Chapter 5 ทำอะไรเธอมึงจะต้องตายทั้งเป็น!!!

Chapter 5 ทำอะไรเธอมึงจะต้องตายทั้งเป็น!!!

ซีเมลหักพวงมาลัยเข้าสู่เส้นทางเดิม เท้าซ้ายเหยียบคันเร่งมิดไมล์ ตรงดิ่งไปยังคอนโดที่โชว์หราอยู่ในไลน์แบบไม่คิดชีวิต ด้วยรู้ดีว่าคนอย่างโซนิคไม่พูดลอย ๆ โดยไม่ทำอะไรแน่

เพราะขนาดทำคนตายพี่ชายฝาแฝดของเขาก็เคยทำมาแล้ว และที่น่ากลัวไปกว่านั้นก็คือเขายังคงลอยนวลเหนือกฎหมายอยู่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้นับภาษาอะไรกับย่ำยีศักดิ์ศรีผู้หญิงคนหนึ่ง

และเขาจะไม่มีวันให้มันเกิดขึ้นอีกโดยเฉพาะกับเธอ คนนี้เขาไม่ยอมเด็ดขาด ไม่นานชายหนุ่มก็มาถึงที่หมายอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มเดินจ้ำอ้าวเข้าลิฟท์แบบไม่สนใจใครชนิดที่ว่าประตูลิฟท์ปุ๊บกูพุ่งเข้าเลยหน้าด้าน ๆ เพราะตอนนี้ความปลอดภัยของอีกคนสำคัญกว่า

แล้วเขาสัญญาเลยว่าถ้าเธอรอดจากเงื้อมมือโซนิคมาได้ครั้งนี้เขาจะประกาศ ให้โลกรู้ถึงการมีตัวตนของผู้ชายที่ชื่อ ซีเมล

หนุ่มหล่อเจ้าของฉายา ‘เกียร์ล่องหนแห่งวิศวะ’ สายตาจับจ้องไปที่เลขดิจิตอล บนแผงลิฟท์ที่เลื่อนไปข้างหน้าเรื่อย ๆ จนถึงชั้นเก้าอย่างใจจดใจจ่อ เขาสาวเท้าออกจากตัวลิฟท์ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออกก่อนเดินไปยังหน้า ห้อง 2110 ที่เคยไปส่งเธอเมื่อวันที่เธอเมา

ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง

“โอ๊ยย เคาะขนาดนี้ถีบเข้ามาเลยไหมคะพี่” มิ้ลเชคกระชากประตูเปิดออกหวังด่าให้มารยาทที่คนควรมีมันกลับมา

“น้ำหนาวอยู่ไหน!!”

“หะเมื่อกี้พี่เพิ่งพาเพื่อนฉันออกไป หนาวจะมาอยู่กับฉันได้ยังไง?”

“พาไปงั้นหรอ” ซีเมลอุทานเบา ๆ

ในขณะที่คนถูกถามยืนเกาหัวอย่างงงงวย ร่างสูงที่มิ้ลเชคเข้าใจว่าคือโซนิคนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบร้อนออกไปโดยไม่บอกกล่าวอีกฝ่ายถึงสาเหตุเลยสักคำ หญิงสาวเจ้าของห้องได้แต่มองตามพลางใช้มือสองข้างตบหน้าตัวเองไปทีนึงเพื่อเช็คดู อะไรบางอย่าง

เพี๊ยะ ๆๆ !!

“ก็ไม่ฝันนี่หว่าผีหลอกหรอวะ”

บีเอ็มดับบลิวสีแดงเหยียบแล่นออกจากคอนโด SN มาเมื่อยี่สิบนาทีก่อน ด้วยความเร็วสูงจนคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงเบาะข้างคนขับนั่งตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก

“พะ พี่โซนิคคะ ขับช้า ๆ ก็ได้ค่ะ นะ หนาวไม่รีบ” น้ำหนาวเอ่ยติด ๆ ขัด ๆ ด้วยความกลัวเมื่อรุ่นพี่หนุ่มขับรถไวยิ่งกว่าเครื่องบิน

