ลงโทษ ครั้งที่สิบเอ็ด

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่สิบเอ็ด

หกชั่วโมง....หกชั่วโมงแล้วที่ร่างเล็กจมปักกับฤทธิ์ของยานรกอยู่ในกรงเหล็ก....หลังจากที่หลงเฟยให้ยาเข็มที่สอง อาการแปลกๆ ของเอ็กซ์ก็มีมากขึ้นเขายังคงกรีดร้องอย่างทรมานและ...หัวเราะอย่างคนอารมณ์ดี...

อีกสามนาที...จะถึงเวลาหกโมงเช้าของอีกวัน...ถึงเวลาให้ยากับร่างเล็กอีกครั้ง...

"คิมๆ ดูนั่นๆ" ร่างเล็กในกรงเอ่ยเรียกบอดี้การ์ดข้างกายแล้วชี้ไปยังประตูห้องบานใหญ่...อะไร...?

"ครับคุณเอ็กซ์?"

"นายน้อยมาแล้ว"....อีกแล้วหรอ...คิมคิดในใจ...คนตัวเล็กมักจะมองนู่นมองนี่แล้วมโนภาพขึ้นมาเองเสมอ บางครั้งก้มหน้ามองพื้นเห็นนายท่านก็ร้องห่มร้องไห้ บางครั้งมองโซ่ที่ถูกล็อคไว้กับกรงก็ยิ้มแล้วบอกว่าเป็นช็อกโกแลตแข็งๆ ของโปรดเจ้าตัว....ทุกอย่างเกิดจากการคิดเองทั้งนั้น....

"ขออนุญาตครับ คุณหลงเฟยขอพบ" เป็นสัญญาณบ่งบอกดีเยี่ยมว่าเวลาให้ยามาถึงแล้ว...

"อรุณสวัสดิ์ครับคุณเอ็ก"

"อ๊ะ! ชุดเจ้าสาววววว" คนในกรงวิ่งแจ้นจากอีกฝั่งมาข้างหน้าประตูกรง...มือเรียวยึดลูกกรงไว้แน่นมองชุดสูทสีขาวสะอาดตาที่อีกคนเอามาเปลี่ยนให้อย่างชอบใจ...

"เดี๋ยวผมจะลองขอชุดเจ้าสาวจากนายท่านให้นะครับ ตอนนี้เรามาทำแผลและใส่ชุดเจ้าบ่าวก่อน" ทีมผู้ช่วยหมอสามคนเดินเข้ามาพร้อมอุปกรณ์ทำแผลเช่นเดิม ตามหลังด้วยแม่บ้านประจำอีกสามคนที่ยกอาหารมาให้พร้อม.....บอดี้การ์ดหนุ่มเห็นจึงขมวดคิ้วงุนงง....เขาเข้ามาทำงานที่นี่เกือบสิบปี...เห็นคุณเอ็กซ์ตั้งแต่วันแรก...แต่นายท่านกับไม่เคยให้คุณเอ็กซ์ได้ทานอาหารแบบนี้มาก่อน ข้าวต้มหมูสับไม่มีผักชีหอมกรุ่น ขนมคุกกี้ช็อกโกแลตที่ดูเหมือนจะทำมาเสร็จหมาดๆ ไหนจะผลไม้นานาชนิดที่ปลอกเปลือกและจัดวางใส่จานอย่างดี....ทำไมนายท่านถึงให้คุณเอ็กซ์ได้ทานของแบบนี้...ปกติ...คุณเอ็กซ์จะได้ทานแค่ข้าวต้มที่เต็มไปด้วยเม็ดข้าวไม่มีหมู....แถมยังโรยผักชีเต็มถ้วย...กับน้ำเปล่า...แค่นี้ต่อวัน...มันแปลกเกินไป...

"ฮึก! ฮึก! ไม่ ไม่เอา! เค้าจะใส่ชุดเจ้าสาว! ฮึก!! ฮื้ออออ!!! เค้าจะใส่ชุดเจ้าสาววว!!! เค้าจะเป็นเจ้าสาว ฮื้อออ เค้าจะเป็นเจ้าสาวของนายน้อย! ฮื้อออออ!!" เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นอีกครั้งหลังจากหยุดไปนาน...หลงเฟยหน้าเสียทันทีที่ถูกคนตัวเล็กตวาดใส่...ก็เขาดันพูดสะกิดจิตสะกิดใจเข้าให้ล่ะซิ! โธ่!หลงเฟยคนโง่!....

