110

“ไอ้เหี้ยโซนิคมึง” ซีเมลสบถอย่างหัวเสีย

@ ห้องมิ้ลเชค

แสงแดดร้อนจ้าของวันหยุดสุดสัปดาห์สาดส่องเข้ากระทบดวงตาสวยของสองสาวที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนที่นอนสีขาวสไตล์มินิมอล

“อื้อ” น้ำหนาวที่ใช้มือขยี้ตา ก่อนค่อย ๆลืมตาขึ้นมา ปรับโฟกัสสายตาช้า ๆ สักพักภาพความทรงจำตอนที่โดนพวกห้าทรชนมันอุ้มพาดบ่าไปคิดได้แบบนั้นน้ำหนาวรีบเปิดผ้าห่มขึ้นสำรวจตัวเองเช็กความเรียบร้อยของเสื้อผ้า ก่อนจะถอนหายใจออกมาแบบโล่งอกเมื่อเสื้อผ้าล่อแหลมที่เธอใส่ไปงานเลี้ยงต้อนรับเมื่อคืนยังอยู่ครบ แล้วเมื่อคืนใครช่วยเธอไว้กัน

หญิงสาวพยายามนึกหน้าผู้มีพระคุณที่ช่วยเธอให้พ้นเงื้อมมือของไอ้เถื่อนพวกนั้น แต่เพราะอาการปวดหัวที่เล่นงานเธออยู่ตอนนี้โจมตีเธออย่างหนัก หญิงสาวเดินไปแกะแปรงแพ็คใหม่ที่อ่างล้างหน้ามาแปรงฟันในห้องน้ำเพื่อให้ตนเองรู้สึกสดชื่นกว่าเดิมก่อนที่จะถือวิสาสะเดินไปต้มน้ำร้อนผสมน้ำผึ้งมาดื่มแก้แฮงค์

“โอ๊ย ปวดหัวขนาดนี้นี่ดื่มไปเท่าไหร่เนี่ยยัยน้ำหนาว” คนตัวเล็กใช้มือทุบที่ ศีรษะเบา ๆ หมายไล่อาการที่เป็นอยู่ให้หายไป

“หาววว ตื่นแล้วเหรอน้ำหนาว?”

เสียงงัวเงียของมิ้ลเชคที่เพิ่งดึงตัวขึ้นจากเตียงได้เมื่อสามวินาทีที่แล้วยกมือเกาไปตรงกลุ่มผมที่กระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรงยิก ๆ แม่สาวนมโตนั่งอยู่บนเตียงสักพักเพื่อตั้งสติก่อนจะเดินมาหยุดที่กาน้ำร้อนที่น้ำหนาวต้มไว้ก่อนหน้านี้

“เห้ย ๆๆ มิ้ล ๆๆ มิ้ลเชค เดี๋ยวฉันทำให้เดี๋ยวก็ลวกมือพองหมดหรอก”

น้ำหนาวรีบเดินมาคว้าแขนเพื่อนสาวเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะกดน้ำร้อนโดย ภาชนะที่ใช้รองน้ำเดือด ๆ นั้นไม่ใช่แก้ว แต่เป็นนิ้วเรียวสวยที่เพิ่งทำเล็บเจลแฟนซีมาจากร้านในห้างดัง

“อ่ะนี่”น้ำหนาวส่งแก้วน้ำอุ่นที่ผสมน้ำผึ้งเรียบร้อยแล้วให้เพื่อนสาว มิ้ลเชครับมายืนยกดื่มข้าง ๆ เพื่อนสาวของเธอ

“เธอคิดอะไรอยู่อ่ะ เห็นยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตั้งนานเมื่อกี้?”

“เธอเห็นด้วยเหรอ?” น้ำหนาวเอีงคอถามเพื่อนอย่างงง ๆ เพราะเธอเพิ่งเห็นว่ามิ้ลเชคเพิ่งจะตั้งสติได้เมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา จะเอาเวลาไหนมาสังเกตเธอกัน

“อืม ความจริงฉันตื่นนานแล้วแหละ แต่ขี้เกียจลุกเฉย ๆ วันนี้วันหยุด ในมอก็มีแต่พวกรุ่นพี่เลยอยากนอนยาว ๆ” มิ้ลเชคอธิบาย ซึ่งน้ำหนาวก็พยักหน้าเข้าใจ