“เราไม่รีบแต่พี่รีบนะเพราะพี่หิวแล้ว”

“ออ ค่ะ”

หลังจากนั้นน้ำหนาวก็นั่งนิ่งอยู่ในรถคันหรูโดยไม่มีบทสนทนาอะไรระหว่างเธอกับรุ่นพี่หนุ่มอีก จนโซนิคหักพวงมาลัยเข้าสู่มหาวิทยาลัยทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุด ก่อนจะจอดรถไว้ที่จอดรถ VIP ของคณะบริหารธุรกิจ

“ไปเร็ว!! ลงรถกัน” โซนิคบอกหญิงสาวที่ตอนนี้นั่งงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ข้าง ๆ แต่เธอก็เปิดประตูก้าวลงรถตามที่รุ่นพี่หนุ่มบอกอย่างว่าง่าย

เขาคว้ามือหญิงสาวตรงมายังโรงอาหารของมหาวิทยาลัยที่มีรุ่นพี่จากหลากหลายคณะเดินวนเวียนกันเลือกซื้อข้าวกลางวันอย่างหนาแน่น

เมื่อเธอและโซนิคเดินเข้าไปข้างในสายตาของนักศึกษาชายหญิงนับร้อยคู่ ต่างจับจ้องมาที่ทั้งคู่เป็นสายตาเดียวกัน

โซนิครีบกุมมือหญิงสาวไว้แน่นก่อนจะเดินเข้าไปท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทาหนาหูบ้างก็ส่งเสียงแซวกันสนั่นโรงอาหารบ้างก็ยกโทรศัพท์มาอัดวิดีโอไว้ ตามประสาสังคมเมือง

“แกนั้นพี่โซนิคเจ้าพ่อคณะบริหารปีสามนี่ เขาเดินมากับใครอ่ะไม่เคยเห็นหน้าเลย?”

“นั่นสิแก ผู้หญิงที่ไหนอ่ะ หน้าตาก็บ้าน ๆ อ่อยอีท่าไหนถึงได้มากับเขาได้”

ทั้งคู่เดินไปสั่งอาหารที่ร้านอาหารตามสั่งก่อนเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะมุมหนึ่งของโรงอาหารที่ลับตาคนพอสมควร น้ำหนาวมองซ้ายมองขวาด้วยอาการระแวงเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาถามรุ่นพี่หนุ่ม

“นี่เหรอคะ ที่พี่จะให้หนาวตอบแทนพี่?”

“ใช่ครับ พี่อยากมีเพื่อนกินข้าวน่ะ ไม่ได้เหรอ?”

โซนิคเลิกคิ้วถามหญิงสาวแววตาใสซื่ออมยิ้มน้อย ๆ ซึ่งมันดูมีเสน่ห์ในสายตาเธอมาก

“อ๋อ ได้ค่ะไม่มีปัญหาเรื่องแค่นี้เอง” น้ำหนาวยิ้มรับด้วยความเต็มใจ เพราะคนตรงหน้าอุตส่าห์ช่วยเหลือเธอไว้ในวันที่เธอเกือบเอาชีวิตไม่รอด

ไม่นานข้าวผัดปูที่โซนิคสั่งไว้ก็มาเสิร์ฟ ด้วยความที่น้ำหนาวเพิ่งตื่นจากอาการเมาค้างเมื่อคืนและยังไม่ได้กินข้าวเช้ามา เมื่อมีข้าวผัดหอม ๆ มาเสิร์ฟถึงที่สองมือเล็กก็รีบหยิบช้อนส้อมเตรียมตักข้าวผัดตรงหน้าเข้าปากแต่ทว่า

“เดี๋ยวครับ”

“คะ?” หญิงสาวชะงักไปเมื่อโซนิคเอ่ยขัดขึ้นมากระทันหัน

“พอดีพี่มีเรื่องจะคุยกับเราน่ะ คุยกันก่อนสักครู่ได้ไหม?”

“ออ ได้สิคะ พี่โซนิคมีอะไรเหรอคะ?” น้ำหนาววางช้อนส้อมลง ขยับตัวนั่งในท่าสบายตั้งใจรอฟังสิ่งที่อีกฝ่ายจะพูด

เสือผู้หญิงประจำคณะบริหารเริ่มปฏิบัติการหลอกล่อเหยื่อตรงหน้าทันทีที่สบโอกาส

มือหนายื่นไปจับมือเล็กมาคุมไว้เบา ๆ ก่อนจะเอ่ยในสิ่งที่เธอไม่คาดคิดออกมา

“พี่เห็นเรามาสักพักแล้วนะตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน แล้วยิ่งวันที่เราคุยกันที่ร้านเหล้า พี่รู้สึกถูกชะตากับเรามากขึ้น เรา…ลองมาคบกันดูไหม?”

โซนิคตั้งใจเน้นประโยคสุดท้าย ให้ดังขึ้นกว่าประโยคก่อนหน้านี้ เล่นเอาคนฟังตาโตเท่าไข่ห่าน

“เอ่อ…หนาวว่าเราควรทำรู้จักกันมากกว่านี้ก่อนนนะคะพี่โซนิค” น้ำหนาวตอบปฏิเสธอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะมันเหมือนกับว่าความรู้สึกของเธอตอนนี้มันคือกำลังเนรคุณเสียมากกว่าตอบแทนบุญคุณ

“ได้สิพี่ไม่ขัด เรารีบกินข้าวกันเถอะเดี๋ยวกินเสร็จไปนั่งรถเล่นเป็นเพื่อนพี่หน่อยแล้วกันค่อยกลับ” โซนิคยิ้มรับทั้งที่กำช้อนในมือแน่น เพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเขาเช่นนี้มาก่อน

“ได้ค่ะ”

ด้านซีเมลที่ออกมาจากคอนโดตนเองได้สักพักจอดรถอยู่ข้างทางด้วยความหงุดหงิดไม่รู้ว่าเขาจะไปตามหาเธอได้ที่ไหน เขาฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยสักพักเผื่อผ่อนคลาย ไม่นานเสียงโทรศัพท์เครื่องหรูก็ดังขึ้น

ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความไม่สบอารมณ์ก่อนจะหยิบมันขึ้น มาดูหน้าจอ

“ฮัลโหล”

(ไอ้ซีมึงดูเว็บบอร์ดมหาลัยยัง)

“ไร้สาระ” นิ้วแกร่งกำลังจะกดวาง

(อย่าเพิ่งวางไอ้สัตว์ซี ในเว็บแชร์คลิปน้ำหนาวกับไอ้โซนิคให้ว่อนเลย ในไลน์มหาลัยก็มี)

คำพูดของดาต้าทำให้ความเหนื่อยล้าที่มีของชายหนุ่มอันตรธานหายไปอย่างไร้ ร่องรอย ก่อนกดเข้าไลน์มหาลัยเลื่อนลงไปเรื่อย ๆ

กรุ๊ปไลน์มหาวิทยาลัย

มินนี่ (นิเทศ)

ทุกคนได้ดูเว็บบอร์ดของมหาลัยยัง?

เชอร์รี่ (วิศวะ)

เชอร์รี่ (วิศวะ) : ดูแล้วอย่างหวาน

มิว (บริหาร)

เอามาแชร์ลงในนี้เลยแกด่วน เร็วอยากดู

เชอร์รี่ (วิศวะ)

[ส่งคลิปวิดีโอ]

[ส่งคลิปวิดีโอ]

[ส่งคลิปวิดีโอ]

ส้ม (เศรษฐศาสตร์)

กระทืบไลค์ล้านที

ซีเมลกดเปิดคลิปวิดีโอที่มีความยาวเพียงไม่ถึงห้านาทีเหมือนตัดมาเฉพาะตอนที่สำคัญขึ้นดู

“เราลองมาคบกันดูไหม”

ซีเมลฟังเพียงแค่นั้นก่อน เลื่อนลงมาอีกสามสี่บรรทัดก็ต้องเจอกับสิ่งที่ทำให้ภูเขาน้ำแข็งแห่งวิศวะละลายลงด้วยไฟโทสะที่ลุกโชนท่วมคันรถ!!!