"เอ่อ...ครับๆ เดี๋ยวผมให้นายท่านเอาชุดเจ้าสาวมาให้"

"แงงงง~ เค้าจะฟ้องพ่อจ๋าจะฟ้องแม่จ๋า ฮื้ออออ หลงเฟยแกล้งเค้าาา แง้งงงงง"

กึก กึก กึก

"เค้าจะเอาชุดเจ้าสาววววว!!! จะเอาๆๆๆ จะเอาเดี๋ยวนี้!!! แง้งงงง!!" โซ่เส้นเล็กถูกดึงไปมาจากคนตัวเล็ก เขาไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้นหลับตาร้องไห้แล้วดึงโซ่คล้ายจะให้มันหลุดขาดต่อหน้าต่อตา..

"คุณเอ็กซ์ครับ...ผมว่า.."

"นะ นายท่าน...." บอดี้การ์ดหนุ่มยังไม่ทันห้ามปรามอะไรเสียงจากลูกน้องก็ดังขึ้น...ร่างสูงใหญ่กำยำเดินเข้ามาในห้องด้วยชุดนอนสีน้ำเงินเงาอย่างเชื่องช้า...คนตัวเล็กที่อยู่ในกรงพอเห็นว่านายของตนมาก็หุบปากหยุดการกระทำเสียดื้อๆ

"ดื้อหรอ?" คำถามสั้นๆ จากอีกคนดูเหมือนจะไม่มีอะไร แต่ทำให้คนตัวเล็กสั่นกลัวอย่างมาก...เท้าเล็กค่อยๆ ก้าวถอยหลังอย่างเชื่องช้าพร้อมกับส่ายหัวไปมาเพื่อปฏิเสธ

"ไม่ ไม่ ไม่ดื้อ เค้าไม่ดื้อ เค้าไม่ดื้อนะ อย่าตีเค้านะ เค้าไม่ดื้อ"

กิ้งงง

"หรอ แต่เมื่อกี้กูเห็นว่ามึงดื้อจะไม่ใส่ชุดที่กูหามาให้" ไม้เรียวสีน้ำตาลที่ซ่อนไว้ข้างหลังถูกเจ้าของใช้มันตีไปเบาๆ ที่กรงเหล็ก...

"ไม่ๆๆ เค้าจะใส่ชุดเจ้าบ่าว จริงๆ นะ เค้าไม่ดื้อจริงๆ นะ ใช่ไหมคิมๆ เค้าอยากใส่ชุดเจ้าบ่าวจริงๆ นะ เอามาซิๆๆ" คนตัวเล็กพูดสั่นๆ ก่อนจะวิ่งไปกระชากชุดสูทสีขาวสะอาดที่เขามโนภาพเป็นชุดเจ้าบ่าว...แล้วจัดการสวมใส่ชุดนั้นทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ถอดชุดเดิมออกด้วยซ้ำ...

"อัดยาไปสองครั้งแต่มันยังไม่ค่อยฟัง....คงต้องอัดต่อๆ ไป..."

"ครับ..."

"ฉันจัดการเอง" มือหนารับกล่องผ้ากำมะหยี่สีดำจากลูกน้องคนสนิทก่อนจะเปิดมันและหยิบเข็มฉีดยาออกมา...

"เสร็จหรือยัง กูมีของขวัญจะให้..." คนตัวเล็กที่กำลังใส่ซิปกางเกงเงยหน้ามองนายตัวเองก่อนจะยิ้มแฉ่งเมื่อเห็นอีกคนถือเข็มฉีดยาไว้ในมือ...

"นมสตรอว์เบอร์รี่! เค้าอยากกินนมสตรอว์เบอร์รี่! ให้เค้านะๆ นายท่านให้เค้านะๆ น้าาาาา~" มือเรียวคว้าแขนหนามากอดอย่างออดอ้อนผ่านกรงเหล็กเพื่อขอของเหลวสีแดงเข้มข้นในเข็มที่ร่างสูงถือ..

"หึ! เป็นหมาเสือกอยากแดกของดี!"

ตุบ

"โอ๊ย!" ร่างเล็กถูกเหวี่ยงจนชนกับลูกกรงเหล็กเงาวาวอย่างแรงเพราะอีกคน...ก่อนคนถูกเหวี่ยงจะเงยหน้ามามองนายตัวเองอย่างตัดพ้อและน้อยใจ.....ที่ไม่ยอมให้ตนได้กินนมสตรอว์เบอร์รี่

"ฮึก ฮึก ฮื้อออ เค้าอยากกินนมสตรอว์ฯ จริงๆ นะ มันอร่อย ฮึก มันอร่อยมากจริงๆ ฮึก นะ ให้เค้านะ นะ ฮึก เค้าจะเป็นเด็กดีๆ ฮึก เค้าจะยอมกินผักชีด้วย นะ ฮึก ให้เค้ากินนมนั่นนะ นมสตรอว์เบอร์รี่อร่อยจริงๆ ฮึก"

.....ร้อนรุ่ม...ความรู้สึกของฟรานซ์ตอนที่เห็นตัวเล็กร้องไห้งอแงเพื่อขอยาในมือเขา มันทำให้เขาร้อนรุ่มในอกไปทั่วจนมันเริ่มลามไปทั่วทั้งร่างไม่เว้นแม้แต่...กลางกายที่นอนสงบอยู่ในกางเกงนอนสีน้ำเงิน....

"หึ! อยากแดกก็เอาคอมา" คนตัวเล็กได้ยินแบบนั้นก็ไม่รอช้า หยุดสะอื้นไห้อย่างเร็วจนเหมือนกับน้ำตาสีใสเมื่อกี้เป็นสิ่งที่ตั้งใจกลั่นออกมาหลอก แล้วรีบวิ่งไปหาอีกคนที่ประตูกรงก่อนจะเอียงคอแล้วจับคอเสื้อลดลงเหมือนทุกที...

ฉึก

"อ่าาาาาาส์" เสียงครวญครางหวานหูของร่างเล็กยิ่งปลุกอารมณ์ดิบเถื่อนของฟรานซ์มากยิ่งขึ้น ตากลมโตหลับพริ้มลิ้มรสของเหลวสีแดงที่ไหลเข้ามาในกระแสเลือดอย่างเอร็ดอร่อย..

"ยัง....ยังไม่ใช่ตอนนี้...." ร่างสูงกำยำคิดในใจ...อดเปรี้ยวไว้กินหวาน....คือสิ่งที่ฟรานซ์ เอริเบียโต้กำลังจะทำ...ถ้าหากเขากินสัตว์เลี้ยงที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ ทุกอย่างที่ทำมาก็จะสูญเปล่า...ส่วนเรื่องลงโทษเรื่องจดหมายของไอ้สวะนั่นคงจะต้องทำหลังจากที่เขาอิ่มแล้ว...แต่ก่อนหน้านั้น เขาจะต้องรู้ให้แน่ชัดก่อนว่ายาที่คิดค้นมามันสมบูรณ์หรือไม่....

กริ้ง

"เอาให้มันแดก แล้วจัดการตัวมันให้ดี อย่าทำให้เสียเรื่องอีก แค่นี้ก็ทำไม่ได้" เข็มในมือหนาถูกปล่อยลงพื้นอย่างไม่ใยดีก่อนที่คนเป็นนายจะต่อว่าลูกน้องคนสนิทนิดหน่อย...แค่นิดหน่อย...

"ขออภัยครับนายท่าน"

"เรียกตระกูลอาร์ทมาพบฉัน"

"ครับ" สิ้นคำสั่งร่างกำยำก็เดินมั่นคงมาตามทางเดิน ทิศทางที่จะไปห้องส่วนตัวของตนเอง...

"อ๊ะ! เฮีย อย่าแรงซิ มันเจ็บ อ๊ะ!"

"ขอโทษนะครับน้อง อืมมม เฮียจะไม่ทำให้น้องเจ็บแล้วครับ"

"อ๊ะ ดี มาก แรงอีกหน่อย..."

"ตกลงจะเอา..."

"บอกให้ทำแรงๆ แต่อย่าทำเจ็บไงเล่า"

"คร้าบบบบ~"

เสียงร้องครวญครางสลับไปมากับเสียงพูดคุยดังออกมาจากห้องพักของน้องชายสุดที่รักทำให้คนเดินผ่านอย่างฟรานซ์กำมือแน่นอย่างข่มอารมณ์...

กูต้องรออีกนานแค่ไหนถึงจะได้ยินเสียงร้องของมัน โธ่เว้ย!!!!

ร่างสูงคิดในใจเมื่อคิดถึงภาพที่คนร่างเล็กนอนร้องไห้สะอื้นจนตัวโยนอยู่ใต้ร่างหนาของเขา ปากบางสีเชอร์รี่พร่ำบอกให้เขาหยุดการกระทำที่เลวร้าย หยุดการลงโทษในครั้งนั้น...และไว้ชีวิตเขา...ภาพของคนตัวเล็กที่แทบจะกราบเท้าเขา ร้องขอให้เขาหยุดทุกอย่าง...ยิ่งคิดถึงใบหน้านวลใสที่เต็มเปี่ยมไปด้วยน้ำตามากมายที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจกลั่นออกมา...ยิ่งเขาคิดถึงสัมผัสนุ่มนิ่มแต่เนื้อตัวกลับเต็มไปด้วยบาดแผลยิ่งทำให้ความเป็นชายของเขาขยายใหญ่ขึ้นจนน่ากลัว...ยิ่งคิดภาพของมัน...ตอนที่เขากับมันเชื่อมต่อกันและกันในหลายๆ สถานที่...ตอนที่เชื่อมต่อกันครั้งแรก..

"อ่าาาส์ เฮีย ตะ แตกแล้ววว/น้อง อืมมมม"

เหี้ยเอ้ย! ทำไมกูต้องมาทนฟังอะไรเหี้ยๆ แบบนี้!

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...