“ฉันจำได้ว่าตอนฉันเดินออกมาจากผับเจอพวกขี้เมากลุ่มหนึ่ง มันจะเอาฉัน ไปไหนก็ไม่รู้” ทันทีที่น้ำหนาวบอกเรื่อง ทำเอาคนฟังแทบจะสำลักน้ำออกจากปาก

“เห้ย! จริงดิแล้วแกเป็นไรหรือเปล่าเนี่ย!?” มิ้ลเชคจับตัวเพื่อนสาวหมุน ตัวสามร้อย หกสิบองศาสำรวจร่างกายอีกฝ่าย

“ไม่ ๆ มีคนมาช่วยฉันไว้”น้ำหนาวสายหน้าพัลวันเพื่อให้เพื่อนเธอได้ คลายกังวล

“เฮ้อ โล่งอกไปที”

ติ้ง ต่อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ~

“ใครมาอ่ะ มิ้ล” น้ำหนาวผินหน้าไปทางประตูก่อนเอ่ยถามมิ้ลเชค

“ไม่รู้สิ เดี๋ยวฉันไปเปิดเองเธอรออยู่นี่แหละ”

ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกร่างสูงของคนที่ดื่มเหล้าอยู่ในผับกับเธอเมื่อคืนนี้ก็ปรากฎตัวขึ้นพร้อมของกินพะรุงพะรังเต็มสองมือชูขึ้นต่อหน้าต่อตาเจ้าของห้อง

“พี่โซนิคมา..ทำ…” ไม่ทันที่มิ้ลเชคจะพูดจบโซนิคก็แทรกตัวเข้าไปในห้องและพุ่งเข้าประชิดตัวน้ำหนาวถามไถ่อาการของเธอทันที

“น้องน้ำหนาวเมื่อคืนเป็นยังไงบ้างยังเจ็บอยู่ไหม?”

“คะ?” คนถูกถามเลิกคิ้วแบบงง ๆ กับคำถามของรุ่นพี่หนุ่ม

“คงจำไม่ได้ล่ะสิ เราถูกพวกขี้เมามันฉุดเอา โชคที่พี่เห็นเข้าซะก่อน ไม่งั้นไม่รู้ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง”

คำพูดของโซนิคทำให้น้ำหนาวจากที่ยืนงง ๆ ถึงบางอ้อทันที

“พี่เป็นคนช่วยน้ำหนาวไว้เหรอคะ?”

“อืม ไม่งั้นพี่จะรู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ที่นี่”

โซนิคที่ฟังคำรายงานจากลูกน้องถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอย่างละเอียดเข้าแสดงตัวสวมรอยแทนน้องชายฝาแฝดทันที

น้ำหนาวที่ตอนนี้อาการแฮงค์ที่มีเริ่มหายไป ประกอบกับเหตุผลของโซนิคก็ดูสมเหตุสมผล ในหัวพอจะจำเค้าลางของคนที่ช่วยเธอไว้ขึ้นมาได้บ้าง ซึ่งเมื่อเธอประเมินจากลักษณะภายนอกแล้วคน ๆ นั้นน่าจะเป็นโซนิคจริง ๆ

“จริงด้วยค่ะขอบคุณมากเลยนะคะที่ช่วยหนาวไว้” น้ำหนาวยกมือไหว้คนตรงหน้าที่เธอเชื่อว่าคือผู้มีพระคุณของเธอ พร้อมส่งยิ้มหวานให้เขาเพื่อแสดงความจริงใจ

“ไม่เป็นไรครับ” โซนิครับไหว้ก่อนส่งยิ้มกลับให้เธอ

“ถ้าพอมีอะไรที่หนาวจะตอบแทนได้เนี่ยบอกหนาวได้เลยนะคะไม่ต้อง เกรงใจ”

“ทุกอย่างจริงเหรอครับ?”

“ค่ะ พี่โซนิคอยากให้หนาว…ทำอะไรหรือเปล่าคะ?”

“มีแน่ครับ..ไปกับพี่ดีกว่าครับน้ำหนาว” พูดจบโซนิคก็คว้ามือน้ำหนาวออกไปจากห้อง ทำราวกับว่าเจ้าของห้องอย่างมิ้ลเชคเป็นเพียงวิญญาณผีบ้านผีเรือน ที่ไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น

ปั้ง!!!

“ Hi, My name is Milkshake , I’m the owner of this room , I’m here shit” เสียงเจ้าของห้องร่ายภาษาอังกฤษยาวเป็นขบวน หวังเป็นสัญญาณเตือนให้ทุกคนที่ทำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุทั้งที่เธอเป็นเจ้าของห้องรู้ตัว แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว